ตอนที่ 9 แม่ของอันดามัน 100%

เขาขู่กลับไปบ้างแม้ลึก ๆ ในใจจะไม่ค่อยมั่นใจเรื่องนี้เท่าไรนัก แต่หากเธอจะฟ้องเพื่อแย่งลูกไปให้ได้จริง ๆ เขาก็ขอสู้ยิบตา อย่าหวังเลยว่าจะพรากลูกไปจากอกเขาได้ง่าย ๆ “แต่จีจี้ก็เลี้ยงเขาตอนที่คลอดใหม่ ๆ เหมือนกันนะ คุณจะมาบอกว่าจีจี้ไม่เคยเลี้ยงเลยได้ยังไง” ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบา ๆ เมื่อนึกถึงช่วงนั้น “คุณลืมอะไรไปรึเปล่าจีจี้ ถ้าผมไม่จ้างให้คุณช่วยอยู่เพื่อให้นมลูกในช่วงแรกเกิดละก็ คุณคงบินไปเมืองนอกทันทีที่ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ตอนนั้นผมแทบจะต้องกราบคุณเลยด้วยซ้ำเพราะผมอยากให้ลูกได้กินนมแม่เพื่อสร้างภูมิคุ้มกันให้ร่างกาย คุณอุ้มลูกแค่ตอนให้นมเท่านั้นเอง ที่เหลือเป็นหน้าที่ผมหมด ไม่ว่าจะอาบน้ำเปลี่ยนผ้าอ้อม หรือดูแลตอนเขาไม่สบาย คุณอยากให้ผมพูดหมดเลยไหมว่าคุณทำอะไรไว้บ้าง” เขาไม่ชอบรื้อฟื้นความหลังเพราะถือว่ามันผ่านไปแล้ว แต่ถ้าเธอจะหยิบยกเอาเรื่องนั้นมาเป็นข้ออ้างว่าตนทำหน้าที่แม่ได้อย่างสมบูรณ์ เขาก็คงต้องขอค้านหัวชนฝา จิวรรณเอาลูกเข้าอกเพื่อให้นมแทบนับครั้งได้ เพราะส่วนใหญ่เธอจะปั๊มใส่ถุงเก็บน้ำนมเอาไว้แล้วแช่ช่องแข็งในตู้เย็น หน้าที่ของเธอมีแค่นั้นสำหรับเงินสี่แสนบาทที่เขาจ้างให้อยู่ ที่เหลือเป็นเขาทำทั้งหมด ส่วนเธอก็ออกไปเที่ยวเตร่ รอแค่ครบกำหนดสี่เดือนตามที่ตกลงกันไว้เธอก็จะขนของออกไปจากบ้านเขาทันที จิรวรรณนั่งเงียบเมื่อเขาหยิบยกเรื่องนี้มาพูด เธอฉลาดพอที่จะเงียบเมื่อตัวเองเป็นฝ่ายผิดจริงในเรื่องนี้ แต่จะโทษเธอฝ่ายเดียวก็ไม่ถูก ในเมื่อตอนแรกบอกเขาไปแล้วว่าจะเอาเด็กออกแต่เขายืนยันที่จะให้เอาไว้เอง ฉะนั้นหน้าที่เลี้ยงดูเด็กที่เกิดมาต้องเป็นเขาก็ถูกต้องแล้ว ตอนนั้นเธอกำลังจะมีอนาคตที่สดใส กำลังจะไปเรียนต่อปริญญาโทที่อเมริกา ทั้งที่เตรียมการทุกอย่างไว้พร้อมหมดแล้ว แต่ชีวิตเธอต้องมาพังเพียงเพราะความเมาเป็นเหตุแท้ ๆ หญิงสาวเหลือบมองอดีตคู่ควงที่กำลังโทรศัพท์คุยกับใครบางคนอยู่ ยอมรับว่าตอนนั้นเธอคิดจะจับเขาให้อยู่หมัดเหมือนกันเพราะวาริชทั้งหล่อและรวย เป็นผู้ชายที่ผู้หญิงหลายคนใฝ่ฝันอยากได้ แต่เพราะเขาไม่เคยคิดจริงจังกับใคร อีกทั้งเธอเองก็ได้โอกาสไปเรียนต่อต่างประเทศพอดี เธอกับเขาจึงคบหากันแค่สถานะเพื่อนเที่ยว และเพื่อนบนเตียงเท่านั้น แต่ใครจะรู้เล่าว่างานเลี้ยงฉลองวันเกิดของเพื่อนในกลุ่มคนหนึ่ง จะทำให้เขากับเธอเมาจนครองสติตัวเองไว้ไม่อยู่ รู้สึกตัวอีกทีเธอก็นอนอยู่บนเตียงในคอนโดฯ ของเขาในสภาพที่เปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่ พื้นห้องมีแต่เสื้อผ้าของเธอกับเขาวางระเกะระกะไปทั่ว แต่สิ่งที่มองหาไม่เจอบนพื้นเลยก็คือถุงยางอนามัย เธอเองก็ไม่ใช่สาวไร้เดียงสาที่จะไม่รู้ว่าคืนที่ผ่านมานั้นได้ร่วมรักกับเขาโดยไม่มีการป้องกันใด ๆ ทั้งสิ้น และสิ่งที่เธอหวาดวิตกก็เกิดขึ้นจริง ๆ เมื่อหนึ่งเดือนต่อมาประจำเดือนของเธอขาดหายไป...