Chapter 8

ณ กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส “โธ่โว้ย!!...โครม” เสียงสบถของรอยซ์เปล่งออกมาเสียงดัง ตามด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาลอยไปกระทบกับฝาผนัง ผลของแรงอารมณ์ในครั้งนี้ทำให้โทรศัพท์ราคาแพงแตกกระจายจนใช้การไม่ได้เป็นเครื่องที่เจ็ดในรอบสิบกว่าวัน ที่มาของคำสบถและอารมณ์ฉุนเฉียวของรอยซ์เกิดขึ้นเพราะหลายวันที่ผ่านมานี้เขาไม่สามารถติดต่อดารินได้เลย โทรศัพท์ไปหาก็มีแต่เสียงตอบรับอัตโนมัติที่ว่า “หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อไปในขณะนี้” เขาไม่ละความพยายาม โทรไปที่ทำงานของดาริน ทว่าปลายทางรับสายแล้วบอกกับเขาว่า ดารินลาออกจากที่นั่นไปทำงานที่ใหม่แล้ว และไม่รู้ด้วยว่าที่ทำงานแห่งใหม่คือที่ใด ความร้อนใจของชายหนุ่มเพิ่มเป็นสองเท่า เกิดอะไรขึ้นกับดารินและความรักของเขาและเธอหรือไม่ มีทางเดียวที่จะรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงทั้งหมดคือ เขาต้องเดินทางไปเมืองไทย การเดินทางกลับเมืองไทยนี่แหละคือปัญหาของรอยซ์ตอนนี้ “คุณรอยซ์คะ คุณท่านเบอร์เรียกพบที่ห้องนั่งเล่นค่ะ” สาวใช้ชาวฝรั่งเศสเอ่ยบอกเจ้านายหนุ่มที่ตวัดมองมายังเธออย่างน่ากลัว สาวใช้ต้องรีบก้มหน้างุดหนีสายตาดุๆ ทันที คนที่ถูกเรียกพบรีบเดินไปยังห้องนั่งเล่นเพื่อพบกับมารดาตามคำสั่ง “คุณแม่เรียกผมมีธุระอะไรด่วนหรือเปล่าครับ?” รอยซ์ทรุดนั่งบนโซฟาตัวเล็กด้วยสีหน้าเรียบเฉย “แม่จะบอกรอยซ์ว่า แม่ดีขึ้นมากแล้ว รอยซ์จะไปเมืองไทยก็ไป แม่ไม่รั้งเอาไว้แล้ว” รอยยิ้มของรอยซ์เกิดขึ้นเต็มใบหน้าหลังจากได้ยินคำพูดของเบอร์มาเด็ตผู้เป็นมารดา สาเหตุที่เขาไม่ได้เดินทางไปเมืองไทยตามที่ตั้งใจไว้ก็เพราะมารดาไม่สบาย เขาจะละทิ้งหน้าที่ของลูกกลับไปหาดารินก็ไม่ได้ ต้องอยู่ที่ฝรั่งเศสเพื่อดูแลมารดาตามหน้าที่ของลูก “คุณแม่หายดีแล้วจริงๆ เหรอครับ?” เขาถามย้ำด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่ เบิกบาน “ใช่ หายดีแล้ว รอยซ์จะไปเมืองไทยก็ไป” เบอร์มาเด็ตตอบย้ำให้ลูกชายมั่นใจ “ถ้าอย่างนั้นผมไปเตรียมตัวไปเมืองไทยก่อนนะครับ” “จัดแค่กระเป๋าก็พอ นี่ตั๋วเครื่องบินแม่เตรียมไว้ให้รอยซ์แล้ว เครื่องจะออกพรุ่งนี้ตอนสิบเอ็ดโมง” รอยซ์มองตั๋วเครื่องบินที่มารดาวางลงบนโต๊ะกระจกด้วยความงุนงง มารดาของเขาจองตั๋วเครื่องบินให้เขาเลยหรือนี่ เมื่อสิบวันก่อนหลังจากที่เขาเดินทางกลับมาฝรั่งเศสเพื่อพูดคุยเรื่องแต่งงานกับดาริน มารดายังมีทีท่าแข็งกร้าว พูดคำเดียวว่าไม่ยอมท่าเดียว พอวันรุ่งขึ้นมารดาของเขาก็ล้มป่วยจากอาการเครียด