Chapter 14

“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณคือคนที่จ้างดิฉันมาร้องเพลงที่ห้องนี้หรือเปล่า คะ?” “ใช่ ฉันรอเธออยู่...ดาร์ลีน” คนที่พูดลุกขึ้นยืนก่อนจะหันมาหาคนที่ถาม ดวงตาของดารินตะลึงเพริดเมื่อเห็นใบหน้าของบุรุษที่คุ้นตา หัวใจของเธอเต้นแรงผิดจังหวะ ตุบๆ จนเธอปวดระบม ไปหมด ร่างกายก็นิ่งชาขยับแขนขาไม่ได้เลย เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร หรือเป็นเพราะคนที่ผับบูมเมอแรงจะบอกกับเขาว่าเธอทำงานอยู่ที่นี่ มันก็ไม่น่าเป็นไปได้ หน้าตาของเขาตอนนี้เป็นอีกอย่างที่ดารินกลัว ดวงตาสีฟ้าเขียวที่เคยมองเธออย่างอ่อนโยน บัดนี้ไม่เหลือสายตาเช่นนั้นแล้ว ร้อนแรงประดุจพระอาทิตย์ รุ่มร้อนดุจดั่งไฟ “คุณรอยซ์” เธอทำได้เพียงอุทานชื่อของเขาออกมาเบาๆ “ใช่ ฉันเอง รอยซ์ มอโร ผู้ชายที่ถูกเธอหลอกมาตลอดแปดเดือนไง เธอหลอกให้ฉันรักโดยไม่บอกสักคำว่าเธอมีลูกแล้ว เห็นฉันเป็นตัวตลกเห็นฉันเป็นคนโง่ใช่มั้ยดาร์ลีน ใช่มั้ย?” น้ำเสียงของเขาที่แผดดังทำให้ร่างหญิงสาวถึงกับสะดุ้ง ตามด้วยอาการตื่นตกใจ รอยซ์รู้เรื่องลูกของเธอแล้ว ตอนนี้คงไม่ต้องสงสัยว่าเขารู้ได้อย่างไร สิ่งที่ต้องทำเวลานี้ก็คือ อธิบายให้เขารู้ว่าเธอไม่ได้คิดจะหลอกลวงหรือเห็นเขาเป็นตัวตลกเลย รอยซ์กำลังเข้าใจเธอผิดอย่างแรง “ไม่ใช่ค่ะ รินไม่ได้คิดที่จะหลอกคุณ ไม่ได้คิดว่าคุณโง่หรือเป็นตัวตลกเลย คุณกำลังเข้าใจรินผิด” “เข้าใจผิดอย่างนั้นเหรอ เธอพูดออกมาได้ยังไงว่าฉันเข้าใจเธอผิด เข้าใจถูกเลยละ” เขากระชากเสียงพูด “ไม่จริง รินแค่กลัว...กลัวว่าคุณจะรับไม่ได้เท่านั้นเองค่ะ เท่านั้นเองจริงๆ” สิ่งนี้แหละที่เธอกลัว ความกลัวทำให้ไม่กล้าบอกความจริงกับเขา “กลัวอะไร กลัวว่าฉันจะรับไม่ได้ ฉันถามหน่อยเถอะว่าเธอตั้งใจจะบอกฉันเรื่องนี้เมื่อไหร่ วันแต่งงานเหรอ ถ้าเธอคิดจะบอกจริงๆ เธอก็คงบอกตั้งแต่ที่ฉันจีบเธอใหม่ๆ แล้ว ไม่ปล่อยให้มันล่วงเลยมาถึงตอนนี้หรอก การที่เธอกลัวว่าฉันจะรับไม่ได้ทำให้เธอตัดสินใจมาเป็นเมียน้อยของไอ้เสี่ยนก เสี่ยตัณหากลับที่มีเมียเป็นโหลๆ เพียงเพราะมันรับความเป็นแม่ม่ายลูกติดของเธอได้ใช่มั้ย ให้ที่อยู่ให้ที่กินอย่างไม่ลำบากใช่มั้ย?” รอยซ์ระเบิดอารมณ์ใส่ดารินเสียงดังสนั่นห้อง เธอฟังคำพูดของเขาอย่างเจ็บปวดใจ หลายสิ่งหลายอย่างมันรุมเร้ามากเหลือเกิน คำพูด คำขอร้องของเฟรเดอริคยังคงก้องอยู่ในหู คำสัญญาที่ให้ไว้ว่าจะไป จากชีวิตของรอยซ์ที่รับปากรับคำเอาไว้มันยังแนบแน่นอยู่ในสมอง สิ่งที่รอยซ์เข้าใจผิดเธอก็อยากจะอธิบายให้เขาเข้าใจ แต่มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อรอยซ์ชิงชังและรังเกียจแม่ม่ายลูกติดอย่างเธอ จะอธิบายให้ถูกด่า