Chapter 3

“เผอิญเหลือเกินว่าฉันโง้...โง่ ก็เลยไม่เข้าใจความหมายที่เธอพูด ว่าแต่เธอ ชื่ออะไรล่ะ?” เฟรเดอริคพูดหน้าตาย แกล้งทำเป็นดื้อตาใส พลอยพัตราอยากจะกรีดร้องออกมาในความหน้าด้านหน้าทนของชายหนุ่มคนนี้ หญิงสาวไม่เคยเจอกับสถานการณ์อย่างนี้มาก่อนถึงกับทำอะไรไม่ถูก ความกลัวเริ่มเข้ามาครอบงำจิตใจ เพราะดูท่าทางชายหนุ่มคนนี้จะไม่ยอมเลิกราง่ายๆ “ถ้าฉันบอกชื่อคุณ คุณจะเลิกยุ่งวุ่นวายกับฉันหรือเปล่า?” เธอต้องการคำยืนยันจากปากของเขาก่อนที่จะตอบคำถามที่เขาอยากรู้ “ใช่ เลิกยุ่งเลย” เฟรเดอริคพูดเสียงหนักแน่น แววตาจริงจัง พลอยพัตราหลงเชื่อเลยตอบคำถามที่เขาอยากรู้ออกไป “ฉันชื่อพลอยพัตรา หวังว่าคุณคงทำตามสัญญานะ” หญิงสาวย้ำเรื่องสัญญาอีกหน “ชื่อเรียกยากจัง ฉันเรียกเธอว่า เพตราดีกว่า เรียกง่ายกว่ากันเยอะเลย ว่าแต่เธอเป็นคนไทยเหรอ?” เขาเดาได้ไม่อยากว่าพลอยพัตราเป็นคนไทย เพราะผิวพรรณหน้าตา สีผมรวมทั้งชื่อบ่งบอกความเป็นไทยอยู่แล้ว แต่ที่ถามออกไปเพื่อความแน่ใจมากกว่า หญิงสาวปรายตามองชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ อย่างไม่พอใจ เธอก็บอกชื่อไปแล้วยังจะมาเซ้าซี้ถามอะไรอีก “ใช่ ฉันเป็นคนไทย คุณไม่ต้องเอนตัวมาหาฉันมากนักหรอก ฉันเหม็นกลิ่นตัวของคุณจนจะอ้วกอยู่แล้ว” ไม่เพียงแต่พูดเท่านั้น มือนุ่มข้างหนึ่งปิดที่จมูก อีกข้างหนึ่งผลักร่างหนาที่เอนตัวมาหาเธอให้ออกห่าง เฟรเดอริคเสียความมั่นใจในตัวเองทันทีที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ของเธอ เขาเลื่อนลำตัวมานั่งตรง ยกแขนข้างขวาขึ้น ใช้ปลายจมูกดมไปที่ใต้พับแขน ทำเช่นนี้กับแขนข้างซ้ายด้วย เพื่อทดสอบว่าเขามีกลิ่นตัวที่เหม็นชวนอ้วกอย่างที่เธอบอกหรือไม่ เพราะเขามั่นใจว่าน้ำหอมที่เขาใช้อยู่เป็นประจำ เป็นหัวน้ำหอมชั้นเลิศ ไม่เหม็นอย่างแน่นอน อีกอย่างน้ำหอมกลิ่นนี้สาวๆ ทั่วประเทศฝรั่งเศส ต่างลุ่มหลงในมนต์ขลังของน้ำหอมกันทุกคน แล้วมันจะเหม็นได้อย่างไร “ไม่เห็นเหม็นเลย หอมจะตาย ไม่เชื่อดมดูสิ” เฟรเดอริคพูดพร้อมกับชูลำแขนขวาขึ้นเหยียดตรง เอนลำตัวเข้าใกล้หญิงสาว กะให้ใต้พับแขนตรงกับจมูกของเธอ เพื่อพิสูจน์ให้พลอยพัตรารู้ว่าเขาไม่มีกลิ่นตัวที่เหม็นชวนอาเจียนอย่างที่เธอบอกเลยสักนิดเดียว พลอยพัตราเอนตัวหลบกับการจู่โจมของเขาแทบไม่ทัน ข้อเท็จจริงแล้วกลิ่นตัวของเขาไม่ได้เหม็นเหมือนกับที่พูดออกไป ตรงกันข้ามมันหอมชวนหลงใหลและเคลิบเคลิ้มมากกว่า แต่ที่พูดออกไปเพราะอยากให้เขากลับไปนั่งที่เดิมแล้วให้ชายหนุ่มรู้ว่าเธอรังเกียจไม่อยากเข้าใกล้เขานั่นเอง “คนบ้า ทุเรศที่สุด” พลอยพัตราไม่เคยด่าทอใครมาก่อน เขาเป็นคนแรกที่เธอมีความรู้สึกว่าทนไม่ไหว ทนไม่ไหวกับมารยาททราม คุกคามของชายหนุ่มคนนี้ “บ้าตรงไหน ทุเรศตรงไหน ก็เธอบอกว่ากลิ่นตัวฉันเหม็น ฉันก็ให้เธอพิสูจน์ไงว่ามันเหม็นจริงหรือเปล่า ดมสิ ดมจะได้รู้กันไปเลยว่าเหม็นหรือไม่เหม็น” เขายังคงพยักพเยิดให้เธอพิสูจน์กลิ่นกายของเขาอย่างไม่ลดละ ใบหน้าหวาน ซึ้งเปลี่ยนสีอีกครั้งเป็นสีแดงเรื่อ ที่มาจากเขินอายกับคนรอบข้างที่มองมายังเธอและเขาด้วยความสนใจ และความโกรธกับนิสัยของเขา “คุณมันเป็นผู้ชายที่ทรามที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา หน้าตาหล่อซะเปล่า แต่จิตใจและมารยาทไม่ได้ดีเด่ตามหน้าตาเลย ฉันไม่นั่งกับคุณแล้ว คนบ้า ไร้มารยาท” พลอยพัตราตัดสินใจลุกขึ้นยืน เดินไปหาแอร์โฮสเตสที่อยู่ด้านหลัง เพื่อบอกกับเจ้าหน้าที่ประจำเครื่องบินว่า ขอเปลี่ยนที่นั่งไปนั่งที่อื่น เนื่องจากเธอถูกคุกคามจากผู้ชายที่นั่งข้างๆ “ตอนนี้เรายังเปลี่ยนที่นั่งให้กับคุณไม่ได้นะคะ เพราะเครื่องบินกำลังจะขึ้นแล้ว เชิญคุณกลับไปนั่งที่ก่อนนะคะ รัดเข็มขัดให้เรียบร้อย พอเครื่องบินขึ้นดิฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้คุณเองค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” แอร์โฮสเตสสาวปลีกตัวไปดูแลลูกค้าที่นั่งในชั้นเฟิร์สคลาส เมื่อปุ่มแดงจากชั้นนั้นปรากฏขึ้น พลอยพัตรากลอกตาอย่างเซ็งในอารมณ์ นึกในใจไว้อยู่แล้วว่าลูกค้าชั้นประหยัดหรือจะสู้ชั้นอื่นๆ ได้ การช่วยเหลือและการบริการก็ต่างกันลิบลับ ไม่ว่าจะเป็นเครื่องดื่ม อาหารการกิน การขอความช่วยเหลือในเรื่องต่างๆ พลอยพัตราไม่อยากกลับไปนั่งที่เดิมแต่ทุกอย่างเหมือนจะบีบบังคับเธอ จะไม่กลับไปนั่งก็ไม่ได้เพราะเครื่องบินกำลังจะขึ้น จะเดินลงไปจากเครื่องบินลำนี้ก็ไม่ได้อีก เธอจึงเดินกลับไปนั่งที่เดิมอย่างจำใจ “ไปไหนมาเหรอเพตรา?” เฟรเดอริคเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้ายียวน พลอยพัตราไม่ตอบแต่ทำเสียงฮึดฮัดคล้ายกับไม่พอใจ หมีตัวใหญ่กำลังจะอ้าปากพูดประโยคต่อไป หากแต่เสียงของแอร์โฮสเตสประกาศให้ผู้โดยสารรัดเข็มขัดให้เรียบร้อย เพราะตอนนี้เครื่องบินกำลังจะขึ้นสู่ท้องฟ้า เมื่อเครื่องบินลอยลำอยู่บนน่านฟ้าในระดับมาตรฐานของการบิน พลอยพัตราปลดเข็มขัดนิรภัยออก ลุกเดินไปหาแอร์โฮสเตสคนเดิมทันที เธอทนนั่งอยู่ที่เดิม ไปจนถึงเมืองไทยไม่ได้ ท่าทางและสายตาของหมีตัวโตทำให้เธอรู้สึกถึงการคุกคามอย่างรุนแรง “คุณคะ เรื่องที่นั่งของดิฉันตกลงจะให้ดิฉันไปนั่งที่ไหนคะ?” พลอยพัตราเอ่ยถามแอร์สาวคนเดิมที่คุยเมื่อสักครู่ “ถ้าคุณยังไม่เปลี่ยนความตั้งใจที่จะเปลี่ยนที่นั่ง พอดีมีที่ว่างอยู่ที่หนึ่งและที่เดียวด้วยค่ะ เชิญค่ะ ดิฉันจะพาไป” แอร์สาวยิ้มแล้วเดินนำสาวร่างเล็กไปยังที่นั่งชั้นประหยัดที่อยู่ด้านหลังสุด “ตรงนี้แหละค่ะ” แอร์สาวเอ่ยบอกพลอยพัตราเมื่อเดินมาถึงที่นั่งที่ใหม่ของผู้โดยสารสาวชาวไทย พลอยพัตรามองไปยังที่นั่งที่ใหม่ของเธอด้วยสายตากล้ำกลืน ที่นั่งตัวนี้ อยู่ตรงกลางระหว่างร่างของชายต่างชาติสองคน ผู้ชายทางด้านซ้ายเป็นชาย ร่างสูงใหญ่ และอ้วนจึงไม่พอดีกับที่นั่งที่มีขนาดเล็กกว่า ทำให้ช่วงไหล่และลำแขนของเขากินพื้นที่ไปยังที่นั่งข้างๆ สังเกตได้จากชายร่างเล็กที่นั่งต่อจากชายคนดังกล่าว นั่งตัวลีบเอนตัวไปอีกข้างเหมือนคนนั่งไม่ถนัด หากเธอนั่งมีหวังคงมีกิริยาไม่ต่างกับชายร่างเล็กคนนี้แน่นอน