ตอนที่ 16 ก้าวไปอีกขั้น 35%

เมริสานั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่อยู่หลังเคาน์เตอร์ จากตรงนี้เธอมองเห็นว่าเริ่มมีลูกค้าเข้ามาในร้านบ้างแล้วจึงตัดสินใจลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เธอจะปล่อยให้โต๋บาร์เทนเดอร์รุ่นน้องรับผิดชอบงานตรงบาร์น้ำคนเดียวไม่ได้ เรื่องระหว่างตนกับพี่ชายไม่ควรนำมาข้องเกี่ยวกับงาน เพราะหากทำอย่างนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่ไม่มีความรับผิดชอบ เป็นไงเป็นกัน! อาชีพบาร์เทนเดอร์ไม่ใช่อาชีพน่ารังเกียจสักหน่อย แม้จะขัดใจบุพการีกับพี่ชาย แต่ก็ไม่ใช่อาชีพผิดกฎหมายที่ต้องทำอย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ “อ้าวเจ๊ ไม่หลบพี่ชายแล้วหรือ” โต๋ถามยิ้ม ๆ พลางมองไปทางโต๊ะที่มานัสนั่งอยู่ “ไม่ละ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดนั่นแหละโต๋ เขาไม่รู้วันนี้วันหน้าก็ต้องรู้อยู่ดี พี่คงปิดเขาไม่ได้ตลอดหรอก” เธอมองไปทางพี่ชาย เขายังคงไม่รู้ว่าเธอยืนอยู่ตรงนี้เพราะสายตาเอาแต่มองผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาเท่านั้น สายตาแบบนั้น ท่าทางแบบนั้น มานัสกำลังนอกใจภรรยาแน่แล้ว จู่ ๆ ภาพในอดีตเมื่อครั้งที่พี่ชายของเธอกำลังตามจีบประชาสัมพันธ์โรงแรมสาวสวยก็ผุดวาบขึ้นมาในสมอง จำได้ว่าตอนนั้นเธอเพิ่งได้งานใหม่ทำที่โรงแรม มานัสจึงมาเยี่ยมดูว่าเธอทำงานราบรื่นดีหรือเปล่า และครั้งนั้นจึงทำให้เขาได้พบกับหนึ่งฤทัย ภรรยาคนปัจจุบัน และตั้งแต่วันนั้นมานัสก็มักจะมาที่โรงแรมเป็นประจำโดยใช้การมาหาน้องสาวอย่างเธอเป็นข้ออ้าง จากวันนั้นมาถึงวันนี้ก็ผ่านมาแปดปีแล้ว ทั้งคู่มีบุตรชายวัยห้าขวบเป็นโซ่ทองคล้องใจ แต่ไม่อยากเชื่อเลยว่าโซ่เส้นนี้กลับไม่อาจคล้องความซื่อสัตย์ที่ควรมีต่อคู่ชีวิตของพี่ชายเอาไว้ได้ เรื่องแบบนี้เธอเคยพบเห็นมามาก แต่ไม่เคยคาดคิดว่าจะมาเกิดกับคนใกล้ตัว “แมรี่! แกมาทำอะไรที่นี่” เสียงคุ้นเคยที่เรียกอยู่ตรงหน้าทำให้เมริสาตื่นจากภวังค์ หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าถมึงทึงของผู้เป็นพี่ชาย “อ้าว...เห็นซะแล้วหรือ หวัดดีพี่แมท มาทำอะไรที่นี่เนี่ย” เธอทักพี่ชายเสียงเนือย ๆ พลางปรายตามองไปทางโต๊ะที่เขานั่งกับผู้หญิงคนนั้น แต่มานัสไม่ตอบคำถาม เขากลับคาดคั้นเอาคำตอบจากเธออีกครั้ง “พี่ถามว่าแกมาทำอะไรที่นี่” เขามองชุดเครื่องแบบที่เธอสวมอยู่สลับกับเครื่องแบบของโต๋ซึ่งเป็นชุดรูปแบบเดียวกัน “เราไปคุยกันข้างนอกดีกว่าไหมพี่แมท...