ตอนที่ 15 เมรีผู้อาภัพ 100%

“นั่งรอที่โต๊ะได้เลยครับ เสร็จแล้วละ” เขาหันมาบอกระหว่างที่กำลังวางไข่ดาวลงในจาน เมริสาจึงเดินไปนั่งที่โต๊ะซึ่งมีเด็กน้อยตัวกลมนั่งรออยู่ก่อนแล้วบนเก้าอี้ประจำตำแหน่งสำหรับเด็ก อันดามันวางแก้วนมลงบนโต๊ะพร้อมกับมองมาตาแป๋ว เธอจึงยิ้มให้ ขณะที่กำลังจะบอกให้เด็กน้อยรออาหารสักครู่ แต่เจ้าตัวดันชิงพูดขึ้นเสียก่อน “อาแมรี่เป็นแฟนของคุณพ่อใช่ไหมครับ” “ฮะ!” เธออุทานได้แค่นั้นก็ได้ยินเสียงโล้งเล้งจากทางครัวราวกับมีอะไรบางอย่างหล่นใส่จาน ตามมาด้วยเสียงทุ้มที่ฟังดูร้อนรนกว่าปกติของวาริช “อันดา! ไปพูดอย่างนั้นกับอาแมรี่ได้ยังไงลูก” เมริสาหันไปมองคนพูดทันที เห็นเขาทำหน้าแปลก ๆ เหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างกับเธอแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา คิดแล้วก็รู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก เธอจึงไม่กล้าสบตากับเขาตรง ๆ แต่สายตากลับเลื่อนไปมองใบหูของเขาแทน หูแดง! หูของเขาแดงระเรื่อ แสดงว่าเขาก็กำลังเขินเหมือนกันใช่ไหม “ผมต้องขอโทษแทนอันดาด้วยนะครับที่พูดอะไรเหลวไหล” ชายหนุ่มพูดพลางวางจานอาหารลงตรงหน้าบุตรชาย แต่เด็กน้อยที่ถูกกล่าวหาว่าพูดจาเหลวไหลกลับทำหน้ามุ่ย “อันดาเปล่านะครับ ก็เมื่อวานคุณพ่อบอกว่า...” “อันดา...” วาริชรีบปรามบุตรชายก่อนที่อีกฝ่ายจะเผลอพูดออกมาหมดเปลือก ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเมริสายังเพิ่งเริ่มต้นทำความรู้จักกัน เขาไม่อยากให้เธอคิดว่าพ่อม่ายลูกติดอย่างเขาใช้ลูกมาเป็นสะพานเพื่อสนิทสนมกับเธอ ครั้นพอเห็นอันดามันมีสีหน้าสลดลง เมริสาก็อดสงสารไม่ได้จึงรีบพูดเพื่อคลี่คลายสถานการณ์ “อันดาได้ดื่มน้ำสีฟ้าที่อาแมรี่เอามาให้รึยังครับ” เด็กก็คือเด็ก เมื่อได้ยินคำถามเปลี่ยนไปอีกเรื่องจึงลืมเรื่องก่อนหน้าไปทันที เจ้าตัวพยักหน้าให้อย่างกระตือรือร้นแล้วตอบ “ดื่มแล้วครับ เมื่อวานคุณพ่อเทให้ดื่ม ใส่น้ำแข็งด้วย” เมริสาหันไปยิ้มให้คนเป็นพ่อ ก่อนหันมาถามเจ้าตัวเล็กอีกครั้ง “อร่อยไหม อันดาชอบรึเปล่าครับ” “อร่อยครับ อันดาชอบ คุณพ่อก็ชอบเพราะคุณพ่อดื่มแก้วใหญ่เลย” เด็กน้อยทำมือประกอบไปด้วยว่าแก้วของคุณพ่อนั้นใหญ่ขนาดไหน “อาแมรี่ดีใจจังที่อันดากับคุณพ่อชอบ เอาไว้คราวหน้าถ้าสีฟ้าหมด อาจะลองทำสีอื่นมาให้ลองชิมอีกเนอะ อันดาชอบสีอะไรครับ” เธอถามพลางเทน้ำใส่แก้วให้วาริชเมื่อเห็นเขาดื่มจนหมดแก้ว ชายหนุ่มยิ้มให้บางๆ พร้อมกับเอ่ยขอบคุณเสียงแผ่ว “อันดาชอบสี...