ตอนที่ 6 สารภาพรัก

ใต้ต้นไม้หลังโรงอาหาร จีนเน่ซื้อข้าวกล่องมา แล้วเธอก็เดินมาวางกระเป๋าก่อนนั่งลงที่โคนต้นไม้ หญิงสาวมักมาหลบมุมกินข้าวคนเดียวแบบนี้เสมอ เพราะเธอไม่มีเพื่อน แม้ก่อนหน้านี้จะเคยมีแต่เมื่อพาเพื่อนไปที่บ้าน ทุกคนก็มักจะหายไปจากชีวิตเธอ แม่ของเธอเป็นคนจู้จี้และชอบเลือกแม้กระทั่งเพื่อน หากใครไม่มีฐานะทัดเทียมหรือมีประวัติไม่ดี จันตาก็จะหาทางกำจัดคนๆ นั้นออกไปจากชีวิตลูก โดยไม่เคยรู้เลยว่าลูกสาวต้องทนเหงาทุกครั้งที่มาเรียน เพราะไม่มีเพื่อนสนิทให้พูดคุยหรือระบายความในใจได้เลยสักคน "เฮ้ คุณมานั่งทำไมอยู่ตรงนี้ ในโรงอาหารก็มีที่ว่างไม่ใช่เหรอ?" หนึ่งเดียวที่เดินตามมาเขาเดินมานั่งข้างๆ หญิงสาว เพราะที่ผ่านมาเขาเองก็มักจะสังเกตเห็นว่าเธอจะแอบมานั่งกินข้าวเงียบๆ คนเดียวเสมอ จนหลายครั้งเขาก็อดไม่ได้ที่จะนั่งแอบมองเธอจากมุมของโต๊ะประจำ จนกลับกลายเป็นความชอบอย่างไม่รู้ตัว "นาย?" จีนเน่หันมาเห็นหนึ่งเดียวคนที่เธอเคยเห็นผ่านตาออกบ่อย แต่กลับไม่เคยคุยกันจริงจังเลย หญิงสาวจึงลุกขึ้นแล้วขยับไปนั่งอีกด้าน "ไม่ต้องกลัว ผมไม่ทำอะไรให้คุณหรอก" คนฟังแอบเหลือบมองที่หนึ่งเดียว จริงๆ เธอก็พอจะรู้อยู่ว่าเขาเป็นคนดี ชอบช่วยเหลือคนอื่นจนกลายเป็นที่รักของคนในคณะ แต่ตอนนี้เธอคิดว่าอยู่ห่างๆ เขาไว้น่าจะดีกว่า เหตุเพราะตอนนี้เธอเองก็กลายเป็นว่าที่คู่หมั้นของคนอื่นไปแล้วด้วยแม้ว่าเธอจะยังไม่ได้ตอบตกลงก็ตาม "คุณจะหมั้นกับพี่เอกจริงเหรอ?" หนึ่งเดียวถามด้วยความสงสัย ยิ่งเห็นเธอขยับหนีเหมือนรังเกียจเขา ยิ่งทำให้คำถามนั้นหลุดปากออกมาโดยง่ายเพราะความใคร่รู้ หญิงสาวได้ยินก็หันมาจ้องหน้าเขาด้วยความตกใจ "แล้วนายจะถามทำไม?" จีนเน่ย้อนถาม เธอจำได้ว่าวันนั้น หนึ่งเดียวก็อยู่ที่บ้านของพี่เอกด้วย แต่ไม่คิดว่าเขาจะเอามาพูดที่นี้มันทำให้เธอไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ หญิงสาวจึงลุกขึ้นยืนและจ้องสายตาของคนตรงหน้าเพื่อรอคำตอบจากปากเขา แต่ในเวลาเดียวกันดวงใจของเธอก็เต้นรัวผิดแปลกไป "พอดีผมมีอะไรจะบอกคุณนะ" หนึ่งเดียวค่อยๆ ลุกขึ้นยืนต่อหน้าหญิงสาว และจ้องตากับเธออย่างอ่อนโยน เขากำลังคิดที่จะเปิดเผยความในใจ... "พอดีผมมีอะไรจะบอกคุณนะ” จีนเน่มีท่าทีแปลกใจเล็กน้อย เมื่อมองดูใบหน้าจริงจังที่เขาส่งมา "ว่าไง รีบพูดมาสิ!" หญิงสาวที่ใจเต้นแรงเพราะเห็นสีหน้าและท่าทางของชายหนุ่ม จึงรีบร้อนถามเขาออกไปด้วยเพราะอยากรู้เต็มแก่ "คือผม..." "จีน.. อยู่ที่นี้เอง รู้มั้ยพี่หาตัวเธอไปทั่วเลยนะ" "พี่เอก!" ทั้งสองหันไปมองคนมาใหม่ซึ่งเขาเดินเข้ามากับรอยยิ้ม อนันดาเดินมาจับแขนของจีนเน่และดึงเธอออกไป แม้หนึ่งเดียวจะรู้สึกอยากเหนี่ยวรั้งหญิงสาวไว้แค่ไหน แต่เขาก็ทำได้แค่รู้สึกเท่านั้น เพราะรู้ตัวดีว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ที่จะทำเช่นคิด "พี่เอกจะพาจีนไปไหนคะ?" หญิงสาวถามขึ้นขณะที่ถูกเอกจูงเดินออกมาที่รถ "บ่ายนี้ไม่มีเรียนแล้วใช่ไหม? พี่ว่าจะพาจีนไปทำความรู้จักกับพี่ให้มากขึ้นนะ" ชายหนุ่มยิ้มให้เธอด้วยท่าทางจริงใจ "แต่แม่จะมารับจีนอีกไม่ถึงชั่วโมงนี้นะคะ." เอกหัวเราะออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางลังเลของคนตรงหน้า จากนั้นเขาจึงยื่นโทรศัพท์ที่เขาได้แชทคุยกับจันตาก่อนหน้านี้ให้คนตรงหน้าดู "พี่บอกแม่น้องจีนแล้วครับ แม่บอกว่าให้พี่พาจีนไปได้ตามสบายเลย ไป! ไปกับพี่ แล้วเดี๋ยวถึงเวลาต้องกลับพี่จะไปส่งเอง" "จะไปไหน?" จีนเน่ยังคงไม่กล้าที่จะไปกลับเขา แม้ว่าเขาจะเป็นว่าที่คู่หมั้นของเธอ แต่ทั้งสองยังไม่ได้หมั้นหมายกันอย่างเป็นทางการ และเธอก็ยังไม่แน่ใจในตัวของเขาเช่นกัน "ทำไมล่ะ? จีนไม่ชอบพี่เหรอ?" เอกที่เชี่ยวชาญเรื่องการเอาใจและการพูดหว่านล้อมสาวๆ ตีหน้าเศร้าถามเธอกลับ "...ก็ได้ค่ะ แต่ตอน 4 โมงเย็นพี่ต้องไปส่งจีนกลับคอนโดนะคะ" แน่นอนว่าคนขี้เกรงใจและปฏิเสธใครไม่ค่อยเป็นอย่างจีนเน่ก็ต้องจำใจไปกับเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้