Chapter 18

“ปล่อยแน่ ฉันปล่อยเธอแน่...ดาร์ลีน” เขาพูดเสียงเหี้ยม ก่อนจะยกร่างหญิงสาวทั้งๆ ที่ร่างกายยังประสานเป็นหนึ่งก้าวเดินไปยังเตียงนอน แล้วปล่อยเธอตามที่ได้พูดไว้จริงๆ ด้วยการเหวี่ยงหญิงสาวไปบนเตียง “รินขอละคะ ปล่อยรินไปเถอะ รินเจ็บ รินกลัวแล้ว” ดารินยกมือพนมไหว้รอยซ์อย่างน่าสงสาร ร้องไห้ปานจะขาดใจ กระเถิบตัวหนีปิศาจร้ายที่กำลังจะขย้ำกินร่างของเธอ ภาพที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้ทำให้รอยซ์ใจอ่อนเลยสักนิดเดียว เพราะนี่คือบทเรียนแรกที่ดารินต้องเจอะเจอ ยังมีความเจ็บปวดอีกหลายอย่างรอคอยหญิงสาวอยู่ “นี่แค่เริ่มต้นดาร์ลีน...เธอต้องเจอและเจ็บอีกนาน” วาจาของเขาสร้างความตกใจให้กับหญิงสาวร่างเล็ก เธอดิ้นรนหนีเขาอีกครั้ง และมันก็เป็นเช่นเดิม เธอไม่อาจหยุดยั้งการกระทำของเขาได้เลย จำต้องปล่อยให้เขามอบทัณฑ์สวาทที่ไม่รู้ว่าจะจบสิ้นลงเวลาใด ด้วยหัวใจที่แหลกลาญ เฟรเดอริคเดินทางกลับฝรั่งเศสทันทีหลังจากจัดการเรื่องดารินเรียบร้อยแล้ว ระหว่างที่เขาอยู่เมืองไทยนั้น ชายหนุ่มได้ทำอะไรหลายๆ อย่างพร้อมกัน อาทิเช่นเรื่องซื้อขายโรงงานผลิตน้ำดื่มชาเขียวยี่ห้อดังที่เขาเทกโอเวอร์ต่อ เรื่องของดารินที่เขาให้ลูกน้องเฝ้าดูความเคลื่อนไหวจนแน่ใจว่าหญิงสาวออกไปจากชีวิตของรอยซ์จริงๆ สองเรื่องนี้ประสบความสำเร็จอย่างสวยงาม ยกเว้นเรื่องของพลอยพัตราที่ไม่ได้ดั่งใจเขาเสียเลย ชายหนุ่มสั่งให้ลูกน้องสืบประวัติของพลอยพัตรา มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับการที่จะสืบหาใครสักคนในประเทศที่เขาไม่มีเส้นสายหรือไม่มีอิทธิพล หากเป็นที่ฝรั่งเศสข้อมูลที่เขาต้องการได้ ไม่เกินหนึ่งชั่วโมงข้อมูลนั้นก็จะมาอยู่ในมือ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับคนของเขาที่จะทำตามคำสั่ง แม้ว่าจะใช้เวลาสืบเรื่องนี้นานถึงสามวัน ข้อมูลที่เขาได้รับนั้นทำให้เขามึนไปอีกรอบ พลอยพัตรา หญิงสาวที่เขาออกตามหานั้น ตอนนี้ได้เดินทางไปยังประเทศอังกฤษเมื่อวานนี้เอง จากข้อมูลที่ได้รับทำให้เขารู้ว่าเธอไม่ได้อยู่เมืองไทย พลอยพัตราใช้ชีวิตอยู่ที่ประเทศอังกฤษ แต่ที่เดินทางมาเมืองไทยเพราะมาร่วมพิธีฌาปนกิจศพผู้เป็นยาย และเดินทางกลับอังกฤษทันที ที่เสร็จสิ้นงาน แม้ว่าจะไม่ได้เจอเธอที่นี่ ในใจของเขามีลางสังหรณ์ว่าต้องได้พบเจอกับพลอยพัตราอีกครั้งในเร็ววันนี้...เขารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ “คุณริคครับ พรุ่งนี้ต้องเดินทางไปอังกฤษนะครับ” ชิลล์เอ่ยบอกเจ้านายหนุ่มที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ “ไปทำไมวะ?” เฟรเดอริคเงยหน้าถามด้วยความสงสัย “คุณริคลืมไปแล้วเหรอครับว่าคุณเจสันเชิญไปดูฟุตบอลสกายลีก นัดที่โคฟวิงตันเจอกับไบรท์ตันวันมะรืนนี้ยังไงล่ะครับ” ชิลล์ตอบผู้เป็นนายให้เข้าใจ เจสันเป็นเจ้าของทีมฟุตบอลโคฟวิงตัน ฟุตบอล คลับ ทีมอันดับหนึ่งลีกที่ใหญ่เป็นอันดับหนึ่งของอังกฤษ และเป็นทีมนำของตารางการแข่งขันด้วย อีกทั้งเจสันยังเป็นลูกค้าของเฟรเดอริคอีกด้วย “อ๋อ...