Chapter 21

“คุณ...คุณเข้ามาได้ยังไง?” พลอยพัตราตกใจในคราแรกที่เห็นเขา ต่อมาคือความไม่พอใจถลึงตาถามหมีตัวใหญ่ที่มายืนเกะกะในห้อง “อ้าว...ฉันก็นึกว่าห้องนี้เป็นห้องน้ำก็เลยเข้ามา ไม่นึกว่าจะเป็นห้องแม่บ้าน” เขาพูดแก้ตัว พลอยพัตราทำหน้าย่นเข้าใส่ อย่างเขาเนี่ยนะจะไม่รู้ว่าห้องนี้คือห้องแม่บ้าน ป้ายก็ติดอยู่หน้าประตูหราขนาดนั้น แก้ตัวชัดๆ “ป้ายติดหน้าประตูตัวเบ้อเริ่มคุณไม่ได้มองหรือไง?” “ฉันปวดฉี่ม้าก...มาก ตาก็เลยลายมองเห็นป้ายชื่อห้องแม่บ้านเป็นห้องน้ำ” หญิงสาวทำหน้าตาไม่เชื่อเขามากนัก เหตุเป็นเพราะห้องน้ำกับห้องแม่บ้านอยู่ห่างกันพอสมควร จะเดินหลงมาไกลอย่างนี้เชียวหรือ “รู้สึกว่าคุณจะเดินหลงมาไกลเหลือเกินนะ” “ฉันไม่ได้ชำนาญพื้นที่เหมือนเธอนี่ ที่หลับตาเดินก็ยังเดินถูก” “คุณอยากเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ ก็ออกไปจากห้องนี้ได้แล้ว พอออกไปเดินเลี้ยวขวาเดินตรงเรื่อยๆ ก็เลี้ยวขวาอีกรอบ ห้องน้ำอยู่ห้องแรก” พลอยพัตราหยุด ต่อปากต่อคำ ตัดบทสนทนาด้วยการบอกทางไปห้องน้ำ “เมื่อกี้ปวด ตอนนี้ไม่ปวดแล้ว ว่าแต่เธอเป็นแฟนกับแสตนลี่ย์ศูนย์หน้าของสโมสรนี้จริงๆ เหรอ?” คนที่ถูกถามตวัดสายตามองเฟรเดอริคด้วยความไม่พอใจ เขาจะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเธอมากเกินไปแล้ว “คุณยุ่งอะไรด้วย แล้วรู้เรื่องนี้มาจากไหน?” เรื่องนี้มีไม่กี่คนที่รู้ เพราะเธอปกปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ไม่ต้องการเป็นข่าวใหญ่โตหากนักข่าวรู้ชีวิตประจำวันที่เรียบง่ายของตนเองก็ต้องหมดไป จะทำอะไรนิดหน่อยก็ตกเป็นเป้าสายตาของนักข่าว ขาดความเป็นส่วนตัวอย่างสิ้นเชิง พลอยพัตราจะเปิดตัวในฐานะคนรักของแสตนลี่ย์ ดาวซัลโวตัวฉกาจในวันแถลงข่าวแต่งงาน ซึ่งทั้งสองมีโครงการที่จะวิวาห์หลังจากที่เธออายุครบ 28 ปี พูดง่ายๆ คืออีกสองปีข้างหน้า “คุณเจสันบอก” เขาตอบสั้นๆ พลอยพัตราไม่ได้โต้แย้งอะไรกลับ มองหน้าคนที่ถามก่อนจะตอบออกไป “จริง ฉันเป็นแฟนแสตนลี่ย์ คุณหมดธุระแล้วใช่มั้ย ถ้าหมดธุระแล้วก็ออกไปจากห้องนี้ได้แล้ว ฉันจะทำงานต่อ” “ยังไม่หมดธุระเลย ถามอะไรหน่อยได้หรือเปล่า ถ้าเธอตอบคำถามของฉันได้ ฉันจะไปทันที” “ถามอะไรก็ว่ามา” เธอถามต่อ หมุนตัวเดินไปยังเคาน์เตอร์เล็กๆ หยิบโหลกาแฟ ครีมเทียมและน้ำตาลเก็บเข้าที่ ระหว่างที่เธอกำลังรอฟังคำถามของเขาอยู่นั้น ชายร่างโตได้เดินเข้ามาซ้อนทับด้านหลังของหญิงสาว โน้มใบหน้าลงต่ำจนริมฝีปากชิดใบหูหญิงสาว กลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างกายของเธอไหลเวียนเข้าไปในจมูก จนเขาเผลอสูดดมเข้าไปเต็มปอด บังเกิดความชื่นฉ่ำหัวใจขึ้นมาในฉับพลัน พลอยพัตราตัวแข็งทื่อ มือที่กำลังจะเก็บโหลน้ำตาลเริ่มสั่น หายใจไม่ค่อยสะดวกและดูเหมือนว่าหัวใจเธอจะเต้นโครมคราม สาเหตุของอาการเหล่านี้เป็นเพราะลมหายใจร้อนๆ ของเขารินรดอยู่ตรงใบหู