ตอนที่ 5 คนขี้เหงา สาวข้างห้อง 70%

เมริสานิ่งไปครู่ใหญ่จนคนรอคำตอบเริ่มใจเสีย เขารู้สึกอย่างที่พูดไปจริงๆ เขาชอบเมริสามากแม้จะไม่ได้ชอบอย่างคนรัก แต่สำหรับเขาแล้วเมริสาคือคนพิเศษ มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน และไม่เคยมีความรู้สึกในเรื่องอารมณ์ทางเพศมาเกี่ยวข้อง เขารู้แค่ว่าเขาไม่อยากเสียเพื่อนดี ๆ อย่างเธอไป หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนยื่นมือข้างหนึ่งมาตรงหน้าเขา “ได้สิ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” บอมยิ้มกว้าง ยื่นมือออกไปจับมือเธอไว้แล้วบีบแน่น “ขอบคุณมากแมรี่ ขอบคุณที่เข้าใจผม” เมริสายิ้มบาง ๆ ให้เขา เป็นอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน เสียแฟนไปแต่ได้เพื่อนเพิ่มมาอีกคน เมริสาลืมเรื่องสุราที่ถูกขโมยไปเสียสนิทตั้งแต่อดีตคนรักแวะมาคุยด้วย หญิงสาวทำหน้าที่ของตัวเองไปด้วยสภาพจิตใจที่แตกต่างจากเมื่อวานซืนอย่างสิ้นเชิง วันนั้นเธอแทบผสมค็อกเทลเคล้าน้ำตา แต่มาวันนี้ความเจ็บปวดในใจกลับลบเลือนลงไปราวกับการร้องไห้อย่างหนักในคืนนั้นไม่เคยเกิดขึ้น กระทั่งถึงเวลากลับบ้านแล้วต้องเช็กสินค้าหน้าเคาน์เตอร์อีกครั้ง ถึงเพิ่งนึกเรื่องสุราถูกขโมยได้ เธอจึงรีบเดินไปหาผู้จัดการร้านทันทีเพราะเรื่องนี้ถือเป็นเรื่องใหญ่ภายในร้าน และหากเธอไม่ตรวจพบเสียก่อน แต่เป็นฝ่ายบัญชีตรวจเจอ ดีไม่ดีข้อหาลักสุราอาจหล่นลงมาบนหัวเธอกับลูกน้องเสียเอง “คุณโอ๊ตคะ แมรี่มีเรื่องอยากคุยด้วยค่ะ” เธอเงยหน้ามองชายหนุ่มหน้าตาดีรูปร่างสูงโปร่งตรงหน้า แล้วยืนห่างเขาออกมาเล็กน้อย ยิ่งเห็นสายตากรุ้มกริ่มแพรวพราวก็รู้สึกเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก “เราไปคุยกันที่ไหนดีล่ะแมรี่ ห้องผมดีไหม” ผู้จัดการหนุ่มหล่อเดินเข้ามาใกล้ มือสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงดูแล้วเท่ไม่หยอก หากเป็นผู้หญิงคนอื่นอาจหลงใหลได้ปลื้มกับรูปลักษณ์ภายนอกของเขา แต่คงไม่ใช่กับเธอแน่นอน “ไม่ไปไหนทั้งนั้นละค่ะ คุยที่นี่แหละ นี่เรื่องซีเรียสนะคะคุณโอ๊ต” หญิงสาวทำหน้ายุ่งใส่เขา ก่อนจะพูดเรื่องสำคัญทันทีเพราะไม่อยากถูกเขาแทะโลมอยู่ตรงนี้ “แมรี่สงสัยว่าจะมีคนขโมยเหล้าจากบาร์น้ำค่ะ” จากนั้นเธอก็เล่าเรื่องที่ตรวจพบเมื่อเช้าให้เขาฟัง ผู้จัดการหนุ่มรับฟังไปเงียบ ๆ แต่หัวคิ้วกลับเริ่มขมวดเป็นปม เขายกมือขึ้นกอดอกก่อนถอนหายใจออกมาเบา ๆ “แมรี่สงสัยใคร” สีหน้ากรุ้มกริ่มเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยความเคร่งขรึมทันที แม้เขาจะเป็นคนเจ้าชู้ จีบผู้หญิงไปทั่ว และชอบหว่านเสน่ห์ให้สาว ๆ ในโรงแรม แต่ถ้าพูดถึงเรื่องงานเขาจริงจังเสมอ “แมรี่สงสัยคนทำความสะอาดค่ะ เพราะคนกลุ่มนี้จะมาเร็วกว่าพวกเรา ตอนที่เขาเก็บขวดเหล้าเปล่าออกไป อาจจะมีการลักลอบขนเหล้าออกไปตอนนั้นก็ได้ เพราะไม่เป็นที่สังเกตของคนอื่น” ชายหนุ่มพยักหน้าขึ้นลงช้า ๆ “ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน อีกอย่างนะ คนที่ทำจงใจขโมยในวันที่แมรี่หยุดทุกครั้ง แสดงว่าคน ๆ นั้นต้องรู้ดีว่าแมรี่จะต้องตรวจนับของตอนเช้า ผมว่าผมไปขอดูกล้องวงจรปิดดีกว่า เอาไว้ได้เรื่องอะไรยังไงแล้วผมจะบอกนะ แต่ตอนนี้ปิดเรื่องนี้เอาไว้ก่อนอย่าเพิ่งให้คนอื่นรู้เพราะผมไม่อยากให้เขาไหวตัวทัน” “ได้ค่ะ ถ้างั้นแมรี่ขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ” เธอค้อมศีรษะให้เขาแล้วทำท่าจะเดินออกไป แต่ข้อมือก็ถูกคว้าไว้เสียก่อน ครั้นพอหันกลับไปมองก็เห็นสายตาแพรวพราวคู่นั้นกลับมาอีกแล้ว “เดี๋ยวสิแมรี่ ไม่คิดจะไปดื่มกับผมบ้างหรือ หรืออาจจะเป็น...ข้าวต้มมื้อดึกก็ได้” เขายอมปล่อยข้อมืออย่างอ้อยอิ่ง แต่ก่อนปล่อยยังแอบใช้นิ้วโป้งไล้เบาๆ ตรงจุดชีพจรของเธอด้วย “ไม่ละค่ะ แมรี่ไม่อยากโดนกระชากผมแล้วตบเอา ๆ เหมือนที่น้องจ๋าโดน ไปก่อนนะคะ บาย” เธอยิ้มล้อเลียนเขาแล้วเดินเร็ว ๆ ออกมาทันทีเพราะกลัวถูกเขาคว้าแขนเอาไว้อีก อีกทั้งกลัวว่าแฟนสาวมือตบของเขาจะมาเห็นด้วย แฟนสาวของผู้จัดการหนุ่มหล่อทำงานในโรงแรมนี้เช่นกันแต่อยู่แผนกต้อนรับ เจ้าหล่อนเป็นคนขี้หึงมาก อาจจะเพราะมีแฟนเจ้าชู้ขั้นเทพอย่างเขาจึงทำให้ยิ่งทวีความร้ายกาจ ไล่ตบผู้หญิงทุกคนที่มายุ่งกับแฟนหนุ่มของตัวเอง ดังนั้นเมริสาจึงหลีกเลี่ยงผู้จัดการทุกครั้งเวลาที่เขาพยายามเข้าหา เว้นเสียแต่ว่าคุยกันเรื่องงานเท่านั้น หญิงสาวขับรถมาถึงคอนโดมิเนียมที่พักอยู่ จอดรถเสร็จก็เดินเข้าร้านสะดวกซื้อใต้อาคารเช่นเคยเพื่อซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรับประทาน ระหว่างที่กำลังเลือกว่าจะหยิบรสต้มยำหรือรสหมูสับดีนั้น เธอก็ได้ยินเสียงของใครคนหนึ่งดังอยู่ข้างตัว “คุณกินแต่อาหารพวกนี้ตลอดเลยหรือ” เมริสาหันขวับทันที และเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของวาริชจึงยิ้มกว้างโดยอัตโนมัติ “ใช่ค่ะ มันเร็วดีนี่นา ฉันกลับดึกทุกวันก็ขี้เกียจมานั่งทำกินเอง