Chapter 9

สองวันต่อมา ณ ประเทศไทย รอยซ์รู้สึกไม่ดีกับการเดินทางมาประเทศไทยในครั้งนี้ เหมือนมีอะไรบางอย่างบอกกับเขาว่า มีความเปลี่ยนแปลงบางอย่างเกิดขึ้น แล้วเรื่องอะไรข้อนี้เองที่เขาต้องการจะรู้ รอยซ์เดินทางไปยังคอนโดของเขาก่อนเพื่อเก็บสัมภาระ จัดการอาบน้ำชำระความเหน็ดเหนื่อยและความเมื่อยล้า เดินออกมาจากห้องน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกไปจากห้องพักทันที จุดหมายที่สองของเขาที่จะไปก็คือ บ้านของดาริน ร่างกายสูงใหญ่เดินลงมาจากรถยนต์คันโก้ราคาหลายสิบล้าน หลังจากที่ขับรถมาจอดตรงบริเวณลานกว้างที่มีไว้สำหรับให้เช่าจอดรถสำหรับคนในชุมชน เขาเดินเข้าไปในตรอกเล็กๆ เลี้ยวซ้ายขวาอย่างชำนาญ เพราะครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามาที่บ้านของดาริน พอเดินมาถึงหน้าบ้านของคนรัก คิ้วของเขาขมวดยุ่งเมื่อสายตาเห็นป้ายที่เขียนด้วยภาษาไทยติดไว้ที่หน้าบ้านของเธอ ซึ่งเป็นภาษาที่เขาอ่านไม่ออก รอยซ์ชะเง้อมองผ่านรั้วบ้านเข้าไปยังประตูบ้านที่คล้องกุญแจเอาไว้ “ดาร์ลีนไปไหน?” คำถามนี้ก้องอยู่ในใจของชายหนุ่ม ครั้นจะถามหาคำตอบที่เขาต้องการรู้ก็ไม่รู้จะไปถามใคร คนละแวกนี้คงไม่มีใครพูดภาษาอังกฤษเป็น แล้วเขาจะหาคำตอบนี้ได้อย่างไร ระหว่างที่เขากำลังครุ่นคิดถึงวิธีที่จะได้คำตอบอยู่นั้น หญิงสาวแต่งกายเปรี้ยวเข็ดฟันที่รอยซ์จำได้ว่าอยู่บ้านเยื้องๆ กับดาริน เธอเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับเอ่ยถามเป็นภาษาสากล แม้ว่าจะไม่คล่องเหมือนดารินแต่ก็พอสื่อสารกันได้ “มาหารินเหรอพ่อรูปหล่อ?” สายตาของคนที่ถามหวานเยิ้ม ส่งสายตายั่วยวนเต็มที่ “ใช่ ดาร์ลีนไปไหน?” “รินย้ายออกไปตั้งหลายวันแล้ว” สีหน้าของรอยซ์ตื่นตกใจไม่น้อยที่ได้ยินคำพูดของสาวตรงหน้า ดารินย้ายบ้าน ย้ายไปไหน แล้วเหตุใดจึงไม่บอกเขา “ดาร์ลีนย้ายไปไหน?” เขาถามต่อ “ไม่รู้เหมือนกันรู้แต่ว่าย้ายไปแล้ว ลองไปหารินที่ทำงานดูสิ ว่าแต่คุณสนใจไปดื่มกาแฟบ้านฉันหรือเปล่าคะ รับรองบริการทุกระดับประทับใจ” หญิงสาวเอ่ยชวนเสียงยั่ว บ่งบอกความหมายอย่างชัดเจน “ไม่ละ ขอบใจ” รอยซ์เดินหนีกลับไปยังรถยนต์ของเขาทันทีที่พูดจบ ไม่สนใจอาการฮึดฮัดของสาวเปรี้ยวที่แสดงถึงความไม่พอใจ หลังจากยั่วยวนอีกฝ่ายไม่สำเร็จ รอยซ์จึงเดินทางมายังผับบูมเมอแรง ผับหรูมีเฟิร์สคลาสสำหรับคนมีระดับที่แวะเวียนมาผ่อนคลายความตึงเครียดและสังสรรค์ในหมู่เพื่อนฝูง เวลาที่เขาเดินทางมาถึงคือเวลาหนึ่งทุ่ม รอยซ์รีบเดินเข้าไปในผับเพราะตอนนี้หัวใจมันร้อนรุ่มไปหมด ความอยากรู้แน่นอยู่ในสมอง “ดาร์ลีนล่ะ ดาร์ลีนอยู่ที่ไหน?” เขาเปิดฉากถามผู้จัดการร้านทันทีที่เข้ามายังด้านใน มารศรีทำสีหน้าไม่ถูกเมื่อเห็นใบหน้าและได้ยินคำถามของรอยซ์ ทั้งๆ ที่เตรียมตัวเตรียมใจไว้หลายวันแล้วว่ารอยซ์ต้องมาที่นี่พร้อมกับถามคำถามนี้ แต่พอเอาเข้าจริง แข้งขามันสั่น ปากไม่ ขยับพูด “ผมต้องการพบดาร์ลีน ดาร์ลีนอยู่ที่ไหน?” เสียงของคนที่ถามเข้มขึ้น หน้าตาก็เข้มขึ้นตามไปด้วย มารศรีที่ผ่านอารมณ์ของนักเที่ยวราตรีนับไม่ถ้วน แก้ไขสถานการณ์มานักต่อนัก สำหรับชายหน้าตาน่ากลัวคนนี้เธอกลับตั้งสติและทำไม่ได้เหมือนที่ผ่านมา “เออ...