ตอนที่ 3 คู่หมั้นของคนอื่น

ในบ้าน "นี่คือ จีนารัตน์ หรือว่าน้องจีนเน่เรียนรุ่นเดียวกันกับโอมและหนึ่ง แต่เห็นว่าเกิดทีหลังโอมปีหนึ่ง น้องจีนเป็นลูกของคุณน้าจันตาเขา คุณน้าจันตาเธอเป็นเจ้าของหุ้น 20 เปอร์เซ็นต์ของบริษัทเรา เธอกำลังจะบินกลับไปหาสามีที่ฝรั่งเศส พ่อเลยอยากให้ลูกสองคนศึกษาดูใจหมั้นหมายกันไว้ แล้วจะให้น้องย้ายมาอยู่บ้านเรา น้องจะได้ไม่เหงาต้องทนอยู่คอนโดคนเดียวระหว่างที่รอเรียนจบ" อัคนีอธิบายเหตุผลให้ลูกชายฟัง ซึ่งเอกก็นั่งคิดตาม ก่อนยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อได้ยินประโยคต่อไปของพ่อ "และมันก็เพื่อสายสัมพันธ์ทางธุรกิจของพวกเราด้วย ถ้าเราได้เป็นดองทองแผ่นเดียวกันจริงๆ " คนพูดหันไปสบตากับหญิงอีกคนที่รุ่นราวคราวเดียวกัน ก่อนที่ทั้งคู่จะหันมองหน้าชายหนุ่มและหญิงสาวผู้เป็นลูกตนสลับกัน "แต่ถ้าทั้งสองคนไม่เห็นด้วย พ่อก็ไม่บังคับนะ แล้วอีกอย่างก็ไม่ได้เร่งรัด พ่อแค่อยากให้พวกลูกทำความรู้จักกันก่อน พ่อจะให้จีนย้ายมาอยู่ที่นี้ ในฐานะว่าที่คู่หมั้นของลูกก่อนก็ได้" "ตกลง" อนันดาที่เงียบอยู่สักพักพูดแทรกขึ้นมา จนทั้งสามคนที่นั่งด้วยกันตกใจ จีนารัตน์ใจเต้นผิดจังหวะเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความหล่อของเขา หรือความประหม่าเมื่อถูกแม่จับคู่ให้โดยที่ตัวเองไม่รู้เรื่องมาก่อน "อืม ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พวกลูกก็ลองทำความรู้จักกันนะ เดี๋ยวพ่อจะไปคุยงานกับจันตาต่อ" อัคนียิ้มให้จันตา ทั้งสองลุกและเดินไปยังอีกห้อง ทำให้จีนารัตน์ยิ่งประหม่ามากขึ้นเมื่อในบริเวณนี้เหลือเพียงเธอกับชายหนุ่มตามลำพัง "ไม่ต้องอาย ไม่ต้องกลัวอะไรพี่หรอกนะ พ่อบอกว่าน้องจีนเรียนคณะเดียวกับโอม แต่แปลกที่พี่ไม่เคยเห็นเรามาก่อน" เอกเริ่มชวนคุย พยายามผ่อนคลายบรรยากาศ ซึ่งคำพูดที่ฟังดูอ่อนโยนของเขาก็ทำให้เธอกล้าที่จะพูดคุยด้วย หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองคนตรงข้าม "เรียนที่เดียวกันก็จริงค่ะ แต่ที่คณะคนมันเยอะ จีนก็แค่เคยเห็นเขาผ่านตาไม่เคยได้คุยอะไรกันจริงจังหรอกค่ะ" เธอพูดเสียงกุกกักอย่างไม่เคยเป็น รับรู้ว่าตัวเองนั้นอายคนตรงหน้ามากแค่ไหน "อืม แต่ต่อไปนี้จีนคงต้องรีบสนิทกับโอมมันแล้วละ เพราะต้องย้ายมาอยู่ที่นี้...