ตอนที่ 10 ขี้ข้าเพื่อน

อัคนีเหลือบหางตามองลูกชายพร้อมกับยิ้มมุมปากน้อยๆ ออกมา "ก็ไม่ได้มีอะไรนี่ หนูจีนเน่เธอมีสิทธิ์เลือกได้ ว่าเธอจะเลือกใคร เพราะลูกกับเธอเองก็ยังไม่ได้หมั้นกันสักหน่อย" "พ่อ! ไม่ได้! งั้นผมจะไปรับจีนเดี๋ยวนี้แหละ!" เอกหันหลังกลับ เตรียมจะเดินกลับไปที่รถ แต่เขาก็หันไปสบตาเข้ากับจีนเน่ที่กำลังถือกระเป๋าเดินเข้ามาทางนี้ ร่างบางยกมือไหว้ผู้หลักผู้ใหญ่อย่างอัคนี "สวัสดีค่ะ จีนต้องขอรบกวนและก็ขอขอบคุณคุณลุงอัคนีมากๆ เลยนะคะ ที่กรุณาให้จีนมาพักอาศัยด้วยที่นี้" "อืม... ไม่เป็นอะไรหรอกลูก ไม่ว่าลูกจะมาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร ให้ถือซะว่าลุงเป็นคนในครอบครัวนะ" อัคนียิ้มให้หญิงสาว ขณะที่ลูกชายกำลังมองดุไปที่หนึ่งเดียวซึ่งกำลังช่วยถือกระเป๋าของจีนเน่ลงจากรถให้แล้วกำลังจะเอาไปเก็บที่เรือนรับรองเอกไม่พอใจรีบสาวขาเดินไปหาคู่กรณีอย่างรวดเร็ว "เอ่อ... คุณลุง จีนขอตัวไปก่อนนะคะ" จีนเน่ที่รู้สึกแปลกๆ รีบยกมือไหว้ลาอัคนีอีกครั้ง และเร่งเดินตามเอกไปที่เรือนรับรอง "มึง!" เอกจับไหล่ของหนึ่งเดียวให้หันมาก่อนที่จะชกหน้าของเขาคนนั้นเต็มแรง "พี่เอก! พี่ทำอะไรของพี่!" จีนเน่ที่เห็นเหตุการณ์รีบเข้ามาห้ามด้วยสีหน้าไม่พอใจเอามากๆ "ก็มันทำเกินหน้าที่! มันมายุ่งกับจีนของพี่!" เอกพูดขึ้นด้วยความโมโหพลางชี้หน้าต่อว่าหนึ่งเดียวที่กำลังเอามือปิดปากตัวเองตรงที่โดนต่อย "เฮอะ! แล้วมันเป็นหน้าที่ของใครล่ะคะ!? ที่ปล่อยให้จีนต้องนั่งรอเป็นชั่วโมงนะ!" หญิงสาวพูดออกมาด้วยความน้อยใจ น้ำเม็ดใส ค่อย ๆ ซึมออกมาที่ดวงตาสวย เพราะก่อนหน้านี้ หลังจากที่แม่ของเธอจะออกไปสนามบินก็ได้สั่งให้ลูกสาวตั้งตารอคู่หมั้นให้มารับ จีนเน่ก็ทำตามคำสั่งอย่างดี ทั้งยังหวังลึกๆ ในใจว่าเอกจะมาเป็นที่พึ่ง และเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอที่ต้องอยู่แต่ในกรอบที่แม่ขีดไว้ ‘ ทำไมพี่เอกไม่ตอบแชทเรานะ ‘ หญิงสาวบรรจงพิมพ์ข้อความส่งไปหาชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นว่าที่คู่หมั้นหลายครั้ง แต่มันก็ไร้สัญญาณตอบรับ แม้แต่กดเข้ามาอ่านข้อความของเธอเขาก็ไม่แม้แต่จะทำ เมื่อนั่งรอนานเกินไปจีนเน่จึงตัดสินใจกดสายโทรตรงไปที่เบอร์ของเขา [‘ ฮัลโหล... มีอะไรไหมคะ พอดีพี่เอกยังไม่ตื่นเลยนะคะ ‘] [ ‘ไปรับโทรศัพท์พี่เขาทำไม เดี๋ยวพี่เขาตื่นมาก็โดนด่าเอาหรอก เดี๋ยวเขาก็ไม่มานอนกับเราอีกแย่เลยนะ’ ] แต่คำพูดจากเสียงในปลายสายที่ตอบกลับมาทำให้เธอถึงกับอึ้งไปต่อไม่ถูก นี่พี่เอกนอนอยู่กับผู้หญิงทีเดียวถึงสองคนเลยเหรอ? ‘ พวกเธอเป็นใคร?’ ปากสวยถามออกมาด้วยความสงสัย ทำให้ปลายสายรู้ว่าเป็นผู้หญิง ปลายสายจึงคิดอยากจะแกล้งเธอทั้งหวังอยากเขี่ยหญิงสาวออกจากชีวิตของอนันดา [‘พวกเราเป็นเมียพี่เอก พอดีทำกิจกรรมกันเมื่อคืนดึกไปหน่อยนะถึงตี 3 ตี 4 เลย เธอมีอะไรหรือเปล่า พี่เอกเขาคงเพลียตื่นมารับฟังไม่ได้หรอก’] หญิงคนนั้นตอบกลับมาก่อนที่จะมีเสียงหญิงสาวอีกคนแทรกเข้ามาอีกครั้ง [ ‘ อีพี้ง เดี๋ยวพี่เอกรู้ก็เป็นเรื่องหรอก มึงอย่าล้ำเส้นสิ"] [‘ มึงก็อย่าให้เขารู้สิวะ ‘] จีนเน่รีบวางสายพลางน้ำตาคลอเบ้า เธอคิดว่าเขาจะเป็นผู้ชายที่แสนดีเสียอีก แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็เห็นมือหนาของใครบางคนยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ จีนเน่จึงรีบเงยมองหน้าคนมาใหม่ ‘ นาย…’ จมูกโด่งรีบสูดหายใจเข้าพร้อมกับหลับตาถี่ๆ เพื่อให้น้ำตาหยุดพลางรีบหลบสายตาของคนตรงหน้า ‘ รับไปสิ ร้องไห้ทำไม ไม่อายคนอื่นบ้างหรือไง? ‘ เขาพูดพลางมองไปรอบๆ เพราะตอนนี้จีนเน่กำลังนั่งอยู่บริเวณทางเข้าของคอนโด ซึ่งมีผู้คนเดินผ่านไปมา หญิงสาวได้ยินเช่นนั้นจึงรีบคว้าเอาผ้าเช็ดหน้าแล้วหันหลังให้เขา ‘ นายมาทำอะไร? ถ้าจะมาเอาเสื้อ ไว้ฉันจะคืนให้เอง ฉันเก็บมันไว้ในกระเป๋า ตอนนี้คงยังเอาออกมาไม่ได้ ‘ หนึ่งเดียวถอนหายใจก่อนนั่งลงข้างๆ เธอ ‘ ผมไม่ได้จะมาทวงเสื้อหรอกน่ะ พอดีท่านอัคนีให้ผมมารับคุณ ‘ จีนเน่หันมามองเขาด้วยความสงสัย ‘ หมายความว่าไง นายเป็นอะไรกับพี่เอกกับโอมกันแน่ แล้วทำไมถึงเรียกลุงอัคนีว่าท่านด้วย? ‘ ‘ ไว้จะบอกทีหลัง ตอนนี้เก็บของขึ้นรถก่อนเถอะ ’ เขาพูดพร้อมลุกจับกระเป๋าของหญิงสาว แต่ก็ถูกมือบางคว้าไว้ให้วางมันลงเหมือนเดิม ‘ ไม่!! ถ้าจะให้ฉันไปกับนาย นายต้องตอบคำถามของฉันก่อน จะให้ฉันตามนายไปสุ่มสี่สุ่มห้าได้ยังไง ‘ เขายิ้มให้กับความดื้อรั้นของหญิงตรงหน้า ‘... ผมก็ไม่ได้สำคัญอะไรในครอบครัวของไอ้โอมมันหรอก ‘ ‘ ตอบไม่ตรงคำถาม อย่าบ่ายเบี่ยงได้ไหม บอกความจริงมาซะเถอะ นายเป็นอะไรกับครอบครัวนั้นกัน วันนั้นก็เห็นอยู่ในบ้านนั้น นายไม่ได้เป็นแค่เพื่อนสนิทของโอมแน่ๆ ใช่มั้ย!’ คนฟังถอนหายใจ ถ้าไม่พูดเธอก็คงจะคอยจับผิดเขาไม่หยุดแน่ ‘ ก็ใช่ พอดีผมเป็น... ขี้ข้าเพื่อน...