พี่ฝากหน่อยนะโต๋ เดี๋ยวพี่มา” ประโยคหลังเธอหันไปบอกหนุ่มรุ่นน้อง ก่อนจะเดินออกมาจากบาร์น้ำแล้วเดินนำพี่ชายไปทางประตูหน้าโดยไม่หันกลับไปมองว่าเขาจะตามมาหรือเปล่า มานัสเดินตามน้องสาวไปจนถึงสวนหย่อมด้านนอกโรงแรม เมริสานั่งลงบนม้านั่งตัวหนึ่ง ส่วนชายหนุ่มยืนกอดอกตรงหน้าน้องสาว ตาคมดุมองคนที่มีเค้าหน้าละม้ายตนอย่างไม่วางตา เมริสาเงยหน้ามองเขาพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนพูด “แมรี่ทำงานในร้านนั้น...เป็นบาร์เทนเดอร์” “แกว่าไงนะ! ก็ไหนบอกว่าทำงานเป็นฝ่ายดูแลกิจกรรมของโรงแรมไง” “เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว แมรี่ออกจากตรงนั้นแล้วเปลี่ยนมาทำร้านนี้แทน...ก็เป็นปีแล้วละ” ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว เธอตัดสินใจพูดออกไปให้หมดดีกว่าเพราะรู้นิสัยของพี่ชายดีว่าเขาต้องซักละเอียดอย่างแน่นอน “แกจะบ้าหรือไงแมรี่ มีงานดี ๆ ทำไม่ชอบแต่ลาออกแล้วมาเป็นพนักงานชงเหล้าเนี่ยนะ” มานัสขึ้นเสียงอย่างลืมตัว พอเห็นเมริสามองตอบมาด้วยสายตาไม่เห็นด้วยจึงลดเสียงลง “ถ้าพ่อกับแม่รู้ละก็ เรื่องใหญ่แน่” “ถ้าพี่ไม่พูดก็ไม่มีใครรู้ แต่แมรี่ชอบงานนี้ เป็นคนชงเหล้าแล้วทำไมหรือ มีอะไรน่ารังเกียจกัน งานนี้มันเป็นงานสุจริตนะพี่ แล้วก็ไม่ใช่ว่าใครก็มาเป็นได้ คนเป็นบาร์เทนเดอร์ต้องเรียนรู้ฝึกฝน และทำความเข้าใจกับเครื่องดื่มแต่ละอย่าง สำหรับแมรี่แล้วบาร์เทนเดอร์ไม่ต่างอะไรกับเชฟเลย เพราะต้องใช้ทักษะและความสามารถเฉพาะตัวทั้งนั้น” มานัสถอนหายใจพลางเปลี่ยนอิริยาบถมาเป็นยืนเท้าสะเอวทั้งสองข้าง “มันก็จริงอยู่ แต่สำหรับสายตาคนนอก ยังไงเขาก็มองไม่ดีอยู่วันยังค่ำถ้าทำงานกับเหล้ากับเบียร์น่ะ” “เฮอะ! จะไปสนใจทำไมกับคนอื่น มันไม่ได้หาให้เรากินสักหน่อย ว่าแต่พี่เถอะ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร” เมริสาจ้องพี่ชายอยู่ตลอดจึงไม่พลาดอาการหลุกหลิกและหลบตาวูบของเขาก่อนจะทำทีเป็นพูดเสียงเข้มกลบเกลื่อน “แกไม่ต้องมาสนใจเรื่องของพี่หรอก เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะว่าถ้าพ่อกับแม่รู้เรื่องที่แกมาทำงานเป็นเด็กชงเหล้าแทนที่จะทำงานโรงแรมอย่างเดิมแล้วจะเป็นยังไง” “อย่ามาทำเป็นเข้มกลบเกลื่อน จะไม่ให้แมรี่ยุ่งได้ยังไงในเมื่อพี่หนึ่งก็เป็นพี่ที่แมรี่เคารพไม่ต่างจากพี่สาวแท้ ๆ และอีกอย่างนะ ที่พี่จีบพี่หนึ่งติดจนได้แต่งงานกับเขาก็เป็นเพราะแมรี่ช่วยเป็นแม่สื่อให้ แล้วจะให้แมรี่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นได้หรือ” เป็นพี่น้องกันมากี่ปีทำไมเธอจะไม่รู้ว่ามานัสทำผิดเรื่องนอกใจจริง ๆ และกำลังหาทางกลบเกลื่อนความผิดของตัวเองด้วยการยกเอาเรื่องงานของเธอมาต่อว่า “แมรี่ แกฟังนะ เรื่องนี้พี่ยอมรับว่าพี่ผิด แต่พี่ก็ไม่ได้ทอดทิ้งหรือปล่อยปละละเลยหนึ่งสักหน่อย พี่ยังรับผิดชอบเขากับลูกอยู่ เงินทองก็ให้ใช้ไม่ขาดมือ ยังไงหนึ่งเขาก็ยังเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายของพี่ ไอ้เรื่องนอกลู่นอกทางพวกนี้ผู้ชายมันก็มีกันทุกคนนั่นแหละ” เมริสามองพี่ชายราวกับมองคนแปลกหน้า มานัสที่เธอรู้จักมาตลอดชีวิตไม่ใช่คนแบบนี้ไม่ใช่หรือ เธอคิดมาตลอดว่าผู้ชายที่เคร่งขรึมและจริงจังไปเสียทุกเรื่องอย่างเขาจะต้องเป็นผู้ชายตัวอย่างที่สาว ๆ หลายคนใฝ่ฝันอยากได้เป็นคนรักเพราะเขาไม่ใช่คนเจ้าชู้ เขารักครอบครัวและปฏิบัติกับภรรยาอย่างให้เกียรติ และเพราะเหตุนี้เธอถึงแทบไม่อยากเชื่อเลยว่ามานัสจะเป็นผู้ชายที่นอกใจภรรยาได้ “พี่แมท ไม่มีผู้หญิงคนไหนเขารับได้หรอกนะที่สามีของตัวเองมีคนอื่นน่ะ ถึงแม้พี่จะบอกว่าพี่ยังรับผิดชอบครอบครัวอยู่ แต่ความรับผิดชอบกับความซื่อสัตย์มันก็คนละส่วนกันนะพี่” “พี่ก็ไม่ได้คิดจะเลิกกับหนึ่งเขาสักหน่อย ยังไงหนึ่งเขาก็เป็นเมียพี่อยู่ พี่เป็นผู้ชายก็ต้องมีหาเศษหาเลยนอกบ้านกันบ้าง แกนั่นแหละไม่ต้องทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ อย่าได้คิดโทร. ไปบอกหนึ่งเขาล่ะ” เมริสาเม้มปากแน่นพลางลุกขึ้นยืน เธอสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อระงับอารมณ์พลุ่งพล่านของตัวเองก่อนจะพูดออกมาอย่างข่มกลั้นเต็มที่ “ขอพูดอะไรตรง ๆ หน่อยนะพี่ ถ้าจะอ้างว่าการที่ผู้ชายต้องหาเศษหาเลยนอกบ้านเป็นเรื่องธรรมดา แมรี่ว่ามันเป็นแค่ข้ออ้างของผู้ชายเห็นแก่ตัวมากกว่า นอกใจก็คือนอกใจปะวะ อย่ามาอ้างว่าตัวเองยังรับผิดชอบครอบครัวอยู่แล้วจะมีสิทธิ์มีชู้กี่คนก็ได้ มันไม่ใช่ว่ะพี่ และต่อให้แมรี่ไม่บอกพี่หนึ่งแต่แมรี่ก็เชื่อว่าสักวันพี่หนึ่งก็ต้องรู้เรื่องนี้ ความลับมันไม่มีในโลกหรอกนะจะบอกให้ และที่สำคัญนะ ผู้หญิงที่กำลังถูกนอกใจน่ะเซนส์แรงกันทุกคนนั่นแหละ” พูดจบเธอก็ก้าวยาว ๆ เดินกลับเข้าไปในโรงแรมทันที เพราะขืนต่อปากต่อคำอยู่กับพี่ชายตรงนี้ไม่แคล้วคงได้ทะเลาะกันเสียงดังเป็นแน่ ...