ตอนที่ 11 เมรีไม่ขี้เมา 70%

“ฮุ้ย! น้ำสีฟ้า น้ำอะไรหรือครับคุณพ่อ” อันดามันตาโตเมื่อเปิดตู้เย็นแล้วเห็นขวดแก้วบรรจุน้ำสีฟ้าแช่อยู่ในนั้น วาริชมองบุตรชายที่ตาเป็นประกายเหมือนลูกสุนัขตอนเห็นของอร่อยแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ เขาวางจานอาหารเช้าแบบอเมริกันไว้บนโต๊ะกินข้าวแล้วเดินมาหาร่างป้อมที่ยังมองขวดน้ำสีฟ้าไม่ละสายตา “เป็นน้ำเชื่อมสีฟ้าผสมกับน้ำสับปะรดและน้ำมะนาวน่ะ แต่ตอนนี้อันดายังดื่มไม่ได้ เอาไว้กลับมาจากโรงเรียนแล้วเราค่อยเอามาใส่น้ำแข็งดื่มกันเนอะ เพราะตอนเช้าอันดาต้องดื่มนมครับ” อันดามันทำหน้ามุ่ยลงทันทีแล้วพูดเสียงแผ่ว “นิดเดียวก็ไม่ได้หรือครับ แค่นิดเดียวเอง” เจ้าตัวเอานิ้วชี้กับนิ้วโป้งมาชนกันตอนที่พูดคำว่านิดเดียวด้วยเสียงสูง “ไม่ได้ครับ ถ้าดื่มน้ำสีฟ้าแล้วดื่มนมเข้าไปด้วย เดี๋ยวตอนนั่งเรียนอันดาจะจู๊ด ๆ นะลูก” ได้ยินอย่างนั้นเด็กน้อยก็เอามือปิดก้นตัวเองไว้ทันที หันมองขวดน้ำสีฟ้าตาปรอยด้วยความเสียดายก่อนจะพยักหน้าขึ้นลง “ตอนเลิกเรียนก็ได้ครับ คุณพ่อซื้อมาตั้งแต่เมื่อไรทำไมอันดาไม่เห็น” “คุณพ่อไม่ได้ซื้อครับ อาแมรี่ที่อยู่ข้างห้องเราเอามาให้” ชายหนุ่มชี้ไปทางห้องของเมริสา อันดามันมองตามแล้วจู่ ๆ ก็เปลี่ยนเรื่องพูด “คุณแม่บอกว่าวันนี้จะมาหาอันดาอีก อันดาว่าจะให้คุณแม่นอนกับอันดาด้วยดีไหมครับคุณพ่อ” วาริชยิ้มบาง ๆ อย่างจนใจ เอื้อมมือไปลูบศีรษะเล็กของบุตรชายอย่างเอ็นดู “คุณแม่นอนกับอันดาไม่ได้หรอกครับเพราะคุณแม่ก็ต้องกลับบ้านของคุณแม่เหมือนกัน” “แล้วทำไมคุณแม่ถึงไม่อยู่กับเราล่ะครับ เพื่อนของอันดาบอกว่าคุณพ่อคุณแม่ของเขายังอยู่ด้วยกันเลย” ชายหนุ่มเงียบไปอึดใจก่อนจะเผยรอยยิ้มอีกครั้ง “เพราะคุณพ่อกับคุณแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่แรก คุณพ่อก็ต้องทำงานของคุณพ่อ คุณแม่ก็ต้องทำงานของคุณแม่ แต่ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันคุณพ่อกับคุณแม่ก็รักอันดาเหมือนกันนะ” เขาหยิบนมสดขวดใหญ่ออกมาแล้วปิดตู้เย็น จากนั้นก็วางมือบนศีรษะของบุตรชาย “รีบหม่ำดีกว่าครับ เดี๋ยวไปโรงเรียนสายแล้วถูกหลิงหลิงล้อนะ” ได้ยินอย่างนั้นอันดามันจึงรีบวิ่งไปที่โต๊ะกินข้าวสำหรับเด็ก ปีนขึ้นไปนั่งอย่างคล่องแคล่วโดยมีบิดาคอยดูอยู่ใกล้ ๆ ครั้นพอเห็นว่าบุตรชายนั่งเรียบร้อยดีแล้วจึงผูกผ้ากันเปื้อนให้ จากนั้นก็เทนมใส่แก้ววางไว้ด้านซ้ายมือ “อันดาค่อย ๆ กินไปนะลูก เดี๋ยวคุณพ่อมาครับ คุณพ่อเอาของไปให้อาแม่รี่ก่อน” วาริชหยิบกล่องอาหารใส่ในถุงพลาสติก แล้วส่งข้อความไปบอกเมริสาว่าเขาคล้องอาหารเช้าไว้ให้ที่หน้าประตู อมยิ้มเล็กน้อยเมื่อมองกล่องถนอมอาหาร