ตอนที่ 2 คนที่ชอบ

บ้านศิลาแดง "หายหัวไปไหนมาตั้งหลายอาทิตย์ ป่านนี้ถึงได้โผล่หน้ามาให้เห็น! แล้วดูสภาพตัวเองสิ" อัคนีที่นั่งรอแขกอยู่ เห็นลูกชายคนโตเดินผ่านประตูเข้ามา จึงรีบเดินออกมาต่อว่า อนันดาหรือเอกก็หันมามองพ่อด้วยหางตาพร้อมกับอารมณ์ที่ไม่พอใจนัก "ฉันถามไม่ได้ยินเหรอ! ไปไหนของแกมา วันงานเผาศพแม่แก แกก็ไม่ไป! แกเป็นลูกแบบไหนกันหะ!" เอกที่ถูกพ่อชี้หน้าดุด่าเขาเริ่มอารมณ์เสีย จมูกโด่งพ่นลมหายใจแรง "ใครจะดีได้เท่าไอ้โอมล่ะ! ลูกเมียแต่งของพ่อไง!! ขนาดแม่อินทร์เป็นแม่ของผมแท้ๆ ยังเข้าข้างแต่มัน! แต่สำหรับผม!! ทำอะไรก็ผิด!! ผมมันไม่มีอะไรดี!!" ชายหนุ่มจึงระบายความโกรธใส่พ่อจนคนฟังหน้าชา "ก็เพราะแกทำตัวเองแบบนี้ไง! เรียนจบแล้วแทนที่จะทำงาน ก็เอาแต่เที่ยวเล่น! จะให้ไปต่อปริญญาโทก็ไม่ไป! ให้ไปทำงานก็ไม่ไป!" อัคนีโกรธจัดขึ้นมาอีกครา เขาให้ทุกอย่างกับลูกเท่าเทียมกันมาตลอด ทำไมเอกถึงได้คอยแต่จะอิจฉาน้องชายแบบนี้ แต่เมื่อเขารู้ว่าตัวเองกำลังทำร้ายจิตใจลูก เขาก็เริ่มรู้สึกผิดแล้วผ่อนอารมณ์ลง "ไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยหน่อย อีกเดี๋ยวจะมีคนมา พ่ออยากให้แกลงมาพบพวกเขา" เอกไม่ตอบอะไร แล้วเดินหน้าบึ้งขึ้นไปบนชั้นสอง "นั่นรถใครวะ!" เมื่อโอมขับรถเข้ามาจอดในลานบ้าน หนึ่งเดียวที่เห็นว่ารถคันนั้นขับนำหน้ามาตั้งแต่ตรงไฟแดงแล้ว จึงอุทานออกมาอย่างสงสัย "อยากรู้มึงก็ลงไปดูสิ ขับมาด้วยกันมาถามกูทำไม" พี่โอมจึงทำท่าหงุดหงิดใส่เพื่อน แต่ตอนที่ทั้งสองเห็นสองร่างของเจ้าของรถคันนั้นเดินลงมา ก็อุทานออกมาเป็นเสียงเดียวกัน "จีนเน่~" โอมหันไปยิ้มอ่อนให้เพื่อนอย่างรู้ใจ "มึงยิ้มอะไรของมึง?" หนึ่งเดียวที่รู้สึกแปลกๆ รีบเอ่ยถาม โอมเลยเอามือไปคล้องคอเพื่อนพลันทำหน้ากลั้นขำแล้วเฉลย "แหม กูรู้หรอกน่าว่ามึงคิดยังไงกับเธอคนนี้" "คิดอะไร! ตอนไหนกัน!" "มีพิรุธน่ะเนี้ย กูรู้ว่ามึงชอบ ถ้ามึงไม่ชอบป่านนี้เสร็จกูไปนานแล้ว" หนึ่งเดียวที่ได้ยินอย่างนั้น จากที่กำลังจะปฏิเสธจึงทำได้แค่พูดไม่ออกเพราะกลัวเพื่อนจะล่อผู้หญิงคนที่ตนแอบรัก "ว่าแต่จีนมาบ้านกูทำไมวะ!" โอมบ่นก่อนรีบคล้องคอเพื่อนพากันเดินตามหญิงสองคนนั้นเข้าบ้านไป "สวัสดีค่ะ" สองแม่ลูกยกมือไหว้อัคนีที่นั่งรออยู่ ชายสูงวัยก็รับไหว้แล้วรีบเชิญแขกทั้งสองมาร่วมโต๊ะ "นั่งก่อนสิ นี่ใช่ลูกสาวของคุณเหรอ หน้าตาน่ารักกว่าในรูปอีกนะ" จีนเน่ที่ได้ยินอัคนีพูดแบบนั้นก็รู้สึกแปลกๆ รีบหันไปหาแม่ แต่แม่กลับไม่สนใจเธอเลย "ใช่แล้วล่ะ คนนี้แหละค่ะ ที่จะมาเป็นลูกสะใภ้ของคุณน่ะ" คำที่แม่พูดออกมายิ่งทำให้จีนเน่หน้าเหวอ จ้องหน้าของแม่ตาไม่กระพริบทำไมแม่ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเธอมาก่อน "สวัสดีครับพ่อ โอมกลับมาแล้ว อ้าวมีแขกเหรอ สวัสดีครับ~" โอมเดินเข้ามาทักทายพ่อ เพราะอยากรู้ว่าสองแม่ลูกนี้มาทำอะไรกันโดยที่มีหนึ่งเดียวซึ่งถูกเขาคล้องคออยู่เดินตามมาอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะก้มลงไปจ้องตากับจีนเน่ซึ่งหันมามองพวกเขาเช่นกัน " นี่พากันเข้ามาทำไม พ่อกำลังคุยธุระอยู่" อัคนีหันไปดุลูกชาย "โอ้! ผมไม่รู้ครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับ!" โอมตอบพ่อด้วยท่าทีกวนๆ จริงๆ แล้วเขารู้ แต่ที่ไม่รู้คือจีนเน่กับแม่ของเธอมาทำอะไรกันแน่ จันตาแอบมองทั้งสองอย่างพอใจ แล้วกระซิบถามกับอัคนี "คนไหนคะว่าที่ลูกเขยฉัน?" สองหนุ่มที่ได้ยินก็หันไปมองหน้าอัคนีอย่างตื่นตกใจ โดยเฉพาะหนึ่งเดียวที่รีบหันไปจ้องหญิงสาวด้วยใบหน้าซีดเผือก "อ๋อ ไม่ใช่ทั้งสองคนนี้หรอก" อัคนีชี้นิ้วไปหาอศิร "คนนี้ลูกชายคนเล็กของผม ส่วนคนนี้เป็นเพื่อนมัน เห็นว่าเรียนอยู่คณะเดียวกันกับหนูจีนด้วยนี่ ใช่มั้ย?" จีนเน่พยักหน้าเบาๆ แม้ในใจจะยังตกใจไม่น้อย แม่คิดจะจับเธอให้ไปคู่กับใครกันแน่ "มาแล้ว ทำไมพ่อต้องให้นวลไปเร่งผมด้วย!" ทุกคนหันไปตามเสียง จีนารัตน์หรือจีนเน่ใจเต้นไม่น้อยตอนเห็นใบหน้าของอนันดาหรือเอก เนื่องจากความสง่างามภายนอกที่ดูเป็นผู้ใหญ่มากของเขา ทำให้เธอหวั่นไหว ตาของจีนเน่เปล่งประกายและเผลอส่งยิ้มอ่อนให้กับเอกเบาๆ และทั้งหมดก็อยู่ภายใต้สายตาของหนึ่งเดียวซึ่งกำลังจับจ้องปฏิกิริยาของเธอไม่ห่างสายตา จนโอมที่สังเกตเห็นเพื่อนซึ่งกำลังยืนช้ำชอกใจเขาจึงต้องรีบดึงแขนของหนึ่งเดียวให้ออกไปจากห้องก่อน "เฮ้ย! ไปกันเถอะมึง" "คนนี้คือเอก อนันดา ลูกชายคนโตของผมครับ ผู้ที่จะให้หมั้นกับหนูจีน ลูกสาวของคุณ" และระหว่างที่เดินออกไป สองหนุ่มก็ได้ยินในสิ่งที่อัคนีพูดต่อทำเอาหนึ่งเดียวถึงกับนิ่งทั้งจุกพลันรู้สึกหน่วงอยู่ในใจเป็นพักๆ "เฮ้ย! มึงทำไมซึมจัง" โอมพูดกับหนึ่งเดียวที่ตอนนี้มานั่งทำงานกลุ่มกันอยู่ที่โต๊ะในสวนพลางตบไหล่คนที่พูดด้วยเบาๆ เพราะเห็นว่าเพื่อนนั่งเศร้ามานานหลายนาทีแล้ว "จีนจะหมั้นกับพี่เอกจริงเหรอ?" หนึ่งเดียวจึงหันไปถามกับโอม คนฟังก็ก้มหน้าคิดนิดหน่อย "ไม่รู้สิ แต่พ่อกูไม่ชอบบังคับใคร ถ้าจีนไม่ได้ชอบพี่เอกชะอย่าง กูว่าพ่อก็คงไม่บังคับหรอก" คำพูดของโอมยิ่งทำให้หนึ่งเดียวหงุดหงิดเข้าไปอีก เข้าคิดเห็นสายตาที่จีนเน่มองยังอนันดาเมื่อกี้ก็รู้สึกไม่ชอบใจ "เฮ้อ...แต่กูเห็นสายตาตอนที่จีนมองพี่เอกแล้ว กูว่า จีนคงไม่ปฏิเสธหรอก" ก่อนที่เขาจะพูดกับเพื่อนออกมาอย่างหมดหวัง "เอ้า!"