ตอนที่ 5 เรื่องของหัวใจ

คอนโด "แม่ พี่เอกเขาทำงานอะไรเหรอคะ จีนคุยกับพี่เขา เห็นเขาบอกว่าเขาเรียนจบมาได้สองปีแล้ว" "อ้าว แล้วทำไมแกไม่ถามพี่เขาเองล่ะ?" แม่ที่กำลังจัดตะกร้าอยู่ หันมาจ้องดุลูกสาวอย่างไม่พอใจ จีนเน่ถึงกับหน้างอ แม่จะคุยกับเธอดีๆ สักครั้งไม่ได้หรือไง "จีนก็ถามแล้ว แต่เขาไม่ตอบนี่ค่ะ" คนพูดก้มหน้าหงุด "เขาก็ต้องทำงานที่บริษัทของพ่อเขานั่นแหละ ไม่ก็อาจจะวางแผนไปเรียนต่ออยู่ แกจะคิดอะไรมาก หน้าตาเขาก็ดูดี แถมรวยขนาดนั้น แกจะต้องตกลงหมั้นกับเขานะจีนเน่" คนเป็นแม่แนะนำด้วยท่าทีบังคับ จีนเน่รู้ตัวเองว่าเธออาจจะชอบเอก เพราะรูปร่างหน้าตาของชายหนุ่มตรงตามมาตรฐานของเธอเป๊ะ แต่เธอก็ยังลังเลอยู่คิดว่าคงต้องทำความรู้จักกันให้ดีกว่านี้ก่อนเธอถึงจะให้คำตอบได้ เพราะตั้งแต่เกิดมาเธอก็ไม่เคยมีความรักหรือเคยชอบใครมาก่อนเหมือนกัน "จีนขอเวลาทำความรู้จักกับเขาก่อนนะคะแม่ แล้วจะให้คำตอบ" "จีน!! แกอย่าโง่สิ จะปล่อยให้คนอื่นคว้าไปก่อนหรือไง แม่อุตส่าห์หาคนดีๆ มาให้แล้ว" มารดาพูดอย่างโมโหกับลูกสาว จีนเน่ก็จ้องมองที่แม่อย่างเบื่อหน่าย เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมายังไม่เคยมีอะไรที่เธอได้เลือกเองเลย สองวันต่อมา ที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัย "โคตรพ่อโคตรแม่หล่อ ยิ่งนั่งรวมกันแบบนี้ยิ่งดูดี" ดักกี้พูดขึ้นมาเจ้าตัวสะดีดสะดิ้งโดยไม่ทันสังเกตเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ซึ่งกำลังนั่งยิ้มเก้อเขิน "แกเป็นอะไรไปรสา?" พอดักกี้เห็นว่ารสาสาวเรียบร้อยของกลุ่มดูมีท่าทีเขินอายพลันหันไปมองอศิรด้วยสายตาแปลกไปจึงถามขึ้น จนแก้วเพื่อนอีกคนต้องช่วยเฉลยให้ดักกี้รู้ "อ้าว แกไม่รู้เหรอว่ารสาน่ะคุยๆ กับโอมมาหลายเดือนแล้ว" รสายิ่งเขินมากขึ้นเมื่อเห็นว่ามีเพื่อนรู้ทัน "เมื่อไหร่วะ!!! ไม่คิดจะบอกฉันเลยเหรอ เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ไหมเนี่ย?" ดักกี้พูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ พร้อมกับมองไปทางแก๊งหนุ่มๆ อย่างเสียดาย "บ้า เขาก็แค่โทรมาถามเรื่องการบ้านเรื่องรายงาน คุยกันเหมือนเพื่อนธรรมดา ไม่ได้มีอะไรเยอะเลย" "แต่เขินขนาดนี้เนี่ยเหรอ ไม่มีอะไรเลย? รีบเล่าให้ฉันฟังเลยนะ ว่ามันเป็นมายังไง!" โต๊ะของกลุ่มโอม พลอยเจนที่รู้สึกแปลก ๆ จึงหันไปมองที่โต๊ะของพวกดักกี้ "โต๊ะนั้นทำไมมันจ้องมาทางเราแปลกๆ วะ" ไนยะหันไปมองตามที่เพื่อนบอก มือหนายกขึ้นมาจับแว่นแล้วหันกลับมาจ้องเพื่อนหญิงคนเดียวในกลุ่ม "ก็ปกติดีนี่ กูมาหาพวกมึงที่นี้ทีไรก็เห็นถูกจ้องมองแบบนี้ตลอด" "กูไม่ได้หมายความว่าแปลกแบบนั้น ที่กูว่ามันแปลกคืออีเด็กนักเรียนดีเด่นนั่น มันเขินอะไรออกนอกหน้าเหลือเกิน" พลอยเจนมองอย่างหงุดหงิด เพราะเดิมที่ไม่ชอบรสาอยู่แล้ว "อืม จะไม่ให้เขินได้ยังไงล่ะ พวกมึงก็ลองถามไอ้โอมดูสิ ว่ามันไปถึงไหนกันแล้ว" หนึ่งเดียวช่วยชี้ทางให้เพื่อนตาสว่าง แล้วก็รีบลุกออกไปเพราะเห็นใครบางคน "มึงคิดอะไรอยู่ไอ้โอม" พลอยเจนที่เข้าใจในสิ่งที่หนึ่งเดียวพูดจึงหันไปถามกับโอมด้วยสีหน้าไม่ชอบใจ ถ้าเพื่อนหนุ่มจะไปหลงกลยัยสาวเรียบร้อยหน้าซื่อใจคดนั้น เธอก็ต้องเห็นหน้ารสาบ่อยขึ้น แบบนั้นพลอยเจนรับไม่ได้ ถึงคนอื่นจะบอกว่ารสาใสซื่อแต่เธอไม่เชื่อแบบนั้นหรอก แค่มองตาก็รู้ไปถึงสันดานแล้ว "ก็แค่เล่นๆ พวกมึงคิดว่ากูจะจริงจังงั้นเหรอ ดูจืดๆ แบบนั้นกูไม่ชอบหรอก" โอมหยิบแก้วน้ำขึ้นมายกดื่มพลางพูดด้วยท่าทางสบายๆ "แน่ใจเหรอ สเป็คมึงไม่ใช่แบบนี้เลยนะ" "ก็บอกอยู่นี่ไงว่าเล่นๆ มึงฟังไม่เข้าใจหรือไงไอ้เจน" "เฮ้ยๆ อย่ามาทะเลาะกันตรงนี้นะ เดี๋ยวกูกินข้าวไม่อร่อย" ไนยะที่เห็นว่าเพื่อนทั้งสองคนกำลังจะเถียงกันจึงรีบห้าม แต่สายตาของเขากลับหันไปมองหนึ่งเดียวที่ลุกไปก่อนหน้านี้ "ไอ้หนึ่งมันลุกไปไหน เห็นเดินตามสาวสวยคนหนึ่งไปนู่น" โอมที่ได้ยินจึงหันไปมองตามที่เพื่อนบอก "อ๋อ ปล่อยมันไปจัดการเรื่องหัวใจของมันเถอะ" "ห๊ะ! ไอ้หนึ่งมันไปมีความรักตั้งแต่เมื่อไหร่" พลอยเจนรีบสวนถามโอมกลับทันทีคนถูกถามก็ตอบกลับด้วยท่าทีกวนๆ "เสือก!" "ไอ้โอม!" ฝ่ามืออรหันต์จึงฟาดเข้าที่กระบาลเพื่อนเต็มแรง “ โอ้ย! อีเจน! “ “ ปากดีนักนะมึง “