ตอนที่ 6 คนขี้เหงา สาวข้างห้อง 100%

เขามองนมขวดใหญ่อีกสองขวดที่ยังแช่อยู่ในนั้นแล้วถอนหายใจแผ่ว ทั้งสองขวดไม่มีร่องรอยเปิดแต่อย่างใด และเมื่อเขาเอาขวดใหม่แช่เข้าไปจึงเท่ากับว่าในตู้เย็นของเขาตอนนี้มีนมสามขวดแล้ว เห็นทีคราวหน้าคงต้องซื้ออย่างอื่นบ้าง เพราะถ้าเขาใช้ข้ออ้างเรื่องซื้อนมเพื่อลงไปดักเจอเธอทุกวัน อีกหน่อยคงต้องเอานมพวกนั้นมาอาบแทนน้ำแน่ เมริสาถือขนมปังกับนมทั้งขวดมานั่งที่ระเบียงเช่นเคย ทุกคืนที่กลับจากทำงาน เธอมักมานั่งกินมื้อดึกตรงนี้เสมอ ทอดตามองทิวทัศน์ยามค่ำคืนที่มีแต่แสงไฟของอาคารสูงกับไฟจากท้องถนนไปเรื่อยเปื่อย ...เหงา... กี่ครั้งแล้วที่ต้องอยู่กับตัวเอง ต่อสู้กับความเงียบเหงาเพียงลำพัง แม้ฉากหน้าเธอดูเป็นคนมนุษยสัมพันธ์ดี ยิ้มเก่งหัวเราะง่ายเข้ากับคนอื่นไปทั่ว แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าความจริงแล้วเธออ้างว้างมากแค่ไหน บางครั้งทำงานกลับมาเหนื่อยๆ ก็อยากมีใครสักคนให้โทร. หา อยากมีใครสักคนคอยถามว่า...เป็นอย่างไรบ้าง เหนื่อยไหม... เมื่อถึงวันเกิด อยากเป่าเค้กกับเขาแค่สองคน วันแห่งความรัก อยากมีใครสักคนส่งข้อความหวาน ๆ มาให้ วันปีใหม่ อยากอยู่เคาน์ดาวน์กับใครคนนั้นข้ามปี ทว่า...ความจริงที่เป็นอยู่ตลอดหลายปีมานี้คือ...เธอไม่มีใครเลย ตอนคบกับบอม เธอก็มีความสุขในระดับหนึ่ง เขาเอาใจใส่และดูแลเธอดีเสมอมา แต่เธอรู้สึกราวกับว่าสิ่งที่เขาทำให้ทุกอย่างนั้นเหมือนทำให้เพื่อนคนหนึ่ง ไม่ใช่คนรัก แต่ตอนนั้นเธอมองไม่ออก เพราะลำพังแค่งานที่ทำอยู่ในแต่ละวันก็ยุ่งมากพอแล้ว จะให้ไปจับผิดหรือสังเกตท่าทีของแฟนตัวเองคงเป็นไปไม่ได้ กระบอกตาปวดหนึบขึ้นมาทันทีจนต้องรีบกะพริบตาถี่ ๆ เพื่อไม่ให้น้ำตาไหลลงมา เธอกำลังถูกความเหงาเล่นงานจนสะบักสะบอมไปหมด แต่พูดบอกใครไม่ได้ เพราะขืนไปเล่าให้ใครต่อใครฟังว่าเธอเหงาจนร้องไห้ออกมา คงไม่แคล้วจะถูกหัวเราะเยาะ แต่จะว่าไปมันก็น่าหัวเราะจริง ๆ เธอเป็นบาร์เทนเดอร์ที่ต้องอยู่ประจำหน้าเคาน์เตอร์เครื่องดื่ม ในแต่ละวันจะมีลูกค้าหลายรายที่มาปรับทุกข์ มาเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้ฟัง เธอได้แต่รับฟังและให้คำแนะนำดี ๆ ไป ต้องทำหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนว่าเรื่องร้ายแค่ไหนก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้ ทั้งที่ความจริงแล้วในใจอาจกำลังร้องไห้อยู่ อย่างตอนที่เธออกหักจากบอม วันนั้นเธอนั่งร้องไห้แทบเป็นแทบตาย แต่ตอนทำงานหน้าที่ของเธอนอกจากชงเครื่องดื่มแล้วก็คือ...