ตอนที่ 8 แม่ของอันดามัน 70%

“ก็ไม่เชิงค่ะ จีจี้กลับมาเยี่ยมคุณพ่อน่ะ ได้ข่าวว่าป่วย” พูดพลางมองไปรอบห้องทำงานของวาริช ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปยืนตรงหน้าต่างกระจก มองทิวทัศน์ของย่านธุรกิจใจกลางกรุงเทพมหานครด้วยสายตาเรียบเฉย “ดูเหมือนบริษัทของคุณฟื้นตัวได้เร็วทีเดียวเลยนะคะ จำได้ว่าตอนนั้นเกือบล้มละลายเลยไม่ใช่หรือ” วาริชไม่ได้พูดอะไรเพราะรู้ว่าเธอเพียงถามขึ้นมาลอย ๆ เท่านั้น “ไปอยู่โน่นเป็นอย่างไรบ้างล่ะ” หญิงสาวละสายตาจากวิวด้านนอกแล้วเดินมานั่งบนโซฟาตรงมุมห้อง “ก็ต้องบอกว่าดีสิคะ ที่นั่นน่ะอเมริกานะคะไม่ใช่เมืองไทย สำหรับจีจี้แล้วทุกอย่างคือดีหมดค่ะ ถ้าไม่ติดว่าต้องมาเยี่ยมคุณพ่อ จีจี้คงไม่กลับมาหรอก ร้อนจะตาย” ชายหนุ่มเพียงพยักหน้าให้เล็กน้อย เขาจงใจไม่เอ่ยถึงลูกเพราะอยากรอดูว่าจิรวรรณจะเอ่ยปากขึ้นมาก่อนหรือเปล่า แต่ถ้าเดาไม่ผิดเขาคิดว่าการกลับมาเมืองไทยของเธอครั้งนี้น่าจะเป็นเพราะเรื่องอันดามันด้วยส่วนหนึ่ง “ว่าแต่คุณเถอะค่ะ ไม่คิดจะแต่งงานแต่งการบ้างหรือ ฐานะอย่างคุณวาริช เดชธรรมรักษ์ เจ้าของบริษัทซอฟต์แวร์ยักษ์ใหญ่ของเมืองไทยเนี่ย ไม่น่าจะหาเมียยากเลยนะคะ” หญิงสาวพูดยิ้ม ๆ พลางมองสำรวจชายหนุ่มที่นั่งเด่นเป็นสง่าอยู่หน้าโต๊ะทำงานอย่างประเมิน วาริชในวัยสามสิบหกปีดูไม่แตกต่างจากชายหนุ่มในวัยสามสิบปีตอนนั้นเท่าไร เขายังคงดูหล่อเหลาคมคาย รูปร่างสูงใหญ่สง่างามไม่เปลี่ยน แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปก็คือความสุขุมเยือกเย็น จึงทำให้เขาดูแปลกตาไปจากเมื่อห้าปีก่อนอย่างเห็นได้ชัด เพราะตอนนั้นวาริชเป็นเพียงชายหนุ่มบ้านรวยรักสนุกที่เปลี่ยนคู่ควงไม่เคยซ้ำกัน และเขาก็เป็นที่หมายปองของสาว ๆ ที่หวังสบายทางลัดเนื่องจากเขาเป็นทายาทเพียงคนเดียวของเจ้าของบริษัทซอฟต์แวร์อันดับหนึ่งของเมืองไทย “ผมไม่รีบ ว่าแต่คุณเถอะ แต่งแล้วละสิ” เขาย้อนถามกลับไปเพราะได้ข่าวเธอจากเพื่อนสนิทที่ไปทำธุรกิจที่อเมริกามาว่าจิรวรรณนั้นแต่งงานใหม่ถึงสามครั้งในรอบห้าปี “แต่งแล้วสิคะ สามีของจีจี้เป็นเจ้าของบริษัทนำเข้าอาหารแปรรูปน่ะ” “ยินดีด้วย” เขาพูดยิ้ม ๆ เมื่อเห็นสีหน้าภาคภูมิใจของหญิงสาว ใจเขาปรารถนาให้จิรวรรณมีชีวิตที่ร่ำรวยและสุขสบายไปตลอดปีตลอดชาติในต่างประเทศ และถ้าเป็นไปได้ อย่ากลับมาเหยียบเมืองไทยอีกเลยจะเป็นการดีที่สุด เพราะการที่เธอมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้านี้ทำให้จิตใจของเขาว้าวุ่นเต็มไปด้วยความกังวลสารพัด เขากำลังกลัว...