ตอนที่ 10 เมรีไม่ขี้เมา 35%

เมริสาเดินออกจากลิฟต์มาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม วันนี้เธอเลิกงานสี่ทุ่มและตัดสินใจไม่ทำโอทีสองชั่วโมงที่เหลือเพราะมีเป้าหมายบางอย่าง ในมือถือถุงพลาสติกสองใบ ใบหนึ่งมีขวดแก้วใส่น้ำสีฟ้าอยู่หนึ่งขวด อีกใบใส่กล่องข้าวที่เธอแวะซื้อที่ร้านอาหารตามสั่งข้างทางแถวโรงแรมที่ทำงานอยู่ ตากลมโตจับจ้องอยู่ที่หน้าประตูห้องเก้าศูนย์สี่ตั้งแต่ยังเดินไปไม่ถึง ครั้นพอมาอยู่หน้าห้องของวาริช หญิงสาวก็ลังเลว่าจะเคาะประตูดีหรือไม่ เธอยกมือขึ้นทำท่าจะเคาะอยู่หลายครั้ง แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนใจเดินเลยไปจนถึงหน้าห้องของตัวเอง แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่ห้าทุ่มดี แต่กระนั้นก็ไม่รู้ว่าเวลาขนาดนี้วาริชจะหลับไปแล้วหรือยัง เมริสาวางขวดที่ใส่ม็อกเทลสีฟ้าไว้บนโต๊ะหน้าโทรทัศน์แล้วเดินไปที่ระเบียงเพื่อแอบมองว่าหนุ่มข้างห้องปิดไฟนอนหรือยัง ครั้นพอเดินออกไปแล้วมองลอดระแนงไม้สีขาว ก็เห็นร่างสูงสง่าในชุดเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นระดับเข่ายืนเอาแขนเท้าระเบียงมองตรงไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย เธอไม่กล้าเอ่ยทักเขาก่อนเพราะกลัวว่าจะเป็นการรบกวน จึงได้แต่เดินเข้าไปหยิบกล่องข้าวแล้วเอาออกมานั่งกินที่ระเบียงเช่นทุกคืน หวังไว้ในใจว่าถ้าเขาได้ยินเสียงหรือสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวจากคนข้างห้องอย่างเธอ เดี๋ยวเขาก็คงทักมาก่อนเองกระมัง...และเธอก็ไม่ผิดหวังนักเพราะยังไม่ทันที่จะได้ตักข้าวเข้าปาก เสียงทุ้มของเขาก็ดังขึ้นใกล้กับระแนงไม้ “ทำไมวันนี้กลับเร็วล่ะครับ ยังไม่เที่ยงคืนเลยนี่” เมริสาวางช้อนทันทีพร้อมกับรีบลุกขึ้นไปยืนตรงหน้าเขา “วันนี้ลูกค้าไม่ค่อยเยอะค่ะก็เลยไม่ทำโอ...ฉันมีของมาฝากคุณกับน้องอันดาด้วยนะคะ ตอนแรกว่าจะเคาะเรียกแล้วแต่กลัวว่าจะเป็นการรบกวนเพราะไม่รู้ว่าคุณจะหลับไปรึยัง” ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย “ของฝาก?” “ใช่ค่ะ ตอบแทนแซนด์วิชเมื่อเช้า ขอบคุณนะคะอร่อยมากเลย คุณธารรอตรงนี้แป๊บหนึ่งนะคะ” พูดจบหญิงสาวก็วิ่งเข้าไปในห้องแล้วหยิบขวดม็อกเทลสีฟ้าติดมือออกมาที่ระเบียงอีกครั้ง “นี่ค่ะ ฉันทำมาให้ รับรองว่าไม่มีแอลกอฮอล์แน่นอน” เมริสายื่นไปให้เขาแล้วก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าระแนงไม้ไม่กว้างพอที่จะส่งขวดไปอีกฝั่ง “อุ๊ย! จริงสิ มันส่งตรงนี้ไม่ได้นี่นา เอ่อ...