คราแรกเขาคิดจะเอาอาหารใส่ถุงร้อนเหมือนเมื่อวาน แต่คิดไปคิดมาหากเขาใส่กล่องให้ วันต่อมาเธอก็ต้องล้างกล่องเพื่อเอามาคืนเขาแน่นอน เขาจะได้ใช้ข้ออ้างเรื่องนี้มาเจอหน้าเธอด้วย ชายหนุ่มลอบถอนหายใจ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะมีวันนี้ด้วย เขาไม่เคยจีบผู้หญิงด้วยวิธีนี้มาก่อน หากบรรดาเพื่อนสนิทของเขารู้เข้าคงได้หัวเราะกันแน่ มีอย่างที่ไหน จีบสาวทั้งทีดันจีบด้วยอาหารเช้าที่เขาลงมือทำเอง! วาริชเดินออกจากห้องแล้วมองไปทางหน้าห้องของเมริสา ทว่าแทนที่จะได้เห็นประตูปิดสนิทเช่นเมื่อวาน เช้าวันนี้เขากลับเห็นใบหน้ายิ้มแฉ่งของหญิงสาวเจ้าของห้องยืนรอหน้าประตูอยู่ก่อนแล้ว “ทำไมวันนี้ตื่นเช้าล่ะครับ” เขาเดินเข้าไปหาเธอพลางลอบมองชุดที่เธอสวมอยู่อย่างรวดเร็วโดยไม่ให้ดูเป็นการจงใจเกินไป เมริสาอยู่ในชุดนอนแบบเสื้อตัวยาวคลุมเข่ามีกระดุมด้านหน้าตลอดทั้งแถบแบบเสื้อเชิ้ต พลันนั้นสมองของเขากลับผุดภาพตอนเธอสวมเสื้อเชิ้ตของเขาแค่ตัวเดียวเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง “ว่าจะลองปรับเปลี่ยนเวลานอนเวลาตื่นดูบ้างน่ะค่ะ นอนดึกมากไปก็ไม่ดี สู้ตื่นมาดูอะไรดี ๆ ตอนเช้าดีกว่า” เสียงใส ๆ ของเธอปลุกเขาให้ออกมาจากภาพมโนติดเรต เขายิ้มบาง ๆ แก้เก้อพลางยื่นถุงอาหารให้ “วันนี้ไม่ต้องทำม็อกเทลมาหรอกนะครับ เพราะสีฟ้ายังเหลือเยอะแยะ เอาไว้อีกสักสองสามวันค่อยทำมาอีกทีก็ได้” “ได้ค่ะ แต่ฉันเกรงใจจังเรื่องอาหารเช้า ไม่อยากรบกวนคุณธารเลยค่ะ” แม้ปากจะพูดอย่างนั้นแต่มือรับถุงอาหารไปแล้วเรียบร้อย “น้องอันดาล่ะคะ” “นั่งกินมื้อเช้าอยู่ในห้องน่ะ กินเสร็จก็ไปส่งที่โรงเรียนแล้ว” เขามองใบหน้าใสกระจ่างไร้เครื่องสำอางแต่งแต้มของคนตรงหน้าตาปรอย ก่อนจะรีบบังคับตัวเองให้ผินหน้าไปทางอื่น “ถ้าวันไหนคุณตื่นเช้าแบบนี้อีกก็ไปนั่งกินมื้อเช้าด้วยกันที่ห้องผมก็ได้นะ ผมจะออกจากบ้านประมาณเจ็ดโมง” เมริสาหน้าร้อนผ่าวด้วยความขัดเขินอย่างบอกไม่ถูก แม้จะอยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขากำลังทอดสะพานมาให้ แต่ใจหนึ่งก็กลัวว่าหากเดินข้ามไปแล้วจะเจอตอใหญ่เบ้อเริ่มอย่างภรรยาของเขายืนขวางอยู่ “เอ่อ...รู้สึกเหมือนไปขอกินฟรียังไงก็ไม่รู้ค่ะ เกรงใจ” หล่อนเอ่ย หัวเราะแหะ ๆ “อย่าคิดอย่างนั้นเลย ผมอยู่กับลูกแค่สองคน บางทีนั่งกินด้วยกันก็ได้แต่มองหน้ากันไปมาสองคนพ่อลูก ถ้าคุณมาร่วมโต๊ะด้วยคงครึกครื้นน่าดู” เขาพูดโดยไม่ละสายตาไปจากวงหน้าของหญิงสาว จากประสบการณ์ที่ผ่านมา หากมองไม่ผิดเขาคิดว่าเมริสาไม่ได้รังเกียจพ่อม่ายอย่างเขา หาไม่แล้วเธอคงไม่คุยกับเขาครั้งแล้วครั้งเล่าหรอก แต่เรื่องแบบนี้คงต้องดูกันไปยาว ๆ เขาไม่ใช่คนตัวเปล่าที่จะตัดสินใจอะไรปุบปับเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว เขามีพันธะตัวอ้วนที่สำคัญยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง เขามีบริษัทที่ต้องรับผิดชอบในฐานะทายาทเพียงคนเดียว ดังนั้นผู้หญิงที่จะมาเดินร่วมทางกับเขาต่อจากนี้ไปจะต้องเป็นคนจิตใจดี และที่สำคัญคือต้องรักอันดามันเหมือนเป็นลูกของตัวเอง เขาจึงลองชวนเมริสาไปกินข้าวด้วยกันเพื่อจะดูว่าเธอจะมีปฏิกิริยาอย่างไรกับบุตรชายของเขาบ้าง “งั้นก็...ไม่เกรงใจแล้วนะคะ” เมริสากอดกล่องอาหารไว้โดยไม่รู้ตัว ขณะที่วาริชดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือแล้วเห็นว่าควรออกจากบ้านได้แล้ว “ผมไปก่อนนะครับ อันดาน่าจะกินเสร็จแล้ว” เขาพยักหน้าให้ เธอก็ยิ้มกว้างจนตาหยี “ขอบคุณสำหรับมื้อเช้านะคะ ดีกว่าโจ๊กสำเร็จรูปเยอะเลย” “แล้วเจอกันครับ...คืนนี้” เขายิ้มมุมปากก่อนหันหลังเดินกลับไปในห้องของตัวเอง เมริสาคิดอะไรได้จึงรีบตะโกนบอกเขาไป “คืนนี้ฉันว่าจะไม่ทำโอทีค่ะ ก็คงเลิกงานสี่ทุ่มเหมือนเมื่อวาน” วาริชหันมายิ้มให้บาง ๆ ก่อนเดินเข้าห้องไป เมริสามองตามด้วยหัวใจพองโตคับอก รีบปิดประตูห้องแล้วกรี๊ดออกมาแบบไม่มีเสียง เขาบอกว่าอยู่กันแค่สองคนพ่อลูก นั่นหมายความว่าเขากำลังบอกเธอทางอ้อมว่าเขาเป็นพ่อม่ายลูกติดใช่หรือไม่ ...เรื่องนี้ต้องขยายกับเพื่อนในกลุ่มเสียแล้ว... วาริชเดินอมยิ้มมานั่งอยู่ตรงข้ามกับบุตรชายที่กำลังดื่มนมอยู่ เขามองจานว่างเปล่าตรงหน้าร่างกลมป้อมแล้วได้แต่ยิ้มกว้าง นับวันอันดามันยิ่งกินเก่งขึ้นทุกที หรือเขาควรควบคุมน้ำหนักให้บุตรชายเสียตั้งแต่ตอนนี้เลยจะดีรึเปล่าหนอ “คุณพ่อคุยกับอาแมรี่นานจัง” “ก็คุยรออันดากินเสร็จไงครับ เสร็จแล้วใช่ไหมพร้อมจะไปโรงเรียนรึยัง” เขาลุกขึ้นแล้วเอื้อมไปอุ้มบุตรชายออกมาจากโต๊ะกินข้าวสำหรับเด็ก กระทั่งร่างกลมยืนบนพื้นได้แล้วเจ้าตัวก็วิ่งตึกตักไปหยิบกระเป๋าเป้มาสะพายหลัง ขณะที่ผู้เป็นพ่อหยิบกระเป๋าโน้ตบุ๊กมาคาดไหล่ จากนั้นสองพ่อลูกก็พากันเดินออกจากห้อง เมื่อขึ้นมานั่งบนรถ จู่ ๆ อันดามันที่นั่งเงียบมาตลอดทางก็โพล่งขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “คุณพ่อชอบอาแมรี่หรือครับ อันดาไม่อยากได้อาแมรี่มาเป็นแม่ อันดาอยากให้คุณแม่มาอยู่กับอันดามากกว่า” วาริชนิ่งงันไป เขาลอบระบายลมหายใจออกมาช้า ๆ เพราะเข้าใจดีว่าบุตรชายอยากมีแม่มากแค่ไหน หากจิรวรรณไม่โผล่มาตอนนี้ เขาเชื่อว่าอันดามันอาจเปิดใจยอมรับเมริสาบ้างไม่มากก็น้อย ทว่าเจ้าตัวได้เจอกับมารดาผู้ให้กำเนิดแล้ว จึงเป็นธรรมดาที่จะอยากอยู่กับแม่มากกว่าคนอื่น