ตอนที่ 2 ดื่มเพื่อลืมเธอ 70%

“คุณเป็นครายยย มาอยู่ในห้องฉันได้ยางงายยย” เธอเอามือยันขอบประตูไว้ พยายามบังคับเสียงให้เป็นปกติที่สุด แต่ฟังอย่างไรก็ยังอ้อแอ้แบบคนเมาอยู่ดี แม้แต่เธอเองยังรู้สึกโมโหตัวเอง ผู้ชายตรงหน้ายกมือขึ้นกอดอก เรียวปากเขามีรอยยิ้มบาง ๆ จนแทบมองไม่ออก ร่างสูงสง่าของเขาอยู่ในชุดนอนขายาวสีกรมท่าดูเคร่งขรึม เขาถอนหายใจเบา ๆ อย่างอ่อนใจแต่ทำให้เธอรู้สึกไม่สบอารมณ์เมื่อได้ยิน “ขอโทษนะครับคุณ นี่มันห้องผม ห้องคุณน่ะอยู่ถัดไปต่างหาก” เมริสาหรี่ตามองชายหนุ่มอย่างไม่เชื่อที่เขาพูด ครั้นจะมองหมายเลขที่แปะอยู่หน้าห้อง ร่างสูงใหญ่ของเขาก็ยืนบังเอาไว้ จึงเอื้อมมือไปดันตัวเขาออกไปให้พ้นทางโดยไม่ทันสังเกตสีหน้าของเขาเลยว่ากำลังมองเธออย่างนึกไม่ถึง ห้องนี้...เก้าศูนย์สี่ แต่ห้องของเธอ...เก้าศูนย์ห้า หญิงสาวเลื่อนสายตาจากหมายเลขห้องไปที่ใบหน้าของเขาอีกครั้งแล้วยิ้มแหย ๆ ส่งให้ จากนั้นก็ยกมือขึ้นตบบ่าเขาด้วยแรงที่ไม่เบานักเพราะควบคุมน้ำหนักมือของตัวเองได้ลำบาก “ขอโทษที...นับผิด” เมริสาฉีกยิ้มกว้างเพื่อกลบเกลื่อนอาการเก้อกระดากของตัวเอง แม้จะรู้ตัวว่าตนเองกำลังเมา แต่ก็มีสติพอที่จะรับรู้ว่าคราวนี้ตนเป็นฝ่ายผิด หญิงสาวอาศัยความเมาเดินเลยผ่านห้องเขาไปทำราวกับว่าเรื่องไขกุญแจห้องผิดเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น แต่แล้วขาทั้งสองข้างก็ต้องสะดุดกึกเมื่อได้ยินเสียงทุ้มจากคนข้างหลัง “เดี๋ยวก่อนคุณ” เมริสาไม่ได้หันกลับไปมองว่าเขาเรียกทำไม เธอเพียงเบี่ยงหน้าแล้วมองทางหางตาเท่านั้น ก็เห็นชายหนุ่มเดินเข้ามาหาพร้อมกับยื่นบางอย่างมาให้ตรงหน้า “กุญแจห้องคุณน่ะ ไม่เอาคืนหรือ” หญิงสาวรับมาถือไว้พร้อมกับอุบอิบขอบคุณเขาเสียงเบา ก่อนจะเดินอีกแค่สองก้าวก็ถึงห้องของตัวเอง เธอไขกุญแจเปิดประตูพลางลอบมองร่างสูงที่กำลังเดินกลับไปห้องของตัวเองเช่นกัน แต่ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าเธอแอบมองอยู่เพราะชายหนุ่มหันกลับมามองเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เมริสาจึงรีบเปิดประตูแล้วแทรกตัวเข้าไปในห้องทันที “เฮ้อ...” เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พลางทิ้งกระเป๋าสะพายลงบนโซฟาหน้าโทรทัศน์ เธอไม่ได้ปล่อยตัวเองให้เมาหนักมานานมากแล้วเพราะปกติจะระมัดระวังตัวอยู่ตลอด แม้จะทำงานเกี่ยวข้องกับบรรดาแอลกอฮอล์ทั้งหลาย แต่เธอก็ไม่เคยดื่มต่างน้ำขนาดนี้ เอาเถอะ...ขอแค่วันนี้วันเดียว ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปเธอก็จะเป็นแมรี่คนเดิมแล้ว หญิงสาวเดินไปหยิบยาแก้ปวดมากินสองเม็ดก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างช้า ๆ ด้วยความง่วงงุนและกลับออกมาอีกครั้งในครึ่งชั่วโมงต่อมา เธอเดินเข้าห้องหยิบชุดนอนมาสวม จากนั้นก็เอนตัวลงนอนบนเตียง ทันทีที่หัวถึงหมอนก็เข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์อย่างง่ายดาย