ตอนที่ 12 หวั่นไหว

ในห้องของโรงแรม... เพียะ!เสียงฝ่ามือดังสนั่น ฟาดเข้าที่ใบหน้าสวยของพริตตี้สาว "พี่เอกตบพี้งทำไมคะ!" "ยุ่งไม่เข้าเรื่อง มึงล้ำเส้นกู! กูไม่เอามึงถึงตายก็บุญแค่ไหนแล้ว!" ชายหนุ่มชี้หน้าด่าหญิงสาวที่นั่งเอามือปิดแก้มของตัวเองอยู่ใต้ร่างกายเขา ตัวของเธอสั่นด้วยความกลัว "มันเป็นใครคะ? มันถึงทำให้พี่กล้าทำร้ายพี้งแบบนี้?" หญิงสาวพูดด้วยความโกรธเหตุเพราะรู้สึกหึงหวง แต่ก็โดนฝ่ามือใหญ่ฟาดลงมาบนใบหน้าเต็มแรงอีกครั้ง "มึงมีสิทธิ์ถามกูแบบนี้เหรอ!" อนันดาตะคอกพร้อมจ้องหน้าเธอด้วยสายตาเย็นชา หญิงสาวจึงรีบยกมือไหว้ขอชีวิต "ขอโทษค่ะ พี้งขอโทษ" มือบางๆ ยื่นไปกอดขาของชายหนุ่ม ขณะที่เขาลุกและหันหน้าไปทางอื่น "พี้งแค่รักพี่ พี้งไม่อยากเสียพี่ไป พี้งผิดเหรอคะ พี่เอกอย่าทิ้งพี้งนะคะ" เอกยิ้มกว้างหลังจากได้ยินคำพูดนั้น เพราะเธอทำให้เขาพอใจมาก "รู้ตัวก็ดี" ชายหนุ่มค่อยๆ นั่งลง ยื่นมือจับคางของหญิงสาว หน้าของเขาโน้มเข้าไปใกล้เธอ ก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันจนกินเวลาไปหลายชั่วโมง... ... ... ... "มาช่วยงานลุงแบบนี้ แม่ไม่ว่าอะไรใช่ไหม?" ในห้องทำงานของอัคนี เขาถามชายหนุ่มที่นั่งฟังอยู่ ใบหน้าคนถูกถามก็เผยยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับ "ไม่มีปัญหาครับ แม่ผมอยากให้ผมมาช่วยงานคุณท่านอยู่แล้ว แต่ผมขอกลับไปหายายช่วงวันเสาร์-อาทิตย์ได้ไหม? ถ้าผมไม่กลับ ยายคงจะบ่นไม่หยุดแน่" "อืม ได้ๆ งั้นลุงจะให้หนึ่งไปอยู่ที่เรือนรับรองนะ ช่วยดูแลหนูจีนให้ลุงด้วยละกัน" หนึ่งเดียวจ้องตรงไปที่อัคนีซึ่งคนตรงหน้าสั่งงานโดยที่ไม่มองหน้าเขาเลย "เอ่อ ท่านหมายความว่ายังไงครับ?"อัคนีได้ยินคำถามก็จ้องเข้ามาที่ดวงตาของชายหนุ่ม " หรือว่า หนึ่งไม่เต็มใจที่จะช่วยลุงเหรอ? ลุงคิดว่าหนึ่งชอบจีนนี่ ใช่มั้ย?"คนพูดอมยิ้มเล็กน้อย หนึ่งเดียวได้ยินแบบนั้นใบหน้าของเขาก็ร้อนวูบวาบก่อนรีบตั้งสติและตอบกลับคนตรงหน้าด้วยความสงบนิ่ง "แต่จีนเป็นคู่หมั้นพี่เอกนะครับ..." "ฮ่าๆ" อัคนีหัวเราะพลันทำหน้าเศร้าๆ แล้วพูดกับคนตรงหน้าออกมาอย่างเสียดาย "หนูจีนเธอเป็นเด็กสาวที่น่ารักและดีมากในสายตาลุง ดังนั้นเธอควรมีสิทธิ์ที่จะเลือกคนรักของเธอเองไม่ใช่หรือ?" ชายชราค่อยๆ จ้องไปที่ตาของชายหนุ่มตรงหน้า "หนึ่งก็รู้ว่าพี่เอกเป็นคนยังไง เมื่อคิดๆ ดูแล้ว ลุงก็ไม่ควรไปตกลงกับจันตา ที่จะให้เอกหมั้นกับหนูจีนตั้งแต่แรกเลย" เมื่อเห็นอัคนีมีสีหน้าเคร่งเครียด หนึ่งเดียวจึงรีบพูดเพื่อปลอบใจให้เขารู้สึกดีขึ้น "แต่ท่านก็อยากให้ลูกชายของท่านเจอคนดีๆ ไม่ใช่หรือครับ?" อัคนีได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มอ่อนและพูดกับหนึ่งเดียวว่า "อืม... เพื่อชดเชยความผิด ลุงเลยอยากขอให้หนึ่งช่วยดูแลหนูจีน อย่าให้เอกไปทำอะไรไม่ดีหรือกดขี่เธอได้ หนึ่งคงเข้าใจที่ลุงพูดใช่ไหม?" หนึ่งเดียวนิ่งไปชั่วครู่ คนตรงหน้าคงกลัวว่าลูกชายจะไปใช้วิธีบีบบังคับจีนเน่แบบที่เขาคิดแน่ๆ คิดได้ดังนั้นเขาจึงรีบเงยหน้าขึ้นมาตอบรับด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ "ได้ครับ! ผมสัญญาว่าจะไม่ให้ใครแตะต้องตัวเธอได้ ถ้าเธอไม่ยินยอม" เมื่อหนึ่งเดียวลงมาจากห้องทำงานของอัคนี เขาก็กำลังจะเดินไปขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน สายตาคมดันไปเห็นว่าจีนเน่กำลังนั่งเหม่อมองออกไปยังนอกบ้าน หญิงสาวนั่งอยู่ที่ม้านั่งข้างเรือนรับรอง ขายาวๆ ของเขาจึงรีบสาวเดินเข้ามาหาเธอ "คุณรอพี่เอกอยู่เหรอ?" หญิงสาวสะดุ้ง พลันรีบขยับตัวหนีหลังจากที่ชายหนุ่มเดินมานั่งลงข้างๆ "นายมาไม่ให้สุ่มให้เสียงอีกแล้วนะ นี่คิดจะทำให้ฉันหัวใจวายตายไปเลยหรือไง?" หนึ่งเดียวอมยิ้มน้อยๆ ที่เห็นเธอต่อว่าเขาเช่นนี้ "...ขอโทษที ก็ตอนที่เห็นคุณเหม่อลอยอยู่เลยผมก็เป็นห่วงนี่" ไม่พูดเปล่ามือหนาก็ล้วงเอาสเปรย์กันยุงในกระเป๋าออกมายื่นให้คนตรงหน้า "อะ! ยุงจะกัดเอานะ" ว่าแล้วเขาก็ลุกขึ้นยืน พอเห็นหญิงสาวตรงหน้าไม่รับของจากมือ เขาจึงวางไว้บนโต๊ะข้างๆ เธอก่อนจะเดินออกไปก็ไม่ลืมบอกย้ำกับหญิงสาวว่า "กลับเข้าห้องล็อคประตูแล้วนอนซะเถอะครับ อย่าไปเชื่อคำพี่เอกมากนักเลยนะ เขาคงไม่กลับมาวันนี้หรอก" จีนเน่คิดตามคำพูดของชายหนุ่มที่กำลังเดินหายไปในความมืด ก็จริงนะ ทำไมเธอยังจะเชื่อคำของอนันดาอีก ในเมื่อเขาบอกไว้ว่าเย็นนี้จะมาทานข้าวด้วยกันที่คฤหาสน์ แต่ป่านนี้แล้วยังไม่เห็นโผล่หน้ามาเลย จีนเน่ก้มหน้าคิดก่อนจะหันไปมองที่รถของหนึ่งเดียวซึ่งกำลังแล่นออกไปจากรั้วบ้าน มือบางหยิบสเปรย์กันยุงที่เขาให้ขึ้นมา พร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ อย่างไม่รู้สาเหตุ