ตอนที่ 1 ดื่มเพื่อลืมเธอ 35%

ปฐมบท “บอมเขาหึงฉันละ” เมริสาก้าวออกจากลิฟต์เมื่อถึงชั้นสิบ มือข้างหนึ่งหิ้วถุงพลาสติกของร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังในขณะที่อีกข้างถือโทรศัพท์มือถือแนบหู เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นหินอ่อนดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอก่อนจะหยุดลงเมื่อเห็นว่าใกล้ถึงห้องพักของแฟนหนุ่ม เพราะยังสนทนาติดพันจึงต้องการพูดต่อให้จบเสียก่อน “ก็เมื่อคืนน่ะสิ หลังเลิกงานฉันก็ไปนั่งดื่มแล้วก็ฟังเพลงกับบอมที่ร้านเดิมน่ะ แล้วทีนี้นะแก ผู้ชายโต๊ะข้าง ๆ เขาแอบเหล่ฉันด้วยนะ เดี๋ยวมองเดี๋ยวยิ้มอยู่นั่นแหละ บอมเขาก็เลยไม่ชอบ ไม่พอใจมากเลยด้วย หันไปจ้องผู้ชายคนนั้นตาวาวเลยละ ฉันกลัวว่าจะมีเรื่องชกต่อยกันก็เลยพาบอมออกมาจากร้านก่อน” เมริสาก้าวเดินอีกครั้งเมื่อพูดจบ กระทั่งมาถึงหน้าห้องของแฟนหนุ่ม จึงยกมือที่หิ้วถุงพลาสติกขึ้นมาป้องปากกระซิบกระซาบกับคนที่ฟังอยู่ปลายสาย “ถึงห้องบอมแล้ว แค่นี้ก่อนนะเมยแล้วจะโทร. หาใหม่” เธอกดวางสายแล้วเก็บโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพาย กำลังจะยกมือขึ้นเคาะประตู แต่สายตาเหลือบไปเห็นบานประตูปิดไม่สนิทนัก รอยยิ้มซุกซนก็ผุดขึ้นที่มุมปากทันที เมริสาใช้มือดันประตูให้เปิดออกช้า ๆ ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปด้านในอย่างถือวิสาสะ ครั้นพอก้าวเข้ามาในห้องได้แล้วจึงถอดรองเท้าออก และหันไปปิดประตูไว้ตามเดิม สองเท้าเปล่าเปลือยค่อย ๆ ย่องเข้าไปข้างในอย่างแผ่วเบา แต่แล้วหัวคิ้วก็ต้องขมวดมุ่นเมื่อเห็นเสื้อผ้าของผู้ชายกระจัดกระจายอยู่บนพื้นพรม หัวใจหล่นร่วงไปถึงตาตุ่มทันทีเมื่อลางสังหรณ์บางอย่างผุดวาบขึ้นมาในหัว คนรักของเธอกำลังนอกใจ! หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อตั้งสติก่อนจะเริ่มก้าวเท้าอีกครั้งจนกระทั่งถึงหน้าห้องนอน ประตูห้องแง้มไว้เพียงเล็กน้อยจึงยื่นมือออกไปผลักประตูให้เปิดออกกว้าง ครั้นพอเห็นทุกอย่างชัดเจน เธอก็ตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ถุงอาหารที่ถืออยู่หลุดจากมือไปกองอยู่บนพื้นพรมโดยไม่รู้ตัว ร่างสองร่างที่กอดก่ายนัวเนียกันอยู่บนเตียงนั้นคือแฟนหนุ่มของเธอกับผู้ชายที่เจอกันเมื่อคืนมิใช่หรือ! ภายใต้แสงสีวูบวาบกับเพลงแดนซ์เสียงดังสนั่น ผู้คนมากมายต่างเต้นโยกตัวไปตามจังหวะเพลงกันอย่างสนุกสนานมองเห็นเป็นเงาขยับไปมา เสียงดีเจที่ทำหน้าที่เปิดเพลงพูดใส่ไมโครโฟนบ้างกระตุ้นบ้างหยอกเย้ากลุ่มนักท่องราตรีเป็นระยะ ๆ แลดูสนุกสนานครื้นเครง ทว่าท่ามกลางความสนุกสนานนั้น