ตอนที่ 7 แม่ของอันดามัน 35%

ตลอดช่วงเช้าวาริชนั่งทดสอบระบบด้วยตนเองเพื่อหาความผิดพลาดของแอปพลิเคชันที่ฝ่ายพัฒนาระบบส่งมาให้ตรวจสอบอย่างเคร่งเครียด ตาคมภายใต้แว่นสายตาไร้กรอบจ้องเขม็งอยู่ที่หน้าจอสี่เหลี่ยมแทบไม่กะพริบ กระทั่งเห็นว่าเหลือแค่ขั้นตอนสุดท้ายซึ่งเป็นการทดสอบในส่วนของการเชื่อมต่อกับระบบภายในขององค์กร เขาจึงถอดแว่นออกเพื่อพักสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วแหงนศีรษะพิงกับพนักเก้าอี้ ปิดตาลงเพื่อให้กล้ามเนื้อตาได้ผ่อนคลาย มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง ๆ เมื่อนึกถึงตอนเช้าที่ผ่านมา เดาได้ไม่ยากเลยว่าเมริสาจะต้องยิ้มกว้างแน่นอนเมื่อเห็นแซนด์วิชที่เขาทำไว้ให้ เขานอนคิดมาตลอดคืนว่าจะทำแซนด์วิชแล้วเอาไปห้อยหน้าประตูห้องของเธอดีหรือไม่ เพราะกลัวว่าเธอจะรังเกียจพ่อม่ายลูกติดอย่างเขา แต่สัญชาตญาณบางอย่างก็บอกว่าเธอไม่ใช่คนแบบนั้น และสุดท้ายเขาก็ทำลงไปจริง ๆ ที่เหลือก็รอดูผลคืนนี้ว่าเธอจะมีปฏิกิริยาตอบกลับอย่างไร คิดเสียว่าให้เธอช่วยรับผิดชอบขนมปังในห้องเขาก็แล้วกัน เพราะมันเยอะเสียจนกินกับลูกสองคนไม่ไหวแล้ว ถ้าเมริสายังพูดคุยกับเขาเป็นปกติเขาจะได้เดินหน้าต่อ แต่ถ้าเธอหลบหน้าหลบตา ก็จะคิดเสียว่าเขาพลาดเอง ซึ่งถ้าเป็นอย่างหลัง เขาจะได้ไม่ต้องหาเรื่องลงไปดักเจอเธออีก เพราะอีกสองเดือนต่อจากนี้เธอจะไม่ได้เห็นหน้าเขาแล้ว เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้งก่อนเปิดเข้ามา วาริชลืมตามองคนที่โผล่หน้าเข้ามาครึ่งตัวพลางเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม “มีคนมาขอพบค่ะ เป็นผู้หญิงชื่อคุณจิรวรรณ” ครั้นพอได้ยินชื่อคนที่มาขอพบ ร่างสูงใหญ่ของวาริชก็เด้งตัวขึ้นมานั่งหลังตรงทันที คิ้วเข้มขมวดมุ่น ก่อนจะระบายลมหายใจออกมาเสียงดังอย่างไม่ปกปิดความกังวลที่อยู่ในใจ “ให้เข้ามาในห้องผมนี่แหละ” คล้อยหลังลูกน้องสาว ชายหนุ่มก็กลับสู่ความสุขุมเยือกเย็นเช่นเดิม แต่ในสมองกลับไม่สงบเหมือนท่าทีที่แสดงออกมา ความคิดต่าง ๆ วิ่งวนไปมาในหัวจนเขาต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เพื่อตั้งสติ ไม่นานนัก เสียงเคาะประตูห้องทำงานก็ดังขึ้นเพียงครั้งเดียวก่อนจะเปิดออกพร้อมกับร่างสมส่วนของหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งในชุดเดรสรัดรูปสีดำ ด้านบนสวมทับด้วยเสื้อคาร์ดิแกนสีเทาเข้ม ใบหน้าที่แต่งแต้มอย่างประณีตเผยรอยยิ้มออกมาให้เขาบาง ๆ เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างมีจังหวะจะโคน “ไม่เจอกันนานนะคะคุณธาร สบายดีรึเปล่า” เมริสายืนอยู่หน้าตู้เครื่องดื่มประเภทน้ำผลไม้ในซูเปอร์มาร์เก็ตด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม แซนด์วิชสองชิ้นที่วาริชทำมาให้นั้นอร่อยกว่าแซนด์วิชที่เคยซื้อกินในร้านสะดวกซื้อเสียอีก