ตอนที่ 13 เมรีผู้อาภัพ 35%

“คุณว่าไงนะ จะไปกล่อมลูกเข้านอนที่คอนโดฯ งั้นหรือ” วาริชถามย้ำอีกครั้งอย่างไม่เชื่อหู เมื่อวานอันดามันออดอ้อนผู้เป็นแม่อยู่ตั้งนานสองนานให้กลับไปคอนโดมิเนียมด้วยกัน แต่จิรวรรณก็ยืนกรานบอกว่าไม่ไป ทว่าจู่ ๆ มาวันนี้เธอกลับเสนอตัวจะส่งลูกเข้านอนด้วยตัวเอง บอกตามตรงว่าเขาไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไรว่าผู้หญิงคนนี้จะยอมทำอย่างนั้นเพราะรักลูกจริง ๆ สายตาเหนื่อยหน่ายและรำคาญที่เธอเผลอแสดงออกมาเมื่อวานไม่อาจรอดพ้นไปจากการสังเกตของเขาได้ คนอย่างจิรวรรณไม่สามารถเป็นแม่ของใครได้ เธอรักแต่ตัวเอง และทำทุกอย่างก็เพื่อตัวเองเท่านั้น “ก็ใช่น่ะสิคะ แหม...จีจี้เป็นแม่ของอันดามันนะคะ ไม่ได้เจอเขาตั้งหลายปี พอได้มาเจอกันก็เป็นธรรมดาที่อยากจะอยู่ใกล้ ๆ ลูกให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้” หญิงสาวพูดยิ้ม ๆ ก่อนเดินนวยนาดจากโซฟามาที่โต๊ะทำงานของเขาแล้วเบี่ยงสะโพกนั่งบนโต๊ะ ชายหนุ่มเหยียดยิ้มพลางมองหน้าเธอนิ่ง ๆ “ก็ดี ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ก็ฝากหน้าที่กล่อมอันดานอนให้คุณละกัน อาบน้ำให้เขาด้วยนะ อาบเสร็จก็ทาเบบี้ออยด้วยเพราะอันดาผิวจะแห้งมากตอนอาบน้ำเสร็จใหม่ ๆ แป้งฝุ่นไม่ต้องทาเพราะเขาไม่ชอบ อย่าลืมเล่านิทานให้เขาฟังด้วยล่ะสักสองเรื่อง และคุณต้องนั่งอยู่เป็นเพื่อนเขาจนกว่าเขาจะหลับ” ได้ยินอย่างนั้นจิรวรรณก็ชักสีหน้าทันที “อะไรกัน! โตป่านนี้แล้วยังต้องเล่านิทานให้ฟังอีกหรือ แล้วทำไมยังอาบน้ำเองไม่ได้อีก คุณเลี้ยงลูกภาษาอะไร ทำไมอันดาถึงทำอะไรเองไม่เป็น คุณรู้ไหมว่าพวกฝรั่งน่ะเขาเลี้ยงลูกกันยังไง เขาสอนให้ลูกช่วยเหลือตัวเองตั้งแต่เพิ่งหัดเดินด้วยซ้ำ” วาริชหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงไม่ยี่หระ “ขอโทษนะ ผมไม่ใช่ฝรั่ง และผมก็เลี้ยงลูกภาษาผมเนี่ยแหละก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร เขาก็โตมาได้อย่างมีความสุขดี” “นี่ถ้าเขาไปอยู่กับจีจี้นะ รับรองเลยว่าเขาจะต้องเป็นเด็กที่มีคุณภาพกว่านี้แน่นอน เพราะอย่างน้อย ๆ ระบบการศึกษาของอเมริกาก็ดีกว่าของเมืองไทยตั้งเยอะ” วาริชเลิกคิ้วขึ้น มุมปากยังคงเหยียดยิ้มอยู่เช่นเดิม “เป็นคนคุณภาพแบบคุณน่ะหรือ” เขาหยุดพูดไปครู่หนึ่งก่อนถอนหายใจออกมาเสียงดังอย่างไม่เกรงใจ “ถ้าจะเป็นอย่างนั้นผมยอมให้ลูกผมเป็นเด็กธรรมดาที่ได้รับการศึกษาอยู่ในประเทศตัวเองดีกว่า ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณเอาอะไรมาตัดสินถึงได้คิดว่าคนที่ไปร่ำเรียนเมืองนอกเมืองนาทุกคนคือคนที่มีคุณภาพ แต่สำหรับผม สำหรับบริษัทของผม จะรับใครเข้าทำงานสักคนเราดูกันที่ความสามารถและผลงาน สถาบันการศึกษาไม่มีผลอะไรกับที่นี่ เพราะถ้าเรียนจบมาด้วยเกรดเฉลี่ยระดับเกียรตินิยมจากมหาวิทยาลัยชื่อดังของอเมริกาแต่ทำงานไม่ได้เรื่อง ผมก็ไม่รับเข้าทำงานหรอก” จิรวรรณได้แต่ขัดเคืองอยู่ในใจเพราะเถียงสู้เขาไม่ได้ ที่วาริชพูดมานั้นล้วนถูกต้อง แม้ว่าเธอไปเรียนปริญญาโทที่อเมริกา แต่จบมาก็ใช่ว่าจะหางานทำได้ง่าย ๆ เพราะประสบการณ์การทำงานของเธอเป็นศูนย์ ในภาวะเศรษฐกิจแบบนี้ไม่มีบริษัทไหนอยากรับคนที่ไม่มีประสบการณ์เข้าไปทำงานให้บริษัทแน่นอน ดังนั้นหนทางเดียวที่เธอจะได้ใช้ชีวิตอยู่ในอเมริกาได้อย่างสะดวกสบายก็คือต้องหาทางแต่งงานกับคนที่นั่นให้ได้ และเธอก็ทำสำเร็จ แม้ว่าตลอดห้าปีที่ผ่านมาจะผ่านการแต่งงานไปแล้วถึงสามครั้งก็ตาม “เอาเป็นว่าตอนเย็นจีจี้จะแวะมาอีกทีก็แล้วกันค่ะ จะได้กลับไปคอนโดฯ ด้วยกัน” อย่างไรเสียวันนี้ก็ต้องไปคอนโดมิเนียมของวาริชให้ได้ เธอต้องไปดูให้เห็นกับตาว่าเขากับลูกอาศัยอยู่ที่นั่นจริง ๆ เพื่อเอาไปยืนยันกับทนายอีกทีว่าสถานะการเงินของเขาสู้เธอไม่ได้ จึงไม่สมควรได้สิทธิ์เลี้ยงดูอันดามันอีกต่อไป! วาริชนั่งมองจนร่างของอดีตคู่ขาลับไปจากสายตาแล้วจึงกดอินเตอร์คอมแล้วกรอกเสียงลงไป “เรียกฝ่ายกฎหมายมาพบผมด่วน” บอกเสร็จก็ลุกขึ้นยืนบิดตัวไล่ความเมื่อยขบ เขาเดินไปยืนมองทิวทัศน์ย่านธุรกิจด้วยสายตาว่างเปล่า แต่ในหัวกลับคิดวางแผนรับมือจิรวรรณอย่างรอบคอบ เขายอมรับว่ากลัวเธอไม่น้อย เพราะอย่างไรเสียจิรวรรณก็เป็นมารดาผู้ให้กำเนิด เมื่อวานเขาลองค้นข้อมูลดูก็รู้ว่ากฎหมายมักให้น้ำหนักกับคนเป็นแม่ก่อนเสมอ เขากลัวศาลจะตัดสินให้เธอได้ลูกไป และถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ชีวิตของเขาคงเสียศูนย์แน่นอน จิรวรรณไม่ได้รักลูกเท่าที่เขารัก เธออยากได้ลูกก็เพราะต้องการเอาใจสามีใหม่เท่านั้น และถ้าเธอพาอันดามันไปอยู่ด้วยได้จริง ๆ ไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่าลูกชายของเขาคงได้อยู่กับพี่เลี้ยงเด็กทั้งวันทั้งคืนแน่ เมริสากลับถึงคอนโดฯ ที่พักในเวลาสี่ทุ่มครึ่ง ในมือมีถุงผัดไทยกับขนมไหว้พระจันทร์กล่องหนึ่งที่ซื้อมาจากภัตตาคารชื่อดังในโรงแรมที่เธอทำงานอยู่ ตอนที่เดินผ่านห้องเก้าศูนย์สี่ คราแรกเธอตั้งใจจะเคาะประตูแล้วยื่นขนมให้ชายหนุ่มเจ้าของห้อง แต่คิดไปคิดมาเธอคิดว่าแอบไปส่องเขาที่ระเบียงก่อนดีกว่า เมื่อเข้าห้องมาหญิงสาวก็เดินไปที่ระเบียงทันที เห็นเงาคนตะคุ่ม ๆ ตรงระเบียงห้องของวาริชจึงคลี่ยิ้มกว้างอย่างห้ามไม่อยู่ กำลังจะเอ่ยปากทักเขาแต่กลับได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นเสียก่อน เมริสาจึงรีบนั่งลงกับพื้นระเบียงทันทีเพื่อหลบซ่อนตัว “คุณทนให้ลูกอยู่คอนโดห้องเล็ก ๆ อย่างนี้ได้ยังไงกัน” “ทำไมจะไม่ได้ ผมกับลูกก็อยู่มาได้ คนอื่นเขาก็อยู่กันได้ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร” เมริสาเม้มปากแน่นเพราะจำได้ว่านี่คือเสียงของวาริช “อย่างนี้ไม่เท่ากับว่าคุณให้ลูกโตขึ้นในสภาพแวดล้อมที่เป็นกล่องสี่เหลี่ยมนี่น่ะหรือคะ จีจี้ไม่เห็นด้วยค่ะ ในฐานะที่จีจี้ก็เป็นแม่ของอันดา จีจี้คิดว่าเขาน่าจะได้รับในสิ่งที่ดีกว่านี้” เมริสาเบิกตากว้างเมื่อได้ยินผู้หญิงคนนั้นพูดว่าเป็นแม่ของอันดามัน ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าเป็นภรรยาของวาริชด้วยมิใช่หรือ...หญิงสาวรู้สึกหมดแรงเอาดื้อ ๆ เอนหลังพิงกับผนังห้องพร้อมกับความรู้สึกหดหู่ผุดพลุ่งขึ้นในใจ อกหักอีกแล้วหรือ ดูท่าแล้วเธอคงจะอาภัพเรื่องเนื้อคู่จริง ๆ หลังจากนั้นข้างห้องของเมริสาคุยอะไรกันบ้างหญิงสาวก็ไม่รับรู้อีกต่อไป เธอปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมาย ใบหน้าแหงนเงยขึ้นมองท้องฟ้าเบื้องบนอย่างปราศจากความรู้สึก สุดท้ายก็กลับมาอยู่จุดเดิมอีกครั้ง จุดที่ไม่มีใครสักคนอยู่เคียงข้าง จุดที่ต้องตื่นไปทำงาน ถึงเวลาก็กลับบ้าน อาบน้ำเข้านอนเพื่อจะตื่นไปทำงานในวันถัดไป...ชีวิตเธอไม่ต่างอะไรกับหุ่นยนต์ที่ตั้งโปรแกรมเอาไว้เลย “เฮ้อ! ไม่เป็นไรนะแมรี่ ไม่มีแฟนก็ไม่ตายสักหน่อย ก็แค่...เหงากว่าชาวบ้านเขาแค่นั้นเอง” เมริสาสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะขยับตัวคลานเข่าเข้าห้องไปแล้วปิดประตูกระจกไว้ตามเดิม หญิงสาวเดินมาทิ้งตัวนั่งบนโซฟา หยิบรีโมตโทรทัศน์มาเปิดทิ้งเอาไว้เพื่อไม่ให้ห้องเงียบเหงาจนเกินไป จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบจานกับช้อนส้อมมาใส่ผัดไทยที่ซื้อมา ระหว่างที่เมริสานั่งกินมื้อดึกอย่างไม่รู้รสชาติ วาริชก็เพิ่งเดินกลับมาจากไปส่งจิรวรรณที่หน้าลิฟต์ เขามองไปทางห้องของหญิงสาวแล้วผุดยิ้มบาง ๆ เขารู้ตั้งแต่ตอนออกไปส่งจิรวรรณแล้วว่าเธอกลับมาถึงบ้านแล้ว ฉะนั้นทันทีที่เขาเปิดประตูเข้าห้องเขาก็ตรงดิ่งไปที่ระเบียงเช่นเคย ด้วยหวังว่าจะเจอหญิงสาวนั่งกินข้าวอยู่ตรงนั้น ทว่ากลับเจอแต่ความมืดและความว่างเปล่า เขาพยายามมองลอดระแนงไม้เข้าไปแต่ก็ไม่เห็นเมริสาเลยแม้แต่เงา ชายหนุ่มเดินเข้าไปหยิบโทรศัพท์มือถือมาพิมพ์ข้อความแล้วกดส่งไปหาเธอ ยืนรออยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับ อีกทั้งยังไม่มีการแจ้งว่าเธออ่านข้อความจึงคิดว่าหญิงสาวคงเหนื่อยมากและหลับไปแล้ว วาริชถอนหายใจแผ่วด้วยความเสียดาย เพราะกว่าจิรวรรณจะกลับไปก็ดึกมากแล้ว เขากลับเข้าไปในห้องแล้วเข้านอนข้างบุตรชาย มองดวงหน้าเล็ก ๆ ของอันดามันที่กำลังหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขแล้วก็ต้องถอนหายใจอีกครั้ง เห็นบุตรชายมีความสุขเวลาได้อยู่กับผู้เป็นแม่แล้วเขาก็ไม่อยากขัด ตอนนี้จิรวรรณอยากได้ลูกไปเลี้ยงจึงพยายามทำทุกวิถีทางที่จะเอาใจอันดามัน เขากลัวว่าหากวันใดวันหนึ่งที่เธอหมดความอดทนแล้วแสดงธาตุแท้ออกมา บุตรชายจะเสียความรู้สึกกับคนเป็นแม่มากแค่ไหนก็ไม่รู้ เขาหลับตาลง ข่มความว้าวุ่นใจในอกให้บรรเทาลงไป แต่ไม่นานนักก็ต้องลืมตาโพลงขึ้นมาใหม่เมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขาลุกขึ้นมานั่ง คิ้วเข้มขมวดมุ่นจนเป็นปม “หรือแมรี่จะเห็นตอนที่จีจี้ออกมาคุยด้วยที่ระเบียง” ในเมื่อตอนเช้าเธอเป็นคนบอกเขาเองว่าวันนี้ไม่ทำโอที เลิกสี่ทุ่มก็จะกลับบ้านทันที แม้เขากับเธอจะไม่พูดออกไปตรง ๆ ว่านัดแนะออกมาคุยกันตอนดึก แต่เขาก็เชื่อว่าถ้าเธอกลับมาถึงห้องจะต้องออกมาที่ระเบียงเป็นแน่ ฉะนั้นถ้าเธอออกมาจริง ๆ ละก็ เธอต้องได้เห็นและได้ยินเรื่องที่เขากับจิรวรรณคุยกันแน่นอน เขาไม่อยากให้เธอเข้าใจผิด ดังนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความบางอย่างลงไป ‘เสียดายที่คืนนี้ไม่ได้เจอคุณ แม่ของอันดาเขามาเยี่ยมลูกชาย เพิ่งกลับไปเมื่อกี้เอง...ฝันดีครับ’ วาริชวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะหัวเตียงแล้วเอนตัวลงนอนอีกครั้ง เขาบอกไปแบบนั้นเมริสาน่าจะเข้าใจสิ่งที่เขาต้องการสื่อ และหวังว่าพรุ่งนี้เช้าเธอน่าจะยอมเปิดประตูออกมาคุยกับเขาเหมือนวันนี้ ชายหนุ่มนอนคิดเมนูอาหารเช้าที่จะทำพรุ่งนี้จนกระทั่งผล็อยหลับไป ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งขี่จักรยานยนต์มาจอดไว้ริมรั้วของบ้านหลังหนึ่ง หลังจากดับเครื่องแล้วเขาก็คว้าถุงกล้วยไม้พันธุ์ดีที่ห้อยอยู่กับแฮนด์รถมาถือไว้แล้วดันรั้วให้เปิดกว้างก่อนเดินเข้าไปในบริเวณบ้านอย่างคุ้นเคย สายตาสอดส่ายมองหาเจ้าของบ้านครู่หนึ่งจนได้ยินเสียงน้ำไหลตรงหลังบ้านจึงก้าวเท้าไปตามทางเดินโรยกรวดตรงไปยังที่มาของเสียง เขาเห็นร่างเล็กของหญิงวัยกลางคนผู้เป็นเจ้าของบ้านกำลังถือสายยางรดน้ำต้นไม้อยู่จึงกระแอมเบา ๆ เพื่อส่งเสียงให้อีกฝ่ายรู้ตัว พอเจ้าของบ้านหันมามองจึงยิ้มกว้างและเอ่ยปากทักทันที “สวัสดีครับน้าลัดดา” “อ้าว! พ่อเดช มาแต่เช้าเลย มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ”