Chapter 19

คนที่ถูกกระทำเอนกายพิงพนักเก้าอี้ หลับตานิ่งสูดปากเล็กน้อยรับความเสียวซ่านจากปากและลิ้นชำนาญงานของโนเอลลา เธอวนเวียนอยู่กับกายแกร่งของเขานานพอสมควร จูบ ไล้เลียและครอบครองสลับกันไปมาอย่างเก่งกาจ “ริคขา ริคคิดถึงลาล่าหรือเปล่าคะ?” เธอถามขณะที่ไต่ริมฝีปากขึ้นไปยังใบหน้าคมหล่อ “อืม...” เขาขานรับในลำคอ “ถ้าริคคิดถึงลาล่า ลาล่าก็จะทำให้ริคหายคิดถึงเองค่ะ” เขารู้อยู่แล้วว่าเรื่องมันจะจบลงตรงไหน ซึ่งเขาเองก็ไม่มีทีท่าจะปฏิเสธความเร้าใจที่เธอจะมอบให้กับเขาอยู่แล้ว โนเอลลาลุกขึ้นยืน จัดการถอดชุดเดรสแบบเกาะอกที่สั้นเหนือเข่าออกจากร่างกาย ทรวงอกสวยที่ไม่ได้สวมใส่เสื้อชั้นในผลิบานออกมาเต็มสองตาชายหนุ่ม จากนั้นก็ค่อยๆ รูดกางเกงในแบบจีสตริงออกไปให้พ้นจากเรียวขาสวย ส่วนเฟรเดอริคก็เอื้อมมือไปเปิดลิ้นชัก หยิบเครื่องป้องกันออกมาหนึ่งซอง แกะเปิดมันออกแล้วจัดการสวมใส่ลงบนกายแกร่ง “อา...ริคขา” เธอขึ้นคร่อมหน้าตักของเขา ค่อยๆ หย่อนบั้นท้ายลงครอบครองความเป็นชายแสนยิ่งใหญ่ของเขาให้กลืนหายเข้าไปในร่าง แล้วจึงออกแรงขยับกายขึ้นลงทันที “ริคขา ริค...อา” เธอร้องครวญครางเสียงสั่น เมื่อปากหนากลืนกินปลายถันของเธอทั้งซ้ายขวาสลับไปมา กอบกุมและบีบจับ การกระตุ้นของเขาทำให้หญิงสาว ร่างระหงเคลื่อนไหวด้วยจังหวะที่เร็วขึ้น เฟรเดอริคไม่ได้ให้เธอเป็นฝ่ายคุมเกมคนเดียว เขายกร่างเธอขึ้นสูงไปที่โต๊ะทำงาน จากนั้นก็กระหน่ำใส่จังหวะอย่างเร็วแรง ความสุขมากมายสาดใส่ร่างของโนเอลลาอย่างถึงใจ สมกับที่เธอรอคอยมานานหลายวัน เสียงครางกระเส่าของโนเอลลาดังขึ้นไม่ขาดปาก เมามันกับรสชาติของกายแกร่งที่มีขนาดถึงอกถึงใจ เธอหลับนอนกับผู้ชายมาก็หลายคนแต่ไม่เคยมีใครให้ความสุขกับเธอได้เท่าเฟรเดอริคมาก่อนเลย ไม่แปลกใจเลยที่หญิงสาวจะลุ่มหลงเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้นและไม่คิดที่จะปล่อยให้เขาหลุดมือไปไหนด้วย “อา...ริคขา สุดยอดเลยค่ะ” เธอเอ่ยบอกชายหนุ่มหลังจากที่เพลิงกามดำเนินมาถึงที่สิ้นสุด ทั้งเขาและเธอต่างใส่ความปรารถนาซึ่งกันและกันอย่างอิ่มหนำ ไม่ว่าจะเป็นบนเก้าอี้ โต๊ะทำงานหรือแม้แต่บนโซฟา เขาไม่พูดโต้ตอบ ถอนกายแกร่งออกจากร่างหญิงสาว เท้าหนาย่ำเดินเข้าไปในห้องน้ำถอดเครื่องป้องกันออกโยนลงไปยังชักโครก กดปุ่ม น้ำทิ้ง จัดการกับเสื้อผ้าของตนเองและทรงผมให้เรียบร้อยแล้วจึงเดินออกจากห้องน้ำ “ริคขา พรุ่งนี้เราไปงานเปิดตัวน้ำหอมกลิ่นใหม่ล่าสุดของเลอ บลองก์กันนะคะ” โนเอลลาที่แต่งกายเรียบร้อยแล้วเดินมาเกาะแขนชายหนุ่ม พูดอย่างอารมณ์ดี “พรุ่งนี้ฉันไม่ว่าง ต้องไปอังกฤษ” “ไปอังกฤษไปทำไมคะ?” เธอถามต่อ “ไปดูบอล คุณเจสันเชิญฉันไปดูทีมฟุตบอลของเขาน่ะ” เฟรเดอริคตอบเสียเลย