Chapter 20

“แล้วคุณเจสันคิดว่าผมจะซื้อเหรอครับ?” เฟรเดอริคถามกลับ “ผมมีเซนส์นะ ความรู้สึกมันบอกว่าคุณต้องซื้อสโมสรของผมแน่นอน” เจสันพยายามนึกชื่อของบุคคลที่คิดว่าน่าจะซื้อสโมสรแห่งนี้ต่อจากเขา อยู่ๆ ชื่อของเฟรเดอริคก็แวบเข้ามาในสมองเป็นคนแรก โดยที่ไม่มีรายชื่อคนอื่นเข้ามาในสมองอีกเลย “ผมบอกตรงๆ นะครับ ผมไม่ชอบกีฬาฟุตบอลเลยสักนิดเดียว ที่มาที่นี่เพราะว่าคุณเชิญมาถ้าไม่ใช่คุณผมก็จะไม่มา เรื่องการซื้อขายสโมสรลืมไปได้เลยครับ ผมไม่ซื้อถึงแม้ว่ามันจะทำกำไรให้ผมมากมายแค่ไหนก็ตาม” เฟรเดอริคไม่พูดอ้อมค้อม ตรงไปตรงมาในยามที่ทำธุรกิจ เจสันไม่ละความพยายามตามตื๊ออีกฝ่ายต่อไป เขายังมีความมั่นใจว่าชายหนุ่มตรงหน้าต้องซื้อสโมสรของเขาแน่นอน “ผมยังไม่เร่งรัดจะเอาคำตอบตอนนี้นะครับ รอให้คุณชมเกมในวันนี้ก่อนแล้วค่อยตัดสินใจก็ได้” ก่อนที่เฟรเดอริคจะโต้ตอบกลับ เสียงเคาะประตูห้องรับรองดังขึ้นสามครั้ง ร่างของคนที่เคาะประตูเดินเข้ามาในห้องสองคนพร้อมกับถือถาดเครื่องดื่มและอาหารว่าง หญิงสาวคนแรกที่เดินเข้ามานำกาแฟมาเสิร์ฟให้ทั้งสาม หญิงสาวอีกคนนำของว่างมาวางไว้บนโต๊ะ ดวงตาของเฟรเดอริคเบิกกว้างเพียงเสี้ยววินาทีที่เห็นใบหน้าของสตรีที่เป็นคนวางของว่าง ก่อนจะทำสายตาให้เป็นปกติ ทว่าคนที่มีสีหน้าตื่นตกใจอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าของเธอซีดเล็กน้อยและมีแววตื่นตระหนก “ขอบใจมากแพม” เจสันเอ่ยบอกพลอยพัตราที่ชักถาดมากอดไว้แนบอกด้วยอาการมือไม้สั่น เธอไม่คิดเลยว่าจะเจอหมีตัวโตที่นี่ โลกมันกลมเกินไปหรือเปล่า อุตส่าห์สาปส่งแล้วยังตามมาเจอจนได้ แววตาของหมีตัวโตที่มองมายังเธอก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง หื่นกระหายจนพลอยพัตราอยากจะเอาถาดตบหน้าให้ตาหลุด “แพมขอตัวนะคะ” พลอยพัตราปลีกตัวทันทีเพราะไม่ต้องการเห็นหน้าชายหนุ่มหน้าหื่นคนนี้มากนัก เห็นทีไรเธอมีความรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย “แม่บ้านที่นี่หน้าตาดีจังเลยนะครับ?” เฟรเดอริคพูดขึ้นเมื่อบานประตูห้องรับรองพิเศษปิดลง คำพูดของเขานำความไม่พอใจมาให้โนเอลลาทันควัน เธอมองเห็นสายตาที่เฟรเดอริคมองไปยังหญิงสาวที่ชื่อแพม ทำให้เธอรู้ว่าชายหนุ่มกำลังพอใจหญิงสาวคนนั้นอยู่ แต่ต้องเก็บอาการไว้ ไม่สามารถโวยวายได้ดั่งที่ใจคิด “แพมไม่ใช่แม่บ้านที่นี่หรอกครับ พอดีแม่บ้านลาหยุดพร้อมกันสองคน แพมเขาเลยมาช่วยงานชั่วคราว ปกติหน้าที่ของแพมคือดูแลนักเตะน่ะครับ แล้วแพมก็เป็นคนรักของแสตนลี่ย์ ศูนย์หน้าคนเก่งของที่นี่ด้วยครับ” เจสันตอบด้วยรอยยิ้ม แต่คนที่ยิ้มไม่ออกกลับเป็นเฟรเดอริค พลอยพัตรามีแฟนแล้วหรือนี่ แถมแฟนยังเป็นนักเตะตัวเก่งของทีม ความฝันของเขาที่จะได้เธอมาครอบครองแทบจะติดลบ เขาไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับคนที่มีเจ้าของแล้ว เขาไม่ต้องการมีปัญหายุ่งยากใจทีหลัง ยุ่งกับคนโสดไม่มีพันธะผูกมัดน่าจะดีกว่า แต่งานนี้เห็นทีเขาต้องทำผิดกับคำปฏิญาณที่ตั้งไว้เสียแล้ว โนเอลลาแสยะยิ้มเมื่อรู้ว่าพลอยพัตรามีคนรักอยู่แล้ว งานนี้เฟรเดอริคต้องหยุดความคิดที่จะให้พลอยพัตรามานอนแนบกาย เป็นเพราะนิสัยของชายหนุ่มไม่ชอบยุ่งกับคนที่มีเจ้าของ “ผมขอตัวเข้าห้องน้ำสักครู่นะครับ” เฟรเดอริคเอ่ยบอกเจสัน ก่อนจะหันมาบอกโนเอลลาเป็นคนต่อไป “ลาล่าอยู่คุยกับคุณเจสันก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา” “ค่ะ” หญิงสาวจำเป็นต้องรับคำ ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะเดินตามเขาไปด้วย เฟรเดอริคก้าวออกมาจากห้องรับรองพิเศษทันที่จะเห็นแผ่นหลังของพลอยพัตราเดินเลี้ยวไปทางซ้ายมือพอดี เขาจึงรีบสาวเท้าไปยังทิศทางนั้น พอเขาเลี้ยวมาทางซ้ายมือก็ต้องพบกับความมึนงงและไปไม่ถูก เนื่องจากทางข้างหน้าเป็นสามแยก เขาเองก็ไม่รู้จะไปทางไหน จึงเดินมาหยุดกลางทางแยกนั้น มองซ้ายทีขวาทีแล้วก็มองตรงไปทางด้านหน้า ในที่สุดเขาก็เลือกที่จะเดินไปทางขวามือ เขาเดินไปเรื่อยๆ มองป้ายชื่อห้องต่างๆ ที่ติดอยู่หน้าประตู พลางขบคิดอะไรบางอย่างในหัว เมื่อกี้พลอยพัตรากับเพื่อนนำกาแฟและของว่างมาให้เขา เพราะฉะนั้นเธอก็ต้องกลับไปที่ห้องแม่บ้าน ต้องใช่แน่ๆ มันต้องเป็นอย่างที่เขาคิด “ขอโทษนะครับ ห้องแม่บ้านไปทางไหนครับ?” หนทางอยู่ที่ปาก เฟรเดอริคจึงเอ่ยถามบุคคลที่เดินสวนมา “เดินตรงไปแล้วเลี้ยวซ้ายครับ ห้องแรกเลย” ชายหนุ่มที่ถูกถามเอ่ยตอบพร้อมกับชี้นิ้วประกอบ “ขอบคุณครับ” หนุ่มฝรั่งเศสรีบเดินไปตามทิศทางที่อีกฝ่ายบอกทันที จนกระทั่งมาหยุดยืนหน้าห้องแม่บ้าน มือหนาค่อยๆ หมุนลูกบิดแล้วเปิดประตูเข้าไป อย่างช้าๆ แง้มๆ ดูบุคคลที่อยู่ในห้องนั้น ...ว่างเปล่า ภายในห้องไม่มีใครเลย เขาจึงตัดสินใจเปิดประตูออกกว้างแล้วก้าวเดินเข้าไป มองไปรอบๆ ห้องแม่บ้านที่มีความกว้างความยาว 5 x 5 เมตร พลันหูของเขาได้ยินเสียงน้ำดังออกมาจากห้องอีกห้องหนึ่งที่อยู่ทางด้านซ้ายมือ ถ้าเดาไม่ผิดคงจะเป็นห้องชะล้าง เขากำลังเดินไปยังห้องนั้น ทว่าบานประตูกลับถูกเปิดออก หญิงสาวร่างเล็กที่เขาอยากเจอก้าวเดินออกมาจากห้องนั้น