กลัวว่าสิ่งที่คิดไว้ในใจจะเป็นเรื่องจริง “คุณดูเปลี่ยนไปมากเลยนะคะธาร ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นไม่เหมือนเมื่อก่อน” หญิงสาวยักไหล่ทีหนึ่ง ความที่อยู่เมืองนอกมานานหลายปีจึงทำให้ติดนิสัยพูดอะไรออกไปตรง ๆ วาริชแค่นยิ้มก่อนตอบ “เป็นธรรมดา อายุผมไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างก็ต้องโตขึ้นตามอายุและประสบการณ์ที่สั่งสม” หญิงสาวยิ้มอ่อน เธอมานั่งอยู่สักพักแล้วแต่เขาก็ยังไม่ยอมปริปากพูดเรื่องลูกเลยแม้แต่คำเดียว การตอบคำถามและการพูดการจาของเขาล้วนระมัดระวังทุกฝีก้าวจนเธอคิดว่าหากเธอไม่พูดออกไปเอง วันนี้ก็คงไม่ได้เห็นหน้าอันดามัน บุตรชายที่เธอทิ้งไปถึงห้าปีเต็มเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ในต่างแดน “จีจี้อยากเจอลูกค่ะ อันดามันเป็นยังไงบ้างคะ” วาริชเหลือบมองหญิงสาว ในที่สุดเธอก็ถามออกมาจนได้ “ก็สุขสบายดีนั่นแหละ อันดาเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ซน” “แล้วนี่เขาอยู่ที่ไหนคะ ไปโรงเรียนหรือ” ชายหนุ่มพยักหน้าให้แทนคำตอบ “ตอนนี้อยู่อนุบาลสองแล้ว” “แล้วคุณต้องไปรับลูกกี่โมงคะ ให้จีจี้ไปด้วยได้ไหม จีจี้อยากไปรับลูกที่โรงเรียนบ้าง” “โรงเรียนเลิกบ่ายสองโมงครึ่ง แต่สักบ่ายครึ่งหรือบ่ายโมงสี่สิบห้าก็ออกไปรับแล้วเผื่อเวลาไว้ถ้ารถติด” เขาตอบไปตามตรง เพราะไหน ๆ เธอก็พูดออกมาเองว่าจะไปรับอันดามันที่โรงเรียน “งั้นตอนนี้ก็ได้เวลาแล้วน่ะสิคะ เพราะนี่ก็บ่ายครึ่งแล้ว” หญิงสาวดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ ท่าทีตื่นตัวอย่างเห็นได้ชัด “ใช่ งั้นออกไปเลยก็ได้ รอสักครู่ ขอผมสั่งงานกับลูกน้องก่อน” เขาเดินออกไปนอกห้องทำงานเพื่อบอกลูกน้องว่าวันนี้ไม่ต้องไปรับอันดามันที่โรงเรียน เพราะเขาจะเป็นคนไปรับด้วยตัวเอง จากนั้นก็เดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง จัดการปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กเอาใส่กระเป๋าเพื่อกลับไปทำต่อที่บ้าน เสร็จเรียบร้อยก็หันไปพยักหน้าให้หญิงสาวที่นั่งรออยู่ ทั้งสองคนนั่งอยู่ในรถโดยไม่มีเสียงพูดคุยกัน ต่างคนต่างเงียบจมอยู่ในภวังค์ของตัวเอง คนหนึ่งหวั่นใจว่าการมาของอีกฝ่ายนั้นมีจุดประสงค์แอบแฝง อีกคนหนึ่งนั้นก็ได้แต่วิเคราะห์ฐานะทางการเงินในปัจจุบันของอดีตคู่ควง รถคันนี้เป็นรถญี่ปุ่นตัวท็อปของรุ่น แต่ราคาก็แค่ไม่กี่ล้านบาท ผิดจากเมื่อก่อนที่เขาขับรถสปอร์ตคันหนึ่งราคาไม่ต่ำกว่าสิบล้าน และใช้ชีวิตอย่างหรูหรา บริษัทที่เขาบริหารอยู่ตอนนี้นั้นจิรวรรณก็ไม่รู้ว่ามีกำไรหรือขาดทุนมากน้อยแค่ไหน เธอจำได้แค่ว่าก่อนที่เธอจะย้ายไปอยู่อเมริกา บริษัทของเขากำลังประสบสภาวะขาดทุนจนเกือบล้มละลาย และเธอเองก็ไม่คิดจะใช้ชีวิตร่วมหัวจมท้ายกับเขาอยู่แล้ว จึงทิ้งบุตรชายที่เพิ่งคลอดได้สี่เดือนไว้ให้เขาเลี้ยงตามลำพัง ตอนนี้เธอกำลังภาวนาให้เขาฟื้นตัวได้ยังไม่ดีนัก เพราะหากฐานะทางการเงินของเขาง่อนแง่นจนถึงขั้นเปราะบาง นั่นก็หมายความว่าหนทางที่เธอจะเอาอันดามันไปเลี้ยงที่สหรัฐอเมริกาก็มีความเป็นไปได้มากขึ้น