ตอนที่ 12 เมรีไม่ขี้เมา 100%

“อันดาครับ คุณแม่มาอยู่กับเราไม่ได้หรอก แต่คุณแม่มาเยี่ยมอันดาได้ตลอดถ้าคุณแม่ว่างเพราะคุณแม่ก็รักอันดาเหมือนกัน อย่างที่คุณพ่อบอกไงครับว่าคุณแม่ก็ต้องอยู่บ้านของคุณแม่” เขาเลือกที่จะบอกลูกไปตามตรงเพราะไม่อยากโกหกไปวัน ๆ เพื่อให้ความหวังเด็ก แม้ตอนนี้เจ้าตัวอาจยังไม่เข้าใจว่าทำไมบิดามารดาถึงแยกกันอยู่ แต่พอโตขึ้นก็จะเข้าใจได้เอง อย่างไรเสียเขากับจิรวรรณก็ไม่ได้ปั้นปึ่งหรือทะเลาะกันให้ลูกเห็น เพราะจะว่าไปแล้วเขากับแม่ของอันดามันก็ไม่เคยมีความรักให้กันมาตั้งแต่ต้น อันดามันเกิดจากความผิดพลาด...แต่ผลผลิตจากความผิดพลาดครั้งนั้นกลับทำให้เขาเข้าใจในชีวิตมากขึ้น จากที่เคยใช้ชีวิตเที่ยวเตร่ไปวัน ๆ และหมดเงินไปกับการหาความสุขความสนุกใส่ตัวก็กลับกลายมาเป็นพ่อม่ายลูกติด ที่เวลาจะลงมือทำอะไรสักอย่างกับชีวิตก็ต้องคิดแล้วคิดอีกราวกับคนแก่ เพราะเขายังมีอีกหนึ่งชีวิตที่ต้องดูแล ตลอดห้าปีที่ผ่านมา กาลเวลาได้บ่มเพาะให้ผู้ชายรักสนุกอย่างเขาเป็นคุณพ่อที่ทำอะไรก็คิดถึงแต่ลูกมาก่อนเป็นอันดับหนึ่งได้อย่างไม่น่าเชื่อเลย “คุณพ่อกับคุณแม่โกรธกันหรือครับ” ปากเล็ก ๆ ยื่นเล็กน้อย นัยน์ตาดำขลับสุกใสมองไปที่บิดาตาละห้อย “เปล่านี่ คุณพ่อกับคุณแม่ไม่ได้โกรธกันครับ เมื่อวานอันดาก็เห็นนี่นาว่าเราสามคนคุยเล่นกันสนุกจะตาย” “แล้วทำไมคุณแม่ไม่ยอมมาอยู่กับเราล่ะครับ” สุดท้ายเจ้าตัวกลมก็วนกลับมาที่คำถามเดิม ขณะที่ผู้เป็นบิดาได้แต่ยิ้มบาง ๆ ทั้งที่สมองครุ่นคิดอย่างหนักว่าจะอธิบายอย่างไรให้เจ้าตัวเข้าใจได้ “อันดาจำน้องกัสจังได้ใช่ไหมที่เคยเรียนด้วยกันตอนอนุบาลหนึ่ง” เขาหันไปมองใบหน้าเล็ก ๆ ของบุตรชาย เห็นเจ้าตัวพยักหน้าให้แทนคำตอบจึงพูดต่อ “ตอนนี้น้องกัสจังไปอยู่ห้องสองทับสามแล้วใช่ไหมครับ แต่อันดามาอยู่ห้องสองทับหนึ่ง คุณพ่อจำได้ว่าตอนนั้นอันดาอยากอยู่ห้องเดียวกับน้องกัสจัง แต่อันดาไปไม่ได้เพราะโรงเรียนแบ่งห้องกันมาแบบนี้ ก็เหมือนกับคุณพ่อคุณแม่นั่นแหละครับที่เราต้องแยกกันอยู่บ้านใครบ้านมัน คุณพ่อกับคุณแม่ต่างก็มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบจึงทำให้เรามาอยู่ด้วยกันไม่ได้ คุณพ่อพูดแบบนี้อันดาพอจะเข้าใจบ้างรึยัง” อันดามันพยักหน้าขึ้นลงไปมา “อ๋อ เข้าใจแล้วครับ แต่ตอนนี้อันดาไม่ได้อยากอยู่ห้องเดียวกับกัสจังแล้วนะครับเพราะตอนนี้อันดาเป็นแฟนกับหลิงหลิง คุณพ่อก็เหมือนกันใช่ไหมครับที่ไม่ได้เป็นแฟนกับคุณแม่แล้วแต่มาเป็นแฟนกับอาแมรี่แทน” ได้ยินอย่างนั้นวาริชแทบขำก๊ากกับความคิดแก่แดดแก่ลมของเด็กน้อย “แฟนเฟินอะไรไปเอามาจากไหนเนี่ย หืม” “ก็แฟนไงครับ ในห้องของอันดาใครเขาก็มีแฟนกันทั้งนั้นแหละ ไม่อย่างนั้นก็ต้องนั่งกินข้าวกลางวันคนเดียว ตอนนอนกลางวันก็ไม่มีเพื่อนนอนด้วย