กลับมีหญิงสาวนั่งร้องไห้อยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่งโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น “ทำใจเถอะวะแก ก็ถือว่าดีแล้วที่ได้รู้ก่อน ไม่อย่างนั้นถ้าแกเผลอนอนกับมันขึ้นมาอาจจะยิ่งแย่กว่านี้อีก” เมยหรืออิรวดี หนึ่งในสามสาวที่นั่งอยู่เป็นเพื่อนคนที่กำลังโศกเศร้าเอ่ยขึ้นอย่างปลอบใจ “ฮึ! เผลอนอนงั้นหรือ ไม่มีวันนั้นหรอก” เมริสายกแก้วขึ้นดื่มอีกอึกหนึ่งก่อนพูดต่อ “เพราะมันไม่ยอมแตะต้องฉันเลย เต็มที่ก็แค่จับมือโอบไหล่ โธ่เอ๊ย! ฉันก็นึกว่ามันเป็นสุภาพบุรุษ ที่ไหนได้ เป็นเพราะมันไม่แตะต้องชะนีอย่างฉันมากกว่า” พูดจบเจ้าตัวก็น้ำตาร่วงพรูลงมาอีกคำรบ สามสาวที่นั่งอยู่ต่างลอบมองหน้ากันแล้วระบายลมหายใจอย่างจนปัญญา ไม่รู้จะปลอบคนตรงหน้าอย่างไร เห็นเมริสาร่าเริงเข้ากับคนง่าย เหมือนไม่เคยมีเรื่องทุกข์ร้อนในใจอย่างนี้ แต่เวลารักใครขึ้นมาก็ทุ่มเทและจริงจังกับความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นมากกว่าที่หลายคนคิด “กินซะให้พอแล้วกันยายแมรี่ พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องมาเสียใจคร่ำครวญอีก ก็แค่แฟนหนีไปมีผัว แกควรจะยินดีถึงจะถูกนะ” ขวัญบงกช เพื่อนอีกคนหนึ่งพูดขึ้น แม้จะอดโกรธแทนเพื่อนไม่ได้ที่ถูกผู้ชายคนนั้นหลอกให้คบหาดูใจ แต่ก็ยังดีกว่าการที่เมริสามารู้ตัวหลังจากแต่งงานกันไปแล้ว “ถูกผู้หญิงแย่งแฟนก็ว่าแย่แล้วนะ นี่ดันเจอผู้ชายแย่งไปแล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนวะแก เฮ้อ! ชีวิตฉันนี่โคตรอาภัพเรื่องผู้ชายจริง ๆ มีแฟนกี่คนต่อกี่คนก็ไม่เคยคบได้นาน” เมริสาคิดแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจ แฟนคนก่อนหน้านี้เธอก็จับได้ว่าอีกฝ่ายแอบกิ๊กกับรุ่นน้องที่ทำงาน คนก่อนหน้านั้นก็จับได้ว่าแต่งงานมีลูกมีเมียแล้ว “แต่ถ้ามองอีกแง่หนึ่งก็หมายความว่าคู่แท้ของแกยังไม่โผล่มาตอนนี้นะ คนที่ใช่อาจจะมาในเวลาที่ถูกก็ได้” แตงโม หรือฉฎาภา สาวช่างฝันจากหมู่บ้านมโนแลนด์พูดยิ้ม ๆ จึงทำให้เมริสารู้สึกดีขึ้นมาไม่น้อย ...คนที่ใช่ในเวลาที่ถูก... “แล้วเมื่อไรเวลานั้นจะมาถึงล่ะ ตอนนี้ฉันเป็นสาวซีรีส์สามแล้วนะ อีกไม่กี่ปีก็ขึ้นซีรีส์สี่แล้ว ฉันไม่อยากแห้งเหี่ยวคาคานหรอกนะจะบอกให้ อีกอย่างนะ ถ้าฉันไม่รีบหาแฟน พ่อกับแม่ฉันต้องจับคู่ให้อีตาลูกชายผู้ใหญ่บ้านจอมขี้เก๊กนั่นแน่ ๆ เลย” แค่คิดถึงหน้าของผู้ชายคนนั้น ขนแขนก็ลุกชันขึ้นมาทันที บ้านเดิมของเมริสาอยู่จังหวัดกาญจนบุรี บิดามารดาเป็นครูวัยเกษียณทั้งคู่ เธอเป็นบุตรสาวคนกลาง มีพี่ชายหนึ่งคนซึ่งรับราชการทหารไปประจำการอยู่ที่ชลบุรี