ตอนที่ 7 ยอมหมั้นกันนะ

ร้านเกม "พี่เอก" หญิงสาวดึงชายเสื้อของชายหนุ่มที่กำลังเดินนำหน้าเธอด้วยท่าทีตื่นเต้น เขาจึงหันกลับมามองหน้าเธอ "เป็นอะไรไปจีน พี่จะพาเรามาสนุกน่ะ มาผ่อนคลาย" จากนั้นเขาก็ดึงมือจีนเน่เข้าไปในโซนเกมของห้างอนันดาเล่นเกมโน้นเกมนี้อย่างสนุกสนาน โดยไม่ได้สนใจสีหน้าของหญิงสาวซึ่งเอาแต่เดินตามเขาจนเหนื่อย และไม่รู้สึกสนุกด้วยเลย ทำเอาตัวจีนเน่เริ่มคิดแล้วว่าเอกคงไม่ใช่คนที่เธอชอบหรอก "เฮ้ย! ดูสิ จีนพี่เก่งไหม!!" เอกคีบตุ๊กตาได้ตัวหนึ่ง หลังจากพยายามอยู่นานหันมาดีใจพลางพูดกับหญิงสาวซึ่งตอนนี้สีหน้าของเธอดูเหนื่อยล้าแสดงออกมาชัดเจนแต่กระนั้นเขาก็ไม่ได้สนใจที่จะถามไถ่ถึงความรู้สึกของเธอเลยสักคำ "เอา" จีนเน่ที่กำลังหันซ้ายมองขวาอยากจะกลับบ้านเต็มทน หันมามองตุ๊กตาที่เอกยื่นให้ ชายหนุ่มนั่งคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ "พี่เอก พี่ทำอะไรคะ! ลุกขึ้นมาสิ" หญิงสาวถามด้วยความตกใจและอายสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมา "จีน น้องยอมหมั้นกับพี่นะคะ" เอกเอ่ยออกมา พร้อมจ้องตาหญิงสาวอย่างจริงจัง แน่นอนว่าจีนเน่รู้สึกเขินกับสิ่งที่เขาทำตอนนี้ เธอรับตุ๊กตาในมือของชายหนุ่มโดยไม่พูดอะไร ทุกคนในร้านที่สังเกตเห็นต่างปรบมือยินดีให้พวกเขา จนหญิงสาวรู้สึกอายมาก เพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนในชีวิตเอกจับมือเธอแน่น "ไปเถอะ พี่มีอีกที่ที่อยากพาจีนไป" "เดี๋ยว! พี่เอก! แต่นี่มันจะ 4 โมงเย็นแล้วนะคะ จีนต้องกลับบ้านแล้ว" "โห่จีน ใครเขามาเที่ยวเล่นแล้วกลับเร็วแบบนี้ล่ะ นี่ไม่ใช่เวลาเลิกโรงเรียนนะ? ไปเถอะน่า แม่จีนท่านไม่ว่าหรอก" เอกพยายามจะพาจีนเน่เดินไปอีกทาง ทั้งที่หญิงสาวพยายามปฏิเสธ ในขณะเดียวกันก็มีกลุ่มชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาทัก "อ้าวเอก มาเจอที่นี้พอดีเลย ไป ไปต่อผับไอ้บอลกัน" "เออ พวกมึงรีบไปเถอะ" จีนเน่มองไปยังกลุ่มเพื่อนของเอกด้วยใจสั่นๆ รู้สึกแปลกๆ เธอกลัวพวกเขา "ปะ!" "จีนไม่ไปค่ะ! จีนจะกลับ!" จีนเน่ยื่นคำขาด ทำให้เอกที่รีบร้อนอยากจะไปหาเพื่อน หันกลับมาจ้องมองเธอด้วยแววตาไม่พอใจอยู่ครู่หนึ่งทำให้หญิงสาวไม่ทันได้สังเกต "งั้นจีนหารถกลับเองได้ไหม? พี่รีบ" พูดจบเขาก็เดินตามแก๊งเพื่อนของเขาไป โดยไม่รอฟังคำตอบจากเธอเลย "อ้าว...พี่เอก!" หญิงสาวได้แต่ตะโกนไล่หลัง เธอคิดว่าเขาจะเป็นผู้ใหญ่ตามบุคลิกภาพข้างนอกเสียอีก จีนเน่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินออกมาจากห้าง พยายามมองหารถแท็กซี่ที่อยู่ใกล้ๆ ในขณะเดียวกันก็มีรถพราโด้คันหนึ่งขับมาจอดตรงหน้าเธอ "ให้ไปส่งไหม?" กระจกรถถูกเปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าของหนึ่งเดียวที่มองมายังเธอด้วยท่าทีเป็นห่วง จีนเน่ตกใจเล็กน้อยเธอรีบส่ายหน้าตอบเขา "ไม่! ไม่ไป..." ร่างสวยหันข้างพลันก้าวขาเดินหนีไปทางอื่น แต่ก็ไม่มีรถแท็กซี่คันไหนว่างหรือจอดให้เธอเลย สุดท้ายหญิงสาวก็ได้แต่ยืนลังเลด้วยความกังวล เธอตัดสินใจเดินออกไปตามทาง ด้วยความหวังว่าจะหารถกลับได้ตามถนน แว้นๆ แว้น แว้น~~ มีกลุ่มวัยรุ่นขับรถมอเตอร์ไซค์ท่อดังขึ้นมาปาดหน้าหญิงสาวที่กำลังเดินอยู่บนทางเท้า "ลงไปสิ นี่มันทางเท้านะคะ ไม่ใช่ทางรถ!" จีนเน่ตะโกนใส่เด็กพวกนั้นด้วยความโมโห เสียงเครื่องยนต์ที่ดังแสบแก้วหูทำให้เธออารมณ์เสียเอามากๆ แต่ยิ่งพวกมันเห็นว่าเธอแสดงท่าทีโกรธ พวกมันก็ยิ่งเร่งรถเสียงดังขึ้น จนเธอต้องรีบเอามือขึ้นมาอุดหูพลางพยายามเดินเลี่ยงหนี "ว้าย!" "หยุด! จะไปไหน!" วัยรุ่นคนหนึ่งที่ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์กระโดดลงจากรถแล้วเข้ามาดึงแขนหญิงสาวไว้ ทำเอาจีนเน่สะดุ้งตกใจไม่น้อย "ปล่อย! อย่ามาจับฉันนะ!" คนสวยพยายามสะบัดมือออก แต่แทนที่จะปล่อยมันกลับยิ่งบีบแขนเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม "โอ๊ย!" ปี้ด!!! ปี้ด!!! เสียงแตรรถพราโด้คันคุ้นตาดังสนั่นวิ่งเข้ามาจอดใกล้ ทำให้พวกวัยรุ่นกลุ่มนั้นตกใจและรีบกระโดดขึ้นรถเร่งเครื่องหนีไป "เป็นอะไรหรือเปล่า!?" ร่างของหนึ่งเดียวรีบลงจากรถวิ่งตรงมายืนข้างหญิงสาว จีนเน่ยืนจ้องชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความรู้สึกโล่งใจแบบแปลกๆ แต่เธอก็เลือกที่จะหลบหน้าเพื่อไล่ความรู้สึกพวกนั้นออกไป "ไม่เป็นอะไรค่ะ" ร่างบางสะดุ้งตกใจเมื่อถูกมือใหญ่จับที่แขน "ขอโทษนะ" "นายจะทำอะไร!?" เธอถามกลับด้วยความตื่นตระหนก "ผมจะไม่ขออนุญาตไปส่งคุณหรอกนะ เพราะคุณคงจะไม่ยอม ขอโทษที่ต้องบังคับ ขึ้นรถ!" มือใหญ่ดันแผ่นหลังสวยให้ก้าวไปข้างหน้าเพื่อไม่ให้ตัวเองลงแรงที่แขนของหญิงสาวมากเกินไป จีนเน่ที่ยังรู้สึกงง แต่ก็ยอมขึ้นรถของหนึ่งเดียวไปแต่โดยดี อย่างน้อยเขาก็น่าจะดีกว่าเด็กแว้นพวกนั้น "ทำไมนายต้องมาวุ่นวายกับฉันด้วย?" หญิงสาวเอ่ยถาม หนึ่งเดียวที่กำลังขึ้นรถก็หันกลับมามองหน้าเธอ "ทำไม? หรือว่าคุณกลัวว่าพี่เอกจะเข้าใจผิด?" ชายหนุ่มถามออกมาด้วยความเสียใจน้อยๆ เพราะเห็นเธอไม่ค่อยไว้ใจในตัวของเขา ทั้งที่เขาหวังดีกับเธอจริงๆ "แต่ก่อนนายก็ไม่เห็นจะมาสนใจอะไรฉันนี่!?" คำตอบของเธอนั้นทำให้เขาหน้าชา เพราะเขานั้นแอบชอบจีนเน่มาตั้งแต่ปี 1 แต่เหตุเพราะฐานะทางครอบครัวไม่ดีเลยไม่กล้าเข้าไปยุ่งกับเธอ กลับกันตอนเมื่อรู้ว่าเธอกำลังจะกลายไปเป็นของคนอื่น เขาก็เกิดหวงและอยากจะเผยความในใจออกมา "ก็…แต่ก่อนเราเป็นแค่เพื่อนร่วมคณะนี่ แต่ตอนนี้คุณเป็นว่าที่คู่หมั้นของพี่เอก พี่ชายของเพื่อนรักผม ผมจะปล่อยให้คุณถูกพวกนั้นรังแกได้ยังไง" ด้วยความที่ไม่รู้ว่าจีนเน่จริงจังกับเอกแค่ไหน หนึ่งเดียวจึงไม่กล้าที่จะเผยความในใจของตัวเองออกมาในทันที เพราะกลัวว่าจะทำให้เธอหนักใจและหนีห่างเขาไป "แล้วนี่นายจะพาฉันไปไหน? รู้เหรอว่าบ้านฉันอยู่ไหนนะ?" หญิงสาวถามหนึ่งเดียวก็เงียบไปสักพักก่อนจะหันกลับมายิ้มให้เธอแล้วส่ายหัวเบาๆ "ไม่..." "ฮ่าๆ " หญิงสาวหัวเราะให้กับท่าทางเลิกลั่กนั้นของเขาทันที เพราะปกติเธอเคยเห็นแต่สีหน้าที่เคร่งขรึมของเขา ไม่เคยเห็นท่าทีโก๊ะๆ แบบนี้มาก่อนเลย ช่างตลกจริงๆ "... " เขาที่เห็นรอยยิ้มของคนที่แอบชอบก็อดอมยิ้มตามไม่ได้ หนึ่งเดียวจึงต้องรีบหลบหน้าเหตุเพราะใบหูและสองแก้มกำลังแดงก่ำ "งั้นคุณก็รีบบอกทางผมมาสิ ขำกันอยู่ได้" เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ จีนเน่ก็หันไปยิ้มให้เขา ด้วยเริ่มรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นในสิ่งที่เขาทำเมื่อตะกี้