Chapter 12

แม่ม่ายลูกติด โอ้...คำคำนี้บาดหัวใจของเขาเหลือเกิน เธออยู่ในสถานะที่เขาเกลียดที่สุดในชีวิต ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาถูกแม่ม่ายลูกติดหลอกลวง ตอนนั้นเขาคบหาดูใจกับลิเดียความรักกำลังไปด้วยดี ทว่ามันกลับดิ่งลงสู่เหวอย่างรวดเร็ว เมื่อเขารับรู้เรื่องบางอย่างมา เรื่องนั้นก็คือ ลิเดียคืออดีตภรรยาของเพื่อนร่วมชั้นเรียน และเธอก็มีบุตรหนึ่งคน เขาไม่นึกรังเกียจในสถานะแม่ม่ายที่หย่าขาดจาก สามี สามีตาย สามีทิ้งหรือด้วยเหตุผลต่างๆ เพราะคิดว่าคนทุกคนไม่มีอะไรสมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นต์ อีกทั้งเขาเป็นคนต่างชาติ ไม่ยึดติดกับเรื่องพรหมจรรย์อยู่แล้ว ขอเพียงอย่างเดียวเท่านั้นคือ อย่ามีลูกติดเป็นเด็ดขาด เหตุผลหลักก็คือเขาไม่สามารถเลี้ยงดูลูกของคนอื่นที่ไม่ใช่สายเลือดของตัวเองได้ เขาไม่สนิทใจในทุกๆ เรื่อง เหมือนหอกทิ่มตำใจของเขาที่ต้องทนเห็นสายเลือดครึ่งหนึ่งของคนรักเก่าของผู้หญิงที่เขาจะแต่งงานด้วยมาเดินเพ่นพ่านรกหูรกตาเขานั่นเอง ทุกครั้งที่รอยซ์เจอลูกของลิเดีย เธอจะบอกว่าเป็นลูกชายของพี่สาว ซึ่งครอบครัวของลิเดียก็ช่วยกันปกปิดเรื่องนี้มาตลอดที่คบหากัน พอรอยซ์รู้เรื่องเข้า เขากลับคิดว่าเขาเป็นเหมือนตัวตลก เป็นคนโง่ที่ถูกหลอกเรื่อยมา รู้สึกเสียหน้าอย่างรุนแรง ความรักแปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชัง ชายหนุ่มบอกเลิกกับลิเดียทันที ให้เหตุผลว่าแค่ทนไม่ได้ที่ตนเองถูกหลอกมานานหลายเดือนและไม่ต้องการใช้ชีวิตคู่กับแม่ม่ายลูกติด ทำให้เขากลายเป็นคนโง่ ในสายตาของคนอื่น และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ความชิงชังในสถานะของผู้หญิงที่มีลูกติดก็เพิ่มมากขึ้น สาบานกับตนเองไว้ว่าจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงที่มีพันธะเด็ดขาด รอยซ์ไม่คิดเลยว่าเขาจะถูกดารินหลอกอีกคน มันเจ็บปวด ร้าวรานใจกว่าครั้งแรก เพราะรอยซ์รักดารินสุดหัวใจ รักมากถึงขั้นจะแต่งงานด้วย ต่างกับความรักที่เขามีให้ลิเดีย ความรักครั้งนั้นไม่มากมายเท่าครั้งนี้ “เสี่ยนกคือใคร?” รอยซ์ส่งโทรศัพท์คืนปานวาด เอ่ยถามความเป็นมาเป็นไปของเสี่ยนก “เสี่ยนกก็คือคนที่มาติดพันรินตอนที่คุณเดินทางกลับฝรั่งเศสค่ะ เขามานั่งดูรินทุกคืนเลย ให้ทิปทีละเป็นหมื่นๆ เกรซเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ารินไปพูดยังไงให้เสี่ยนกสงสารและเห็นใจที่ตัวเองเป็นม่ายลูกติด ลำบากลำบนกับการใช้ชีวิต เสี่ยนกก็เลยชวนไปทำงานกับเสี่ยด้วย เสี่ยนกเขาเป็นเจ้าของเรือสำราญซากรุสน่ะค่ะ มีผับอยู่ในเรือด้วยจะล่องเรือระหว่างกรุงเทพไปกระบี่ เสี่ยนกก็เลยให้รินไปร้องเพลงที่เรือของเขาแทน แถมยังใจป้ำให้เงินเดือนมากกว่าที่ผับของเจ๊ศรีสิบเท่า ซื้อคอนโดให้อยู่ หาพี่เลี้ยงเด็กให้เวลาที่รินไปทำงาน รินเขาก็เลยตกลงลาออกจากที่ผับไปทำงานกับเสี่ยนก ย้ายบ้านไปอยู่คอนโดที่เสี่ยนกซื้อให้” ปานวาดแต่งเรื่องขึ้นมาพูดให้รอยซ์ฟังอย่างสนุกปาก จะมีเพียงสองประโยคเท่านั้นที่เป็นจริง คำพูดที่ว่าดารินตั้งใจจะหนีรอยซ์และที่ว่าดารินอุ้มท้องมาหามารศรีพี่สาวเพื่อนสนิท นอกนั้นหาความจริงแทบไม่ได้เลย ปานวาดมองใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาที่ฉายชัดถึงความโกรธแค้น