ตอนที่ 4 ลูกขี้ข้า

โต๊ะกินข้าว “ใครให้มึงมานั่งร่วมโต๊ะกินข้าวกู” เอกที่เดินเข้ามาในห้องทานข้าว เหลือบเห็นหนึ่งเดียวนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวกับน้องชายต่างแม่ ก็ทักขึ้นอย่างหัวเสีย ซึ่งคนโดนทักก็หันไปมองเขา แต่ไม่ได้พูดอะไร มีแต่โอมที่ออกหน้ารับแทน “พ่อชวนหนึ่งมันมากินข้าวเย็นด้วยกัน” “กูไม่ได้ถามมึง เงียบไปเลย” เอกหันไปดุน้องอย่างไม่พอใจ “ลูกขี้ข้าแบบมึงสมควรไปกินกับพวกคนใช้โน่น ไสหัวไปสิ” เอกเตะเก้าอี้ที่หนึ่งเดียวนั่งอยู่เขามันคุณชายเอาแต่ใจจริงๆ คนถูกกระทำก็กำลังจะลุกแต่โอมก็รีบดึงแขนห้ามเพื่อนไว้ “ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น” “ไอ้โอม!” “พี่ไม่มีสิทธิ์มาไล่เพื่อนฉัน ที่สำคัญพ่อเป็นคนชวนหนึ่งมาร่วมกินข้าวเย็นด้วย แล้วพี่มีสิทธิ์อะไรจะมาด่าคนของพ่อ” เหตุผลที่น้องชายพูดมาเล่นเอาพี่ชายแบบเอกหัวเสียที่ขัดไม่ได้ มือใหญ่กำแน่นเตรียมจะเปิดศึกกับน้องชายกลางโต๊ะอาหาร “ทำอะไรกัน พ่อให้มากินข้าว ไม่ใช่ให้มาตีกันนะ” โชคดีที่บิดาเดินเข้ามาก่อน ไม่อย่างนั้นสองพี่น้องที่รักกันปานกาสะลองซองปีบคงได้ทะเลาะกันก่อนจะได้กินข้าวแน่ๆ โอมที่เห็นพ่อมานั่งตรงหัวโต๊ะ จึงละสายตาจากเอก แต่พี่ชายที่ไม่เคยยอม ก่อนเอกจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ของตัวเองจึงไม่ลืมเตะเก้าอี้ของน้องชาย จนโอมต้องหันไปจ้องตาอย่างเอาเรื่อง “นี่ทะเลาะกันเรื่องอะไรอีกแล้ว อยู่ด้วยกันแบบรักกันสักวันไม่ได้หรือไง” พ่อที่สังเกตท่าทางของลูกชายทั้งสองก็รู้ทันที ซึ่งเอกที่เดินไปนั่งตรงเก้าอี้ของตัวเองแล้วก็รีบตอบโยนความผิดให้คนอื่น “ก็เพราะคนนอกอย่างไอ้หนึ่งนั่นแหละ พ่อจะให้มันมากินข้าวร่วมกับเราทำไม” “ทำไมถึงพูดแบบนี้เอก อีกไม่นานเราก็จะได้เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว พ่อบอกลูกตลอดว่าให้คิดว่าหนึ่งเดียวคือน้องชายอีกคน” “ไม่มีทาง! ใครจะไปนับลูกขี้ข้าแบบมันเป็นพี่น้อง” “เอก!” “ที่สำคัญครอบครัวเดียวที่พ่อพูดถึงหมายถึงอะไร!!" เอกจ้องหน้าพ่อด้วยความไม่ชอบใจ ทุกคนบนโต๊ะเองก็ต่างหันไปมองคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะด้วยความใคร่รู้ "พ่อจะรับหนึ่งเป็นลูกชายบุญธรรม" "พ่อเป็นบ้าหรือเปล่า!!!" เอกลุกขึ้นแล้วพลันใช้ฝ่ามือตบลงที่โต๊ะเสียงดังด้วยความไม่พอใจ อยู่ดีๆ จะให้เขานับญาติกับคนที่เกลียดขี้หน้าสุดๆ พ่อคิดได้ยังไง "นั่งลงเดี๋ยวนี้อนันดา" อัคนีพูดเสียงแข็งใส่ลูกชาย ทำให้เอกจำใจต้องนั่งลงที่เดิม "หนึ่งเป็นลูกของชานนท์ ซึ่งเป็นทั้งเพื่อนรักของพ่อ และเป็นลูกน้องคนสนิทที่เสี่ยงชีวิตช่วยพ่อจนตัวตาย การที่พ่อจะรับหนึ่งเดียวเป็นลูกบุญธรรม และส่งเสียให้เรียนจบมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ" อัคนีพูดเสียงดังพร้อมกับจ้องไปที่หน้าของเอกที่ยังคงแสดงสีหน้าไม่พอใจ หนึ่งเดียวที่สังเกตเห็นก็คับข้องใจ เขาไม่ต้องการให้ทั้งสองคนต้องมาผิดใจกันเพราะเขา "เอ่อคุณท่านครับ ผมคิดว่า..." "อย่าปฏิเสธ!!" หนึ่งเดียวที่กำลังจะเปิดปากปฏิเสธจึงถูกอัคนีรีบขัด เขาจึงหันกลับไปมองหน้าเพื่อนรัก โอมที่จ้องเขาอยู่ก็ส่ายหัวให้ "ก็ได้! ถ้าพ่ออยากให้มันเป็นลูกชายมาก ก็แล้วแต่ แต่เอกคนนี้จะไม่มีทางนับญาติกับมัน ไอ้ขี้ข้า!!" เอกหงุดหงิดใช้แขนปัดจานตรงหน้าแรงจนตกลงไปแตกระจายบนพื้นก่อนที่เขาจะเดินหนีไป “ ท่านอัคนีครับ ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย ทุกวันนี้คุณท่านก็คอยสนับสนุน จ่ายค่าเล่าเรียนให้ผมมาตลอด ผมไม่อยากให้คุณท่านต้องผิดใจกับพี่เอกเพราะผม" หนึ่งเดียวพูดความในใจออกมาให้อัคนีผู้ใจดีได้ฟังซึ่งอัคนีก็ยิ้มตอบมา "ถ้าลุงไม่ผิดใจกับเอกเรื่องนี้ ลุงก็คงต้องผิดใจเรื่องอื่นอยู่ดี อย่าเก็บมาใส่ใจเลย แล้วรับความช่วยเหลือและความเมตตาจากลุงไว้ก็พอ" เจ้าตัวที่ฟังอัคนีพูดแบบนั้นก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร เขาหันไปมองเพื่อนที่นั่งข้างๆ ซึ่งโอมก็พยักหน้าให้ก่อนที่ตัวโอมจะหันไปหาพ่อเพื่อถามเรื่องของจีนเน่กับแม่ที่มาวันนี้ "พ่อครับ แล้วจีนเน่กับแม่เธอมาทำอะไรที่นี้เหรอ ผมได้ยินแว่วๆ ว่าพ่อจะให้จีนเน่หมั้นกับพี่เอก เรื่องจริงหรือเปล่าครับ" คำถามของโอมเล่นเอาหนึ่งเดียวต้องรีบสะกิด เพราะไม่คิดว่าเพื่อนจะถามมันขึ้นมาจริงๆ "ใช่ พ่อพาหนูจีนมาให้รู้จักกับพี่เอก เพื่อจะให้หมั้นหมายกัน แต่พี่เราเกเร งานการไม่ทำแบบนี้ ถ้าเขารู้เขาก็คงไม่เอา" "แล้วพ่อจะทำยังไงล่ะ" "จะให้พ่อทำยังไงได้ล่ะโอม ในเมื่อจันตาแม่ของจีน เขาอยากเป็นทองแผ่นเดียวกันกับเราแล้วอยากฝากลูกสาวไว้ พ่อก็ต้องปล่อยให้ทั้งสองศึกษาใจกันไปก่อน