พี่ชายที่แสนสุภาพบุรุษของเธอคงไม่มีอีกแล้ว เธอไม่เข้าใจเรื่องชีวิตคู่นัก บางทีอาจเป็นเพราะไม่เคยคบใครนานและไม่เคยแต่งงาน ถึงไม่เข้าใจว่าสามีภรรยาที่ต้องอยู่ด้วยกันและเจอหน้ากันทุกวัน ความรักอาจจืดจางลงไปตามกาลเวลาด้วยอย่างนั้นหรือ ตอนเธอจับได้ว่าแฟนคบซ้อนกับผู้หญิงอีกคน หรือตอนที่จับบอมได้คาหนังคาเขาและคาเตียง เธอยังเสียใจร้องไห้ตั้งหลายวันทั้งที่เพิ่งคบกันไม่นานเท่าไร แล้วคนที่คบกันมานานหลายปีจนเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้วเล่า จะรู้สึกเสียใจขนาดไหนกัน คิดแล้วก็รู้สึกกลัวการแต่งงานจริง ๆ เมริสาเดินเข้ามาในร้าน ตาอดมองไปทางผู้หญิงคนใหม่ของพี่ชายไม่ได้ ผู้หญิงคนนั้นดูแล้วอายุน่าจะอ่อนกว่าเธอไม่กี่ปี และที่สำคัญ ท่าทางเอาเรื่องไม่น้อยเลยเพราะเจ้าหล่อนกำลังมองมาทางเธอเช่นกัน และไม่คิดจะหลบตาเสียด้วย เห็นความ “แรง” ของผู้หญิงคนนี้แล้วเมริสารู้สึกเหมือนเห็นจุดจบของครอบครัวพี่ชายได้รำไร เอาเถอะ...ใครทำอะไรไว้ก็รอรับผลของการกระทำของตัวเองก็แล้วกัน เรื่องนี้เธอคงเข้าไปยุ่งวุ่นวายอะไรไม่ได้เพราะอย่างไรเสียก็ถือว่าเป็นเรื่องของครอบครัวเขา น้องสาวอย่างเธอทำได้เพียงเฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ เท่านั้นเอง เมริสากลับเข้าไปยืนในบาร์น้ำตามเดิม เป็นเวลาเดียวกับที่ลูกค้าขาประจำรายหนึ่งเข้ามานั่งตรงหน้าเคาน์เตอร์เครื่องดื่ม เธอคลี่ยิ้มให้พร้อมกับทักทายอย่างอารมณ์ดี “วันนี้รับเหมือนเดิมรึเปล่าเอ่ย” “เหมือนเดิมจ้ะที่รัก และขอน้ำเย็นให้เจ๊สักแก้วนะ คอแห้งมากเลย” “ได้เลยค่ะ เดี๋ยวแมรี่จัดให้” เมริสาฉีกยิ้มอวดเขี้ยวเสน่ห์ทั้งสองข้าง สลัดอาการหดหู่ก่อนหน้านี้ทิ้งไปแล้วเหยียบไว้ให้ลึกที่สุด เพราะไม่ว่าจะมีเรื่องเศร้าหรือไม่สบายใจแค่ไหน แต่เมื่อมายืนอยู่ตรงนี้หน้าที่ของเธอคือต้อนรับลูกค้า ต่อให้เธอเพิ่งร้องไห้อย่างหนักมา แต่เมื่อสวมชุดเครื่องแบบเมื่อไรก็ต้องปาดน้ำตาทิ้งไปแล้วยิ้มออกมาให้กว้างที่สุด