ตอนที่ 1 แก๊งคนหน้าตาดี

"พี่ดักกี้ พวกพี่ๆ สี่คนในรูปนี้คือใครกันเหรอ คนนี้ไม่ใช่คนที่คณะเรานี่?" เสียงใสของนักศึกษารุ่นน้องปีหนึ่งถามพี่ใหญ่ปีสี่ด้วยความสงสัยใคร่จะรู้ "โอ้ มานี่ เดี๋ยวพี่จะเล่าให้ฟังนะคะ" ดักกี้พี่ใหญ่ผู้เป็นมิตรกับทุกคน รีบจูงมือเหล่าน้องๆ ที่สงสัยถึงบุคคลในรูปซึ่งติดไว้บนบอร์ดข่าวให้มานั่งคุยกันที่โต๊ะหินอ่อน “ ที่คณะบริหารธุรกิจของเรา ไม่มีใครไม่รู้จักแก๊งนี้หรอก! คนแรก อศิร ศิลาหัตร์ทัย หรือ โอม หนุ่มหล่อบ้านรวย เจ้าของคิ้วหนาและใบหน้าคมๆ ทุกคนที่นี้รู้จักเขาในฐานะหนุ่มเสน่ห์แรงแสนเจ้าชู้ที่สาวๆ ต้องก้มกราบแทบเท้า เขาเป็นลูกชายคนที่สองของคุณอัคนี เจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ที่มีสาขาทั้งในและต่างประเทศ ทำให้เขาได้รับฉายาว่าเป็นหนุ่มหล่อและเพียบพร้อมที่สุดในหมู่นักศึกษาบริหารธุรกิจเลยล่ะ คนถัดมา หญิงสาวคนเดียวในกลุ่ม เจระวี รุณรวี หรือ พลอยเจน สาวงามหุ่นดีที่หนุ่มๆ มากมายหมายปองแต่เธอดันกลับไม่เคยชายตามอง ด้วยความเป็นลูกสาวคนเดียวของ แสงรวี รุณรวี เจ้าของโรงงานขนมรายใหญ่ที่สุดในเวียดนาม และมีแม่เป็นถึงเจ้าของโรงแรมชื่อดัง จนคนส่วนใหญ่จะชอบเอาหล่อนไปนินทาว่าไม่สนใจผู้ เพราะจะชอบเห็นหล่อนสนิทกับผู้หญิงมากกว่า ซึ่งนอกจากหนุ่มๆ ในแก๊งเดียวกันแล้ว เธอก็แทบจะไม่เหล่ตามองชายไหนเลย อีกคนหนึ่ง หนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่น เขาไม่ได้เรียนที่คณะเรา แต่เขาก็มักจะชอบมั่นเทียวมาหากลุ่มเพื่อนของเขาบ่อยๆ จนคนที่นี่จำหน้าได้ เขาคือ ณัฐชัย พงษ์พิสิฐ หรือ ว่าที่คุณหมอไนยะ เจ้าของใบหน้ายาวละมุนกับดวงตาหวานที่แม้จะสวมแว่นหนาขนาดไหนมันก็ไม่อาจปิดบังความหล่อของเขาไว้ได้เลย แถมเขายังมีรอยยิ้มที่บาดใจอีก ทำเอาสาวๆ บริหารอยากจะให้เขาเข้ามาดูแลหัวใจทุกวัน อีกอย่างนะเขายังเป็นถึงลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลทูว์เอ็นวาย และ แถมยังเคยมีข่าวลือออกมาว่าพ่อของเขาที่เป็นคนญี่ปุ่นนะ เป็นถึงยากูซ่าเชียวน่า และที่ไม่พูดถึงไม่ได้เลยก็คือคนสุดท้าย ผู้ที่อาจจะไม่เด่นเท่าสามคนแรก เขาคือ หนึ่งเดียว ภูศิวัฒน์ หรือ พี่หนึ่ง ที่สาวๆ บริหารชอบเรียกเขาว่า ‘พ่อหนุ่มใจดี’ ชอบช่วยเหลือทุกคน เขามักบอกใครต่อใครว่าตัวเองเป็นเพียงขี้ข้าของเพื่อน แต่ถึงจะไม่ได้ร่ำรวยก็ไม่ได้ทำให้เสน่ห์ของเขาลดลงไปเลย ใบหน้าละมุนเข้ากับนิสัยอบอุ่นๆ ที่เขาเป็นทำเอาสาวๆ ทั้งคณะหลงใหลหมดใจ โอ้ย.."