ตอนที่ 4 คนขี้เหงา สาวข้างห้อง 35%

วันถัดมาเมริสาไปทำงานตามปกติ หญิงสาวมองกุญแจที่คล้องหน้าห้องของวาริชแล้วก็ได้แต่ยิ้ม น่าแปลกที่เมื่อก่อนเวลาเดินผ่านห้องเก้าศูนย์สี่ เธอไม่เคยแม้แต่จะเหลือบแลไปทางห้องนั้นเลยสักครั้ง จะว่าไปแล้วตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ หญิงสาวก็ไม่ได้รู้จักใครเป็นพิเศษ ผู้พักอาศัยในคอนโดมิเนียมแห่งนี้มักอยู่กันเป็นส่วนตัวไม่สุงสิงกัน อีกทั้งเธอเองก็ทำงานในช่วงเวลาที่แตกต่างจากคนอื่นเขาทั้งขาไปและขากลับ จึงมักสวนทางกับคนทั่วไปที่ทำงานเช้าและเลิกงานในตอนเย็น หญิงสาวเดินผ่านร้านสะดวกซื้อของอาคารก็หยุดยืนหน้าร้านครู่หนึ่งเมื่อความคุ้นเคยบางอย่างพุ่งเข้ามาในหัว เธอเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าตนน่าจะเคยเจอวาริชมาบ้าง ใช่แล้ว...เธอมักเจอเขาตอนกลับจากทำงานในร้านสะดวกซื้อแห่งนี้ แต่เธอไม่ได้ให้ความสนใจเขานักเพราะตอนนั้นมัวแต่คุยโทรศัพท์กับบอมอดีตคนรักอยู่ ส่วนเขาเองก็คงไม่ได้สนใจเธอเช่นกัน บางทีอาจจะเบื่อขี้หน้าเธอด้วยกระมัง เพราะหลายครั้งที่ขึ้นลิฟต์ไปด้วยกัน หูของเธอยังมีโทรศัพท์แนบเอาไว้อยู่เลย “เฮ้อ...” คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ นึกถึงเขาแล้วได้อะไร อย่างไรเสียวาริชก็ไม่ใช่คนตัวเปล่าเล่าเปลือย เขาแต่งงานมีภรรยามีลูกแล้ว ทางที่ดีอย่าเอาตัวเองไปพัวพันให้มากไปจะดีกว่า มิเช่นนั้นอาจถูกข้อหาอ่อยสามีชาวบ้านได้ เมริสาขับรถมาทำงานโดยใช้เวลาไม่ถึงสี่สิบนาที หลังจากเข้าไปเปลี่ยนใส่ชุดเครื่องแบบสำหรับบาร์เทนเดอร์ประจำบาร์น้ำแล้ว เธอก็ออกมายืนเช็กของต่าง ๆ ที่จำเป็นต้องใช้ “โต๋! ในครัวเอามะนาวมาส่งรึยัง” หญิงสาวตะโกนถามรุ่นน้องที่ยืนประจำเคาน์เตอร์ด้วยกัน “เรียบร้อยแล้วเจ๊ อยู่ในตู้เย็นน่ะ” อีกฝ่ายตะโกนตอบกลับมาขณะที่กำลังใช้ผ้าสะอาดเช็ดทำความสะอาดแก้วรูปทรงต่าง ๆ เพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการเปิดร้านในอีกครึ่งชั่วโมงข้างหน้านี้ เมริสาเดินไปเปิดตู้เย็น เห็นน้ำมะนาวที่คั้นเสร็จเรียบร้อยอยู่ในโถแก้วใบใหญ่ และผลไม้สีสันต่าง ๆ ฝานเป็นแว่นในกล่องถนอมอาหารวางอยู่ข้างกันจึงปิดตู้เย็นไว้ตามเดิม จากนั้นก็เดินไปที่ตู้เครื่องดื่มแอลกอฮอล์เพื่อดูว่าสุราชนิดไหนใกล้หมดจะได้เบิกชนิดนั้นมาวางเตรียมไว้ เธอเปิดดูบันทึกการเบิกสุราของเมื่อวาน ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่ามีการลงบันทึกเอาไว้ว่าใช้วอดก้าไปถึงห้าขวด ทั้งที่เมื่อวานซืนก่อนออกจากร้านเพื่อไปดื่มกับเพื่อน เธอก็เบิกมาแล้วหนึ่งขวด และเปิดใช้ไปแค่สองช็อตสำหรับผสมวอดก้ามาร์ตินี่เท่านั้น “เมื่อวานลูกค้าเยอะมากเลยหรือโต๋ มีลูกค้ามากินเลี้ยงกันหรือ” เธออดถามไม่ได้ เพราะปกติที่ร้านจะใช้วอดก้าแค่ประมาณสามหรือสี่ขวดต่อวัน แค่นั้นก็ชงได้หลายสิบแก้วแล้ว เนื่องจากการผสมค็อกเทลจะใช้สุราอย่างละนิดอย่างละหน่อยเท่านั้น อีกทั้งค็อกเทลหลายสูตรไม่ได้ใช้วอดก้าเป็นส่วนผสม ดังนั้นการใช้วอดก้าถึงห้าขวดต่อวันจึงถือว่ามากผิดปกติ เว้นเสียแต่ว่าเป็นคืนศุกร์-เสาร์-อาทิตย์ หรือวันหยุดนักขัตฤกษ์ นั่นจึงถือว่าไม่แปลกแต่อย่างใด “ก็ไม่เยอะนะเจ๊ มาเรื่อย ๆ ตามปกตินั่นแหละ ทำไมหรือ” หนุ่มรุ่นน้องหันมาถาม เมื่อเห็นอีกฝ่ายหน้านิ่วคิ้วขมวดก็สงสัยขึ้นมาบ้างจึงเดินเข้าไปหา “ก็เนี่ย...ทำไมเมื่อวานเบิกวอดก้าไปตั้งห้าขวด เยอะไปรึเปล่า” เธอชี้ตัวเลขในสมุดให้รุ่นน้องดู “เออว่ะเจ๊ ผมก็เพิ่งสังเกต เดี๋ยวนะนึกก่อน” โต๋ยืนนึกอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็โพล่งขึ้นมา “จำได้แล้ว ก็เจ๊นั่นแหละไม่ได้เบิกวอดก้าไว้ก่อนจะกลับบ้าน เมื่อวานผมมาเช็กดูเห็นเหลือติดก้นขวด ผมก็เลยเบิกขวดใหม่มาน่ะสิ” “มะเหงกแน่ะ ฉันจำได้ว่าเบิกขวดใหม่มา และเปิดใช้ทำมาร์ตินี่ไปแค่แก้วเดียว หลังจากนั้นก็ไม่ได้ใช้อีกเลยจนกลับบ้าน แล้วแกจะมาบอกว่าเหลือติดก้นขวดได้ยังไง” เธอเถียงไปอย่างมั่นใจเพราะจำได้แม่นว่าเป็นอย่างนั้น แม้จะเจ็บปวดเสียใจเรื่องคนรักเป็นเกย์ แต่ก็ไม่เลอะเลือนขนาดที่ว่าทำอะไรลงไปบ้างแล้วจะจำไม่ได้สักหน่อย “ถามจริง! แต่ตอนผมมาเช็กก่อนร้านเปิด มันเหลือติดก้นขวดจริง ๆ นะเจ๊” โต๋ก็ยืนยันคำพูดตัวเองเช่นเดิม เมริสาขมวดคิ้วมุ่นเมื่อรู้สึกถึงกลิ่นไม่ดีบางอย่าง คิดแล้วจึงลองเปิดดูบันทึกการเบิกสุราย้อนหลังในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมาทันที ยิ่งดูสีหน้าของหญิงสาวก็ยิ่งแย่ลง ...เป็นอย่างที่สงสัยจริง ๆ ทุกครั้งที่เป็นวันหยุดของเธอ จะมีการเบิกสุราชนิดต่าง ๆ มากกว่าเดิมประมาณชนิดละหนึ่งขวด มองผิวเผินอาจไม่มีอะไรน่าสงสัยเพราะเบิกเพิ่มจากเดิมแค่ขวดเดียว ขนาดเธอทำงานอยู่ตรงนี้มานาน เรื่องผิดปกติอย่างนี้ยังเพิ่งมาสังเกตเห็นเอาวันนี้ จึงไม่แปลกหากน้อง ๆ ที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์จะไม่เคยเอะใจ ที่ร้านใช้สุราหลายยี่ห้อหลายชนิดในการผสมค็อกเทล ฉะนั้นถ้ามีการขโมยไปชนิดละขวด