สีอะไรดีครับคุณพ่อ” อันดามันหันไปถามบิดาอย่างขอความเห็น แต่วาริชกลับยิ้มแล้วยื่นมือไปลูบศีรษะของบุตรชายอย่างอ่อนโยน “แล้วแต่อันดาสิครับ ชอบสีไหนก็บอกอาเขาไป” “ถ้าอย่างนั้นอาจะลองทำสีเหลืองมาให้ลองชิมดีไหมครับ” เมริสาลองเสนอไป เห็นเด็กตัวกลมพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วยก็ยิ้มกว้าง ครั้นพอเธอเบนสายตาไปทางชายหนุ่มก็เห็นเขามองเธออยู่ก่อนแล้ว จึงรีบหลุบตาลงมองจานของตัวเองแล้วเอ่ยปากถามเพื่อลดความขัดเขินที่เกิดขึ้น “ตอนนี้สีฟ้าเหลือเยอะไหมคะคุณธาร” “เหลือครึ่งขวดครับ สักวันสองวันค่อยทำสีใหม่มาก็ได้” เขาตอบพร้อมกับยิ้มให้เล็กน้อย เมริสาเห็นรอยยิ้มของเขาจึงคิดว่าวาริชน่าจะเป็นเสือยิ้มยากคนหนึ่ง อาจเป็นเพราะด้วยบุคลิกสุขุมนุ่มลึกของเขา เธอจึงรู้สึกว่ารอยยิ้มบาง ๆ แบบนี้เหมาะกับเขาที่สุดแล้ว หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เมริสารีบรวบจาน ช้อมส้อมและแก้วน้ำบนโต๊ะเข้าไว้ด้วยกันพลางพูดกับเจ้าของบ้านอย่างจริงจัง “ฉันขอล้างจานให้นะคะ” “อย่าดีกว่าครับ ผมทำเองดีกว่า” วาริชยื่นมือมาทำท่าจะถือจานเหล่านั้นเอาไว้เองแต่หญิงสาวเบี่ยงหลบไปอีกด้าน “ให้ฉันล้างเถอะค่ะ ไม่อย่างนั้นคราวหน้าฉันคงไม่กล้ามากินข้าวที่นี่ฟรีอีก แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว” ชายหนุ่มนิ่งไปเมื่อได้ยินเธอพูดอย่างนั้น เพราะอยากให้เธอมากินข้าวด้วยกันที่ห้องนี้อีกจึงยอมตามใจหญิงสาว “ถ้างั้นก็ฝากด้วยนะครับ ผมขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน” “ได้เลยค่ะ” เมริสายิ้มกว้างก่อนจะถือจานทั้งหมดเข้าไปล้างในครัว หญิงสาวใช้เวลาไม่นานนักก็จัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ระหว่างที่กำลังมองหาผ้าเช็ดมือ จมูกก็ได้กลิ่นน้ำหอมของผู้ชายโชยมาจาง ๆ จึงอดหันไปมองข้างหลังไม่ได้ วาริชยืนอยู่ด้านหลังในชุดเสื้อเชิ้ตสีเทาเข้มกับกางเกงสีดำ ในมือถือผ้าขนหนูผืนเล็กผืนหนึ่งยื่นมาตรงหน้าเธอ “เช็ดมือก่อนเถอะครับ” เมริสายิ้มและขอบคุณเขาก่อนจะรับผ้ามาซับน้ำบนมือที่เปียกจากการล้างจาน หลังจากที่เช็ดจนแห้งและกำลังมองหาที่ผึ่งผ้า ชายหนุ่มก็ยื่นมือมารับผ้าไปถือไว้เองอีกครั้ง “ขอบคุณสำหรับมื้อเช้านะคะ ออมเล็ตอร่อยมากเลยค่ะ” “ถ้าอร่อยก็มากินด้วยกันบ่อย ๆ ครับ ที่นี่ยินดีต้อนรับเสมอ” เขาพูดพลางผึ่งผ้าเช็ดมือตากไว้บนราวสเตนเลส “คุณธารกับน้องอันดาคงต้องออกไปแล้ว ถ้างั้นฉันกลับห้องก่อนนะคะ” “ผมไปส่ง” เขาเบี่ยงตัวให้เธอเดินออกไปจากห้องครัวก่อน เมริสาคิดจะบอกเขาว่าไม่เป็นไร เธอเดินไปเองได้ แต่คำพูดประโยคนั้นกลับติดอยู่ในลำคอ อาการที่แสดงออกไปจึงมีเพียงรอยยิ้มที่ส่งไปให้เขา เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องของหญิงสาว เมริสาก็หันกลับมาหาเขา “ขอบคุณนะคะ” เธอไม่กล้าพูดว่า...