ถ้าจีนไม่ชอบเอกขึ้นมาแล้วไม่อยากหมั้น พ่อก็คงห้ามอะไรไม่ได้" อัคนีพูดด้วยความกลุ้มใจ เพราะรู้ดีว่าถ้าฝ่ายนั้นเห็นนิสัยที่แท้จริงของลูกชายตัวเอง ก็คงไม่เอาเช่นกัน "แล้วทางนั้นว่าไงบ้างพ่อ หมายถึงจีน" โอมจึงหาคำถามมาถามต่อเพราะคิดว่าเพื่อนที่นั่งข้างๆ คงจะอยากรู้ ซึ่งหนึ่งเดียวก็ตั้งใจฟังคำตอบตาไม่กระพริบ "อืม พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ดูจีนก็ไม่ได้ดูรังเกียจพี่เรานะ พ่อนะ!หวังเพียงว่าเอกจะชอบจีน แล้วยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น"โอมที่ได้ยินพ่อพูดเช่นนี้เขาก็ถึงกับรู้สึกสงสารจีนเน่ขึ้นมา เพราะเขารู้ดีว่าเอกพี่ชายของเขาเป็นคนอย่างไร อีกอย่างจีนเน่เธอก็ไม่ได้เหมือนหญิงสาวทั่วไป หน้าตาเธอออกจะโดดเด่น แถมบ้านก็รวย พ่อแม่เป็นนักธุรกิจกันหมด ถ้าเกิดว่าเอกชอบจีนเน่แบบที่ชอบคู่นอนคนอื่นๆ คนใสซื่อแบบจีนเน่ต้องซวยแน่นอน คิดเช่นนั้นแล้วเขาก็หันไปมองหนึ่งเดียว ที่กำลังกลุ้มใจไม่ต่างจากเขา เขาควรจะเสนอให้เพื่อนจีบจีนเน่แข่งกับพี่ชายจอมเจ้าชู้ของเขาเลยดีไหม? "อ้าวๆ มัวแต่คิดอะไรกัน หน้าตาซีเรียสเชียว มาทานข้าวกันดีกว่า" อัคนีที่เห็นว่าบรรยากาศดูจะเริ่มแปลกๆ จึงรีบเปลี่ยนเรื่อง ทั้งสามจึงร่วมทานอาหารเย็นด้วยกัน จนเวลาผ่านไปไม่นานผู้อายุเยอะกว่าก็เปิดบทสนทนาขึ้นมาใหม่ "อืม อีกไม่นานก็จะเรียนจบกันแล้วนี่ หนึ่งคิดไว้แล้วหรือยังว่าจะต่อโทเลยหรือจะทำงานก่อน เพราะถ้าจะต่อโทเลย ลุงจะส่งให้ไปพร้อมกับโอม" "อะ!! อย่าเลยครับ" "ทำไมล่ะลูก ลุงอยากให้ต่อนะ จบมาก็จะได้มาช่วยโอมทำงาน เพราะลุงคงไม่หวังพึ่งเอกแล้วแหละ รายนั้นจบมาสองปีแล้วบอกให้ไปเรียนต่อก็ไม่ไป บอกให้ทำงานก็เกี่ยงงาน อยากแต่จะเป็นผู้บริหารอย่างเดียวทั้งที่งานง่ายๆ ยังทำไม่เป็นเลย" อัคนีบ่นออกมาหมดไส้หมดพุง อินทร์มณี แม่ของเอกก็เป็นคนขยันหมั่นเพียร แล้วไอ้ลูกคนนี้มันเอานิสัยขี้เกียจมาจากใครกัน "คือที่ผมบอกว่าอย่า เพราะอยากจะต่อโทที่นี้ครับคุณท่าน ผมไม่อยากไปต่างประเทศ อยู่ที่นี้ผมจะได้ทำงานไปด้วย แล้วก็ดูแลแม่กับยายไปด้วย ผมไม่อยากทิ้งทั้งสองคนให้รอ" "อืม แบบนั้นก็ดี ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกนะไม่ต้องเกรงใจให้คิดซะว่าลุงก็เหมือนพ่อของหนึ่งคนหนึ่งเข้าใจไหม" หนึ่งเดียวยิ้มรับและรีบพยักหน้าตอบ