ลืมไปเลย” เฟรเดอริคทำเสียงและสีหน้าเมื่อนึกขึ้นได้ “เชิญไปดูทำไมวะ ฉันไม่ชอบดูบอลต้องไปนั่งหลังขดหลังแข็งตั้งชั่วโมงสองชั่วโมง หลังฉันเดี้ยงกันพอดี น่าเบื่ออีกต่างหาก” เฟรเดอริคบ่นเป็นการส่งท้าย เป็นเพราะเฟรเดอริคไม่ชอบกีฬาฟุตบอลมา ตั้งแต่ไหนแต่ไร มันน่าเบื่อที่จะต้องดูคน 22 คนแย่งลูกฟุตบอลลูกเดียว ยังคิดอยู่ในใจเลยว่าเขาจะทนนั่งดูฟุตบอลจนจบเกมหรือไม่ “แล้วคุณริคจะไปหรือเปล่าครับ ถ้าไม่ไปผมจะได้แจ้งกับทางคุณเจสัน?” “ไปสิ ยังไงก็ต้องไป คุณเจสันเป็นลูกค้าของฉันด้วย ไม่ไปได้ยังไง นายไป เตรียมตัวได้เลย” แม้จะไม่อยากไปดูการแข่งขันฟุตบอลนัดนี้มากนัก ทว่าเฟรเดอริคก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ “ครับคุณริค” ชิลล์เดินออกไปจากห้องของเจ้านายทันทีที่พูดจบ พอเขาเดินออกไปนอกห้องได้ไม่กี่ก้าว ร่างสูงระหงของโนเอลลา สาวไฮโซผู้เย่อหยิ่งก็เดินสวนเข้าไปในห้องทำงานของเฟรเดอริค บานประตูห้องทำงานของเฟรเดอริคเปิดกว้างอีกครั้ง ทำให้เจ้าของห้องเงยหน้ามองบุคคลที่กำลังเดินเข้ามาหาด้วยรอยยิ้มบางๆ ตรงมุมปาก ยังไม่ทันที่เขา จะเอ่ยปากพูดอะไร เสียงของโนเอลลาคู่ควงคนล่าสุดของเขาก็ดังขึ้นเสียก่อน “คุณริคคะ คิดถึงริคที่สุดเลยค่ะ” โนเอลลาสาวหุ่นสะเทือนใจชายวิ่งเข้ามาโอบกอดร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน พร้อมทั้งระดมจูบไปทั่วใบหน้าของเขา ก่อนจะมาหยุดนิ่งอยู่บนเรียวปากหนา บดเคล้าอย่างเชื้อเชิญ ส่งปลายลิ้นเล็กเข้าพันรัด เฟรเดอริคที่ไม่ยอมเสียเชิงชายแลกจูบกับเธออย่างเมามัน “ริคขา...คิดถึงริคที่สุดเลยค่ะ” โนเอลลาพูดเสียงสั่น “คิดถึงแค่ไหนล่ะ?” เฟรเดอริคถามด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ ฝ่ายหญิงกระตุกยิ้มอย่างรู้กันก่อนเลื่อนตัวลงนั่งคุกเข่าบนพื้นห้องทำงาน มือนุ่มปลดเข็มขัดและตะขอกางเกงทำงานของชายหนุ่ม รูดซิปลงมาสุดทาง ขยับกางเกงชั้นในลงต่ำให้บางสิ่งบางอย่างที่นอนหมอบอยู่ภายในกางเกงชั้นในผงาดออกมา หญิงสาวมองความกร้าวแกร่งของเฟรเดอริคตาพราว เอื้อมมือไปจับสิ่งนั้นอย่างลุ่มหลง ขยับมือขึ้นลงสักครู่ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ ครอบครองกายแกร่งที่มือกอบกุมอยู่ด้วยปาก ขยับเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ บางครั้งก็ดึงสิ่งนั้นออกมาใช้ปลายลิ้นเล็กไล้เลียไปรอบๆ ผิวเนื้อที่แข็งขึง