กรามทั้งสองข้างขบกันจนเส้นเลือดปูดขึ้นของรอยซ์ด้วยความสะใจ แค่นี้เธอก็ทำให้รอยซ์เกลียดดารินเข้าไส้ได้แล้ว รอยซ์ตอนนี้มีแต่แรงโทสะที่โหมกระพือ ความแค้นที่ถูกหลอกมาแปดเดือนกำลังเดือดระอุอยู่ในใจ หัวใจที่มีดารินอยู่เต็มหัวใจกำลังมอดไหม้เป็นจุณ รอยซ์ไม่คิดว่าผู้หญิงที่ดีที่สุดสำหรับเขาจะหลอกลวงได้อย่างเจ็บปวดเช่นนี้ คำที่เคยปฏิญาณไว้ว่าจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงที่มีพันธะ จะไม่เลี้ยงดูลูกของชายอื่นที่ไม่ใช่สายเลือดของเขา เวลานี้รอยซ์อยากจะฆ่าดารินให้ตายคามือ โทษฐานที่ทำให้เขารักและหลง ผลสุดท้ายเธอก็หนีเขาไปอยู่กับคนอื่น และเหตุผลสำคัญคือ เธอหลอกเขา “เสี่ยนกยังไม่มีลูกมีเมียเหรอ ดาร์ลีนถึงได้ไปอยู่กับมัน?” “อย่างเสี่ยนกหรือคะจะไม่มี มีเป็นโหลค่ะ รินก็ไม่รู้ว่าคือคนที่เท่าไหร่ ไม่น่าคิดสั้นไปเป็นเมียน้อยเสี่ยนกเลย แต่ก็อย่างว่า เสี่ยนกเอาเงินมาล่อก็คงต้องยอม สบายทั้งแม่ทั้งลูกนี่คะ” อารมณ์ของรอยซ์เดือดเพิ่มมากขึ้นเมื่อได้คำตอบของปานวาด ดารินอยากได้เงินทำไมไม่ขอเขา เขาเองก็เต็มใจจะให้อยู่แล้ว รอยซ์เอ่ยปากจะซื้อบ้านหรือไม่ก็คอนโดให้ใหม่ เพราะไม่ต้องการให้คนรักอยู่ในชุมชนที่มีความเสี่ยงเรื่องความปลอดภัยหลายด้าน แต่เธอก็ไม่ยอม ยืนกรานจะอยู่ที่ชุมชนแห่งนั้นเหมือนเดิม แต่ตอนนี้เขาพอจะรู้คำตอบแล้วว่าทำไมดารินถึงทำตามคำขอร้องของเขา เป็นเพราะหญิงสาวมีเรื่องปกปิดอยู่และเรื่องนั้นก็คือเรื่องลูก งานนี้ดารินมอบ ความเจ็บระบมหัวใจ ร้าวรานไปทั้งอก เจ็บแสบสาหัสเหลือเกิน “ขอบใจมาก นี่เงินสดสองแสนบาท” รอยซ์เดินไปยังเซฟใบขนาดกลางตรงหัวเตียง ใช้กุญแจเปิดเซฟและใส่รหัสให้ถูกต้อง เมื่อเซฟเปิดออกจึงหยิบเงินปึกละหนึ่งแสนบาทมาให้เธอสองปึก “ขอบคุณมากค่ะคุณรอยซ์ มีอะไรเรียกใช้เกรซได้อีกนะคะ เกรซเต็มใจ” หญิงสาวเอื้อมมือไปรับเงินสองปึกนั้น ทิ้งสายตาและคำพูดเชื้อเชิญเขาเต็มที่ ทว่าตอนนี้รอยซ์ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรทั้งสิ้น จึงไล่ส่งปานวาดให้กลับไป “เธอกลับไปได้แล้ว ฉันจะพักผ่อน” “อย่าลืมโทรหาเกรซเวลาที่คุณต้องการนะคะ แล้วเกรซจะรีบมาทันที” ปานวาดพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไปจากห้องของรอยซ์ ใบหน้ายิ้มระรื่น เบิกบานหัวใจยิ่งนัก เธอรอวันนี้มานานแล้ว วันที่ทำให้รอยซ์กับดารินแตกแยกกัน จากนั้นเธอก็จะเข้ามาดามหัวใจของรอยซ์ ชายหนุ่มรูปงาม ร่ำรวยเงินทอง นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น เธอจะต้องทำให้รอยซ์เข้ามาอยู่ในบ่วงพิศวาสเหมือนกับชายหลายคนที่ผ่านมาให้ได้ รอยซ์เดินหมดอาลัยตายอยากมานั่งริมเตียง ก่อนจะทิ้งตัวนอนราบบนที่นอน ดวงตาจ้องมองเพดานเสมือนใช้ความคิด ความจริงที่เขารู้นั้นมันเจ็บปวดมาก แต่คนที่สร้างความรู้สึกนั้นให้เขากลับมีความสุขอยู่กับชายอื่น อย่างนี้มันไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย ในเมื่อเขาเจ็บเธอก็ต้องเจ็บด้วย และต้องเจ็บมากยิ่งกว่า ชายหนุ่มดีดตัวลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง คว้าโทรศัพท์ที่อยู่บนหัวเตียงมาไว้ในกำมือ กดหมายเลขที่ต้องการติดต่อ กรอกเสียงสั่งการเมื่อปลายทางรับสาย การสนทนาดำเนินไปเพียงห้านาทีรอยซ์ก็ตัดสายทิ้ง