Chapter 11

“ว้าว” ปานวาดอุทานออกมาเบาๆ เมื่อเดินเข้ามาในห้องพักของรอยซ์ คอนโดของรอยซ์นั้นหรูหรากว่าทุกที่ที่เธอเคยเห็น เฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งบ้านล้วนแล้วแต่มีราคาทั้งสิ้น ค่าห้องว่าแพงแล้วแต่ดูท่าทางเฟอร์นิเจอร์จะแพงมากกว่า ที่อยู่อาศัยบ่งบอกถึงฐานะของรอยซ์ได้เป็นอย่างดี ความอิจฉาริษยาในตัวของดารินมีเพิ่มมากขึ้น อิจฉาที่ดารินได้หัวใจของผู้ชายที่เธอหมายปองไปครอบครอง และวันนี้เธอจะทำให้ดารินไม่มีค่าในสายตาของรอยซ์ให้ได้ “นั่งสิ ฉันคุยกับเธอไม่นานหรอก อยากจะถามอะไรนิดหน่อยเท่านั้นเอง” เจ้าของสถานที่เชื้อเชิญแขกจำเป็น ก่อนที่คนพูดจะนั่งลงบนโซฟา ปานวาดแทนที่จะนั่งบนโซฟาอีกตัว เธอกลับมาหย่อนบั้นท้ายกลมกลึงลงบนโซฟาตัวเดียวกับเขา แถมยังเบียดกระแซะหน้าอกกับท่อนแขนของเขาอย่างจงใจ “ก่อนที่คุณรอยซ์จะถามอะไรเกรซ เกรซว่าเรามาทำอะไรสนุกๆ กันดีกว่านะคะ ถ้าคุณตามใจเกรซ รับรองได้เลยว่าคุณรอยซ์จะได้คำตอบที่คุณรอยซ์ต้องการ” มือนุ่มลูบไล้แผงอกแข็งแกร่งภายนอนเสื้อผ้าของเขาไปมา พูดเชื้อเชิญอย่างเปิดเผย “ทุกคำตอบที่ฉันอยากรู้” เขาก้มหน้ามองสาวช่างยั่วที่ยิ้มหน้าระรื่น “แน่นอนค่ะ ทุกคำตอบที่คุณอยากรู้” รอยซ์จำใจทำตามที่ปานวาดร้องขอ แม้ว่าในใจจะไม่เต็มใจก็ตาม แต่เพราะปานวาดเป็นเพียงคนเดียวที่จะให้คำตอบที่เขาอยากรู้ เสียงครางรัญจวนดังไม่ขาดปาก ความเร่าร้อนของรอยซ์ที่เธอปรารถนามานานกำลังทำให้ปานวาดเกิดความคลั่งในพายุอารมณ์ของรอยซ์ นานร่วมกว่าหนึ่งชั่วโมงกว่าที่รอยซ์จะบรรลุถึงจุดหมาย “ทีนี้เราจะคุยเรื่องที่ฉันอยากรู้กันได้หรือยัง?” รอยซ์เอ่ยถามขณะลุกขึ้นยืน ถอดเครื่องป้องกันออกจากแก่นกายชายโยนมันลงไปในถังขยะ จากนั้นก็เดินไปหยิบเสื้อคลุมสีขาวมาคลุมกาย ปกปิดเรือนร่างอันน่าเกรงขาม ปานวาดทรงตัวลุกขึ้นนั่ง ยิ้มพรายกับบทรักที่ถึงอกถึงใจของชายหนุ่ม ก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัวบ้าง “คุณอยากรู้เรื่องอะไรก็ถามมาได้เลยค่ะ” “ทำไมดาร์ลีนถึงลาออกจากงาน แล้วทำไมต้องย้ายบ้าน?” รอยซ์เอ่ยถามในสิ่งที่เขาต้องการรู้ “รินเขาหนีคุณยังไงล่ะคะ?” คนที่ถามเลิกคิ้วสูงด้วยความสงสัย หนีเขา หนีทำไม “หนีฉัน หนีทำไม?” “ที่รินลาออกแล้วก็ย้ายบ้านหนีก็เพราะหนีคุณยังไงล่ะคะ รินไม่ต้องการที่จะเจอหน้าคุณอีก ตอนนี้รินเขาไปทำงานอยู่กับเสี่ยนก เสี่ยนกยื่นข้อเสนอว่าจะดูแลรินกับลูกอย่างดี ไม่รังเกียจที่รินเป็นแม่ม่ายลูกติด” รอยซ์นิ่งงันเป็นหุ่น ดวงตาขยายกว้าง ตระหนกตกใจและอึ้งกับคำพูดที่ได้ยิน ไม่ได้ตกใจที่ปานวาดบอกว่าดารินย้ายบ้านย้ายที่ทำงานหนีเขาไปซบเสี่ยนก แต่ตกใจประโยคท่อนที่ว่าไม่รังเกียจที่รินมีลูกติด มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน ไม่ มันเป็นไปไม่ได้ ดารินยังไม่มีบุตร ปานวาดต้องพูดเล่นกับเขาแน่นอน “เธออย่ามาพูดเล่นแบบนี้กับฉันนะ ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของเธอ” รอยซ์พูดเสียงเข้ม หรี่ตามองปานวาดด้วยสายตาที่ไม่พอใจ “อ้าว!!...