เวลาเต้นออกกำลังกายตอนเช้าก็ไม่มีคู่ อันดาได้คู่กับหลิงหลิงก็เลยเป็นแฟนหลิงหลิง” “อ๋อ...” ชายหนุ่มพยักหน้าขึ้นลงด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ก่อนจะลองถามบุตรชายออกมาประโยคหนึ่ง “แล้วถ้าคุณพ่อจะเป็นแฟนกับอาแมรี่ล่ะ” อันดามันเอียงศีรษะทำท่าครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนโพล่งขึ้นเสียงใส “คุณพ่อไม่มีเพื่อนกินข้าวกลางวันหรือครับ” เมื่อบุตรชายตัวกลมพูดจบ เสียงหัวเราะของผู้เป็นพ่อก็ดังลั่นรถทันที ชายหนุ่มหันมองใบหน้างุนงงของอันดามันแล้วยื่นมือไปโยกศีรษะเล็กเบา ๆ อย่างเอ็นดู...เขาบอกลูกไม่ได้เด็ดขาดว่าการเป็นแฟนกันในแบบผู้ใหญ่นั้นไม่ใช่แค่กินข้าวกลางวันด้วยกันเพียงอย่างเดียว แต่มันมีกิจกรรมอื่น ๆ อีกมากมายที่มีแต่ผู้ใหญ่เท่านั้นที่ทำได้ จิรวรรณเดินลงบันไดมาถึงชั้นล่างแล้วก็ต้องพ่นลมหายใจออกมาเสียงดังอย่างเบื่อหน่ายเมื่อเห็นน้องชายต่างบิดาเมาหลับอยู่บนโซฟาห้องรับแขกในสภาพที่ยังใส่ชุดทำงานตัวเมื่อวานอยู่ เหลือบมองนาฬิกาติดผนังแล้วก็ส่ายหน้าเพราะตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงครึ่งแล้วแต่น้องชายตัวดียังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นไปทำงาน “โจ...ไอ้โจ!” หญิงสาวร้องเรียกจิรยุทธเสียงดัง ก่อนจะหยิบหมอนอิงปาใส่คนที่กำลังนอนกรนดังสนั่น ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นทันที ลืมตามองซ้ายมองขวาอย่างงัวเงีย เมื่อเห็นพี่สาวยืนเท้าสะเอวจ้องราวกับจะกินเลือดกินเนื้อจึงลุกขึ้นนั่ง “อะไรอีกล่ะพี่ มาปลุกกันแต่เช้าเลย” “เช้าบ้าเช้าบออะไรของแก นี่มันแปดโมงครึ่งแล้วไม่ไปทำงานรึไงไอ้โจ” คนฟังหน้าตื่นทันทีเมื่อรู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว ร่างสูงโปร่งดีดตัวขึ้นจากโซฟาอย่างรวดเร็วพร้อมกับบ่นไปด้วย “ทำไมแม่ไม่ปลุกผมเนี่ย สายแล้วเห็นไหม” จิรยุทธวิ่งขึ้นบันไดทีละสองขั้นอย่างเร่งรีบ กระทั่งได้ยินเสียงปิดประตูห้องดังสนั่น จิรวรรณจึงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาที่น้องชายนอนเมื่อครู่ เป็นเวลาเดียวกับที่ร่างท้วมของมารดาเดินเข้ามาในบ้านพอดี ผู้สูงวัยมองไม่เห็นบุตรชายคนเล็กนอนอยู่ที่เดิมจึงถามขึ้น “ตาโจตื่นแล้วหรือ” “เพิ่งตื่นเมื่อกี้ วิ่งตาลีตาเหลือกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวบนห้องโน่น” จิรวรรณยกมือขึ้นกอดอกนั่งไขว่ห้าง “แม่น่ะตามใจมันมากเกินไป อายุตั้งเท่าไรแล้วยังไม่เป็นโล้เป็นพายสักอย่าง นี่ดูสิ เดี๋ยวก็ไปทำงานสายอีกตามเคย” “เอาน่า มันก็ไม่ได้เป็นอย่างนี้บ่อย ๆ สักหน่อย ว่าแต่เราเถอะ วันนี้จะไปไหน” จารุณีถามบุตรสาวเพราะเห็นแต่งตัวเตรียมพร้อมจะออกจากบ้าน “จะไปคุยกับทนายน่ะค่ะ” จิรวรรณบอกไปตามตรงเพราะจุดประสงค์ที่กลับมาเมืองไทยคราวนี้เธอก็บอกผู้ใหญ่ทั้งสองท่านให้รับรู้หมดแล้ว “ถ้าเรื่องที่แกเล่ามาเป็นเรื่องจริง แม่ว่าแกได้ลูกไปเลี้ยงที่โน่นแน่นอน แม่ไม่เชื่อหรอกว่าผัวเก่าแกน่ะจะบริหารงานได้เก่งเหมือนพ่อเขา เต็มที่ก็คงได้แค่ประคองให้รอดไปวัน ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่ไปอาศัยอยู่คอนโดฯ ห้องเล็ก ๆ อย่างนั้นหรอก” “เขาไม่ใช่ผัวหนูสักหน่อย ก็บอกแล้วว่าพลาด อนาคตของหนูเลยพังไปหมดเลย” คนพูดแค่นเสียงเยาะทีหนึ่งก่อนพูดต่อ “แต่หนูคลอดลูกทิ้งไว้ให้เขาเลี้ยงตอนนั้นแล้วได้เงินก้อนใหญ่มาก็ถือว่าเจ๊ากันไป” “แต่ลูกแกก็อ้วนจ้ำม่ำเชียวนะ ตัวนี่ตันไปหมด” จารุณีพูดถึงอันดามันราวกับว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่หลานในไส้อย่างไรอย่างนั้น แต่จิรวรรณก็ไม่ได้ใส่ใจนักเพราะตั้งแต่เธอท้องจนกระทั่งคลอดลูกก็อาศัยอยู่ที่คฤหาสน์ของวาริชมาตลอด มารดาของเธอไม่มีโอกาสเข้าไปเยี่ยมเลย แม้กระทั่งตอนคลอดแล้วก็ไม่ได้เจอหน้า จึงเป็นธรรมดาที่ท่านจะไม่ได้รู้สึกรักหรือผูกพันด้วย ตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมา วาริชเองก็ไม่เคยพาบุตรชายมาเยี่ยมตายายเช่นกัน ต่างคนต่างอยู่ไม่เกี่ยวข้องกันอีกเลย “แล้วถ้าหนูแพ้ล่ะแม่ อย่าลืมสิว่าหนูไม่ได้เลี้ยงอันดาเลยนะ” “แกอย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้สิ ปรึกษาทนายให้แน่นอนก่อน ตอนนี้ฐานะทางการเงินของแกมั่นคงกว่าทางนั้น ศาลเขาจะดูที่ความสามารถในการเลี้ยงดูเด็กไม่ใช่รึไง แกเอาลูกไปอยู่ที่โน่นมีอะไรไม่ดีบ้าง การศึกษาก็ดีกว่า อาหารการกินความเป็นอยู่ก็ดีกว่า อีกอย่างนะ แกเป็นแม่ ยังไงก็ได้เปรียบเห็น ๆ” “หนูก็หวังให้เป็นอย่างนั้นแหละแม่ เฮ้อ...ไมค์นี่ก็อะไรไม่รู้ จู่ ๆ ก็บอกว่าให้หนูเอาลูกไปเลี้ยงที่โน่น หนูยิ่งไม่ชอบเด็กอยู่ วุ่นวายจะตาย นี่ถ้าเขาไม่บอกว่าจะให้รางวัลหนูห้าหมื่นเหรียญนะ หนูไม่กลับมาหรอก” หญิงสาวเบ้หน้าเมื่อนึกถึงตอนที่เจอกับบุตรชายครั้งแรกในรอบห้าปี พอรู้ว่าเธอเป็นแม่ก็ถามนั่นถามนี่ไม่ได้หยุด แต่แม้ว่าเธอจะรำคาญมากแค่ไหน ทว่าพอเห็นสายตาตื่นเต้นดีใจของอันดามันแล้วก็ใจอ่อนยวบ เขาน่ารักก็จริง และเธอก็เอ็นดูอันดามันมาก แต่ถ้าจะให้เอามาเลี้ยงคงไม่ไหว และถ้าพาไปอยู่ด้วยที่อเมริกาก็คงต้องว่าจ้างพี่เลี้ยงเด็กให้มาดูแลโดยเฉพาะ “เฮ้อ...คิดแล้วก็เสียดายนะ เมื่อก่อนผัวเก่าแกนี่ร้วยรวย ถ้าบริษัทไม่ล้มละลายแม่จะให้แกอยู่เกาะเขาไปอย่างนี้เรื่อย ๆ นั่นแหละ เพราะยังไงก็มีลูกกับเขา” “จะมาเสียดายอะไรล่ะแม่ แล้วทุกวันนี้ไม่ได้อยู่สุขสบายรึไง หนูก็ส่งเงินมาให้ไม่เคยขาดไม่ใช่หรือ หนูไปละ เดี๋ยวจะเลยเวลานัด” พูดจบก็ลุกขึ้นยืนคว้ากระเป๋ามาสะพายแล้วเดินออกจากบ้านไปทันที