เลี้ยงลูกมาลำพังห้าปีแล้วอย่างไร ถ้าความสามารถในการเลี้ยงดูบุตรสู้เธอไม่ได้ หากต้องขึ้นศาลเพื่อแย่งลูกกันจริง ๆ เธอมั่นใจว่ามีโอกาสชนะแน่นอน ยิ่งเธอเป็นแม่ กฎหมายย่อมให้น้ำหนักกับผู้เป็นมารดามากกว่าอยู่แล้ว จิรวรรณลอบยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดีเมื่อคิดว่าการกลับมาเมืองไทยครั้งนี้ไม่เสียเปล่าจริง ๆ “คุณกับลูกพักที่ไหนหรือคะ” ก่อนไปที่ออฟฟิศเธอลองแวะเข้าไปที่คฤหาสน์หลังเดิมซึ่งเคยเป็นบ้านของเขา ทว่าตอนที่ไปถึงกลับเป็นพื้นที่โล่งว่างที่กำลังก่อสร้างอะไรบางอย่างอยู่ คฤหาสน์หลังใหญ่ที่เคยเห็นแต่เดิมนั้นไม่มีอีกแล้ว “พักคอนโดฯ แถวลาดพร้าวน่ะ” เขาคิดว่าเธอน่าจะจำได้ว่าเขาหมายถึงคอนโดมิเนียมที่ไหน เพราะห้องปัจจุบันที่เขาอยู่นี้ สมัยก่อนที่เขายังรักสนุกอยู่ มักพาคู่นอนแวะเวียนมาค้างด้วยไม่เคยขาด และจิรวรรณก็เป็นหนึ่งในนั้น “ห้องนั่นน่ะหรือ” หญิงสาวจำห้องชุดห้องนั้นได้เพราะเคยไปค้างสองครั้ง การที่เขาพาลูกไปอยู่คอนโดมิเนียมห้องนั้นก็หมายความว่าเขาขายคฤหาสน์หลังใหญ่ไปเพื่อใช้หนี้สินกระมัง “ทำไมถึงมาอยู่คอนโดฯ แล้วบ้านของคุณล่ะ” ไหน ๆ ก็ถามแล้วจึงถามไปให้หมด เธอจะได้กลับไปวางแผนกับทนายว่าจะเดินเรื่องต่อไปอย่างไรดี “ผมอยู่กับลูกแค่สองคน อยู่คอนโดฯ ห้องเล็ก ๆ ก็พอแล้ว” เขาจงใจไม่พูดถึงบ้านหลังเก่าเพื่อต้องการให้คนฟังตีความเอาเอง และอยากรู้ว่าจิรวรรณจะทำหน้าอย่างไร ครั้นพอแอบมองก็เห็นเธอกำลังยิ้มแปลก ๆ จึงยิ่งมั่นใจว่าการกลับมาของเธอครั้งนี้มีจุดประสงค์อยู่ที่อันดามันแน่นอน จิรวรรณลอบยิ้ม เห็นเขาหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามเรื่องบ้านหลังใหญ่ก็มั่นใจว่าสิ่งที่เธอคิดไว้นั้นเป็นความจริง ตอนนี้เขาไม่ใช่ลูกเศรษฐีแบบเมื่อก่อนอีกแล้ว ต่างจากเธอที่เป็นภรรยาของนักธุรกิจใหญ่ในต่างประเทศ...งานนี้เธอชนะแน่! “ธารคะ ถ้าจีจี้จะพาลูกไปอยู่อเมริกาแบบถาวร คุณคิดว่ายังไง!” วาริชแค่นยิ้ม ในที่สุดหางเธอก็โผล่ออกมาจนได้ “แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะ คิดว่าผมจะยอมปล่อยให้ลูกไปกับคุณอย่างนั้นหรือ” “หึ! แต่คุณอย่าลืมนะคะว่าจีจี้เป็นแม่ กฎหมายมักให้สิทธิ์การเลี้ยงดูกับคนเป็นแม่ก่อนเสมอ” เธอพูดอย่างคนที่เหนือกว่าด้วยการเอากฎหมายมาขู่ คิดว่าจะได้เห็นสีหน้าลำบากใจของเขา แต่เปล่าเลย วาริชแค่ยิ้มบาง ๆ อย่างไม่ยี่หระ “ถ้าคุณคิดว่าการเป็นแม่ หมายถึงแค่ให้กำเนิดอย่างเดียวแล้วศาลต้องเข้าข้างคุณละก็...ผมว่าคุณคิดผิดแล้วละ เพราะผมว่าศาลจะต้องให้น้ำหนักกับคนที่เลี้ยงดูอุ้มชูมากกว่า จริงอยู่ที่ว่าคุณเป็นแม่ อุ้มท้องมาเก้าเดือนแล้วก็คลอดเขาออกมา แต่คนเลี้ยงดู ให้ความรักความเอาใจใส่มาตลอดห้าปีเต็มคือพ่ออย่างผม”