นะ ‘ หญิงสาวขมวดคิ้วให้กับคำตอบและท่าทีครุ่นคิดของชายหนุ่ม นี่เขาคิดจะเล่นตลกกับเธอเหรอ ‘ ขี้ข้าเนี่ยนะ? ‘ ‘ อืม... ไม่รู้จักเหรอ?ขี้ข้า หรือเรียกง่ายๆ ว่าเบ๊ไง แบบนี้คุณก็อนุญาตให้ผมขนของ ของคุณขึ้นรถได้แล้วใช่มั้ยครับ คุณหนู? ‘ เขายิ้มขำพลางมองมือของหญิงสาวที่จับกระเป๋าแน่นใกล้มือเขา จีนเน่มองตามลงมาเงียบๆ ขณะเดียวกันโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น ‘ อย่าเพิ่ง! ‘ หญิงสาวพูดกับเขาก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า ปรากฏว่าเป็นเบอร์ของอัคนี [‘ ฮัลโหลหนูจีน พ่อให้หนึ่งเดียวไปรับหนูนะ หนูจีนเจอเขาหรือยัง?’ ] ‘ เจอแล้วค่ะ ‘ [‘ อืม งั้นดีเลย หนูมากับเขานะ พอดีพี่เอกยังไม่ว่างนะ ‘] ‘ ค่ะ ‘ ‘ ตอนนี้ไปกับผมได้แล้วใช่มั้ย? ‘ ร่างสูงถามขึ้นเมื่อจีนเน่หันกลับมามองหน้า ‘ แอบฟังคนอื่นคุยโทรศัพท์ได้ยังไง ไม่มีมารยาทเลย ‘ หญิงสาวไม่ได้ตอบคำถามเขา แต่เดินนำไปขึ้นรถก่อน ซึ่งการกระทำนั้นทำให้ชายหนุ่มที่มองอยู่รู้สึกเอ็นดูเธอเป็นอย่างมาก จนทำเอาเขาอมยิ้มไม่หุบ จนต้องรีบส่ายหน้าเรียกสติตัวเอง "ก็พี่มีธุระ เพิ่งจะได้กลับมานี่ครับ!" กลับมายังปัจจุบันเอกพยายามเจรจากับหญิงสาวตรงหน้า แต่จีนเน่ที่ตอนนี้เริ่มไม่ชอบเอกเต็มทนเธอจึงไม่สนใจ และหันไปมองหนึ่งเดียวซึ่งถือกระเป๋าของเธอมองมาอยู่ "เราไปกันเถอะ" มือเล็กจับแขนของหนึ่งเดียว แล้วพากันเดินเข้าไปในบ้าน ทำให้เอกไม่ชอบใจมากถึงกับควันออกหู "หยุด!! จีนจะมาทำแบบนี้กับพี่ไม่ได้นะ เราจะหมั้นกันแล้วนี่" เอกจับแขนของหญิงสาวแน่น ผ่านสายตาของหนึ่งเดียวที่มองมายังต้นแขนของหญิงสาวที่กำลังแดงเพราะแรงกดจากชายอีกคน "ใครบอกกันว่าจีนจะหมั้นกับพี่!" หญิงสาวตอบกลับด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด "ก็ในร้านเกม จีนรับตุ๊กตาจากพี่นั่นก็แสดงว่าจีนยอมหมั้น" เอกหาเรื่องมาตู่อ้าง ไม่ยอมง่ายๆ ที่จะปล่อยผู้หญิงคนนี้ไป ซึ่งเขาก็เริ่มดีใจเมื่อสังเกตเห็นสีหน้ากังวลของคนตรงหน้าตอนเธอได้ฟังสิ่งที่เขาพูด แต่คำตอบของหญิงสาวกลับทำให้เขาหน้าซีดเผือก "แต่จีนไม่ได้พูดสักคำนะคะว่าจะหมั้น ที่สำคัญตุ๊กตาตัวนั้นจีนก็ทิ้งไปแล้ว ไม่รู้ด้วยว่าเอาไปไว้ไหน!" หญิงสาวสะบัดแขนออกจากการรัดกุมของชายตรงหน้า และรีบเดินหนีเข้าไปในบ้าน พอเอกจะตามไป หนึ่งเดียวก็รีบคว้ากระเป๋าพลันเข้ามาดักทางเดินเอาไว้ ทำให้เอกหัวเสียเดินหนีไปที่คฤหาสน์