รบกวนคุณธารออกมาหน้าห้องได้ไหมคะ” วาริชยิ้มมุมปากเล็กน้อยจนแทบไม่เห็น เขาพยักหน้าให้แล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง เมริสาจึงรีบวิ่งออกไปที่หน้าประตู เปิดออกไปก็เห็นเขากำลังเปิดประตูห้องตัวเองอยู่พอดี เธอจึงใส่รองเท้าแล้วเดินไปหน้าห้องของเขา “ม็อกเทลสีฟ้าค่ะ ไม่มีแอลกอฮอล์ น้องอันดาดื่มได้ แต่ถ้าอยากเพิ่มรสชาติละก็ ใส่โซดาลงไปด้วยจะแจ่มมากค่ะ” เขารับขวดม็อกเทลที่เธอยื่นให้มาถือไว้ มองใบหน้ายิ้มแฉ่งราวกับรูปวาดดวงตะวันในสมุดนิทานของบุตรชายแล้วก็อดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ “วันนี้เมรีไม่ขี้เมา” คนถูกเรียกว่าเมรียู่หน้าจนจมูกย่น “แหม...ฉันไม่ได้เมาแบบนั้นทุกวันสักหน่อย จะว่าไปแล้ววันนั้นน่ะเป็นวันที่ฉันเมาหนักสุดในรอบสามปีเลยก็ว่าได้เพราะถูกหักอกมาน่ะค่ะ ก็เลยฉลองความโสดกับเพื่อนหนักไปหน่อย” วาริชหลุบตาลงมองขวดในมือ ปกปิดความยินดีที่ฉายอยู่ในแววตาเมื่อได้ยินเธอบอกสถานะตัวเองว่ากำลังโสด เขายอมรับว่าสนใจเมริสา แต่เพราะไม่รู้ว่าเธอมีคนรักหรือเปล่าจึงได้แต่จด ๆ จ้อง ๆ ไม่กล้าทักทายทั้งที่อยู่ห้องติดกัน เขายกขวดขึ้นดูในระดับสายตา สีฟ้าสดใสของน้ำในขวดทำให้เขาอยากรู้ว่าผสมอะไรไว้บ้างจึงลองถาม “ส่วนผสมมีอะไรบ้างหรือครับ ทำไมมันถึงเป็นสีฟ้าได้ หรือว่าใส่สีผสมอาหาร” “ไม่ใช่สีผสมอาหารหรอกค่ะ แต่เป็นน้ำเชื่อมเกรนาดีนสีฟ้าน่ะ น้ำเชื่อมเกรนาดีนเป็นน้ำเชื่อมกลิ่นทับทิม ความจริงแล้วไม่ได้มีแค่สีฟ้าเท่านั้นนะคะ ยังมีสีแดงสีเหลืองแล้วก็สีเขียวด้วย ในขวดนี้มีน้ำสับปะรดกับน้ำมะนาวผสมค่ะ ถ้าใส่โซดาลงไปจะกลมกล่อมกำลังดี แต่ถ้าให้น้องอันดาดื่มก็ใส่แค่น้ำแข็งก็พอ” “น่าอร่อย ขอบคุณนะครับ” น้ำสีฟ้าสวยแบบนี้อันดามันน่าจะชอบเพราะไม่เคยดื่มมาก่อน “ถ้าถูกปาก ฉันจะทำสูตรอื่นมาให้ลองชิมด้วยค่ะ” พูดจบเธอก็ยิ้มกว้างจนตาหยี ส่งผลให้คนมองอย่างเขารู้สึกเหมือนถูกรอยยิ้มนั้นดึงดูดจนแทบละสายตาออกมาไม่ได้ เขาต้องบังคับสายตาตัวเองให้เคลื่อนไปจากวงหน้าของเธอในทันทีเพราะยังไม่อยากเปิดเผยความรู้สึกของตัวเองเร็วเกินไป “ขอบคุณมากครับ ถ้าอย่างนั้นผมคิดว่าม็อกเทลของคุณแลกกับมื้อเช้าของผมก็แล้วกัน เอ่อ...คือผมทำมื้อเช้าง่าย ๆ ทุกวันอยู่แล้วเพราะต้องทำให้อันดากินก่อนไปโรงเรียน” “อุ๊ย! จะดีหรือคะ เกรงใจจัง” ปากเธอพูดอย่างนั้น แต่สายตาวิบวับที่เขาเห็นนั้นห่างไกลจากคำว่าเกรงใจอยู่มากโข “ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ บ้านใกล้เรือนเคียง แต่ผมออกเช้าคุณคงยังไม่ตื่น ถ้าอย่างนั้นผมจะแขวนเอาไว้ให้ที่หน้าประตูเหมือนวันนี้ก็แล้วกันนะ” เขาเห็นเธอพยักหน้าขึ้นลงแทนการรับรู้โดยที่รอยยิ้มยังคงประดับอยู่บนหน้า จึงตัดสินใจลองเดินหน้ากระชับความสัมพันธ์ขึ้นไปอีกขั้นหนึ่ง “คุณมีไอดีไลน์ไหมล่ะ เผื่อวันไหนผมไม่อยู่จะได้บอกคุณก่อน คุณจะได้ไม่ต้องทำม็อกเทลมาเสียเที่ยว” “มีค่ะ” เมริสารีบตอบทันทีพร้อมกับเอามือจับกระเป๋ากางเกงด้านหลังด้วยความเคยชิน ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น “โทรศัพท์อยู่ในกระเป๋าน่ะค่ะ รอเดี๋ยวนะคะ” พูดจบก็ทำท่าจะหันหลังกลับเข้าห้องแต่กลับถูกชายหนุ่มคว้าข้อมือเอาไว้ “เดี๋ยวครับแมรี่” เธอหันกลับแล้วมองข้อมือที่ถูกมือใหญ่กุมเอาไว้ วาริชถึงเพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป เขาปล่อยข้อมือเธอทันทีราวกับถูกของร้อน “เอ่อ...