เออ” มารศรียังคงพูดไม่ออก “ฉันถามว่าดาร์ลีนอยู่ที่ไหน คำถามง่ายๆ แค่นี้ทำไมตอบไม่ได้?” รอยซ์ตวาดถามด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างดัง ดวงตาสีฟ้าเขียวเจิดจ้าร้อนแรง มองใบหน้าของมารศรีไม่ไหวติง ใจของคนที่ถูกมองเต้นตุ๊มๆ ต้อมๆ ทั้งกลัวและกริ่งเกรง “คือว่าริน รินเขา...” มารศรีไม่เข้าใจเลยว่าทำไมปากถึงไม่ขยับพูดออกไป เพราะแค่พูดบางทีอารมณ์ของคนที่ถามอาจจะดีขึ้นกว่านี้ “ถ้าไม่ตอบ ร้านนี้พังแน่ไม่เชื่อก็ลองดู” เขาขู่เสียงเน้น “รินไม่ได้ทำงานที่นี่แล้วค่ะ รินลาออกไปตั้งหลายวันแล้ว” คำตอบที่ได้รับทำให้ร่างของรอยซ์แข็งไปชั่วขณะ ไปหาที่บ้านดารินก็ย้ายออกไปแล้ว มาหาที่นี่ดารินก็ลาออกไปแล้วเช่นกัน โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ มันหมายความว่าอย่างไรกัน มันหมายความว่าอย่างไร เกิดอะไรขึ้นกับดาริน “ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่เชื่อ” รอยซ์ก้าวเดินไปทางด้านในสุดของร้าน ตรงไปยังห้องแต่งตัวของนักร้องที่จะขึ้นร้องเพลงในวันนี้ โดยมีร่างของมารศรีวิ่งตามไปอย่างไม่ลดละ “รินลาออกไปแล้วจริงๆ นะคะ รินไม่ได้อยู่ที่นี่ค่ะ” เสียงของมารศรีพูดไล่หลังร่างหนาที่ก้าวเดินไม่หยุด จนกระทั่งเขาถึงหน้า ห้องแต่งตัวของนักร้อง ไม่รอช้ารอยซ์รีบเปิดประตูเข้าไปทันที “ดาร์ลีน ดาร์ลีน เธออยู่ที่ไหน ดาร์ลีน” นักร้องที่กำลังแต่งหน้า ทำผมและแต่งตัวต่างแตกฮือขึ้นมาทันทีที่ร่างหนาเข้ามาในห้อง รอยซ์ไม่สนใจเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของสาวๆ เหล่านั้น เขาเดินหาดารินจนทั่วห้องแต่ไม่พบแม้แต่เงา “ฉันบอกคุณแล้วว่ารินไม่ได้อยู่ที่นี่ รินลาออกไปแล้ว” มารศรีพูดให้รอยซ์เข้าใจอีกครั้งหนึ่ง “แล้วรินลาออกทำไม มีเหตุผลอะไรต้องลาออก?” รอยซ์หันมาถามเสียงเครียด “ข้อนี้ฉันไม่รู้ ฉันถามรินแล้วแต่รินไม่ยอมบอก” มารศรีพยายามตอบด้วยน้ำเสียงปกติ บังคับไม่ให้ร่างกายของตัวเองสั่น ทำตัวให้แนบเนียนที่สุดว่าไม่รู้ไม่เห็นเรื่องของดาริน “เรื่องรินย้ายบ้าน เธอรู้หรือเปล่า?” รอยซ์ถามมารศรีต่อ “ไม่รู้ เพิ่งรู้จากคุณนี่แหละ” “แล้วพวกเธอล่ะ รู้หรือเปล่าว่ารินลาออกทำไม แล้วย้ายบ้านทำไม ย้ายไปอยู่ ที่ไหน?” รอยซ์หันมาถามสาวๆ ที่ยืนกระจายอยู่ในห้องแต่งตัว แต่ละคนส่ายหน้าเป็นคำตอบทั้งสิ้น “แน่นะว่าพวกเธอไม่รู้ ฉันให้โอกาสอีกครั้ง ถ้าเธอไม่ตอบฉันมาตรงๆ ที่นี่แหลกแน่?” เสียงทุ้มต่ำถามขู่อีกครั้ง คนที่ถูกถามมีสีหน้าตระหนกตกใจ แต่ก็พยักหน้าเป็นคำตอบ ปิดปากเงียบเช่นเคย ในใจหวั่นๆ กลัวคำขู่ของเขาขึ้นมาจับใจ