เธอท้อง! “คุณบอกผมมาตามตรงดีกว่าจีจี้ ว่าทำไมถึงอยากให้ลูกไปอยู่กับคุณที่โน่น” จิรวรรณตื่นจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงของเขา “ก็จีจี้อยากเลี้ยงลูกบ้าง มันแปลกตรงไหนคะ จีจี้ก็เป็นแม่คนหนึ่งนะ” “แม่ที่ไม่เคยกลับมาหาลูกหรือถามข่าวคราวของลูกเลยสักครั้งน่ะหรือ” เขาพูดดักคอเธออย่างไม่ไว้หน้า เพราะตลอดห้าปีที่ผ่านมา คนที่บอกว่าตัวเองเป็นแม่คนหนึ่งนั้นไม่เคยสนใจถามหาเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองเลยแม้แต่ครั้งเดียว “เบอร์โทรศัพท์ผมก็ใช้เบอร์เดิม ที่ทำงานก็ที่เดิม มันง่ายมากถ้าคุณอยากติดต่อกลับมา เว้นเสียแต่ว่าคุณไม่เคยคิดถึงลูกเลยต่างหาก ผมว่าคุณลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยมีลูกชายคนหนึ่ง...บอกความจริงมาเถอะว่าคุณกลับมาทำไม” คนถูกถามเงียบไปครู่ใหญ่ แต่วาริชก็ใจเย็นพอที่จะไม่เร่งเร้าเอาคำตอบ และในขณะที่ชายหนุ่มคิดว่าคงไม่ได้อะไรจากเธอแล้ว จู่ ๆ หญิงสาวก็เปิดปากพูด “ไมค์สามีของจีจี้เขาเป็นคนรักเด็กมาก น่าเสียดายที่เขาเป็นหมันมีลูกไม่ได้ เขารู้ว่าจีจี้มีลูกชายอยู่คนหนึ่งที่เมืองไทยเพราะจีจี้ไม่เคยปิดบังเรื่องนี้อยู่แล้ว เขาถามว่าพาลูกไปเลี้ยงที่นั่นได้ไหม เขาสัญญาว่าจะเลี้ยงดูอย่างดี ได้เรียนโรงเรียนที่ดีที่สุด ซึ่งจีจี้ก็เห็นด้วยกับเขา อันดามันควรได้สิ่งที่ดีกว่านี้ อย่างน้อยโรงเรียนที่อเมริกาก็ดีกว่าเมืองไทยอยู่แล้ว” วาริชเหยียดยิ้มมุมปากพลางส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย “จะเรียนที่ไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ และตอนนี้อันดาก็มีทุกอย่างพร้อมอยู่แล้วเพราะผมให้สิ่งที่ดีที่สุดกับลูกเสมอ ยังไงซะผมก็ไม่ให้ลูกไปเด็ดขาด” “เฮ้อ...คุณจะดื้อดึงอยากเอาชนะไปทำไมล่ะคะ เพราะถ้าจีจี้ให้ทนายฟ้องเอาลูกคืนมา ยังไงจีจี้ก็ชนะอยู่ดี” “ถ้าคุณมั่นใจขนาดนั้นก็เชิญฟ้องได้เลย” เขารู้ว่าคงพูดดี ๆ กับเธอไม่ได้จึงตัดสินใจเงียบเสีย เจ้าตัวพูดมาขนาดนี้ก็แสดงว่าเตรียมพร้อมเรื่องทนายเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ฉะนั้นเขาคงต้องหาทางรับมืออย่างเร่งด่วน ทั้งสองคนนั่งเงียบ ๆ กันไปตลอดทางจนกระทั่งถึงโรงเรียนอนุบาลที่อันดามันเรียนอยู่ จิรวรรณลงจากรถ มองภาพโดยรวมของโรงเรียนแล้วก็ขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยด้วยความสงสัย ถ้าจำไม่ผิดโรงเรียนนี้ขึ้นชื่อเรื่องค่าเทอมแพงเพราะเป็นหลักสูตรนานาชาติ ทำไมคนที่เพิงฟื้นตัวจากการล้มละลายของครอบครัวอย่างวาริชถึงลงทุนให้ลูกเรียนแพงขนาดนี้ หญิงสาววิเคราะห์อยู่เงียบ ๆ ในใจ แต่พอคิดว่าเขาเป็นถึงเจ้าของบริษัทซอฟต์แวร์ แม้จะเพิ่งฟื้นตัวขึ้นมาก็ตามที แต่รายได้ของบริษัทก็คงเป็นที่น่าพอใจอยู่กระมัง ค่าเทอมหลักแสนเขาจึงยอมควักจ่ายโดยไม่เสียดาย เธอเดินตามเขาไปจนถึงหน้าอาคารหลังหนึ่งซึ่งมีผู้ปกครองบางส่วนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว อีกประมาณสิบห้านาทีจะได้เวลาเลิกเรียนจึงชวนเขาคุยเรื่องลูกเพราะอยากรู้ข้อมูลของอันดามันมากกว่านี้ “คุณมารับลูกเองทุกวันเลยหรือคะ” “ส่วนใหญ่จะมารับเอง แต่ถ้าวันไหนติดงานมาไม่ได้จริง ๆ ก็จะให้ผู้ช่วยของผมมารับให้” เขาตอบไปตามตรงเพราะเขาเองก็อยากเก็บข้อมูลจากฝั่งเธอเหมือนกันว่าวางแผนอะไรไว้บ้าง “เขามีรถโรงเรียนไม่ใช่หรือคะ ทำไมคุณไม่ใช้บริการล่ะ นี่คุณต้องมารับลูกแล้วก็กลับไปนั่งทำงานต่ออีกน่ะหรือ เสียเวลาแย่ ถ้าเป็นจีจี้คงใช้บริการรถโรงเรียนนั่นแหละค่ะ สะดวกที่สุดแล้ว” วาริชยิ้มบาง ๆ แต่ไม่พูดต่อความกับเธอ หญิงสาวจึงถามต่อ “คุณไม่ให้ลูกเรียนพิเศษบ้างเลยหรือ เด็กวัยนี้น่าจะได้เรียนรู้อะไรหลาย ๆ ด้านนะคะ เขาจะได้รู้ว่าตัวเองถนัดด้านไหนและชอบอะไร” “ไม่ละ ลูกเพิ่งอยู่ชั้นอนุบาล เขาเรียนมาตลอดทั้งวันแล้ว สมองเครียดมากพอแล้วถึงเวลาเลิกเรียนก็ควรได้พักบ้าง ผมไม่ชอบยัดเยียดให้ลูกเรียนนั่นเรียนนี่เพราะไม่อยากให้เขากดดัน อยากให้เขามีความสุขเวลามาโรงเรียนมากกว่า” จิรวรรณลอบค้อนเขาอย่างไม่สบอารมณ์ เขาพูดมาอย่างนี้ไม่ต่างอะไรกับหลอกด่าเธอเลยว่าเลี้ยงลูกไม่เป็น ดีแต่ยัดวิชาการใส่หัวลูก ระหว่างที่หญิงสาวกำลังนับหนึ่งถึงสิบอยู่ในใจนั้น ก็เริ่มมีเด็กอนุบาลทยอยกันเดินออกมาพร้อมกับเสียงเจี๊ยวจ๊าวดังลั่นไปหมด อารมณ์ที่หงุดหงิดเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงยิ่งทวีความไม่สบอารมณ์มากยิ่งขึ้น เธอไม่ชอบเด็กเพราะเด็กเสียงดังและวุ่นวาย ครั้นจะเดินหนีไปหามุมสงบ ๆ แล้วนั่งรอเงียบ ๆ คนเดียวก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เห็นร่างกลมป้อมร่างหนึ่งวิ่งตึกตักเข้ามาหาวาริชพร้อมกับตะโกนเสียงดังลั่น “คุณพ่อค้าบ” จิรวรรณเบิกตากว้างเมื่อเห็นเด็กที่ชายหนุ่มอุ้มขึ้นมาไว้ในวงแขน...เจ้าเด็กอ้วนกลมนี่น่ะหรือคือลูกของเธอ!