การยิ้ม เมริสาอดมองไปที่ระเบียงข้างห้องไม่ได้ เพราะหนุ่มหล่อห้องเก้าศูนย์สี่เขาคงมีครอบครัวอยู่พร้อมหน้า ทว่าพอหันไปก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของวาริชก็กำลังนั่งกินลมอยู่ตรงระเบียงเช่นเดียวกับเธอ ระเบียงห้องของเขากับเธอห่างกันประมาณครึ่งเมตรเท่านั้น แม้จะมีระแนงสีขาวกั้นเพื่อความเป็นส่วนตัว แต่ซี่ระแนงก็ไม่ถี่เสียจนมองไม่เห็นอีกฝั่ง อีกทั้งระแนงนี้เจ้าของห้องคนเก่าทำเอาไว้ เธอสามารถเอาออกเองก็ได้เพราะระเบียงห้องของวาริชก็เป็นแบบเปิดโล่ง โดยไม่รอช้า หญิงสาวรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ระเบียงฝั่งนั้นทันที “ยังไม่นอนอีกหรือคะคุณธาร” เจ้าของชื่อหันหน้ามาแล้วยิ้มให้บาง ๆ “ยังหรอกครับ ยังไม่ง่วง” พูดจบเขาก็ปิดปากแน่นพร้อมกับหลุบตาลงต่ำเพื่อกลั้นหาวโดยที่หญิงสาวไม่ทันได้สังเกต เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินมาตรงระเบียงฝั่งที่เมริสายืนอยู่ มองห่อเปล่าของขนมปังกับนมสดในมือเธอที่พร่องไปหนึ่งส่วนสามของขวดแล้วก็รู้สึกพึงพอใจที่เธอยอมกินอาหารตามที่เขาแนะนำ “คุณนอนดึกทุกวันอย่างนี้ แสดงว่าไม่ได้เข้างานตอนเช้าใช่ไหม” ทุกเช้าเวลาเขามองไปที่ห้องของเธอจะเห็นปิดเงียบเอาไว้ทุกครั้งโดยไม่มีกุญแจคล้องอยู่ แสดงว่าเธอยังนอนอยู่ในห้อง แต่เวลาเขาเลิกงานกลับมาจึงจะเห็นกุญแจคล้องเอาไว้ “ฉันเข้างานตอนเที่ยงค่ะ ถึงได้บอกว่าเวลาทำงานกับเวลาเลิกงานไม่เหมือนชาวบ้านเขาหรอก ว่าแต่คุณธารเถอะ ทำงานเกี่ยวกับอะไรหรือคะ” “ผมทำเกี่ยวกับซอฟต์แวร์น่ะ พัฒนาระบบให้องค์กรและบริษัททั่วไป” เขาตอบแค่ลักษณะงานที่ตัวเองรับผิดชอบอยู่ แต่ไม่ได้บอกว่าบริษัทนั้นเป็นของเขาเอง เพราะไม่อยากให้หญิงสาวมองว่ากำลังโอ้อวด เขาคิดแค่ว่าเอาไว้ให้สนิทกันมากกว่านี้แล้วค่อยบอกเธอทีหลังก็ยังไม่สาย...