Chapter 5

“นี่ไงหลักฐาน เห็นหรือเปล่า ถ้าไม่ใช่น้ำลายของเธอแล้วจะเป็นน้ำลายของใคร” นิ้วชี้เรียวยาวชี้ไปที่น้ำลายที่เปรอะอยู่ตรงแขนเสื้อของเขา เธอมองไปตามนิ้วมือของเขาแล้วหน้าแดงก่ำยิ่งกว่าเก่า มีหลักฐานอย่างนี้เธอคงเถียงไม่ออก นึกก่นด่าตัวเองว่าเป็นคนนอนหลับน้ำลายไหลตั้งแต่เมื่อไหร่ ปกติเธอไม่มีนิสัยแบบนี้อยู่แล้ว เฟรเดอริคยิ้มชอบใจกับสีหน้าของพลอยพัตรา น้ำลายของเธอที่ไหลเปรอะ แขนเสื้อของเขา น่าแปลกที่เขาไม่รู้สึกรังเกียจหรือขยะแขยง หากเป็นผู้หญิงคนอื่นนอนน้ำลายยืดใส่เสื้อผ้าของเขา ป่านนี้เขาคงถอดเสื้อตัวนั้นแล้วปาใส่หน้าผู้หญิงคนนั้น ไปแล้ว “เอ้า...เช็ดให้แล้ว” พลอยพัตราเอ่ยบอกชายหนุ่มขณะที่หยิบผ้าเช็ดหน้าของตนไปเช็ดน้ำลายของตัวเองบนแขนเสื้อของเขา จากนั้นก็หันมาสนใจคาดเข็มขัดนิรภัย เนื่องจากเครื่องบินจะลงสู่รันเวย์แล้ว “โอ๊ยๆๆๆ!!!” ใบหน้าของคนที่กำลังคาดเข็มขัดหันมามองต้นเสียงที่ร้องครวญ เจ็บ “คุณเป็นอะไร?” “ฉันปวดแขนไปหมดเลย ก็เธอเล่นอิงไหล่ฉันจนฉันไม่กล้าขยับตัวไปไหน เมื่อยมากๆ ดูสิขยับไม่ได้เลย ชาดิกอย่างกับท่อนไม้” เขาแกล้งทำเป็นยกแขนไม่ขึ้น ตัวต้นเหตุที่ทำให้อีกฝ่ายมีอาการเช่นนี้ถึงกับทำหน้าตาเหลอหลา ทำอะไรไม่ถูก เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งกับคำพูดของเขา “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง คุณพูดเกินไปหรือเปล่า?” “พูดเกินไปที่ไหน เธอไม่ได้เป็นคนถูกอิงซบนี่เธอก็เลยไม่รู้ว่ามันชา มันเมื่อย มันปวดแค่ไหน” เขาย้อนกลับจนอีกฝ่ายอึ้ง “เดี๋ยวฉันนวดให้ก็แล้วกัน เป็นการไถ่โทษ” การไถ่โทษของพลอยพัตราก็คือการใช้มือนวดไปที่ลำแขนข้างที่เธออิงซบ นวดให้เขาไปมาตลอดทั้งลำแขน คนที่ถูกนวดตอนนี้แทนที่จะหายเมื่อยขบตามที่พูดออกไป เลือดลมในกายกลับเดือดพล่านคล้ายกับว่ามือเล็กๆ นุ่มๆ ของเธอคือฉนวนนำความร้อน ส่งผ่านเข้ามาในร่างกายของเขา โอ้...พระเจ้า เขาเป็นอะไรไปนี่ ทำไมร่างกายมันพลุ่งพล่าน อัดแน่นไปด้วยความปรารถนาเช่นนี้ ผู้หญิงร่างเล็กคนนี้มีอิทธิพลต่อร่างกายของเขามากขนาดนี้เชียวหรือ “โอ๊ย!!...” อารมณ์ที่มีอยู่ในร่างกายของเฟรเดอริคเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดทันที เมื่อมือเล็กจงใจใช้ปลายนิ้วทั้งสิบนิ้วจิกลงบนลำแขนหนาอย่างแรง “เจ็บนะ นวดเบาๆ หน่อยสิ” เฟรเดอริคหันมาบ่นกับหมอนวดมือหนัก “ดี สมน้ำหน้า คุณไม่ได้เมื่อย แขนไม่ได้ชาอย่างที่พูดนี่นา โดนแค่นี้มันยังน้อยไป” ตอนที่เธอกำลังนวดให้เขาอยู่นั้น เธอได้เงยหน้ามองชายหนุ่มพอดี และได้เห็นสีหน้าเคลิ้มฝันของเขา และมั่นใจว่าเขาไม่ได้เมื่อยและปวดขาอย่างที่พูดออกมาจริงๆ หมีตัวโตจอมเจ้าเล่ห์คงแกล้งเธออีกเช่นเคย พลอยพัตราเลยเอาคืนเล็กๆ น้อยๆ ทั้งที่ต้องการทำมากกว่านี้ “เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่เมื่อยแขนจริงๆ” “รู้ก็แล้วกัน ก็หน้าตาคุณมันฟ้องน่ะสิ ตาบ้า อย่าให้ฉันเจอคุณอีกเลย แค่ครั้งเดียวก็เต็มกลืนแล้ว” พูดจบพลอยพัตราก็ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วลุกขึ้นยืน หยิบกระเป๋าที่ใส่ไว้ช่องด้านบน จากนั้นก็เดินไปยังประตูเครื่องบินที่มีผู้โดยสารคนอื่นๆ ต่อคิวเดินลงจากนกยักษ์ลำใหญ่ “เราได้เจอกันอีกแน่ เพตรา” เสียงของเฟรเดอริคเอ่ยออกมาเบาๆ ขณะที่ร่างสวยสะบัดตัวเดินหนีไป เวลานี้สิ่งที่สำคัญที่สุดของเขาก็คือทำธุระเรื่องของรอยซ์ มอโร น้องชายฝาแฝด เขาต้องจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยก่อนที่รอยซ์จะกลับมาเมืองไทยในอีกหนึ่งสัปดาห์ข้างหน้า ณ บ้านเช่าหลังเล็กชั้นเดียวในตรอกแคบๆ กลางชุมชนแห่งหนึ่งใน กรุงเทพมหานคร เสียงเด็กชายอายุหนึ่งขวบหนึ่งเดือนแผดเสียงร้องจ้า สตรีนางหนึ่งอายุยี่สิบหกปีรีบวิ่งเข้ามาดูอาการของลูกชาย “เป็นอะไรครับน้องโดม?” ดารินเอ่ยถามลูกชาย ก่อนจะอุ้มหัสดินหรือน้องโดมไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะพาเดินไปรอบๆ บ้านพร้อมกับปลอบโยน “ริน ทำไมไม่พาโดมไปหาหมอล่ะ น้องโดมไม่สบายมาหลายวันแล้วนะ” เสียงของป้าเอียดที่อาศัยอยู่บ้านติดๆ กันแล้วยังเป็นพี่เลี้ยงของหัสดินตอนที่เธอไปทำงาน นางเอ่ยถามดารินด้วยความเป็นห่วงอาการป่วยของเด็กชาย “พาไปแล้วจ้ะป้า พาไปเมื่อวานนี้จ้ะ หมอก็ให้ยามาบอกแค่ว่าน้องโดมเป็นไข้หวัดธรรมดา กินยาไม่กี่วันก็หาย” ดารินตอบด้วยน้ำเสียงหนักใจ คุณแม่ลูกหนึ่งพาลูกชายไปหาแพทย์แล้วเมื่อวานนี้ แพทย์ที่ให้การรักษาบอกว่าลูกชายของเธอเป็นไข้หวัดธรรมดา ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง “ถ้าอย่างนั้นก็ค่อยยังชั่วหน่อย จะไปทำงานแล้วไม่ใช่เหรอก็ไปสิ เดี๋ยวป้าดูน้องโดมเอง” ป้าเอียดเดินมาอุ้มหัสดินจากมือของดาริน แล้วถามต่อ “บอกป้าด้วยนะว่าน้องโดมต้องกินยาเวลาไหนบ้าง ป้าจะได้ให้กินถูก” ดารินจึงอธิบายเกี่ยวกับยาให้ป้าเอียดได้รับฟัง พูดจบแล้วก็ก้มลงหอมแก้มลูกสุดที่รัก ก่อนจะเดินออกไปจากบ้านเพื่อไปทำงานตามปกติ ดารินเดินออกมายังถนนสายเล็กๆ ที่มีคนเดินกันขวักไขว่ ชุมชนนี้เป็นชุมชนใหญ่มีบ้านเรือนปลูกติดๆ กันนับร้อยหลัง สภาพความเป็นอยู่จึงแออัด ถนนหนทางคับแคบ รถใหญ่ไม่สามารถสัญจรผ่านไปมาได้ จะมีก็เพียงรถมอเตอร์ไซค์กับรถจักรยานเท่านั้นที่สามารถวิ่งบนถนนในชุมชนนี้ได้ พอเธอเดินออกมาจากตรอกแคบๆ เพื่อเลี้ยวไปยังถนนที่มีความกว้างพอให้รถยนต์วิ่งสวนทางกันได้ ดารินเดินทอดน่องมาเรื่อยๆ จนถึงสวนสาธารณะที่อยู่ติดกับถนนใหญ่ สิ่งผิดปกติก็เกิดขึ้นกับเธอ เมื่อมีชายต่างชาติคนหนึ่งมาขวางทางดาริน หญิงสาวตกใจเล็กน้อย แต่พอได้ยินประโยคที่เขาพูดทำให้ความตกใจลดน้อยลง