ปัดมือเล็กที่เกาะแขนของเขาออก เดินไปทรุดกายนั่งบนเก้าอี้ทำงานตามเดิม โนเอลลานึกอะไรดีๆ ออกจึงพูดออกไป “ให้ลาล่าไปด้วยนะคะ คุณไปเมืองไทยก็ไม่บอกลาล่าเลยสักคำ ปล่อยให้ ลาล่าเหงาอยู่ที่นี่คนเดียว ถือว่าเป็นการไถ่โทษที่คุณริคปล่อยให้ลาล่าเดียวดายอยู่ที่นี่ นะคะ ให้ลาล่าไปด้วยนะคะ” “ก็ได้ ฉันให้เธอไปด้วยก็ได้” เฟรเดอริคคิดว่าไม่มีอะไรน่าเสียหายหากให้ โนเอลลาไปด้วย เป็นการดีเสียอีกที่เขาจะได้มีของเล่นไว้คลายเหงาและความน่าเบื่อในการเดินทางไปดูฟุตบอลในครั้งนี้ “ขอบคุณมากค่ะริค ขอบคุณมาค่ะ ริคน่ารักที่สุดเลย” เธอทำเสียงกระดี๊กระด๊าดีใจจนออกนอกหน้า โอบกอดร่างของชายหนุ่มเอาไปไว้แน่น “ฉันจะทำงาน เธอกลับไปก่อนไป เรื่องเวลาการเดินทางเธอก็ไปถามชิลล์ก็แล้วกัน” “ค่ะ ลาล่ากลับไปจัดกระเป๋าก่อนนะคะ พรุ่งนี้เจอกันค่ะริค” โนเอลลาจูบแก้มของเขาหนึ่งครั้ง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากห้องทำงานอย่างอารมณ์ดี ชายหนุ่มส่ายหน้าระอาและเบื่อหน่ายโนเอลลาเต็มที รอให้กลับมาจากอังกฤษก่อน แล้วเขาจะจัดการเขี่ยดอกไม้ดอกนี้ทิ้งเสียที เขาฉุกคิดขึ้นมาเรื่องหนึ่ง ระหว่างที่กำลังดำเนินกิจกรรมสวาทกับโนเอลลาอยู่นั้น มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ภาพใบหน้าของพลอยพัตราซ้อนทับใบหน้าของโนเอลลา ก่อนจะเลือนหายไปในวินาทีต่อมา นี่เขาปรารถนาสาวชาวไทยคนนั้นมากจนเห็นภาพซ้อนทับเลยหรือ ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยจริงๆ ชายหนุ่มขจัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป ก้มหน้าก้มตาทำงานที่คั่งค้างตรงหน้าต่อไป อีกสองวันต่อมา ณ ประเทศอังกฤษ ก่อนเวลาการแข่งขันสองชั่วโมงเจสันได้พาเฟรเดอริคกับโนเอลลามาที่ห้องรับรองพิเศษภายในสโมสรโคฟวิงตัน ฟุตบอลคลับที่เขาเป็นเจ้าของ การที่เจสันเชิญเฟรเดอริคมาในวันนี้ไม่ใช่เพราะต้องการให้อีกฝ่ายมาชมฟุตบอลเท่านั้น ยังมีอีกจุดประสงค์หนึ่งตามมา “เป็นไงครับคุณริค สโมสรของผมยิ่งใหญ่มั้ยครับ?” เจสันเอ่ยถามขณะที่พา ทั้งสองเดินชมทั่วสโมสรก่อนจะพาแขกพิเศษมาที่ห้องรับรอง “สวยดีครับ ยิ่งใหญ่ดีด้วย” เฟรเดอริคตอบอย่างเสียมิได้ ทั้งๆ ที่ในใจเบื่อหน่ายเต็มที “ที่ผมเชิญคุณริคมาที่นี่ไม่ได้ให้มาชมบอลอย่างเดียวนะครับ มีบางอย่างอยากจะพูดกับคุณด้วย” เจสันเปิดประเด็น “เรื่องอะไรครับ คุณเจสันมีอะไรจะพูดกับผมครับ?” “คืออย่างนี้นะครับ ผมต้องการขายสโมสรแห่งนี้ครับ แต่ไม่ใช่เพราะมัน ขาดทุนนะครับ ตรงกันข้ามมันสร้างรายได้มากมายให้กับผม แต่ที่ผมอยากจะขายเป็นเพราะผมแก่แล้ว อายุก็ 72 ปีเข้าไปแล้วจะอยู่บริหารต่อก็คงไม่ไหว ครั้นจะให้ลูกหลานดูแลผมก็ไม่ไว้ใจ กลัวว่าจะหาผลประโยชน์จากที่นี่มากกว่าดูแล” เจสันให้เหตุผล