แต่ถึงมีเวลาทำกินเองฉันก็ทำกับข้าวไม่เป็นอยู่ดี” รอยยิ้มกว้างก่อนหน้านี้เปลี่ยนเป็นยิ้มแหยก่อนพูดต่อ “ฉันทำเป็นแต่เครื่องดื่มน่ะค่ะ แต่กับข้าวนั้นทำได้แค่ตระกูลไข่” “กินมาก ๆ มันไม่ดีต่อร่างกายนะคุณ มีแต่สารปรุงแต่ง” ทุกครั้งที่เจอกันในร้านสะดวกซื้อ นอกจากขนมขบเคี้ยวไร้สาระแล้วเขาก็เห็นเธอซื้อแต่พวกบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป โจ๊กกึ่งสำเร็จรูปกินตลอด ไม่เคยเห็นซื้อนม ขนมปัง หรืออะไรที่เป็นประโยชน์ต่อร่างกายไปกินบ้างเลย “ก็แถวนี้ไม่มีร้านอาหารที่เปิดดึก ๆ เลยนี่คะ ว่าแต่คุณเถอะ ลงมาซื้ออะไรหรือ” เธอถามพลางก้มลงมองนมสดขวดใหญ่ในตะกร้าที่เขาถืออยู่ เขาเอาตะกร้ามาด้วยแบบนี้จึงคิดว่าเขาไม่น่าจะซื้อแค่นมขวดเดียว “ซื้อนมกับขนมปังไว้ให้ลูกตอนเช้าน่ะ บนห้องหมดพอดี” เขาตอบแล้วเดินช้า ๆ ไปที่ชั้นวางขนมปัง เธอเดินตามเขาไปอย่างลืมตัว รู้สึกอิจฉาภรรยาของเขาขึ้นมาทันทีที่มีสามีแสนดีอย่างนี้ ครั้นพอนึกถึงภรรยาของเขาเธอก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตนไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง อย่าว่าแต่ไม่เคยเห็นเลย แม้กระทั่งความรู้สึกที่ว่าห้องนั้นมีผู้หญิงอยู่ด้วยเธอก็ไม่รู้สึก แม้เธอจะไม่ได้สนใจเพื่อนบ้านของตัวเองเท่าไรนัก แต่เนื่องจากห้องของเธอกับเขาอยู่ติดกัน เธอจึงรับรู้เป็นบางครั้งบางคราว่าข้างห้องมีเด็กอยู่ด้วย แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่เธอจะรู้สึกว่าห้องเก้าศูนย์สี่มีผู้หญิงอยู่ด้วย ราวกับว่าห้องนั้นมีเพียงเขาอยู่กับบุตรชายตัวน้อยเพียงลำพัง จะถามก็ไม่กล้าเพราะกลัวจะถูกหาว่าสอดรู้สอดเห็น ดังนั้นจึงได้แต่ปิดปากเงียบแล้วพยายามคิดหาเรื่องอื่นมาชวนเขาคุย ทว่าจู่ ๆ ก็มีขนมปังห่อหนึ่งยื่นมาตรงหน้า เธอเบิกตากว้างมองแล้วเลยไปมองหน้าคนยื่นให้ด้วยความสงสัย “มื้อดึกกินอะไรเบา ๆ ดีกว่า ขนมปังไส้ทูน่ากับนมพร่องมันเนยขวดเล็กสักขวดก็ได้นะ ผมว่าดีกว่ามาม่าเยอะเลย” เมริสามองหน้าเขานิ่งพลางยื่นมือไปรับ ปลายนิ้วของเธอชนกับนิ้วของเขาเล็กน้อยอย่างไม่ตั้งใจ แต่ความรู้สึกนั้นราวกับมีกระแสไฟวิ่งผ่าน มันอุ่นวาบไปทั้งตัวจนไปสิ้นสุดอยู่ที่หัวใจ ส่งผลให้รอยยิ้มบาง ๆ กว้างขึ้นกว่าเดิม “ขอบคุณค่ะคุณธาร” เขาช่างเอาใจใส่สมกับที่เป็นพ่อคนแล้ว อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเธอมีสามีแบบนี้เป็นพ่อของลูกจะดีแค่ไหนกันนะ ชีวิตของเธอคงจะมีความสุขมากเป็นแน่ “แล้วนี่น้องอันดาอยู่กับคุณแม่ข้างบนหรือคะ สงสัยหลับปุ๋ยไปแล้วแน่เลย ดึกขนาดนี้แล้ว” เธอลองชวนเขาคุยเรื่องบุตรชาย เพราะสังเกตว่าถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับลูก แววตาเขาจะอ่อนโยนเป็นพิเศษ “หลับแล้วครับ พอเขาหลับผมก็เลยลงมาซื้อของข้างล่าง ไม่อย่างนั้นคงร้องงอแงขอตามมาด้วย” “ติดคุณพ่อน่าดูเลยนะคะ” เธอยิ้มเมื่อนึกไปถึงตอนที่ร่างกลมป้อมเกาะขาผู้เป็นบิดาแน่นอย่างหวงแหน “เป็นธรรมดาครับ เพราะเรามีกันแค่สองคน” เขาพูดพลางเดินไปที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์เพื่อจ่ายเงิน ขณะที่คนฟังอย่างเมริสาถึงกับยืนนิ่งอยู่กับที่ สมองประมวลผลคำพูดประโยคสุดท้ายของเขาอย่างเร็วรี่ แต่ความคาดหวังบางอย่างกลับผุดขึ้นมาในหัวพร้อม ๆ กับที่ดอกไม้ในใจที่เหี่ยวเฉาไปแล้วค่อย ๆ ฟื้นฟูขึ้นมาทีละน้อย หมายความว่าอย่างไร...มีกันแค่สองคน...หมายความว่าเขาไม่มีภรรยาแล้ว หรือหย่าแล้วอย่างนั้นหรือ สองเท้ารีบก้าวตามเขาไปหน้าเคาน์เตอร์แคชเชียร์ทันที เธอยิ้มให้เขาแล้ววางขนมปังไส้ทูน่าตรงหน้าเครื่องคิดเงินอีกฝั่ง เขายิ้มตอบบาง ๆ ก่อนจะหลุบตาลงมองขนมปังชิ้นนั้นที่เขาเป็นคนเลือกให้ “คุณไม่ชอบดื่มนมหรือ” “อุ๊ย! ลืมหยิบเลยค่ะ รอแป๊บนะคะ” พูดจบเธอก็รีบวิ่งไปที่ตู้แช่นม หยิบนมพร่องมันเนยขวดใหญ่มาหนึ่งขวดแล้วรีบกลับมายืนหน้าเคาน์เตอร์ที่เดิมเพราะกลัวชายหนุ่มจะออกจากร้านไปก่อน วาริชจ่ายเงินแล้วยังคงยืนอยู่ที่เดิมราวกับว่ากำลังรอให้หญิงสาวเดินไปด้วยกัน เมริสายิ้มไม่หุบตั้งแต่ออกจากร้านสะดวกซื้อจนกระทั่งเข้าไปอยู่ในลิฟต์ด้วยกันแล้ว “คุณธารอยู่ที่นี่นานแล้วหรือคะ ฉันเพิ่งมาอยู่ได้สามเดือนเองน่ะค่ะเลยยังไม่ค่อยรู้จักใครที่นี่เท่าไร อีกอย่างเวลาทำงานของฉันก็ไม่ค่อยตรงกับชาวบ้านเขาด้วย เลยแทบไม่มีเพื่อนบ้านเลย” “ผมเพิ่งมาอยู่ได้เดือนกว่าเองครับ” เขาตอบสั้น ๆ แต่คนฟังเบิกตากว้าง ...มิน่า เธอถึงไม่ค่อยได้เห็นหน้าเขาเท่าไร ที่แท้เขาเพิ่งย้ายมาอยู่นี่เอง... ทั้งสองคนออกจากลิฟต์แล้วเดินไปตามทางเดิน ห้องของวาริชอยู่ถึงก่อนห้องของเมริสาจึงโบกมือให้เขาแล้วพูดว่า “ขอบคุณนะคะ เรื่องขนมปัง” ชายหนุ่มยิ้มอ่อนก่อนไขกุญแจเพื่อเปิดประตู เขายืนอยู่อย่างนั้นรอจนกระทั่งหญิงสาวเข้าห้องไปแล้วจึงเข้าห้องของตัวเองบ้าง หลังจากล็อกประตูเรียบร้อยก็เดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อเอานมสดที่ซื้อมาไปแช่