ดักกี้เล่าพลางมีสีหน้าภาคภูมิใจที่ได้เกิดมาอยู่ใกล้คนเหล่านี้ โดยเฉพาะสามหนุ่มเนื้อหอม ทำเอารสาที่นั่งใกล้ถึงกับต้องรีบขัด “ อะไรมันจะขนาดนั้นเป็ด อย่าไปโม้น้องๆ เขามากนักเลย “ รสานั้นบุคลิกเป็นสาวสวยเรียบร้อย ภายนอกเธอจึงไม่ค่อยจะสนใจหนุ่มๆ พวกนั้นเท่าไหร่ แต่ใครจะรู้ว่าลึกลงไปเธอคิดอะไรอยู่กันแน่ "โอ้ย~ เป็ดอะไร ก็บอกแล้วว่าดักกี้ ดักกี้ไงย่ะ~" คนพูดยื่นหน้าไปใกล้คนฟังเหมือนดั่งจะสิง ดักกี้ไม่ชอบใจนักที่ใครๆ ก็เอาแต่เรียกชื่อเก่าของตัวเอง "พวกเธออย่าไปฟังเป็ดมันพร่ำเพ้อเลยนะ" รสาหันไปบอกกับรุ่นน้องคนที่สงสัยและตั้งคำถาม ถามกับดักกี้ก่อนหน้านี้ "จีน! จีนมาทางนี้" ดักกี้เรียกหา จีนารัตน์ หรือ จีนเน่ ที่เพิ่งออกมาจากการเข้าไปพูดคุยกับอาจารย์ที่ปรึกษา หญิงสาวจึงเดินหลีกมาทางนี้เมื่อได้ยินเสียงเรียกของเพื่อน ทำเอารุ่นน้องสองคนมองรุ่นพี่สาวสวยหน้าตาลูกครึ่งด้วยความสนใจ "มีอะไรหรือเปล่า พอดีฉันรีบ" คนมาใหม่บอกด้วยสีหน้าหอบเหนื่อยเหมือนกับว่ารีบเดินเร็วมาทางนี้ ทำเอาดักกี้ถึงกับส่ายหัว "โอ้ย...ฉันก็เห็นแกรีบตั้งแต่ปี 1 จนถึงปี 4 ไม่เห็นจะมีเวลาไหนที่แกไม่รีบบ้างเลย อีกไม่กี่เดือนก็จะจบแล้ว อย่ารีบมากเลยน่า มานั่งคุยเล่นกับพวกฉันหน่อยสิ ตั้งแต่เรียนด้วยกันมาสี่ปี ฉันยังคุยกับแกไม่ถึง 5 ประโยคเลยนะยัยจีน!" จีนเน่ทำหน้าหงุดหงิดใส่ดักกี้ซึ่งพยายามจะลากตัวเธอให้นั่งลงข้างๆ "ก็บอกว่ารีบไง พอดีมีนัดดูนี่สิ~" มือบางหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าที่มันกำลังดังขึ้นมาโชว์ให้เพื่อนดู "แม่โทรมาตามแล้วเนี่ย สงสัยจะมาถึงหน้ามอแล้ว มีอะไรค่อยโทรคุยเอานะเป็ด" จีนเน่รีบเดินหนีออกมา พอมาถึงรถก็เปิดประตูเผชิญหน้ากับแม่ เธอจึงถูกแม่ต่อว่าทันที "ทำอะไรอยู่ ทำไมถึงได้ชักช้ายืดยาด..." คนฟังก็นิ่งจ้องมองไปที่หน้าของคนเป็นแม่ เธอก้มหน้าแล้วพูดกับมารดาด้วยเสียงแผ่วเบา "ไม่ถึง 5 นาทีเลยนะคะแม่" "ช้าไปแค่นาทีเดียวก็ถือว่าช้า! รู้ไหมว่านาทีหนึ่งของแม่มีค่าแค่ไหน!!" จันตาพูดขึ้นเสียงใส่ลูกสาวด้วยความโมโห ราวกับมีใครมาทำให้เธอหัวเสียนักหนา จนจีนเน่ก็ทำได้เพียงนั่งเงียบพลางรู้สึกน้อยใจอยู่ข้างใน "ยิ่งนัดคุณอัคนีไว้ด้วย เราจะไปช้ากว่านี้ไม่ได้ เข้าใจไหม? มันแสดงถึงความไม่มีมารยาท" จีนเน่พยักหน้าทำทีเป็นเข้าใจในสิ่งที่แม่พูด