ถ้าเขายังได้อยู่ที่คอนโดมิเนียมแห่งนี้ต่อไป “ว้าว! เก่งจัง แสดงว่าคุณต้องหัวดีและเรียนเก่งมากแน่ ๆ เลยใช่ไหมคะเนี่ย ผิดกับฉันเลยค่ะ ฉันน่ะ พ่อกับแม่เป็นครูแท้ ๆ แต่เรื่องการเรียนกลับแค่พอถูไถให้สอบผ่านไปได้เท่านั้นเองค่ะ” “ผมเองก็ไม่ได้เก่งอะไรหรอกครับ ว่าแต่คุณเถอะ ทำไมถึงมาทำงานเป็นบาร์เทนเดอร์ได้ล่ะ” ปกติเขาไม่ค่อยเห็นบาร์เทนเดอร์ผู้หญิงสักเท่าไร ตอนที่เจอเธอครั้งแรกเขายังนึกว่าเธอทำงานร้านอาหารด้วยซ้ำไป เพราะเห็นแต่งตัวได้ตามสบาย อีกทั้งยังเลิกดึกขนาดนี้ “เมื่อก่อนฉันก็ทำงานโรงแรมค่ะ แต่ดูแลรับผิดชอบในส่วนของจัดเลี้ยงอย่างเช่นพวกงานแต่งงานอะไรพวกนี้ แต่ไป ๆ มา ๆ ก็มาหลงใหลสีสันของค็อกเทลเข้า ก็เลยลองหาเวลาว่างไปเรียน และซื้อหนังสือมาลองผสมเองดูบ้าง สุดท้ายก็เลยลาออกจากตรงนั้นแล้วไปทำในส่วนของผับในโรงแรมแทน” “คุณชอบดื่มหรือ” “อืม...ก็บอกไม่ถูกนะคะว่าชอบดื่มขนาดไหน เอาเป็นว่าฉันดื่มได้ แต่ถ้าวันไหนไม่ได้ดื่มก็ไม่รู้สึกว่าชีวิตขาดอะไรนะ ฉันก็แค่ชอบสีสันของค็อกเทล คุณไม่คิดว่ามันเป็นศิลปะหรือ ลองคิดดูสิว่าใครเป็นคนคิดค้นขึ้นมาก็ไม่รู้ถึงได้เอาเตกีล่ามากินกับมะนาวและเกลือ หรือวอดก้าใส่น้ำส้มถึงจะอร่อย เหล้าแต่ละอย่างก็มีวิธีการดื่มที่แตกต่างกันไป บาร์เทนเดอร์แต่ละคนก็จะมีสูตรและวิธีการชงที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว เพราะฉะนั้นฉันถึงคิดว่าค็อกเทลเนี่ยถือเป็นศิลปะอย่างหนึ่งเลยนะ” วาริชยิ้มพลางพยักหน้าขึ้นลงช้า ๆ เห็นแววตาตอนที่เธอพูดถึงค็อกเทลเขาก็พอรู้แล้วว่าเมริสาไม่ใช่มาเป็นบาร์เทนเดอร์เพราะหางานทำไม่ได้ หรือทำไปงั้น ๆ แต่ที่เธอทำเพราะชอบและหลงใหลมันจริง ๆ “คุณก็เก่งนะ บนโลกนี้มีเหล้าตั้งหลายชนิดแต่คุณก็ยังจำได้ว่าแต่ละอย่างควรดื่มอย่างไรถึงจะอร่อยที่สุด” เมริสายิ้มกว้างอวดเขี้ยวเสน่ห์ทั้งสองข้างจนคนมองแทบละสายตาไม่ได้ จะว่าไปแล้วลักษณะและท่าทางของเมริสาก็เหมาะกับการทำอาชีพบาร์เทนเดอร์อยู่เหมือนกัน เพราะเธอช่างคุย ยิ้มเก่ง ชวนให้คนเข้าหาและอยากทำความรู้จัก...ซึ่งแน่นอนว่าเขาเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ตอนแรกยอมรับว่าไม่อยากสนใจเธอเท่าไร เพราะครั้งแรกที่เขาขึ้นลิฟต์ตัวเดียวกันกับเมริสา ทั้งตัวเธอมีแต่กลิ่นสุราคลุ้งไปหมด แต่เพราะเธอไม่มีอาการมึนเมา หนำซ้ำยังหิ้วถุงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแบบคัพที่เติมน้ำร้อนเรียบร้อยแล้ว ส่งผลให้ในลิฟต์ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นหอม ๆ ของมัน ทว่าดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รับรู้อะไรเพราะมัวแต่คุยโทรศัพท์ราวกับโลกนี้มีเพียงเธอกับคนปลายสายเท่านั้น