และแต่งงานมีครอบครัวไปนานแล้ว ส่วนน้องชายก็แต่งงานแล้วเช่นกัน และเปิดร้านอาหารอยู่ในตัวจังหวัดกาญจนบุรี เหลือเพียงเธอคนเดียวที่ยังค้างสต็อกอยู่ บิดามารดากลัวบุตรสาวเพียงคนเดียวจะขึ้นคานจึงพยายามหาทางจับคู่เมริสากับอัครเดช บุตรชายผู้ใหญ่บ้านซึ่งรั้วแทบจะติดกัน หนำซ้ำสองบ้านยังสนิทกันมาก “เอ้า! ก็ในเมื่อที่บ้านพรีออเดอร์ผัวไว้ให้แล้ว ทำไมไม่เอาล่ะจะมาเกาะคานอยู่ทำไมวะแก ถ้าพ่อแม่เลือกไว้ให้ก็แสดงว่าน่าจะเป็นคนดีในระดับหนึ่งรึเปล่า” ขวัญบงกชถามพลางเลิกคิ้ว ขณะที่เมริสานั้นหยุดร้องไห้ทันทีเมื่อนึกถึงผู้ชายพรีออเดอร์คนที่ว่า หญิงสาวเบ้หน้าอย่างรังเกียจ แม้จะเริ่มมึน ๆ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ แต่วีรกรรมต่าง ๆ ที่เธอเคยเห็นมากับตาของอัครเดช บุตรชายผู้ใหญ่บ้านคนนั้นก็ยังจำได้ไม่มีวันลืม “เชิญคนอื่นพรีไปได้เลย สำหรับฉันนะ ถ้าเป็นอีตานั่นต่อให้แถมเงินอีกล้านฉันก็ไม่เอา!” เมริสายกแก้วขึ้นดื่มจนเหลือแต่น้ำแข็ง ก่อนพูดต่อ “แกรู้ไหมว่าอีตานั่นน่ะอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ก็ทำเป็นเรียบร้อยดูเป็นสุภาพบุรุษ แต่ลับหลังนี่สิหน้าหม้ออย่างกับอะไร ฉันนี่จำได้ติดตาเลยตอนกลับบ้านไปคราวนั้นแล้วมีงานบุญฝังลูกนิมิตที่วัดแถวบ้าน มีวงดนตรีลูกทุ่งมาเล่น แกรู้รึเปล่าว่าอีตาเดชนั่นมันทำอะไร...มันไปยืนทำหน้าหื่นอยู่หน้าเวทีเพื่อจะดูกางเกงในของหางเครื่อง โอ๊ย! ฉันนี่รับไม่ได้ และไม่ใช่มีแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวหรอกนะ ความอุบาทว์ของมันยาวเป็นดาวหางเลย” ยิ่งพูดลิ้นยิ่งพันกัน แต่เพื่อนทั้งสามคนก็ยังฟังเข้าใจ เพราะต่างพากันพยักหน้าหงึกหงัก มีเพียงเมยเท่านั้นที่นั่งหัวเราะคิกคัก “ขอโทษนะ เผอิญว่านึกภาพตามไปด้วยแล้วขำว่ะ ฮ่า ๆ” เมริสาทำหน้าง้ำ ก่อนจะหันไปสั่งค็อกเทลจากบริกรอีกแก้ว และเพราะเธอทำงานเป็นบาร์เทนดี้ประจำห้องอาหารกึ่งผับในโรงแรม จึงรู้ว่าสั่งอะไรถึงจะเข้มถูกใจ “ดีนะที่นางไม่นัดพวกเราไปดื่มกันที่โรงแรมน่ะ ไม่อย่างนั้นถ้าผู้จัดการร้านหรือเพื่อร่วมงานมาเห็นในสภาพนี้ สงสัยได้หัวเราะกันแน่นอน อะไรกัน! ทำงานเป็นคนชงเหล้าแท้ ๆ แต่กลับเมาเสียได้” ขวัญบงกชพูดยิ้ม ๆ ก็จะไม่ให้เมริสาเมาได้อย่างไร ในเมื่อเจ้าหล่อนฟาดไปแล้วกว่าสิบแก้ว “ดื่มเพื่อลืมเธอไงล่ะ ปล่อยนางเถอะ” แตงโมหยิบแก้วที่เพื่อนดื่มหมดแล้วให้พนักงานนำไปเก็บ หันกลับมาอีกทีก็เห็นเมริสาลุกขึ้นอย่างโงนเงนเล็กน้อย “จะไปไหน เข้าห้องน้ำหรือยายแมรี่” “อือ...อะไรเนี่ย ทำไมคนเยอะอย่างนี้ล่ะ แล้วฉันจะเดินไปห้องน้ำได้ยังไง...