ขอโทษครับ ผมแค่จะบอกว่าเจอกันที่ระเบียงก็ได้เพราะเมื่อกี้ดูเหมือนคุณกำลังกินข้าวอยู่” “อ๋อ...ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวเจอกันที่ระเบียงนะคะ” เมริสาฉีกยิ้มกว้างอีกครั้งก่อนก้าวฉับ ๆ เข้าห้องตัวเองไป วาริชจึงเดินเข้าห้องของตัวเองบ้าง เขาขอไลน์เธอด้วย! หญิงสาวหยิบโทรศัพท์มือถือเดินไปที่ระเบียงด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาสนใจเธอแต่ก็คิดไปแล้ว จากวันนี้ไปเธอคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาน่าจะค่อย ๆ พัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นเรื่อย ๆ แต่สิ่งหนึ่งที่เธอยังรู้สึกตะขิดตะขวงใจก็คือวาริชโสดหรือเปล่า เขาเป็นพ่อม่ายลูกติด หรือว่าภรรยาเขาแค่ไม่อยู่ จะถามก็ไม่กล้าเพราะเกรงว่าจะเป็นการละลาบละล้วงจนเกินไป ดังนั้นเธอจึงต้องพยายามบังคับหัวใจตัวเองไม่ให้หวั่นไหวกับเขามากจนเกินไปนัก ตอนนี้เธอแค่ชอบความสุขุมนุ่มลึก ความอ่อนโยนและเอาใจใส่ของเขา ฉะนั้น จนกว่าจะรู้แน่ชัดว่าเขามีพันธะผูกพันกับใครหรือเปล่า เมื่อถึงเวลานั้นค่อยเดินหน้าต่อ “เบอร์ของฉันค่ะ” เธอตัดสินใจบอกเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองแทนที่จะให้ไอดีไลน์กับเขาเพราะคิดดูแล้วก็ไม่ต่างกันเท่าไร เห็นเขากดโทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นโทรศัพท์ของเธอก็มีเสียงเรียกเข้าพร้อมกับเบอร์ที่ไม่เคยบันทึกไว้ในเครื่อง “นั่นเบอร์ผม” เขาเงยหน้าบอกเธอก่อนก้มลงพิมพ์เพื่อบันทึกชื่อเจ้าของเบอร์ มุมปากหยักยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยเมื่ออ่านชื่อที่เขาจงใจพิมพ์ลงไป...เมรี “จริงสิ ฉันว่าจะเอาระแนงไม้ตรงนี้ออกแต่ก็ไม่ได้ทำสักทีเพราะไม่มีเครื่องมือน่ะค่ะ เห็นเขาใช้น็อตตัวโต ๆ ยึดเอาไว้ด้วยละ ฉันเลยจนปัญญาเพราะไม่รู้จะใช้อะไรไขออก” เธอพูดพลางใช้มือทั้งสองข้างจับระแนงไม้แล้วดึงแรง ๆ แต่มันไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย วาริชลองเขย่าดูบ้าง มันถูกยึดเอาไว้แน่นจริงอย่างที่เธอว่า ห้องของเขามีเครื่องมือช่างพื้นฐาน เขาอยากเข้าไปทำให้เพราะรำคาญมันเหมือนกัน แต่ถ้าอยู่ดี ๆ เขาอาสาไปทำให้ที่ห้อง เธอจะคิดว่าเขาฉวยโอกาสเข้าห้องเธอหรือเปล่า “เอ่อ...ห้องผมมีนะ เอาไปใช้ก่อนก็ได้ จะใช้วันไหนก็บอกละกัน” เขายกมือขึ้นลูบท้ายทอยก่อนเสมองไปทางอื่นแล้วพูดต่อ “หรือถ้าอยากให้ผมไปทำให้ก็บอกได้นะ” เมริสายิ้มซุกซน แววตาระยิบระยับเสมองไปทางอื่นบ้าง “คงต้องรบกวนคุณธารมาทำให้แล้วละค่ะ ฉันไม่ถนัดงานช่างอะไรแบบนี้จริง ๆ”