แผ่นหลังของเธอรับรู้ถึงไอร้อนจากร่างกายของเขาที่โอบล้อมรอบตัวเธออยู่ ไม่เพียงเท่านั้นเธอยังมีความรู้สึกว่าตัวเองกำลัง โดนกอด “คะ...” หญิงสาวตั้งใจจะหมุนตัวหันไปต่อว่าที่เขาขยับร่างกายมาแนบชิด แต่พอหันไปหาร่างหนาเท่านั้น เอวเล็กของพลอยพัตราก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา ปากที่กำลังจะเปิดพูดถูกริมฝีปากหนาปิดทับเสียงต่างๆ ที่กำลังจะหลุดออกมา เขาฉกจูบเธอดั่งลิ้นงูที่กัดเหยื่อ ลิ้นของเขาที่สอดแทรกเข้ามาในโพรงปากหอมรัดเกี่ยวลิ้นนุ่มที่อยู่ในอาการตระหนก ริมฝีปากหนาบดจูบกลีบปากนุ่มในขณะที่ลิ้นสากใหญ่กระหวัดพัวพันลิ้นเล็ก หญิงสาวที่ถูกขโมยจูบทำอะไรไม่ถูก สมองหยุดทำงานไปชั่วคราว รอบๆ ตัวเป็นสีขาวโพลน มองไม่เห็นวัตถุที่อยู่รอบกาย มือเรียวนุ่มขยุ้มแขนเสื้อของเขาเอาไว้แน่น รสจูบของเฟรเดอริคทำให้เธอสะท้านสะเทือนไปทั้งใจและกาย ทรงตัวยืนแทบไม่ได้ มันเร่าร้อนแฝงไว้ซึ่งความอ่อนโยนและเรียกร้องอยู่ในที เฟรเดอริคไม่เคยได้รับจูบที่หวานหอมแบบนี้จากสาวคนใดมาก่อนเลย มันซาบซ่านแทรกลึกเข้าไปในหัวใจ ยิ่งได้จูบนานเท่าไหร่เขายิ่งคลั่งไคล้นานเท่านั้น ไม่น่าเชื่อเลยว่าสาวน้อยร่างอรชรคนนี้จะทำให้ฮอร์โมนทางเพศของเขาเต้นระส่ำได้มากขนาดนี้ ความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของพลอยพัตราวิ่งเข้ามาสู่จิตใจของเขาอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับสาวคนใดมาก่อน สติของพลอยพัตราเริ่มกลับคืนมาตอนที่เขาลูบไล้แผ่นหลังแล้วเอื้อมมือมาด้านหน้า หมายจะกอบกุมทรวงอกหญิงสาว เธอรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มี ผลักดันร่างหนาให้ออกห่าง ส่งผลริมฝีปากของทั้งสองแยกออกจากกัน พลอยพัตราเงื้อมือขึ้นสูงหมายจะฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าขาวของเขา ทว่าเสียงห้ามของเฟรเดอริคดังขึ้นมาเสียก่อน “อย่านะ ถ้าเธอตบฉันจูบ แล้วจะทำมากกว่าจูบด้วย จะล่อเธอตรงพื้นห้องนี้เลยแหละ” คำขู่ของเขาทำให้มือเล็กค้างกลางอากาศ ขบเขี้ยวฟันจนเกิดเสียง จ้องมองเขาด้วยสายตาชิงชัง ใช้มือเช็ดกลีบปากของตัวเองอย่างแรงหลายครั้ง ราวกับว่าจะขจัดรอยจูบของเขาให้หลุดออกไป “คุณ...คุณเป็นผู้ชายที่เลวที่สุดในโลกเลย เกิดมาฉันไม่เคยพบไม่เคยเจอผู้ชายอย่างคุณเลย ฉวยโอกาส หน้าตัวเมีย ชอบรังแกคนที่ไม่มีทางสู้ อุตส่าห์สาปส่งว่าขออย่าให้เจอคุณอีกก็ไม่เป็นผล สุดท้ายก็ต้องมาเจอคุณที่นี่” เธอลดมือลงข้างลำตัว สบถด่าเขาอย่างเดือดดาล คนที่ถูกด่าไม่มีทีท่าทุกข์ร้อนอะไร ยืนยิ้มและจ้องมองไปยังปากนุ่มเห่อแดง อยากจะชิมลิ้มรสนั้นอีกสักครั้ง ในเสี้ยววินาทีเขากลับนึกถึงคนที่ชื่อแสตนลี่ย์ ชายหนุ่มที่เจสันบอกว่าเป็นคนรักของพลอยพัตรา ชายคนนั้นจะได้ลิ้มรสชาติของริมฝีปากหวานละมุนนี้เหมือนเขาหรือไม่ ความหวงวิ่งแล่นมาจุกอยู่ที่หัวใจ ไม่ได้ เขาจะให้ใครมาจูบริมฝีปากของเธอไม่ได้ พลอยพัตราต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น