แตงโม แกไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ” เมริสาหันไปอ้อนเพื่อนเพราะตอนนี้รู้สึกแล้วว่าตัวเองเริ่มมึนจนพื้นโคลงเคลง แตงโมจึงลุกขึ้นพยุงเพื่อนเดินไปเข้าห้องน้ำ “ยายแมรี่ ถึงคอนโดฯ แกแล้วนะ” ขวัญบงกชสะกิดคนเมาที่นั่งหลับมาตลอดทางหลังจากที่นำรถมาจอดหน้ามุขด้านหน้าของคอนโดมิเนียมที่เมริสาพักอยู่ เมริสาสะลึมสะลือค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาทีละนิด หญิงสาวมองโถงหน้าลิฟต์ที่คุ้นตาถึงได้รู้ว่าถึงที่พักของตัวเองแล้วจึงคว้ากระเป๋าสะพายแล้วลงจากรถไปอย่างทุลักทุเล ขวัญบงกชส่ายหน้าอย่างนึกขำ ก่อนจะตะโกนถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง “ขึ้นห้องไหวไหมเนี่ย ให้ฉันไปส่งดีกว่าไหมยายแมรี่” ปกติแล้วเมริสาไม่ได้เมาง่าย ๆ เพราะเจ้าตัวทำงานอยู่กับน้ำเมามานานหลายปี แต่พอเห็นสภาพของเพื่อนตอนนี้ก็ได้แต่ถอนหายใจเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายเสียใจเรื่องแฟนหนุ่มคนนั้นจริง ๆ ถึงได้ดื่มจนเมาหนักขนาดนี้ “ม่ายต้อง ฉานปายหวายยย ระดับนี้แล้วววว” เจ้าตัวหันมาชูนิ้วเป็นเครื่องหมายโอเค ก่อนจะเดินโงนเงนไปกดลิฟต์ โดยมีขวัญบงกชคอยมองตามอยู่ตลอด จนกระทั่งเห็นว่าอีกฝ่ายเข้าไปในลิฟต์แล้วจึงขับรถออกจากคอนโดฯ เพื่อกลับบ้าน เมื่อถึงชั้นที่พักอยู่เมริสาก็เดินออกจากลิฟต์พร้อมกับควานหากุญแจห้องในกระเป๋าไปด้วย หญิงสาวพยายามประคองสติตัวเองไว้ตลอดแม้จะไม่สามารถเดินให้ตรงทางได้เลยก็ตาม เธอเดินไปจนถึงหน้าห้องของตนแล้ว หัวคิ้วก็ขมวดเข้าหากันมุ่นเมื่อไม่เห็นแม่กุญแจอันใหญ่คล้องเอาไว้ “กุญแจปายหนายยย” เพราะสติสัมปชัญญะที่ไม่ค่อยคงที่นัก ทำให้เธอไม่ได้นึกเอะใจอะไร ใช้ลูกกุญแจในมือไขลูกบิดประตูทันที ทว่า...ไขเท่าไรก็ไม่ได้ยินเสียงปลดล็อกไม่ว่าจะลองพลิกซ้ายพลิกขวาอย่างไรก็ไขไม่ออก เธอจึงเพ่งมองลูกกุญแจในมืออีกครั้ง “ก็ดอกนี้นี่นา แล้วทำไมเปิดไม่ออก” หญิงสาวพึมพำเบา ๆ ก่อนจะสะบัดศีรษะอย่างแรงเพื่อขับไล่ความง่วงงุน รู้สึกหนังตาหนักอึ้งจวนเจียนจะปิดลงมาเต็มทีจึงลองเสียบลูกกุญแจเข้าไปอีกครั้ง ทันใดนั้นจู่ ๆ บานกระตูก็ถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว ลูกกุญแจของเธอยังคาอยู่ในรูลูกบิดด้วยซ้ำ เมริสาเลื่อนสายตาจากลูกกุญแจไปยังคนตรงหน้า สายตาของเธออยู่แค่ระดับอกของเขาเท่านั้นจึงแหงนหน้าขึ้นเพื่อมองหน้าเจ้าของร่างสูงใหญ่ที่ยืนกั้นประตูไว้ราวกับยักษ์ปักหลั่น หญิงสาวเอียงคอด้วยความสงสัย พยายามจะเบิกตาให้กว้างแต่ดูเหมือนช่างเป็นเรื่องยากเย็นแสนเข็ญ ผู้ชายคนนี้หน้าตาไม่คุ้น ไม่เหมือนพี่ชายหรือน้องชายของเธอเลยสักนิด รู้แต่ว่าเขาหน้าตาดีไม่น้อยเลย