Chapter 2

ระหว่างที่หมีตัวใหญ่กำลังบ่นงึมงำอยู่นั้น สตรีนางหนึ่งได้เดินมาหยุดตรงที่นั่งที่ว่างเว้นข้างกายเฟรเดอริค หญิงสาวคนนั้นนำกระเป๋าสะพายของตัวเองเก็บไว้ที่เก็บสัมภาระเหนือศีรษะ อุบัติเหตุเล็กๆ น้อยๆ ก็เกิดขึ้นเมื่อไอพอดที่อยู่ใน กระเป๋าสะพายของเธอตกลงบนศีรษะของหมีกินผึ้งอย่างจัง เป็นความโชคร้ายของเขาเองที่ดันมานั่งตรงกับขอบที่เก็บสัมภาระพอดี อุบัติเหตุที่ไม่ได้ตั้งใจจึงเกิดขึ้น “โอ๊ย!!” เขาร้องเสียงหลงเมื่อความเจ็บจากแรงกระแทกเกิดขึ้นกับตัวเอง “ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ” พลอยพัตราเอ่ยขอโทษเจ้าของเสียงที่ร้องโอ๊ยทันที เฟรเดอริคตวัดสายตามอง หญิงสาวที่พูดขอโทษด้วยความไม่พอใจ แต่พอได้เห็นดวงหน้าสวย นัยน์ตาหวานซึ้งเปล่งประกายคู่นั้น น่าแปลกที่อารมณ์ไม่ดีของเขาหายเป็นปลิดทิ้ง แปรเปลี่ยนเป็นเดือดพล่านในบัดดล ฮอร์โมนในร่างกายสูบฉีดเร็วแรง ดวงหน้าของผู้หญิงคนนี้กระจ่างใสด้วยรอยยิ้ม ร่องบุ๋มหรือที่เรียกกันอีกอย่างหนึ่งว่าลักยิ้มที่อยู่กลางแก้มทั้งสองข้าง ทำให้เธอดูสวยและชวนมองมากยิ่งขึ้น สตรีนางนี้เหมือนมีแรงดึงดูดอะไรบางอย่างให้เขาอยู่ในอาการตกตะลึง ทั้งๆ ที่เฟรเดอริคไม่เคยมีความรู้สึกอย่างนี้มาก่อน คู่ควงของเขาแต่ละคนมีดีกรีเป็นนางงาม ดาราชื่อดังทั้งนั้น ความสวยไม่ต้องพูดถึงอยู่ในระดับดีมาก ต่างกับหญิงสาวคนนี้ เธอสวยก็จริงแต่ไม่ถึงกับมาก เพียงแต่ว่าสาวร่างเล็กคนนี้มีเสน่ห์กว่าคนอื่นๆ มีอีก สิ่งหนึ่งที่เขาชอบมากที่สุดในร่างกายของเธอ สิ่งนั้นคือ ริมฝีปากรูปกระจับสีเชอร์รี่สุก กลีบปากของเธอน่าสัมผัส น่านำปากของเขาทาบทับและบดขยี้เหลือเกิน อยากรู้จริงๆ ว่ากลีบปากของหญิงสาวนั้นจะหอมหวานขนาดไหน แค่คิดเลือดในกายหนุ่ม เดือดพล่าน เดือดจนขนแขนลุกซู่ “ไม่เป็นไรครับ” สาวๆ สวยๆ อย่างนี้เฟรเดอริคให้อภัยได้เสมอ “ขอโทษอีกครั้งนะคะ พอดีฉันลืมปิดกระเป๋า ของมันก็เลยตกใส่หัวของคุณ” หญิงสาวเอ่ยบอกขณะที่ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างชายหนุ่มต่างชาติที่นั่งจ้องมองเธอตาไม่กะพริบ ตั้งใจจะหยิบไอพอดของตัวเองออกจากหน้าตักของเขาความคิดที่จะหยิบหยุดลงทันควันเมื่อเห็นว่าของที่ตัวเองต้องการหยิบตกลงไปอยู่ระหว่างขาหนีบพอดี มันใกล้กับใจกลางร่างกายของเขาเหลือเกิน “ขอโทษนะคะ รบกวนช่วยหยิบไอพอดให้ฉันได้มั้ยคะ” คำพูดของพลอยพัตราเรียกสติของเขาให้คืนกลับมา ก้มใบหน้ามองไอพอดที่ตกอยู่ตรงระหว่างขาหนีบ มือใหญ่หยิบมันขึ้นมาก่อนจะส่งให้หญิงสาวแสนสวยข้างกาย “ขอบคุณค่ะ” คำขอบคุณเปล่งออกมาจากปากของเธอเบาๆ เมื่อเขาวางไอพอดลงบน ฝ่ามือนุ่มที่แบรอรับเครื่องเล่นเพลง