คืนนี้เจอกัน...เพราะไม่รู้ว่าเขาจะว่างมาเจอเธอหรือเปล่า “คืนนี้ผมไม่แน่ใจว่าแม่ของอันดาจะมาอีกรึเปล่า ถ้าเขาไม่มาก็...เอาไว้เจอกันนะครับ” “ค่ะ” เมริสารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตาพร่า ความอ่อนโยนของผู้ชายตรงหน้ากำลังผลักเธอให้ตกลงไปในหลุมรักที่ลึกลงกว่าเดิม ได้แต่หวังว่าคราวนี้เธอจะไม่อาภัพรักอีก และได้แต่หวังว่าเขาเองก็มีใจตรงกัน ทันทีที่ปิดประตูลง เมริสาก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดโปรแกรมสนทนากลุ่มแล้วพิมพ์ลงไปทันที ...พวกแก ฉันคิดว่าฉันกำลังตกหลุมรักอีกแล้วละ... เมริสาเดินเข้าร้านที่ตนทำงานอย่างอารมณ์ดี เธอทักทายเพื่อนร่วมงานอย่างเป็นกันเองเช่นเคยก่อนจะเดินเข้าไปเช็กของในเคาน์เตอร์บาร์เครื่องดื่ม ขณะที่กำลังก้มหน้าอ่านสมุดบันทึกการเบิกของ ผู้จัดการร้านก็เดินเข้ามาหาแล้วใช้นิ้วเคาะบนเคาน์เตอร์เป็นเชิงเรียกให้เธอเงยหน้าขึ้น “ผมได้ดูกล้องวงจรปิดแล้วนะ” ชายหนุ่มพูดเสียงเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน เมริสาจึงละจากงานตรงหน้าแล้วตั้งใจรอฟังเขาพูดต่ออย่างใจจดใจจ่อ “เป็นคนทำความสะอาดช่วงเช้าน่ะ” เขามองซ้ายมองขวาเพื่อดูว่ามีคนอยู่แถวนี้หรือไม่ พอเห็นว่าไม่มีใครจึงพูดต่อ “เขาจะเข็นรถเข้ามาเก็บขยะทั่วไปตามโต๊ะลูกค้าแล้วก็เข็นเข้ามาในเคาน์เตอร์ เท่าที่ผมดูนะ ส่วนใหญ่เขาน่าจะเอาแต่เหล้าที่วางไว้ด้านล่างเท่านั้น แต่ด้านบนเขาจะไม่แตะเลย” “ก็เพราะเขารู้ว่ามีกล้องวงจรปิดคอยจับตาดูอยู่” หญิงสาวอดพูดเสริมไปไม่ได้ ชายหนุ่มพยักหน้ายืนยันคำพูดของเธอ “ผมคิดว่าเขาเอาขวดเหล้าเปล่ามาสับเปลี่ยนกับขวดที่ยังเหลือเยอะ และขวดเปล่าพวกนี้ก็น่าจะเอามาจากหลังร้าน เมื่อกี้ผมไปดูมาแล้วเห็นว่ามีการจัดแยกยี่ห้อเอาไว้ด้วย จะได้สะดวกเวลาหยิบเอามาใช้” ปกติแล้วจะมีคนรับซื้อขวดเปล่าพวกนี้อาทิตย์ละครั้งซึ่งจะเข้ามาทุกวันจันทร์ รายได้ที่ขายขวดจะถือเป็นเงินค่าทิปซึ่งจะแบ่งให้กับพนักงานทุกคนตอนสิ้นเดือน “ก็แสดงว่าเขาต้องมาดูก่อนรอบหนึ่งว่าเหลือเหล้าอะไรไว้บ้าง ถึงค่อยเอาขวดเปล่ามาสับเปลี่ยน” หญิงสาวนึกภาพตามไปด้วยจึงพอเข้าใจว่าคนขโมยน่าจะทำอย่างที่คาดเดาเอาไว้ “ใช่ แต่ปัญหาก็คือด้านหลังร้านไม่มีกล้องวงจรปิด และเหล้าที่หายไปก็มีหลายขวด ผมเลยคิดว่าเขาน่าจะมีคนช่วย” “หมายถึงผู้สมรู้ร่วมคิดน่ะหรือคะ” “อืม และคน ๆ นั้นก็ต้องมีรถเก๋งหรือไม่ก็กระบะเอาไว้ขนเหล้าออกไปเพราะคนทำความสะอาดมีแต่มอเตอร์ไซค์ ดีไม่ดีผมว่าในครัวอาจจะมีวัตถุดิบบางอย่างที่หายไปด้วยก็ได้ เพียงแต่พ่อครัวอาจจะไม่เคยเช็กละเอียด” “ก็อาจจะเป็นไปได้ค่ะเพราะงานครัวมันจุกจิก คุณโอ๊ตได้ลองถามพี่เข้มรึยังคะ” เธอหมายถึงหัวหน้าพ่อครัวซึ่งมีหน้าที่ดูแลและรับผิดชอบงานครัวทั้งหมด “ยัง เพราะผมไม่รู้ว่าอีกคนนั้นเป็นใครก็เลยยังไม่อยากกระโตกกระตากให้อีกฝ่ายรู้ตัว ตอนนี้มีแค่ผมกับแมรี่ที่รู้กันอยู่สองคน” ผู้จัดการหนุ่มหันมองซ้ายขวาอีกครั้งก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาพูดเสียงเบาลงอีก “วันหยุดของแมรี่ ผมว่าจะลองแอบดูอีกที เผื่อจะเจออะไรบ้าง โชคดีที่ตอนนี้รู้ตัวคนขโมยแล้วคนหนึ่ง แต่ผมอยากมีหลักฐานเอาผิดได้แบบดิ้นไม่หลุดน่ะ” เมริสาพยักหน้าขึ้นลงแล้วพูด “มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะคะ” ผู้จัดการหนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่ม สีหน้าจริงจังก่อนหน้านี้แปรเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์จนคนมองต้องถอยห่างออกมาหนึ่งก้าวเพื่อความปลอดภัย แม้เขาจะไม่เคยคุกคามแบบถึงเนื้อถึงตัว แต่เธอก็ไม่อยากเสี่ยงกับพายุหึงที่แสนร้ายแรงจากแฟนสาวของเขา “แค่ช่วยเป็นกำลังใจให้ผม ไปดูหนังกันสักเรื่อง และกินข้าวกับผมสักมื้อก็พอ โอเคไหมแมรี่” “ไม่โอเคค่ะ เชิญคุณโอ๊ตชวนคนอื่นเถอะ” หญิงสาวยิ้มแหย ๆ ส่งให้เขาก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างคุ้นตาของใครบางคนกำลังเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง อย่างไม่รอช้า เมริสารีบทรุดตัวนั่งหลบอยู่หลังเคาน์เตอร์ทันทีจนผู้จัดการอดสงสัยไม่ได้ แต่ด้วยความที่ทำงานอยู่ตรงนี้มานาน ชายหนุ่มจึงรีบเดินเข้าไปต้อนรับลูกค้าที่เข้ามาใหม่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะพาหนุ่มสาวคู่นั้นไปนั่ง เมริสาหัวใจเต้นตึกตักด้วยความตื่นเต้น ผู้ชายคนนั้นคือมานัส พี่ชายแท้ๆ ของเธอเอง แต่เขาไปรับราชการทหารอยู่ที่ชลบุรีแล้วทำไมถึงมาโผล่อยู่ที่กรุงเทพฯ ได้ และผู้หญิงที่เดินเกาะแขนเขาอย่างสนิทสนมคนนั้นเป็นใคร แล้วพี่สะใภ้ของเธอไปไหนเสียเล่า...อย่าบอกนะว่าพี่ชายของเธอมีเมียน้อย! ถ้าไม่ติดว่าอาชีพบาร์เทนเดอร์ที่ทำอยู่นี้คนที่บ้านยังไม่มีใครรู้เลยสักคนละก็ เธอคงเดินเข้าไปหาเขาแล้ว แต่ปัญหาตอนนี้ก็คือเธอจะทำอย่างไรถึงจะหลบพี่ชายได้โดยที่ยังทำงานได้ด้วย “เอาไงดีวะ” หญิงสาวถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้ม เพราะหากมานัสรู้ว่าเธอโกหกทางบ้านละก็ อาชีพบาร์เทนเดอร์ที่ทำอยู่ตอนนี้คงจบเห่แน่นอน