ตอนที่ 3 ดื่มเพื่อลืมเธอ 100%

“อยู่ไหน! กุญแจอยู่ไหนล่ะ” เมริสารื้อกระเป๋าสะพายแทบทุกซอกทุกมุม จนในที่สุดก็ตัดสินใจเททุกอย่างออกมาจากกระเป๋า เขย่าจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีอะไรตกค้างอยู่ภายในแน่นอนแล้วแต่ก็ไม่มีกุญแจรถให้เห็นตรงไหนเลย “โอ๊ย ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ยเมริสา” หญิงสาวบ่นตัวเองพลางนวดขมับไปมา กุญแจสำรองอีกดอกก็ลืมไว้บ้านมารดาที่กาญจนบุรี นี่เท่ากับว่าเธอต้องโทรศัพท์บอกให้ท่านส่งมาให้ทางไปรษณีย์หรอกหรือ “ไม่น่าเมาเลย” ถ้าไม่ใช่เพราะอีตาแฟนเก่า เธอก็คงไม่ต้องมาดื่มจนเมาเละเทะแบบนี้ “แต่มันก็ไม่ได้มาบังคับให้เราดื่มนี่หว่า” เธอดื่มเองเมาเองจะโทษใครได้ และที่เธอทำกุญแจรถหายก็เป็นความผิดของเธอล้วน ๆ เช่นกัน เมริสาถอนหายใจเฮือกใหญ่ หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจะโทร. หามารดาแต่ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องเสียก่อน จึงวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะแล้วเดินไปส่องที่ช่องตาแมว ครั้นพอเห็นว่าใครคือคนมาเคาะประตู ตาที่กลมโตอยู่แล้วก็ยิ่งเบิกกว้างมากกว่าเดิม “เฮ้ย! ผู้ชายข้างห้องนี่หว่า” หญิงสาวพยายามนึกทบทวนหน้าตาของชายหนุ่มที่อยู่ข้างห้อง และเพิ่งเจอกันเมื่อวานอีกครั้งจึงมั่นใจว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูนั้นเป็นเขาแน่นอนแล้วจึงเปิดประตูออกช้า ๆ ...ตัวสูงจัง... นั่นคือความรู้สึกแรกที่เผชิญหน้ากับเขา เพราะตอนนี้ใบหน้าของเธออยู่แค่ระดับอกของเขาเท่านั้น ทว่าความรู้สึกถัดมาหลังจากที่ได้มองหน้าผู้ชายคนนี้เต็ม ๆ ตาในตอนที่มีสติครบถ้วนสมบูรณ์ก็คือ...หล่อชะมัดเลย! เรียวปากของเมริสาคลี่เป็นรอยยิ้มทันทีโดยอัตโนมัติ จากนั้นดวงตาทั้งสองข้างก็เบิกกว้างเมื่อเขาชูอะไรบางอย่างมาตรงหน้าเธอในระดับสายตา “กุญแจรถของคุณน่ะ เมื่อคืนมันหล่นอยู่แถวหน้าห้องผม จะเอามาคืนให้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่ดูเหมือนคุณจะ...หลับสนิท” วาริชละเว้นคำว่าเมามากเอาไว้ ยิ่งเห็นประกายตากลมโตคู่นั้นไหวระริกด้วยความดีใจ เขาก็รู้ทันทีว่าเธอคงหากุญแจมาพักใหญ่แล้ว และก็คงนั่งกลุ้มใจอยู่เป็นแน่ “ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ ฉันหาอยู่ตั้งนานแน่ะ นั่งบ่นตัวเองอยู่เนี่ยว่าเมาจนสะเพร่าทำกุญแจหาย” หญิงสาวรับไปด้วยรอยยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิม อวดเขี้ยวเสน่ห์ทั้งสองข้างจนคนมองต้องรีบเบนสายตาไปทางอื่นก่อนที่จะไม่สามารถละสายตาออกมาได้ เมริสาถือกุญแจไว้ในมือ คิดถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วก็อดหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาไม่ได้ “เมื่อคืนต้องขอโทษด้วยนะคะที่เคาะห้องผิด รบกวนคุณแย่เลย ดึกแล้วด้วย” เธอยิ้มแหย ๆ เมื่อความสำนึกผิดมาแทนที่ความอับอาย “ไม่เป็นไรครับ” ชายหนุ่มพยักหน้าให้เล็กน้อย ยิ้มบาง ๆ จนแทบมองไม่เห็น กำลังคิดจะเดินกลับห้องตัวเองแต่จู่ ๆ ปากเจ้ากรรมก็ดันโพล่งออกไป “ผมวาริชครับ เรียกธารก็ได้” พูดออกไปแล้วก็นึกเสียใจ เธอยังไม่ได้ถามเขาสักหน่อยแล้วทำไมเขาต้องนำเสนอตัวเองออกไปขนาดนั้นด้วย “เมริสาค่ะ เรียกแมรี่ก็ได้นะคะ” หญิงสาวยังคงยิ้มอยู่อย่างไม่หวงรอยยิ้มเลยแม้แต่น้อย ดูเหมือนการยิ้มจะเป็นสิ่งที่เธอถนัดไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใดก็ตาม เพราะทุกครั้งที่เขาเห็น เธอมักมีรอยยิ้มกว้างอวดเขี้ยวสองข้างอยู่เสมอ “เปลี่ยนชื่อเถอะ อย่าชื่อแมรี่เลย” ไม่รู้เป็นเพราะรอยยิ้มจริงใจของเธอรึเปล่าจึงทำให้เขากล้าหยอกเย้าเธอ ทั้งที่ปกติเขาเป็นคนที่ค่อนข้างระมัดระวังเรื่องพวกนี้มากพอสมควร “ทำไมล่ะคะ แล้วจะให้เปลี่ยนเป็นชื่ออะไรล่ะ” เมริสาเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย “ชื่อเมรีดีกว่า เหมาะกับคุณดี” คนพูดหันไปทางอื่นทันทีพร้อมกับลอบยิ้มออกมา อีกทั้งไม่รู้ว่าตัวเองเอาความมั่นใจมาจากไหนถึงคิดว่าผู้หญิงตรงหน้าจะไม่โกรธกับคำเรียกขานที่เขาตั้งให้ใหม่นี้ “แรง!” เมริสาลากเสียงยาว สีหน้าแววตาดูขัดเขินเล็กน้อยแต่ยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่ ส่งผลให้คนมองลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่เธอไม่คิดโกรธอย่างที่เขาคาดไว้จริง ๆ “ปกติแล้วฉันไม่ค่อยเมาอย่างนี้หรอกค่ะ แต่เผอิญว่าเมื่อคืนมีเหตุสุดวิสัยนิดหน่อยก็เลยดื่มซะเยอะ” หญิงสาวอดแก้ตัวให้ตัวเองไม่ได้ ในสายตาเขาคงมองว่าเธอเป็นผู้หญิงขี้เมาที่ดื่มเหล้าต่างน้ำไปแล้วกระมัง “อีกอย่างนะ ความจริงแล้วฉันทำงานเป็นบาร์เทนเดอร์ในโรงแรมน่ะค่ะ ก็เลยคลุกคลีกับของมึนเมาบ่อย ๆ เพราะฉะนั้นเนี่ยเรื่องดื่มจนเมาก็เลยแทบไม่เคยมี” นอกจากแก้ตัวให้ตัวเองแล้ว เธอยังบอกอาชีพของตัวเองและสถานที่ทำงานเสร็จสรรพ เพราะไม่อยากให้เขามองเธอในแง่ร้าย วาริชพยักหน้ารับรู้ นี่คงเป็นสาเหตุที่เขาได้กลิ่นสุราจากตัวเธอบ่อย ๆ กระมัง ที่แท้เธอเป็นบาร์เทนเดอร์หรอกหรือ “วันไหนว่าง ๆ คุณลองแวะไปบ้างสิคะ ฉันจะชงสูตรพิเศษให้ดื่มเลย” หญิงสาวได้ทีจึงเอ่ยปากชวนเขาไปผับที่เธอทำงานอยู่ เพราะรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายที่น่าสนใจไม่น้อย “ผมไม่ดื่มแอลกอฮอล์ครับ” เขาตอบเสียงทุ้มแต่ฟังหนักอึ้งในใจของคนฟัง หมายความว่าเขาไม่แตะต้องแอลกอฮอล์ ไม่รู้เป็นเพราะไม่ชอบดื่ม หรือเพราะเขาแพ้แอลกอฮอล์กันแน่ แต่เธอก็ไม่กล้าถาม และดูเหมือนวาริชก็ไม่คิดอยากตอบเช่นกันเพราะเขาเงียบไปทันที ไม่ขยายความต่อจากนั้นว่าไม่ดื่มเพราะอะไร “อ้าว...