เมริสาตื่นมาตอนแปดโมงเช้าตามความเคยชิน ดูเหมือนอาการมึนเมายังคงตกค้างอยู่เพราะรู้สึกเวียนศีรษะจนแทบไม่อยากลุกไปไหน แต่จะไม่ลุกก็ไม่ได้เพราะกระเพาะที่ว่างเปล่าเริ่มร้องโครกคราก หิวจนคลื่นไส้จนต้องรีบไปหาอะไรกินโดยด่วน หญิงสาวลุกเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟันพลางคิดว่าจะต้มโจ๊กสำเร็จรูปกินในห้องหรือลงไปหาอะไรอร่อย ๆ แถวหน้าคอนโดฯ กินดี วันนี้เธอไม่ต้องรีบไปเข้างานเพราะเป็นวันหยุดประจำสัปดาห์จึงเอ้อระเหยได้ ปกติแล้วเธอเข้างานตอนเที่ยงเพราะร้านอาหารกึ่งผับในโรงแรมที่เมริสาทำอยู่จะเปิดเวลาเที่ยงตรงไปจนถึงบ่ายสองโมงครึ่ง จากนั้นก็จะเปิดอีกครั้งตอนหกโมงเย็นลากยาวไปจนถึงเที่ยงคืน เมริสาวางแผนไว้ว่าอาบน้ำแต่งตัวเสร็จจะไปกินข้าวต้มปลากะพงที่ร้านหน้าป้ายรถเมล์ จากนั้นจะขับรถไปซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อขนซื้ออาหารสำเร็จรูป น้ำผลไม้ รวมไปถึงส่วนผสมบางตัวสำหรับชงค็อกเทลมาแช่ไว้ในตู้เย็น เพราะเวลาว่างเธอมักจะทดลองทำสูตรใหม่ ๆ ออกมาอยู่เสมอ เนื่องจากมีลูกค้าหลายรายที่ไม่ชอบดื่มตามเมนู แต่จะให้บาร์เทนเดอร์เป็นผู้แนะนำและจัดการให้ พลันนั้นจู่ ๆ หญิงสาวก็นึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้ ...เมื่อคืนขวัญบงกชมาส่งเธอที่คอนโดฯ ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่ารถของเธอจอดอยู่ที่ร้านเมื่อคืนนี้น่ะสิ! หญิงสาวเอาศีรษะโขกกำแพงห้องน้ำเบา ๆ ให้กับความเฟอะฟะไร้สติของตัวเอง แต่จะว่าไปเป็นเพราะเธอดื่มจนเมา อย่างไรเสียก็ไม่สามารถขับรถได้อยู่แล้ว ฉะนั้นหากต้องเสียเวลานั่งแท็กซี่กลับไปเอารถที่ร้านอีกครั้งก็เป็นเรื่องที่สมควรทำ หลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยด้วยชุดกางเกงยีนสกินนี่กับเสื้อยืดพอดีตัว และสวมรองเท้าคัตชูแบบเรียบง่าย เมริสาก็คว้ากระเป๋าสะพายใบใหญ่ออกจากห้อง เธออดมองไปทางห้องเก้าสูนย์สี่ไม่ได้ เห็นด้านหน้าคล้องกุญแจลูกใหญ่ไว้ก็รู้ว่าเขาคงออกไปทำงานนานแล้ว เหตุการณ์เมื่อคืนเธอยังจำได้ดี แต่ใบหน้าของเขาเธอกลับจำได้ไม่ชัดนัก รู้แต่ว่าเขาเป็นผู้ชายที่รูปร่างสูงใหญ่ไม่น้อย เขาคงพักอยู่ที่นี่มานานแล้วกระมัง ในขณะที่เธอเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ได้แค่สามเดือน อีกทั้งเวลาทำงานของเธอกับเขาก็ไม่ตรงกัน จึงไม่แปลกหากเธอกับเขาจะไม่เคยพบหน้าหรือพูดคุยกันมาก่อน “ขอโทษนะครับ นี่ห้องของผม ห้องคุณน่ะอยู่ถัดไปต่างหาก” เมริสาเบ้ปากเล็กน้อยขณะแกล้งทำเสียงเลียนแบบเขาในตอนที่เดินผ่านหน้าห้องเก้าศูนย์สี่ ครั้นพอมาเข้ามายืนในลิฟต์ หญิงสาวก็เพิ่งนึกขึ้นได้ “จริงสิ! แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าเราอยู่ห้องถัดไป” วาริชนั่งมองกุญแจรถในมือของตัวเองด้วยสีหน้าเรียบเฉย นึกถึงหญิงสาวขี้เมาที่ได้เจอเมื่อคืนแล้วก็อดยิ้มมุมปากไม่ได้ หลังจากที่เธอเข้าห้องไปแล้วเขาก็คิดจะเข้าห้องของตัวเองบ้าง แต่จู่ ๆ เท้าก็เหยียบอะไรบางอย่าง เมื่อหยิบขึ้นมาดูจึงเห็นว่าเป็นกุญแจรถ เขาคิดว่าเป็นของผู้หญิงคนนั้นแน่นอนจึงเดินไปเคาะประตู เคาะอยู่นานก็ไม่มีใครมาเปิดจึงคิดว่าเธอน่าจะเมาจนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวไปแล้ว ตอนแรกว่าจะเอาไปคืนให้เมื่อเช้า แต่ลองไปเคาะประตูดูอีกครั้งก็ไม่มีคนมาเปิดเช่นเคย สุดท้ายเขาก็เลยต้องพกกุญแจรถของเธอมาด้วยจนได้...ป่านนี้เธอไม่หาให้วุ่นแล้วหรือ เขาเคยเจอเธอหลายครั้งแล้ว ไม่ว่าจะเป็นที่ร้านสะดวกซื้อชั้นล่างของคอนโดฯ เดินสวนกันที่หน้าลิฟต์ หรือแม้กระทั่งหน้าห้องพัก ทว่าทุกครั้งที่เขาเห็นเธอนั้น หญิงสาวมักจะถือโทรศัพท์แนบหูเอาไว้ตลอดเวลา บางทีก็คุยเสียงเบากระซิบกระซาบ บางครั้งก็หัวเราะลั่นอย่างไม่สนใจใครจนเขาต้องเบือนหน้าไปทางอื่นเพื่อแอบยิ้ม เธอดูมีชีวิตชีวาดี จะเสียก็แต่เรื่องเดียวเท่านั้น...เขามักได้กลิ่นสุราจากตัวเธอเสมอ เสียงเคาะประตูดังขึ้น วาริชจึงเก็บกุญแจรถไว้ในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตตามเดิม ยังไม่ทันที่เขาจะเอ่ยปากอนุญาต คนที่อยู่ข้างนอกก็เปิดประตูเข้ามา เผยให้เห็นร่างกลมป้อมที่สูงไม่ถึงลูกบิดประตูห้องทำงานกำลังวิ่งตึง ๆ เข้ามาหา “คุณพ่อค้าบ อันดากลับมาแล้วววว” เจ้าตัวยิ้มร่าจนผู้เป็นบิดาอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ วาริชกางแขนออกกว้าง เจ้าตัวกลมก็โผเข้าไปในอ้อมกอดของบิดาอย่างพอเหมาะพอเจาะ “ไม่เห็นสวัสดีคุณพ่อเลย กลับจากโรงเรียนต้องสวัสดีคุณพ่อด้วยไม่ใช่หรือครับ เราตกลงกันแล้วนี่นา” ชายหนุ่มก้มลงหอมแก้มบุตรชายเสียงดังฟอดใหญ่ ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้ลูกน้องที่เดินตามเข้ามาวางกระเป๋านักเรียนของบุตรชายไว้บนโซฟา อันดามันรีบกระพุ่มมือป้อม ๆ ไหว้บิดาทันที “สวัสดีครับคุณพ่อ” จากนั้นก็พยายามดิ้นเพื่อจะลงยืนบนพื้น วาริชจึงปล่อยตัวบุตรชายด้วยรู้ดีว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร เจ้าตัวเล็กวิ่งตึกตักไปเปิดลิ้นชักชั้นล่างสุดของโต๊ะทำงานของเขา จากนั้นก็หยิบหุ่นยนต์กันดั้มออกมาสองตัวแล้ววิ่งไปนั่งบนโซฟายาวที่ตั้งอยู่มุมห้องด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ชายหนุ่มมองบุตรชายด้วยแววตาอ่อนแสง เขาคิดว่าตัวเองโชคดีมากที่ได้เด็กผู้ชายคนนี้มาเป็นลูก หาไม่แล้วป่านนี้ชีวิตของเขาก็คงเอ้อระเหยลอยชายรักสนุกไปวัน ๆ อย่างหาแก่นสารไม่ได้ แต่ทุกวันนี้ชีวิตของเขามีเป้าหมายมากขึ้นเพราะมีเจ้าตัวเล็กมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตแล้ว วาริชเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานอีกครั้ง กำลังจะก้มหน้าดูงานบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าก็ได้ยินเสียงบุตรชายพูดขึ้นมาลอย ๆ “คุณพ่อครับ แม่ของอันดาไปไหน ทำไมแม่ไม่มาอยู่กับเราล่ะครับ”