หากมานับรวม ๆ กันแล้วก็ถือว่าคนขโมยนำออกไปหลายสิบขวดเลยทีเดียว นับว่าคนขโมยฉลาดมากที่ใช้วิธีนี้ เพราะถ้าไม่ละเอียดรอบคอบพอจะมองไม่ออกเลยว่ามีคนนำสุราออกไป ระหว่างที่กำลังนึกไล่เรียงบุคคลน่าสงสัย รุ่นน้องในร้านที่เป็นพนักงานต้อนรับก็เดินเข้ามาเรียกเสียก่อน “พี่แมรี่ มีหนุ่มหล่อมาหาแน่ะ” คนพูดยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างล้อเลียนเพราะเคยเห็นหนุ่มหล่อคนนี้มาหาบาร์เทนดี้หน้าอ่อนคนนี้เป็นประจำ ส่วนคนถูกเรียกอย่างเมริสานั้นยู่หน้าเล็กน้อยเพราะรู้ดีว่าหนุ่มหล่อที่รุ่นน้องพูดถึงนั้นคือใคร “เดี๋ยวมานะ” เธอออกจากบาร์น้ำแล้วเดินไปทางประตูหน้า เห็นร่างสูงโปร่งของบอมยืนก้มหน้ากอดอกรออยู่หน้าร้านจึงเดินเข้าไปหา “มาหาเรามีอะไรรึเปล่า” เธอเปลี่ยนคำเรียกขานตัวเองจากแมรี่เป็นเราเพราะต้องการสงวนคำเรียกชื่อแทนตัวนั้นาไว้ใช้กับคนคุ้นเคย ส่วนผู้ชายที่หลอกลวงเธอมาตั้งแต่ต้นนั้นไม่จำเป็นต้องนับว่าเขาเป็นคนกันเองอีกต่อไป “เราไปคุยกันตรงนั้นดีกว่า” บอมเอามือลงแล้วชี้ไปอีกด้าน ซึ่งเป็นทางเดินออกไปยังสวนด้านนอกที่ทางโรงแรมจัดเอาไว้สำหรับผู้สูบบุหรี่โดยเฉพาะ เมริสาพยักหน้าให้แล้วเดินตามอีกฝ่ายไป ทั้งสองคนมาหยุดที่ม้านั่งยาวตัวหนึ่ง ชายหนุ่มผายมือให้หญิงสาวนั่งลงก่อน จากนั้นตัวเองจึงนั่งลงข้างกัน เขาเหลือบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเมริสา วันนี้เธอรวบผมเป็นหางม้าเช่นเคย ดวงตากลมโตสุกใสกับเขี้ยวเสน่ห์สองข้างเวลาเธอยิ้มนั้นน่ารักเสียจนทำให้เขาตัดสินใจอยากลองจีบผู้หญิงดูสักครั้ง หลังจากที่เคยพยายามมาแล้วตอนสมัยเป็นนักศึกษา และตอนที่หางานทำใหม่ ๆ แต่ก็ไม่เคยสำเร็จเลย “ผมขอโทษ...สำหรับเรื่องที่ผ่านมา” พูดจบก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก ตั้งแต่วันที่หญิงสาวเข้ามาเห็นเขากับแฟนหนุ่มนอนเกยกันในสภาพเนื้อตัวล่อนจ้อน เขาก็ไม่ได้พูดคุยกับเธออีกเลย พยายามโทรศัพท์หาหลายครั้งเมริสาก็ไม่รับสาย เขาอยากอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้เธอเข้าใจแต่ก็ไม่มีโอกาส สุดท้ายจึงต้องมาดักรอเจอเธอที่ที่ทำงาน “บอมหลอกเรา” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่มีวี่แววของความกรุ่นโกรธอยู่ในนั้น แต่ฟังเย็นชาจนชายหนุ่มได้แต่ก้มหน้ายอมรับผิด “ผมไม่ได้หลอกแมรี่เลยนะ ผมชอบแมรี่จริง ๆ เพราะแมรี่ทำให้ผมอยากจีบผู้หญิงสักคนดู” บอมแค่นหัวเราะออกมาคำหนึ่งก่อนพูดต่อ “ผมรู้ตัวว่าชอบเพศเดียวกันมาตั้งแต่เรียนม.