ในฐานะคู่หมั้นของพี่น่ะ" จีนเน่เงยหน้ามองจ้องตากับเอกครู่เดียวก่อนจะรีบหลบ เพราะเขามองเธอด้วยสายตาแพรวพราวเหลือล้น หญิงสาวเขินเล็กน้อยพลันคิดอยู่ในใจว่านี่เป็นเพราะแม่ยอมให้เธอมาพบปะผู้ชายสองต่อสองครั้งแรกหรือว่าเธอจะหลงรักพี่เอกเข้าแล้วกันแน่? คิดแล้วก็พลางส่ายหน้าไปมาเมื่อมีใบหน้าของใครอีกคนผุดขึ้นมาในหัว ทำไมช่วงนี้เธออ่อนไหวง่ายจังเห็นใครก็ชอบไปหมด ต่างจากอีกคนที่จ้องมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าทั้งในหัวก็มีแผนการอะไรบ้างอย่างผุดขึ้นมาเป็นฉากๆ "ทำไมมึงถึงไม่เข้าไปทักเธอหน่อยวะ" โอมเดินเข้ามาใกล้หนึ่งเดียวที่กำลังยืนมองรถของจีนเน่ขับออกไป คนถูกถามหันไปหาโอมด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "มึงจะให้กูไปทักเธอยังไงล่ะ? สวัสดีคู่หมั้นพี่เอกเหรอ?" "ฮ่าฮ่าฮ่า มึงก็พูดไป เรายังไม่รู้เลยว่าเขาสองคนจะหมั้นกันจริงหรือเปล่า" โอมกอดคอเพื่อนแล้วพูดออกมาตามประสาเพื่อนสนิท "เอ้อ! งั้นมึงก็ต้องไปถามให้กูสิ ในฐานะที่มึงเป็นน้องชายพี่เอก!" โอมทำหน้าตึงหุบยิ้มทันทีเมื่อได้ฟัง "แต่กูไม่ได้สนิทกับเขา ถ้ากูไปถามแล้วเขาโกรธขึ้นมา มีหวังกูโดนต่อยปากแตกแน่" โอมหรืออศิรที่ไม่ค่อยถูกกับอนันดามาตั้งแต่ไหนแต่ไร เขาจึงไม่ค่อยสบอารมณ์นักถ้าจะให้เข้าไปพูดคุยกับพี่ชาย "มึงเรียนมวยมาเพื่ออะไรวะ!" สองหนุ่มแย้งกันไปมา จนไม่ทันได้สังเกตว่ามีใครอีกคนเดินเข้ามาหา "อ้าว อยู่ที่นี่กันเองเหรอสองหนุ่ม! “ หนุ่มๆ เมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูจึงรีบหันไปมอง “ แม่กับยายเป็นยังไงบ้างล่ะ" อัคนีเดินเข้ามาทักอย่างเป็นมิตรจ้องมองที่หน้าของชายหนุ่มซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ลูกชายของเขา "แม่สบายดีครับ แต่ยายไม่ค่อยจะสบายเท่าไหร่ ช่วงนี้กินข้าวไม่ค่อยอร่อย เห็นบ่นว่าปวดเนื้อปวดตัวด้วย" คนถูกถามก็ตอบกลับด้วยท่าทีนอบน้อม คนฟังจึงพยักหน้าเบาๆ "งั้นเธอโทรไปบอกแม่นะ ว่าเย็นนี้จะกินข้าวกับลุง ลุงมีเรื่องจะคุยด้วย" "ครับ" เมื่ออัคนีพูดจบ เขาก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน หนึ่งเดียวหันมามองหน้าเพื่อนโอมที่กำลังยิ้มมีเลศนัย "มึงเป็นอะไร!" "ก็เย็นนี้มึงก็อยู่ที่นี่แล้วนี่ไง ถามเองเลยถ้าอยากรู้" "บ้าเหรอ! กูเป็นคนนอก กูจะไปถามได้ยังไง!! เอ้า ไอ้โอม!" หนึ่งเดียวเดินตามหลังโอมที่เดินหนีเข้าไปในบ้าน ไม่สนใจฟังคำพูดของเขาเมื่อตะกี้เลย