ถูกว่าให้เจ็บช้ำน้ำใจทำไม เป็นอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันมันจะได้ทำให้เขาและเธอตัดขาดความสัมพันธ์กันอย่างถาวร “แล้วถ้ารินบอกคุณจะรับได้หรือเปล่าล่ะ คำตอบมันก็คือไม่ได้ รินก็เลยออกมาจากชีวิตของคุณยังไงล่ะ รินขอโทษคุณตรงนี้ก็แล้วกันที่ไม่ได้บอกเรื่องลูกกับคุณ ในเมื่อคุณก็รู้แล้วว่ารินเป็นเมียน้อยเสี่ยนกก็ถือว่าเราสองคนจบๆ กันไป คุณเองก็ไม่มีอะไรเสียหาย เพราะรินไม่เคยหลอกเอาเงินคุณเลยสักบาท เราสองคนจบลงตรงนี้เลยก็แล้วกัน รินพูดแค่นี้แหละค่ะ รินขอตัว” คำพูดง่ายๆ ของดารินไม่ได้ทำให้รอยซ์รู้สึกดีขึ้นเลย แรงโทสะ ความเสียใจ และความแค้นเพิ่มพูนเป็นหลายร้อยเท่า หลังจากที่ได้ยินผู้หญิงที่เขารักเอ่ย เต็มปากเต็มคำว่าเป็นภรรยาน้อยของเสี่ยนก การที่หญิงสาวทำเช่นนี้เพราะคิดว่าเรื่องมันจะจบตามที่พูดออกไป ไม่มีอะไรง่ายตามที่ดารินคิดเอาไว้เลย รอยซ์เดินทางมาที่นี่ไม่ต้องการคำแก้ตัว ไม่ต้องการคำขอโทษ ไม่ต้องการคำอธิบาย สิ่งที่เขาต้องการคือ ชำระแค้น “ว้าย!!!” เสียงร้องอุทานของดารินดังลั่นห้อง เมื่อร่างหญิงสาวที่กำลังหมุนตัวเดินไปยังประตูห้องถูกกระชากอย่างแรงทำให้ร่างเล็กปะทะกับอกของเจ้าของดวงตาเกรี้ยวกราด ใบหน้าของรอยซ์เวลานี้นำความหวาดกลัวมาสู่หัวใจดวงนี้เหลือเกิน “เธอคิดเหรอว่าฉันไม่เสียหายอะไร ฉันเสียหายมาก เสียใจ เจ็บปวดใจ เสียความรู้สึกอย่างมากมายและความรู้สึกทั้งหลายแหล่มันก็ไม่หมดไปจากใจของฉันง่ายๆ เพียงแค่คำขอโทษของเธอ เธอต้องได้รับโทษอย่างสาสมกับการที่สร้างความรู้สึกเหล่านั้นให้มันเกิดและติดอยู่ในใจของฉัน” คำพูดเหี้ยมเกรียมเล็ดลอดออกมาจากปากหนา ดวงตาของเขาเจิดจ้าดั่งเพลิงไฟ ท่าทางและคำพูดของเขาบ่งบอกถึงสัญญาณอันตราย ใจหญิงสาวเต้นไม่เป็นจังหวะ กลัวความบ้าบิ่นที่มาคู่กับแรงโทสะของเขา “อย่านะคะ อย่าทำอะไรริน รินไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้นเลย ปล่อยรินเถอะค่ะ” ดารินพยายามขอร้องและดิ้นรนให้ตนเองพ้นจากลำแขนใหญ่ที่รัดร่างเธอดั่งเชือกเส้นใหญ่พันรัด ดิ้นเท่าไหร่ก็ดิ้นไม่หลุด ตรงกันข้ามเขายิ่งเพิ่มแรงรัดมากขึ้น “ไม่ได้ตั้งใจอย่างนั้นเหรอ ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจทำเธอเหมือนกัน” รอยซ์พูดจบก็ยกร่างหญิงสาวขึ้นเหนือพื้นพรม ก่อนจะก้าวเดินไปยังห้องนอนที่อยู่ไม่ไกล “ไม่นะคุณรอยซ์ ไม่ ไม่ อย่าทำริน อย่าทำรินแบบนี้” ดารินร้องเสียงหลงเมื่อเห็นเตียงนอนขนาดใหญ่ที่อยู่ในห้อง เธอพอจะรู้แล้วว่าเขาจะทำเช่นไรกับตัวเอง ดารินจึงดิ้นรนอีกหน ทั้งทุบทั้งหยิกไม่เลือกที่ ทว่าร่างกายแข็งแรงของรอยซ์ไม่สะดุ้งสะเทือนเลยแม้แต่น้อย ยังคงเดินอย่างมุ่งมั่นจนกระทั่งถึงริมเตียง