เขาจึงไม่อยากเก็บมาคิดให้เปลืองสมอง แต่พอเจอกันครั้งที่สองและครั้งถัด ๆ มา ก็ดูเหมือนว่าเขาถูกรอยยิ้มและเขี้ยวเสน่ห์ของเธอทำพิษเข้าให้ กว่าจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ในตู้เย็นของเขาก็มีแต่ขนมและของกินที่ซื้อจากร้านสะดวกซื้อข้างล่างเสียแล้ว เพราะฉะนั้นอย่าแปลกใจหากอันดามันบุตรชายของเขาจะตัวกลมขนาดนั้น “จริงสิ คุณจะว่าอะไรไหมคะถ้าฉันคิดว่าจะเอาระแนงตรงนี้ออก ฉันว่ามัน...เอ่อ...มันบดบังทัศนวิสัยยังไงก็ไม่รู้สิ” เมริสาพูดยิ้ม ๆ ดวงตากลมโตแวววาวระยิบระยับสะท้อนแสงไฟยามค่ำคืน น่ามองเสียจนเขาอยากยืดเวลาคืนนี้ออกไป “ไม่ว่าครับ ตามสบายเลย ผมไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว” ดีเสียอีก เขาจะได้มองเห็นเธอได้ถนัด ๆ ไม่ต้องคอยแอบมองผ่านซี่ระแนงเหมือนทุกที ระหว่างนั้น จู่ ๆ ก็มีเสียงร้องไห้ดังมาจากในห้องของวาริช ชายหนุ่มหน้าตื่นทันที รีบหันไปกล่าวลากับสาวข้างห้อง “อันดาคงตื่นมาแล้วไม่เห็นผมน่ะ ขอตัวก่อนนะครับ” เขายิ้มให้บาง ๆ ก่อนจะผลุนผลันเข้าไปในห้องทันที ขณะที่เมริสาชะเง้อมองตามหลังเขาไปจนกระทั่งประตูกระจกปิดลง “เอ...ลูกร้องก็เลยต้องวิ่งเข้าไปดู แสดงว่าไม่มีแม่คอยปลอบน่ะสิ และถ้าไม่มีแม่คอยปลอบ ก็หมายความว่าเขาเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวรึเปล่านะ” คิดมาถึงตรงนี้ แววตาของเมริสาก็ไหวระริกขึ้นมาอย่างซุกซน หญิงสาวเข้าห้องไปอาบน้ำแล้วรีบนอน ตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะลงทุนตื่นเช้าสักวันเพื่อคอยดูว่าวาริชมีภรรยาอยู่ร่วมบ้านหรือเปล่า งานนี้เธอต้องสืบให้แน่ชัด เพราะไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นมือที่สามของครอบครัวใคร เมริสางัวเงียตื่นขึ้นมาในช่วงสาย ครั้นพอมองนาฬิกาก็เห็นว่าเป็นเวลาแปดโมงครึ่งแล้วจึงรีบตาลีตาเหลือกวิ่งออกจากห้องนอนมาเปิดประตูเพื่อดูว่าวาริชออกไปทำงานหรือยัง ทว่าทันทีที่เปิดออกมา ถุงพลาสติกหูหิ้วที่ใส่อะไรไว้ด้านในก็หล่นลงมาใกล้เท้าของเธอพอดี คิ้วเรียวเลิกขึ้นด้วยความสงสัย มองซ้ายมองขวาแล้วจึงหยิบขึ้นดูก็เห็นว่าเป็นแซนด์วิชไส้สลัดกับทูน่า มีแฮมและไข่ดาวแทรกอยู่ในชั้นของขนมปังด้วย และนอกเหนือจากนั้นยังมีกระดาษแผ่นหนึ่งใส่ไว้ในถุง เธอจึงหยิบขึ้นมาอ่าน ...มื้อเช้าก็สำคัญสำหรับร่างกาย ผมว่ากินแซนด์วิชดีกว่ากินโจ๊กสำเร็จรูปเยอะเลย...ธาร