สีหน้าที่ยิ้มแย้มของพลอยพัตราเริ่มเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง เนื่องจากมือใหญ่อีกข้างซ้อนทับด้านล่างของฝ่ามือ ตอนนี้หญิงสาวจึงถูกชายหนุ่มรูปงามจับมือเอาไว้ไม่ยอมปล่อย เธอพยายามชักมือออกจากฝ่ามือทั้ง สองข้างของเขาที่จับไว้ไม่ยอมปล่อย ทว่ามันไม่ได้เป็นผลสำเร็จ เขากลับเพิ่มแรงน้ำหนักมือในการจับมากขึ้น “ปล่อยมือของดิฉันด้วยค่ะ” พลอยพัตราเอ่ยบอกอีกฝ่ายเสียงเข้ม จ้องมองใบหน้าคมหล่อด้วยสายตาที่ ไม่พอใจ เฟรเดอริคยิ้มก่อนจะปล่อยมือนุ่มแสนนุ่มของเธออย่างจำใจ “คุณชื่ออะไรครับ” ความเจ้าชู้ของเฟรเดอริคออกลายทันที คนที่ถูกถามไม่ตอบ หยิบหูฟังออกมา จากกระเป๋าใบเล็กของตัวเองต่อเข้ากับเครื่องไอพอด ก่อนจะเปิดเพลงด้วยระดับเสียงที่ดังที่สุด เพื่อที่จะได้ไม่ได้ยินคำพูดของเขา คนที่หน้าบึ้งตึงแทนหญิงสาวคือเฟรเดอริค เขาไม่เคยถูกฉีกหน้าอย่างนี้มาก่อนเลย ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเพิกเฉยกับคำถามและคำพูดของเขา แต่เธอคนนี้ไม่เพียงแต่ไม่ตอบคำถามของเขา ยังเมินเฉยความหล่อขั้นเทพของเขาอีกด้วย ไม่น่าให้อภัยเป็นที่สุด ทำเช่นนี้มันหยามกันชัดๆ “คุณชื่ออะไร?” เฟรเดอริค ผู้ชายที่ไม่เคยยอมแพ้ผู้หญิงคนไหน กระชากหูฟังข้างซ้ายของเธอออก ก่อนจะตะโกนถามชื่อเข้าไปในส่วนรับฟังด้วยเสียงค่อนข้างดัง พลอยพัตราสะดุ้งและตกใจกับการกระทำที่ไร้มารยาทของชายหนุ่มคนนี้ คนรอบข้างทั้งลูกน้องและผู้โดยสารคนอื่นๆ ต่างหันมามองเฟรเดอริคเป็นตาเดียว ก่อนจะเบนสายตามองสาวไทยคนที่ถูกถามคำถาม สร้างความอายให้กับพลอยพัตรายิ่งนัก “คุณจะบ้าหรือไง เสียมารยาทที่สุด” พลอยพัตราทนไม่ไหวกับความประพฤติที่ไร้ซึ่งมารยาทและสมบัติผู้ดีของชายหนุ่ม เธอจึงสวนกลับไปก่อนจะผงะใบหน้าของตัวเองออกห่างทันที ที่ใบหน้าคมเลื่อนเข้ามาใกล้...ใกล้จนผิวแก้มของเธอสัมผัสความร้อนของลมหายใจที่เขาระบายออกมา ดวงหน้าหวานซับสีเลือดจาง หัวใจสาวเต้นแรงขึ้นมาฉับพลัน “เธอนั่นแหละเสียมารยาท ฉันถามชื่อเธอ เธอก็ไม่ตอบ ตอบมาตั้งแต่คราวแรกที่ถามมันก็สิ้นเรื่องแล้ว” เฟรเดอริคไม่สะทกสะท้านกับคำว่ากล่าวของพลอยพัตรา กลับย้อนคำพูดจนคนที่ฟังถึงกับอึ้ง แสดงว่าเธอผิดหรือนี่ที่ไม่ตอบคำถามของเขา ช่างเป็นผู้ชายที่แย่มาก มากที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา “ที่ฉันไม่ตอบเพราะไม่อยากรู้จักคุณ พูดแค่นี้คงจะเข้าใจนะคะถ้าคุณฉลาดพอ” พลอยพัตราตัวสั่นด้วยความโกรธ น้ำเสียงที่พูดออกไปจึงสั่นตามไปด้วย จ้องมองผู้ชายที่เสียมารยาทมากที่สุดในโลกเขม็ง แทนที่เขาจะสำนึกในความผิดของตัวเองและคำด่ากระทบของเธอ เปล่าเลย เขากลับยิ้มแฉ่งไม่รู้สึกกับพูดและกิริยารังเกียจที่หญิงสาวแสดงออกให้เขารับรู้