ฉะนั้นวันนี้เธอจึงตั้งใจจะทำม็อกเทลใส่ขวดไว้ให้เขาดื่มเย็น ๆ ตอนเลิกงานกลับมาเหนื่อย ๆ เพราะจำได้ว่าเขาไม่ดื่มแอลกอฮอล์ อีกทั้งบุตรชายของเขาก็ยังดื่มได้ด้วย หญิงสาวหยิบน้ำสับปะรด น้ำองุ่น และน้ำส้มมาใส่รถเข็น จากนั้นก็เดินไปที่ตู้ผลไม้ หยิบเลมอน กีวี่ และมะนาวมาจำนวนหนึ่ง ในรถเข็นตอนนี้มีน้ำเชื่อมเกรนาดีนสีฟ้า โซดาหนึ่งแพ็กกับน้ำกะทิแบบกล่องวางไว้อยู่ก่อน หลังจากได้ของที่ต้องการครบทุกรายการแล้วจึงเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ เธอคิดจะทำม็อกเทลสีฟ้าตอบแทนความมีน้ำใจของเขา แต่ในขั้นแรกคงไม่ได้ใส่โซดาลงไปด้วยเพราะยังไม่รู้ว่าอันดามันเคยดื่มน้ำอัดลมหรือเปล่า แต่เท่าที่ดูความเอาใจใส่ของวาริชที่มีต่อบุตรชายจึงคิดว่าอันดามันน่าจะยังไม่เคยดื่มเครื่องดื่มที่อัดก๊าซแน่นอน ก็ขนาดเธอซึ่งเป็นแค่คนข้างห้อง เขายังแนะนำให้กินอย่างอื่นที่เป็นประโยชน์มากกว่าบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเลย เมริสานำของที่ซื้อมาทั้งหมดฝากแช่ไว้กับตู้เย็นของทางร้าน จากนั้นก็เริ่มทำงานตามปกติ ซึ่งอย่างแรกที่เธอทำคือการเช็กสุราคงเหลือทั้งหมด เพราะเมื่อคืนก่อนกลับบ้านเธอแอบทำเครื่องหมายบอกระดับเอาไว้ เมื่อเห็นว่าทุกขวดไม่มีพร่องลงไปจากขีดที่ทำเอาไว้จึงยิ่งมั่นใจว่าคนขโมยจะเลือกทำเฉพาะวันที่เป็นวันหยุดของเธอจริง ๆ “เป็นไง เช็กดูแล้วมีอะไรผิดปกติไหม” ผู้จัดการหนุ่มยื่นหน้าเข้ามาพูดใกล้ ๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน เมริสาส่ายหน้าให้แทนคำตอบ เขาจึงพยักหน้าให้ช้าๆ แล้วพูด “ถ้าอย่างนั้นผมจะได้ไปดูกล้องวงจรปิดของสองวันก่อน ได้เรื่องยังไงแล้วจะมาบอกนะ” หญิงสาวพยักหน้าให้เขาโดยไม่พูดอะไรเพราะตอนนี้เรื่องที่มีสุราในร้านหายไปมีเพียงเธอ ผู้จัดการร้าน และโต๋ รุ่นน้องที่ประจำบาร์น้ำด้วยกันเท่านั้นที่รู้ เมริสารับออเดอร์เครื่องดื่มจากพนักงานมาดู เมื่อเห็นว่ามีอะไรบ้างจึงเริ่มลงมือทำงานของตัวเอง ระหว่างที่กำลังผสมเครื่องดื่มแก้วที่สองเพื่อให้บริกรนำไปเสิร์ฟ โทรศัพท์มือถือที่เหน็บอยู่ตรงกระเป๋ากางเกงด้านหลังก็สั่นเตือนให้รู้ว่ามีสายเข้า หญิงสาวไม่ได้หยิบมาดูในทันทีเพราะยังทำงานติดพัน กระทั่งเธอหย่อนลูกเชอร์รี่เชื่อมลงในแก้วซึ่งเป็นขั้นตอนสุดท้าย โทรศัพท์ก็หยุดสั่นพอดี หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูชื่อคนโทร. เข้า ครั้นพอเห็นว่าเป็นมารดาก็เบิกตากว้างพร้อมกับหันไปบอกโต๋ที่ยืนอยู่ใกล้กัน “โต๋ เดี๋ยวพี่มานะ ขอไปคุยโทรศัพท์แป๊บ” พูดจบก็เดินออกจากเคาน์เตอร์ทันที เธอเดินมายังบริเวณที่นั่งเคลียร์กับอดีตคนรักเมื่อวาน จากนั้นก็กดโทรศัพท์กลับไปหาท่าน เสียงสัญญาณดังอยู่แค่ครั้งเดียวปลายสายก็กดรับทันทีราวกับว่ากำลังรออยู่ก่อนแล้ว “จ้ะแม่ เมื่อกี้แมรี่เข้าห้องน้ำอยู่เลยไม่ได้รับสาย” พูดจบก็ลอบถอนหายใจพลางคิดถึงสาเหตุที่มารดาโทรศัพท์มาหา เพราะปกติท่านไม่เคยโทร. มาในเวลางาน “แมรี่ วันหยุดเสาร์อาทิตย์นี้กลับมาบ้านหน่อยได้ไหมลูก เราไม่ได้กลับมาเยี่ยมพ่อกับแม่หลายเดือนแล้วนะ” เมริสายิ้มแหยขึ้นมาทันที สมองเริ่มคิดหาข้ออ้างด่วนจี๋ที่จะไม่กลับบ้านในวันที่ท่านบอกมา นั่นก็เพราะเธอไปไม่ได้แน่นอน งานของเธอไม่ได้หยุดเสาร์อาทิตย์ อีกทั้งบิดามารดายังไม่รู้ด้วยว่าเธอเปลี่ยนงานจากเจ้าหน้าที่ฝ่ายกิจกรรมมาเป็นบาร์เทนดี้ประจำผับในโรงแรมแทน! “เอ่อ...อาทิตย์นี้มีงานแต่งงานของลูกค้าน่ะจ้ะแม่ แมรี่คงกลับไม่ได้เพราะต้องดูแลภาพรวมของงาน แม่มีเรื่องด่วนอะไรรึเปล่าจ๊ะ” ปลายสายเงียบไปอึดใจ ต่อมาก็ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบกันเบา ๆ เมริสาจึงยิ้มออกมาทันทีเพราะท่าทางแบบนี้บิดามารดาคงกำลังปรึกษาหารืออะไรกันอยู่เป็นแน่ “แล้วอาทิตย์หน้าล่ะลูก” ดูเหมือนมารดายังไม่ยอมถอดใจ เมริสาจึงยิ่งมั่นใจว่าท่านทั้งสองจะต้องมีลับลมคมในอะไรบางอย่างแน่ “ตอนนี้ยังบอกไม่ได้หรอกจ้ะแม่ ต้องช่วงอาทิตย์หน้านั่นแหละเพราะตารางการจัดงานต่าง ๆ บางทีก็มาแบบกะทันหันน่ะ เอาไว้แมรี่จะโทร. บอกแม่อีกทีนะจ๊ะ” คุยกันอีกสองสามประโยคเมริสาก็วางสายพร้อมกับระบายลมหายใจออกมาอย่างกลัดกลุ้ม เธอไม่รู้จะบอกบิดามารดาอย่างไรดีหากวันใดวันหนึ่งท่านทั้งสองจับได้ว่าเธอมาทำงานเป็นบาร์เทนดี้ แต่สิ่งที่รู้ก็คือท่านต้องไม่ชอบแน่นอน และต้องบังคับให้ลาออกจากงานนี้ทันทีโดยไม่มีเงื่อนไข บิดาของเมริสาเป็นครูสอนคณิตศาสตร์ ส่วนมารดาเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ ท่านทั้งสองเลี้ยงดูพวกเธอสามพี่น้องให้อยู่ในกรอบอันดีงามเสมอมา แต่เมริสากับน้องชายมักชอบแหกกฎอยู่เสมอ พี่ชายคนโตที่รับราชการทหารอยู่ต่างจังหวัดจึงเป็นความภาคภูมิใจอย่างที่สุดของบิดามารดา ขณะที่น้องชายของเธอรักอิสระ ไม่ชอบอยู่ในกรอบจึงไม่คิดอยากทำงานประจำหรือรับราชการ ถึงได้ลงทุนเปิดร้านอาหารแล้วช่วยกันดูแลกับภรรยาที่แต่งงานกันตั้งแต่เรียนจบปริญญาตรีมาได้แค่สองปี ส่วนเธอน่ะหรือ...เธอบอกท่านว่าทำงานโรงแรม และทุกวันนี้เวลามีคนถามว่าเมริสาทำงานอะไร ท่านก็ยังบอกไปอย่างยิ้มแย้มว่า...แมรี่ทำงานโรงแรม “เฮ้อ! ทำยังไงดีเนี่ย” หญิงสาวยกมือขึ้นนวดขมับสองสามครั้งก่อนเดินกลับเข้าไปในร้านเพื่อทำงานต่อ “แหม...ช่วยทำหน้าดีใจเวลาเห็นหน้าจีจี้หน่อยไม่ได้หรือคะคุณธาร” หญิงสาวเจ้าของชื่อจิรวรรณเบี่ยงสะโพกนั่งลงบนโต๊ะทำงานของวาริชอย่างถือวิสาสะ ชายหนุ่มลอบถอนหายใจ แต่น้ำเสียงก็ยังคงราบเรียบดุจเดิม “กลับมาเที่ยวหรือ” ครั้งสุดท้ายที่เขาเจอจิรวรรณมารดาของอันดามันก็คือเมื่อห้าปีก่อน ตอนนั้นบุตรชายของเขายังเล็กมากจึงจำมารดายังไม่ได้ อีกทั้งเจ้าตัวก็ไปอยู่ต่างประเทศทันทีหลังจากที่อยู่ทำหน้าที่แม่ได้เพียงแค่สี่เดือน