คุณรอยซ์ไม่รู้เหรอคะว่ารินมีลูกแล้วหนึ่งคน เป็นลูกชายค่ะชื่อว่าน้องโดม เกรซก็นึกว่าคุณรอยซ์รู้เห็นประกาศว่าเป็นแฟนกัน” ปานวาดแสร้งพูดตกใจพูดทำนองว่ารอยซ์น่าจะรู้เรื่องนี้เพราะเขาเป็นคนรักของดาริน รอยซ์อึ้งเป็นครั้งที่สอง ความไม่แน่ใจเกิดขึ้นในใจของเขาทันที มันจะเป็นไปได้อย่างไร เขาไปรับไปส่งดารินที่บ้านตลอด บางครั้งก็เข้าไปในบ้าน แต่ภายในบ้านไม่มีเฟอร์นิเจอร์หรือสิ่งใดบอกให้เห็นเลยว่าดารินมีลูก ไม่ว่าจะเป็นเปล ขวดนม หรือว่าเสื้อผ้าเด็ก ภายในบ้านสะอาดสะอ้านและวางของอย่างเป็นระเบียบ ราวกับว่าเธออยู่คนเดียว ใช่...เธออยู่คนเดียว ดารินบอกกับเขาอย่างนั้น “ฉันไม่เชื่อเธอหรอก ดาร์ลีนยังไม่มีลูก ไม่จริงเป็นไปไม่ได้” “จริงค่ะ ที่ผับเขารู้เรื่องนี้กันทุกคน ตอนที่รินเดินเข้ามาหาเจ๊ศรีเพื่อของานทำ รินอุ้มท้องได้สี่เดือนค่ะ เจ๊ศรีสงสารก็ให้ไปอยู่ที่บ้านด้วยแล้วก็ให้ทำงานเล็กๆ ในผับ ได้เงินเดือนนิดหน่อย แต่พอคลอดน้องโดมได้สองเดือนรินก็ขึ้นมาร้องเพลงค่านม ค่าพี่เลี้ยงเด็ก ค่ากินอยู่ช่วงแรกๆ ที่รินร้องเพลงใหม่ๆ พวกเราก็ช่วยๆ กันออกค่ะ เพราะว่ารินขอแยกตัวออกมาเช่าบ้านอยู่เอง แต่ก็แปลกนะคะทำไมรินถึงไม่บอกให้คุณรอยซ์รู้ อ้อ...ถ้าคุณรอยซ์ไม่เชื่อเกรซมีหลักฐานค่ะ เกรซถ่ายรูปของรินกับลูกชายเอาไว้” ปานวาดเดินออกไปจากห้องนอน ตรงไปยังโซฟารับแขกก่อนจะเปิดกระเป๋าสะพายแล้วหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา กดหารูปภาพที่บันทึกเก็บเอาไว้ เมื่อได้ภาพที่ตนเองต้องการแล้ว เธอจึงเดินกลับไปหารอยซ์อีกครั้ง “นี่ไงคะ รูปถ่ายของรินกับลูก เกรซว่านะคะที่รินไม่บอกคุณรอยซ์เพราะกลัวคุณรอยซ์จะรับไม่ได้มากกว่า หรือไม่ก็กะจะหลอกคุณรอยซ์มากกว่าค่ะ” หญิงสาวยื่นโทรศัพท์ที่มีภาพถ่ายของดารินกับลูกให้รอยซ์ดู อีกทั้งยังใส่ไคล้ดารินให้รอยซ์ฟังอีกด้วย ปานวาดรู้ดีว่าดารินหนีรอยซ์ทำไม เป็นเพราะรอยซ์ไม่รู้ว่าดารินมีลูกหนึ่งคน และที่สำคัญรอยซ์ไม่พิสมัยแม่ม่ายลูกติด ที่เธอรู้เรื่องนี้เป็นเพราะแอบฟังมารศรีคุยกับดารินนั่นเอง ถึงแม้ไม่ได้ยินตั้งแต่ต้นแค่ได้ยินเหตุผลนี้เหตุผลเดียวก็พอ และก็ไม่ผิดแผกอะไรที่เธอจะใส่ไฟคนที่ตนเองชิงชัง รอยซ์มองเห็นภาพในจอโทรศัพท์ของปานวาด ฉับพลันนั้นตัวของเขาแข็งทื่อประดุจหิน ดวงตาคมเข้มมองภาพนั้นด้วยความเสียใจ เจ็บปวดใจ ตามติดมาด้วยความแค้น