ปลาย แต่กลับไม่ยอมรับว่าตัวเองเอนเอียงไปทางนั้น ส่วนหนึ่งก็เพราะผมเป็นลูกชายคนเดียว พ่อกับแม่ตั้งความหวังไว้กับผมสูงมาก ถ้าท่านรู้ว่าผมเป็นแบบนี้ท่านรับไม่ได้แน่นอน ผมเลยปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับมาโดยตลอด จนกระทั่งมาเจอกับแม็ก เอ่อ...ผู้ชายที่แมรี่เจออยู่กับผมนั่นแหละ ผมรู้จักเขามาตั้งแต่เรียนมหา’ลัยแล้วละ เราแอบคบกันอยู่หลายปีโดยไม่มีใครรู้ จนเรียนจบก็ต่างคนต่างแยกย้าย” เมริสานั่งฟังเขาเล่าเท้าความหลังให้ฟังอย่างเงียบ ๆ คิดไปแล้วก็น่าเห็นใจเขาไม่น้อย ความรักและรสนิยมทางเพศเป็นเรื่องที่ซับซ้อน การรักคนเพศเดียวกันไม่ใช่เรื่องผิด แต่สังคมของที่นี่ยังไม่เปิดกว้างมากนัก คนที่ตกอยู่ในสถานะนั้นหลายคนจึงต้องปิดบังตัวตน และพยายามแสดงออกในสิ่งที่คิดว่าคนทั่วไปยอมรับกันมากกว่า แม้ว่าจะเป็นการฝืนใจก็ตาม “ผมเคยลองจีบผู้หญิงมาสองสามคนแล้ว เพราะผมอยากมีครอบครัวให้พ่อกับแม่ผมหายห่วง แต่ลึก ๆ ลงไปในใจแล้วผมกลับคิดมาตลอดว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการเลย สุดท้ายก็ไปกันไม่ได้ คบกันไม่เกินสองปีก็ต้องเลิก” “นายหนีตัวเองไม่พ้นหรอกบอม ต่อให้ลองไปจีบผู้หญิงคนอื่นอีก สุดท้ายผลลัพธ์ที่ได้ก็เหมือนเดิม...บอมรักผู้ชายคนนั้นมากเลยใช่ไหม” เขาบอกว่าคบกันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย ก็หมายความว่าเป็นความรักที่ฝังลงไปในใจจนแน่นหนึบแล้ว ชายหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าตอบรับช้า ๆ “ใช่ ผมรักเขามาก เขาเป็นคนแรกที่สอนให้ผมรู้จักตัวตนของตัวเอง ผมไม่ต้องเก็บกดเวลาอยู่กับเขา” “แต่นายก็ไม่น่ามาหลอกคบกับเรานี่นา มันเสียความรู้สึกมากเลยนะ” แม้จะเห็นใจแต่ก็อดต่อว่าอีกฝ่ายไม่ได้ เธอทำงานในผับ วัน ๆ เจอแต่เสือสิงห์กระทิงแรด นาน ๆ จะเจอผู้ชายอ่อนโยนและช่างเอาใจใส่อย่างเขาสักคนมาจีบ ย่อมรู้สึกดีด้วยเป็นธรรมดา แต่แล้วก็เหมือนถูกกระชากผมตบกลางสี่แยก หลังจากที่ได้รู้ว่าที่ผ่านมาทั้งหมดเป็นแค่ละครฉากหนึ่ง “ผมไม่ได้หลอกแมรี่ เชื่อเถอะว่าผมชอบแมรี่จริง ๆ แมรี่น่ารัก ใครเห็นใครก็อยากอยู่ใกล้ ผม...มันจะดูเห็นแก่ตัวเกินไปไหมถ้าผมอยากจะขอคบกับแมรี่เหมือนเดิม ในฐานะเพื่อนก็ยังดี ผมไม่อยากให้เราสองคนจบแบบต่างคนต่างไป ผมไม่อยากเสียเพื่อนดี ๆ อย่างแมรี่ไปเลย เรายังไปกินข้าว ดูหนัง ฟังเพลง ไปชนแก้วเฮฮากันเหมือนเดิมได้ไหมแมรี่”