งั้นหรือคะ ไม่ดื่มก็แวะไปได้ค่ะ เพราะฉันผสมม็อกเทลให้ดื่มก็ได้ ม็อกเทลก็คล้ายค็อกเทลนั่นแหละค่ะแต่ว่าจะไม่มีแอลกอฮอล์ผสมอยู่ ลูกค้าหลายคนที่ไปมีหลายคนที่ไม่ดื่มของมึนเมาค่ะ” เธอยิ้มกว้างจนตากลมโตคู่นั้นหยีลงเล็กน้อย ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาอีกนิดแล้วพูดเสียงเบา “ฉันเป็นมือวางอันดับหนึ่งในร้านเลยนะ การันตีว่าอร่อยแน่นอน” วาริชต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่ให้ยิ้มกว้างมากจนเกินไป ภาพที่แสดงออกไปจึงเป็นเพียงรอยยิ้มบาง ๆ เท่านั้น เขาเดาไม่ผิดเลย ผู้หญิงคนนี้เป็นสาวอารมณ์ดีจริง ๆ ด้วย “คุณพ่อค้าบ” เสียงใส ๆ ของเด็กทำให้เมริสาหันมองไปทางต้นเสียงทันที เธออดยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อเห็นใบหน้าแสนน่ารักของเด็กผู้ชายอายุไม่น่าจะเกินห้าขวบโผล่ออกมาจากประตูห้อง ก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะค่อย ๆ จืดเจื่อนลงเมื่อเด็กน้อยคนนั้นวิ่งตื๋อมาเกาะขาวาริชพร้อมกับส่งเสียงเรียกอีกครั้ง “คุณพ่อคุยกับใครค้าบ” คุณ-พ่อ! เมริสายิ้มค้าง กวาดตามองความคล้ายคลึงของชายหนุ่มตรงหน้ากับเด็กน้อยที่ยืนเกาะขาเขาอย่างหวงแหนแล้วก็รู้ทันทีว่านี่คือพ่อกับลูกอย่างแท้จริง ไม่มีการมโนแต่อย่างใด ดอกไม้ที่เพิ่งจะผลิงอกขึ้นมาในใจแห้งเหี่ยวลงไปทันทีเมื่อรู้ว่าเขาแต่งงานแล้ว และที่สำคัญคือเขามีลูกชายโตขนาดนี้แล้วด้วย “อันดามันครับ สวัสดีคุณอาสิครับลูก” น้ำเสียงอ่อนโยนของวาริชปลุกให้เมริสาตื่นจากภวังค์ เห็นมือใหญ่ที่วางอยู่บนศีรษะเล็ก ๆ ของเด็กน้อยกับสายตาอบอุ่นของเขาแล้วก็ได้แต่ลอบถอนหายใจด้วยความเสียดาย นั่นสินะ...ผู้ชายดี ๆ ที่ไหนจะตกมาถึงมือเธอ แน่นอนว่าเขาย่อมต้องถูกตีตราจองไว้แต่เนิ่น ๆ อยู่แล้ว “สวัสดีคับ” อันดามันกระพุ่มมือไหว้สวัสดีเสียงแผ่ว สายตาสงสัยใคร่รู้ยังคงส่งมาอย่างต่อเนื่องจนหญิงสาวเห็นแล้วรู้สึกเอ็นดูไม่น้อย อดนึกถึงหลานชายตัวเล็กลูกของน้องชายที่กาญจนบุรีไม่ได้ อายุอานามน่าจะใกล้เคียงกันกระมัง “สวัสดีครับคนเก่ง อาชื่อแมรี่ครับ” หญิงสาวโบกมือให้อย่างต้องการผูกมิตร ยิ่งเห็นหล่อเล็กเขินอายจนหลบไปอยู่ด้านหลังของหล่อใหญ่เธอก็ยิ่งรู้สึกเอ็นดู “กี่ขวบแล้วคะเนี่ย” เธอถามอย่างสนใจเพราะอย่างไรเสียก็อยู่ห้องติดกัน แม้จะไม่ได้ดูตาม้าตาเรือให้ดีว่าตัวเองดันไปสนใจผู้ชายมีพันธะแล้ว แต่ก็ถือว่าผูกมิตรกันไว้ก็ไม่เสียหาย เพราะดูแล้วเขาก็ถือเป็นผู้ชายที่น่าคบหาคนหนึ่ง “ห้าขวบแล้วครับ” วาริชตอบเสียงนุ่ม สายตาที่ทอดมองร่างป้อม ๆ ที่เกาะขาตัวเองอยู่มีแต่ความรักใคร่เอ็นดู จนเมริสารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่โอบล้อมคนทั้งคู่เอาไว้ ทั้งสองคนยืนคุยกันอีกสองสามประโยค ชายหนุ่มก็ขอตัวกลับเข้าห้อง ขณะที่หญิงสาวก็ออกไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ตตามที่ได้วางแผนไว้ เธอเดินผ่านหน้าห้องเก้าศูนย์สี่แล้วได้แต่ยิ้มขื่นกับตัวเอง อุตส่าห์นึกว่าจะได้ใครสักคนมาดามใจ กลับกลายเป็นว่าดันไปแอบปิ๊งคนมีเจ้าของเสียได้...ไม่น่าเลย