เดิมทีเขาตั้งใจว่าจะไปเมืองไทยเมื่อห้าวันก่อนตามที่บอกกับคนรักเอาไว้ แต่พอมารดาป่วยเขาจำเป็นต้องเลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนด มันพอเหมาะพอเจาะกับที่เขาติดต่อดารินไม่ได้พอดี งานนี้ต้องมีอะไรแอบแฝงแน่นอน “คุณแม่ทำอย่างนี้หมายความว่ายังไงครับ มีอะไรหรือเปล่า?” รอยซ์คาดคั้น ถาม เบอร์มาเด็ตทำสีหน้าปกติ ไม่ตื่นตกใจกับคำถามของลูกชายคนเล็ก “ไม่มีความนัยแอบแฝง แม่ทำให้ลูกต้องมีอะไรด้วยเหรอ แม่แค่อยากตอบแทนความมีน้ำใจ ความเอาใจใส่ที่รอยซ์มีให้แม่ก็เท่านั้นเอง” “ผมขอโทษที่ถามคุณแม่แบบนั้นครับ” รอยซ์รู้สึกผิดกับคำถามที่เอ่ยถามมารดาออกไปแบบนั้น “ไม่เป็นไร มีอีกเรื่องที่แม่อยากจะบอกลูก” “เรื่องอะไรครับ?” “เรื่องคนรักของลูก ถ้าลูกตั้งใจจะแต่งงานกับดาร์ลีน แม่ก็จะไม่ห้ามไปบอกเธอได้เลยว่า แม่จะไปสู่ขอดาร์ลีนตามประเพณี” คำพูดของมารดาสร้างรอยยิ้มให้ประดับบนใบหน้าคมหล่อของรอยซ์อีกครั้ง นี่คือสิ่งที่เขาปรารถนาตั้งแต่เดินทางกลับมาที่บ้านเกิดเมืองนอน เขาไม่คิดเลยว่าจะได้ยินประโยคนี้ รอยซ์ยังคิดในใจเลยว่าหากกลับเมืองไทยคราวนี้เขาจะบอกเรื่องนี้กับดารินอย่างไรดี จะบอกว่ามารดาไม่ปลื้มเธอก็ไม่ได้ กลัวคนรักจะเสียใจ ทว่าตอนนี้เขาสามารถหาคำตอบไปบอกดารินได้แล้ว “ขอบคุณมากครับคุณแม่ ขอบคุณมากครับ” รอยซ์ขยับตัวมากอดร่างอวบของมารดา เอ่ยขอบคุณในความเมตตาของเบอร์มาเด็ตที่มีให้เขาและดารินในครั้งนี้ “ไม่เป็นไรลูก รอยซ์รักใครแม่ก็รักคนนั้น” นางเอ่ยวาจาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความจริงใจ แต่ใบหน้าต่างกับคำพูดอย่างชัดเจน เบอร์มาเด็ตแสยะยิ้มกับแผนการที่วางไว้อย่างเป็นระบบ แผนของนางก็คือประวิงเวลาให้รอยซ์อยู่ที่ฝรั่งเศส เพื่อให้เฟรเดอริคจัดการกับดารินได้อย่างสะดวก ด้วยการแกล้งล้มป่วยจากความเครียดเรื่องของรอยซ์ ทำให้รอยซ์ต้องอยู่ที่นี่ต่อไปเพื่อดูแลนาง และแล้ววันที่นางรอคอยก็เดินทางมาถึง เมื่อวานซืนตอนกลางคืนนางได้รับโทรศัพท์จากเฟรเดอริคว่า ตอนนี้ดารินได้ย้ายออกไปจากชุมชนแห่งนั้นแล้ว อีกทั้งยังลาออกจากงาน ดารินทำตามที่บอกไว้กับเฟรเดอริคทุกอย่าง เขาให้ลูกน้องเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของดารินจนแน่ใจจึงโทรมารายงานให้เบอร์มาเด็ตทราบ แผนต่อไปก็คือให้รอยซ์เดินทางไปเมืองไทยตามดั่งใจรอยซ์ต้องการ ด้วยการบอกว่านางหายจากความเครียดและยินยอมให้รอยซ์แต่งงานกับดาริน สาเหตุที่นางต้องบอกกับลูกชายเรื่องยินยอมให้แต่งงานกับดารินเพื่อที่รอยซ์ไม่สงสัยนางกับเฟรเดอริค เรื่องที่ดารินหายไปจากชีวิต