ตอนที่ 9 ชายทั้งสอง

"อ้าว..." ร่างของชายหนุ่มที่กำลังจะลงจากรถหลังจากถึงบ้าน เหลือบเห็นตุ๊กตาที่จีนเน่ลืมทิ้งไว้ เขาก็หยิบมันขึ้นมามอง "คงเป็นของที่พี่เอกให้สินะ" ชายหนุ่มวางมันลงที่เดิม แม้ในใจอยากจะโยนทิ้ง แต่เชื่อเถอะ เขาไม่ใช่คนที่จะทำแบบนั้น "กลับมาแล้วเหรอลูก" ยายของชายหนุ่มเดินออกมาหาหลานชายพร้อมไม้เท้า "ยายออกมาทำอะไรตรงนี้ครับ ยุงเยอะจะตาย" เขาพายายเดินกลับเข้าบ้าน "ยายมารอลูกนี่แหละ ปกติไม่เห็นกลับบ้านมืดค่ำขนาดนี้ หกโมงเย็นแล้ว นึกว่าไปติดสาวที่ไหนซะอีก" ยายพูดแหย่หลานชาย "ก็กลับมาแล้วนี่ครับ จะให้ไปติดสาวที่ไหนอีก ลำพังแค่เอาใจยายคนเดียวก็เกือบไม่ไหวแล้วเนี่ย" หลานชายก็พูดจาอ่อนหวานเอาใจยายไปตามน้ำ "แล้วใครบอกให้มาเอาใจยาย ตัวเองก็ 23-24 แล้ว จะมีแฟนยายก็ไม่ห้ามหรอก แต่ต้องพามาให้ยายกับแม่ของลูกได้รู้จักนะ เข้าใจไหม?" "รับทราบครับ แต่แม่ของผมไปไหนแล้วล่ะ?" "อยู่ในครัวน่ะ" "คงสะอาดแล้วมั้ง" จีนเน่สะบัดเสื้อคลุมของหนึ่งเดียวแล้วเดินเอามันออกมาตากที่ระเบียงพลางปากสวยก็บ่นพึมพำไปมา ดวงตาหวานก็จ้องไปที่เสื้อ เพื่อสำรวจว่ามีคราบอะไรหลงเหลืออยู่หรือเปล่า แต่เมื่อยิ่งได้เห็นเสื้อตัวนี้แล้ว เธอก็ยิ่งรู้สึกอายจนใบหูร้อนผ่าว "บ้าเอ๊ย~ ทุกครั้งไม่เคยเป็นหนักขนาดนี้ แต่กลับเป็นหนักตอนที่อยู่กับผู้ชายเนี่ยนะ น่าเกลียดที่สุด" มือบางยกขึ้นมาปิดหน้าด้วยความรู้สึกเขิน ก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาในห้อง "ถ้าสมมุติว่ามันเปื้อนที่รถเขาอีกจะทำยังไงล่ะ จะเอาหน้าไปเจอเขาอีกได้ยังไง แต่ก็ยังโชคดีที่มันไม่เปื้อน โอ๊ย" ร่างเล็กเอนตัวลงบนเตียงนอน แต่ปากสวยกับเผลออมยิ้ม เมื่อได้นึกถึงเหตุการณ์ที่หนึ่งเดียวเข้ามาช่วยเธอใบหน้ามันก็ร้อนผ่าวไปจนถึงใบหูอย่างที่เธอเองก็ไม่เข้าใจ "แล้วตอนนี้พี่เอกจะเป็นยังไงบ้าง" เมื่อคิดถึงคนที่พาเธอกลับบ้าน มันก็อดคิดถึงหน้าของคนที่พาเธอไปไม่ได้ จีนเน่รู้สึกถึงความลังเลในใจเล็กน้อยเมื่อเธอคิดถึงใบหน้าของอนันดาและหนึ่งเดียวสลับกัน ในผับกลางห้าง "พี่เอก~ พี้งกี้คิดถึงพี่เอกที่สุดเลยค่ะ" ร่างใหญ่ของอนันดาที่ถูกรายล้อมไปด้วยสาวๆ กระโปรงสั้น เขารีบโอบคอหญิงสาวข้างกายทั้งสองคนให้เข้ามาแนบชิดตัวเองอย่างช่ำชอง "พี่ก็คิดถึงพวกเธอเหมือนกัน เอานี่ไปกินขนมนะ" มือหนาควักกระเป๋าออกมาจากกางเกง แล้วหยิบเงินแจกให้หญิงสาวแต่ละคนอย่างไม่นึกเสียดาย "โห พี่เอกของพวกเราสายเปย์สุดๆ เลย ขอบคุณมากๆ เลยนะคะคนดีของพวกหนู" หญิงสาวเมื่อได้รับเงินก็ยิ่งถูกใจโอบรัดออดอ้อนชายหนุ่มร่างใหญ่แนบแน่นขึ้นไปอีก วันต่อมาที่บ้านศิลาแดง "ไปไหนมาถึงได้กลับเอาป่านนี้ แทนที่จะรีบกลับมาไปรับหนูจีนเน่" อัคนีที่เห็นลูกชายคนโตเดินเข้ามาในบ้านด้วยสภาพที่ดูไม่ได้ ก็ได้รีบต่อว่าด้วยความไม่พอใจ " นี่เรียกว่าคำทักทายเหรอครับคุณพ่อ?" เอกก็หัวเสียไม่ชอบใจใส่คนเป็นพ่อทันที จนอัคนีได้แต่ส่ายหัวไปมาด้วยความเบื่อหน่าย "ฉันก็นึกว่าแกจะมีใจให้หนูจีนเน่ สงสัยคงต้องปล่อยให้คนอื่นเขาทำคะแนนกับน้องแล้วแหละ" จบประโยคคนพูดก็เตรียมตัวจะเดินหนี "เดี๋ยว! พ่อว่าไงนะ? คนอื่นที่ไหนจะมาทำคะแนนกัน!" เอกรีบถามกลับอย่างร้อนใจ คนเป็นพ่อจึงหันมาจ้องหน้าลูกพลางมีท่าทางนึกคิดไปถึงเรื่องก่อนหน้านี้ ‘โอมเห็นเอกกลับมาหรือยัง?’ บิดาเดินเข้ามาในบ้าน พลันมองหาลูกชายคนโต มองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็น จะเห็นก็เพียงลูกชายคนเล็กที่กำลังนั่งอยู่กับเพื่อนในห้องนั่งเล่น ‘สวัสดีค่ะ/ครับ’ พลอยเจน ไนยะ และหนึ่งเดียวยกมือขึ้นไหว้ชายชราทันทีหลังจากเห็นหน้า อัคนีเห็นเช่นนั้นก็รีบรับไหว้ ‘ยังไม่เห็นนะครับ พ่อมีอะไรหรือเปล่า?’ โอมลุกขึ้นแล้วหันไปคุยกับพ่อ ‘วันนี้แม่จันตากลับฝรั่งเศสแล้ว เลยโทรมาบอกพ่อว่าให้เอกไปรับจีนมาหน่อย แต่พ่อติดต่อหาพี่ชายเราไม่ได้เลยเนี่ย’ อัคนีพูดก่อนจะเห็นว่าลูกชายคนเล็กของเขากำลังเผยยิ้มกว้างมาให้ ‘งั้น ให้หนึ่งมันไปรับให้ไหมพ่อ มันว่าง!’ ‘เฮ้ย!’หนึ่งเดียวมีท่าทางตกใจปนเขินอายนิดหน่อยที่อยู่ดีๆ เพื่อนก็ดึงแขนเขาให้ลุกขึ้นมาเสนอหน้า ‘เอ้อ...คุณท่าน…’ ชายหนุ่มพยายามจะปฏิเสธ แต่เมื่อคิดเห็นใบหน้าของหญิงสาว เขาก็เขินจนทำตัวไม่ถูกทำเอาอัคนีจับพิรุธได้