แม้ว่าในใจของเธอจะรู้สึกเหนื่อยและเบื่อหน่ายกับความเคร่งครัดของแม่ที่เป็นคนเจ้าระเบียบมาตั้งแต่ไหนแต่ไร " รถติดจังวะ ทำไมไม่นั่งรถเมล์กัน!" ในขณะที่รอไฟแดง จันตาก็เริ่มบ่นออกมาอีกครั้ง ซึ่งต่างจากลูกสาวที่ทำเป็นไม่สนใจ หน้าสวยหันมองไปทางหน้าต่างนอกรถและยิ้มเบาๆ เมื่อเห็นหนุ่มอบอุ่นที่สาวๆ ในคณะตั้งฉายาให้กำลังช่วยคนแก่ข้ามข้ามถนน "ปิดหน้าต่างลงเดี๋ยวนี้! ควันรถเข้ามาหมดแล้ว จะเปิดดมฝุ่นทำไมจีน เดี๋ยวสิวก็ขึ้นเต็มหน้าหรอก!" แต่จีนเน่ก็ต้องรีบหุบยิ้มเพราะแม่เอื้อมมือมากดปิดหน้าต่างรถด้านเธอลง สาวสวยทำได้เพียงนั่งก้มหน้าเงียบ เมื่อไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวจีนเน่จึงเอ่ยถามแม่ด้วยความสงสัย "แม่... แม่มีนัดกับคุณอัคนีแล้วทำไมแม่ต้องพาจีนไปด้วยคะ ?" จันตาถอนหายใจแล้วตอบลูกสาวด้วยน้ำเสียงดุ "ก็แกคือสาเหตุไง “ หญิงสาวฟังเช่นนั้นก็สะดุ้งจ้องหน้าแม่ด้วยความฉงน “ ที่แม่ต้องนัดคุยกับคุณอัคนี ก็เพราะต้องการหาที่พักดีๆ ให้แกไงจีน! เดี๋ยวแม่ก็ต้องย้ายไปอยู่กับพ่อที่ฝรั่งเศส แล้วแกจะอยู่คนเดียวได้ยังไง แกจะต้องมีคนดูแล!" คนฟังตาเหลือกกว้างเข้าใจในสิ่งที่แม่จะพูดทันที "จีนโตแล้วนะแม่!! จีนดูแลตัวเองได้ค่ะ อีกแค่ไม่นาน จีนก็จะเรียนจบแล้ว หลังจบจีนก็จะไปหาแม่กับพ่อแล้ว ทำไมต้องไปลำบากคนอื่นเขาด้วยคะ!!?" "เดี๋ยวนี้กล้าขึ้นเสียงเถียงแม่เหรอ จีน!" คนเป็นลูกฟังเช่นนั้นก็กลืนน้ำลายลงคอทันที จากนั้นเธอจึงทำได้แค่ก้มหน้าลงแล้วนั่งเงียบๆ ตามเดิม "ขอบใจมากนะพ่อหนุ่ม ถ้าพ่อหนุ่มไม่มาช่วยจูงยาย ป่านนี้ยายคงเดินล้มกลางทางไปแล้ว" หญิงชราหันมาพูดกับชายหนุ่มรูปร่างสูงที่มีน้ำใจช่วยเหลือเธอ หนึ่งเดียวก็ยิ้มตอบ "ไม่เป็นไรครับ ที่บ้านผมก็มีคุณยายเหมือนกัน ถ้าผมเห็นคุณยายตัวเองเดินข้ามถนนลำบากแล้วไม่มีใครช่วย ผมคงจะเสียใจ" หญิงชราคนนั้นยิ้มให้อย่างภูมิใจแทนและตบฝ่ามือลงบนแขนของชายหนุ่มเบา ๆ "อืม...คุณยายของเธอโชคดีมากที่มีหลานดีๆ แบบนี้ งั้นยายเองขอตัวเข้าบ้านก่อนนะ" หนึ่งเดียวยิ้มให้คุณยายแล้วหันไปทางถนนใหญ่ที่รถกำลังเคลื่อนตัว "มึงมัวทำอะไร! ไฟเขียวแล้ว!! รถคันอื่นเขาบีบแตรไล่ตูดกูอยู่เนี่ย!" จนโอม ที่จอดรถรอไฟแดงอยู่ต้องรีบตะโกนมาใส่ "โทษๆ เมื่อกี้กูรู้สึกเหมือนมีคนจ้องอะ!" หนึ่งเดียวเอ่ยขึ้นทั้งรีบสาวขายาวเดินขึ้นมาบนรถ " ก็กูเนี่ยละจ้อง จ้องว่าเมื่อไหร่มึงจะขึ้นรถ!เนี่ย" โอมเพื่อนสนิทของเขาจึงบ่นให้เขาออกมาอย่างไม่ค่อยชอบใจ